Η ιστορία του πολύπαθου έργου του πάρκινγκ της Φιλελλήνων είναι απλή και ταυτόχρονα πολύ διδακτική.
Η σύμβαση παραχώρησης για την κατασκευή και εκμετάλλευση του πάρκινγκ πρόβλεπε ότι ολόκληρο το έργο θα κατασκευαζόταν με χρήματα του αναδόχου παραχώρησης (παραχωρησιούχου), ο οποίος θα το εκμεταλλευόταν για 25 χρόνια και θα κατέβαλλε στον Δήμο κάθε χρόνο ως τίμημα το 7% των ακαθαρίστων εσόδων. Ο εργολάβος κατασκεύασε τελικά το 65% περίπου του έργου και το εγκατέλειψε.
Η προηγούμενη δημοτική αρχή το παρέλαβε σε πλήρη εγκατάλειψη και αφού εξάντλησε κάθε περιθώριο μήπως και το έργο μπορέσει να ολοκληρωθεί, κήρυξε τελικά τον ανάδοχο έκπτωτο, με ομόφωνες αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου, προκειμένου να διασφαλίσει τα συμφέροντα του Δήμου. Ακολούθησαν ενστάσεις κλπ που απορρίφθηκαν από το Δημοτικό Συμβούλιο και ξεκίνησε η διαδικασία για την εκκαθάριση του έργου, ώστε να μπορεί στη συνέχεια να ολοκληρωθεί είτε από άλλον εργολάβο είτε με ίδια χρήματα του Δήμου.
Η εκκαθάριση είχε σχεδόν ολοκληρωθεί, όταν ανέλαβε η δημοτική αρχή Μπέου, η οποία αρχικά πάγωσε το θέμα. Αφού άφησε να περάσει πάνω από ένας χρόνος, εδέησε να αποφασίσει ότι πρέπει να δοθεί κάποια λύση. Για να φτιάξει το κατάλληλο κλίμα για τη λύση που μεθόδευε, άρχισε να μιλάει για (δήθεν) σκάνδαλο της προηγούμενης δημοτικής αρχής και επιχείρησε να παγιδεύσει τις μειοψηφίες σε μια κλειστή σύσκεψη, προωθώντας μια λύση που ήταν αντίθετη και με τον νόμο και με τα συμφέροντα του Δήμου.
Αφού η λάσπη έπεσε στο κενό και το σχέδιο ναυάγησε, αναγκάστηκε τελικά, μετά από 19 χαμένους μήνες, να κάνει μια ακόμη θεαματική “κωλοτούμπα” και να αποδεχθεί ότι η μόνη νόμιμη και συμφέρουσα για τον Δήμο λύση είναι αυτή που είχε δρομολογήσει η προηγούμενη δημοτική αρχή. Ολοκλήρωσε έτσι την εκκαθάριση του έργου, από την οποία προέκυψε ότι ο Δήμος παραλαμβάνει το έργο στη φάση που βρισκόταν, με υποχρέωση, σύμφωνα με την αρχική συγγραφή υποχρεώσεων, να καταβάλλει κάθε χρόνο στον ανάδοχο 130.000 ευρώ επί 30 χρόνια, δηλαδή άτοκα την αξία του κατασκευασθέντος έργου.
Στη συνέχεια η δημοτική αρχή αποφάσισε να προκηρύξει διαγωνισμό για την ολοκλήρωση του έργου. Στην διακήρυξη πρόβλεψε ότι ο ανάδοχος, έναντι των χρημάτων που θα επιβαρυνθεί για το 35% του έργου (όσο δηλαδή απομένει μέχρι την ολοκλήρωσή του), θα εκμεταλλευτεί ολόκληρο το έργο (δηλαδή το 100%) για 30 χρόνια, με υποχρέωση να καταβάλλει στον Δήμο κάθε χρόνο ως τίμημα το 8% των ακαθαρίστων εσόδων, με ελάχιστο ετήσιο τίμημα τις 130.000 ευρώ, δηλαδή το ποσό που αντιστοιχεί στην υποχρέωση του Δήμου προς τον αρχικό ανάδοχο. Με άλλα λόγια, η διακήρυξη πρόβλεπε όρους πολύ ευνοϊκότερους για τον ανάδοχο από την αρχική σύμβαση. Οι διαγωνισμός ωστόσο απέβη άκαρπος.
Και ξαφνικά, χωρίς καν η Δημοτική Αρχή να επιχειρήσει επανάληψη του διαγωνισμού, έφερε μια νέα διακήρυξη, λίγες ώρες πριν από τη χθεσινή συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου, η οποία ευλόγως χαρακτηρίστηκε από το μεγαλύτερο μέρος της αντιπολίτευσης- και από την παράταξή μας- ως σκανδαλωδώς ευνοϊκή για τον όποιο ανάδοχο. Συγκεκριμένα, η νέα διακήρυξη προβλέπει ότι με ετήσια ακαθάριστα έσοδα μέχρι 350.000 ευρώ δεν θα καταβάλλει κανέναν τίμημα στον Δήμο και στη συνέχεια, το τίμημα θα κλιμακώνεται ανάλογα με τα ετήσια ακαθάριστα έσοδα, για να φτάσει στο 5% για ετήσια έσοδα πάνω από 750.000 ευρώ. Επιπλέον, καταργείται ο όρος του ελάχιστου τιμήματος των 130.000 ετησίως, που διασφάλιζε ότι ο Δήμος σε κάθε περίπτωση θα εξασφάλιζε το ποσό που πρέπει να αποδίδει στον αρχικό ανάδοχο.
Δεν ξέρουμε αν υπάρχει κάποιος επιχειρηματίας που περίμενε την αλλαγή των όρων, για να εμφανιστεί στον δεύτερο διαγωνισμό, ή αν ο διαγωνισμός θα αποβεί πάλι άκαρπος. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η οικονομική συγκυρία δεν είναι ευνοϊκή για επενδύσεις, γι’ αυτό και υποχρέωση του Δήμου είναι να μην παραδώσει τη δημοτική περιουσία “κοψοχρονιά”. Είναι προκλητικό να προκηρύσσεται ένας τέτοιος διαγωνισμός και να μην υπάρχει προηγουμένως μια μελέτη βιωσιμότητας, όπως καταγγείλαμε στο Δημοτικό Συμβούλιο, από την οποία να προκύπτει και το τίμημα που, τεκμηριωμένα και όχι με μπακαλίστικους λογαριασμούς, θα πρέπει να διεκδικήσει ο Δήμος.
Αν πράγματι, λόγω της συγκυρίας, δεν βρίσκεται ανάδοχος με όρους συμφέροντες για τον Δήμο, τότε δεν μένει παρά να ακολουθηθεί η λύση που πρότεινε η παράταξή μας, δηλαδή να ολοκληρώσει το έργο ο Δήμος με πόρους που μπορεί να εξασφαλίσει από διάφορα προγράμματα, όπως το Jessica, και στη συνέχεια, είτε να το εκμεταλλευτεί άμεσα ο ίδιος ο Δήμος είτε να μισθώσει με ευνοϊκούς όρους το μάνατζμεντ, ώστε σε κάθε περίπτωση να διασφαλιστεί η απόσβεση της επένδυσης.
