Έναν αδυσώπητο αγώνα δίνει η χώρα μας τον τελευταίο καιρό και τον δίνει με ανεπαρκή ιδεολογικά όπλα, με ξεπερασμένες πολιτικές θέσεις και, ακόμη περισσότερο, με ξεπερασμένα πολιτικά πρόσωπα. Η γεωπολιτική αναβάθμιση της χώρας, για την οποία υπερηφανευόμαστε, μας έφερε συμπαίχτες με υπερδυνάμεις, που μαζί με το πολεμικό τους οπλοστάσιο, φέρνουν και το θρησκευτικό και το πολιτιστικό.
Η σωστή αντιμετώπιση των καινούργιων καταστάσεων παίρνει τη μορφή χρησμού. Ας θυμηθούμε το χρησμό του Μαντείου των Δελφών προς τους Αθηναίους “τα ξύλινα τείχη θα σώσουν την πόλη”, όταν βρέθηκαν αμήχανοι μπροστά στην επέλαση των Περσών. Όσοι ακολούθησαν την πεπατημένη και έχτισαν ξύλινα τείχη γύρω από την πόλη, δηλαδή υπερασπίστηκαν τις πατροπαράδοτες αντιλήψεις, βρέθηκαν δούλοι και η πόλη τους καταστράφηκε. Όσοι άκουσαν τον ναύαρχο Θεμιστοκλή και έφτιαξαν καράβια για να αντιμετωπίσουν τον εχθρό με τα δικά του όπλα, βγήκαν νικητές και τροπαιοφόροι στα ιστορικά στενά της Σαλαμίνας.
Η ιστορία διδάσκει ότι τις νέες προκλήσεις, τον άγνωστο εχθρό, δεν τον αντιμετωπίζεις αμυντικά, συντηρητικά. Υψώνεις το ανάστημά σου και τον αντιμετωπίζεις προκλητικά με τα ίδια όπλα. Η συμμαχία με τους ισχυρούς είχε πάντα και την πληρωμή υψηλού “φόρου”, που δεν ήταν πάντα οικονομικός.
Αν θέλουμε η χώρα μας να παίξει στο κλαμπ των ενεργειακά και εξοπλιστικά ισχυρών, αν θέλουμε να παίρνουμε αβάντες στην πληρωμή του χρέους, αν θελουμε να έχουμε ισχυρούς “φίλους”, πρέπει να μπορούμε να σταθούμε στη δική τους “λέσχη”, να προσαρμοστούμε στις δικές τους συνήθειες, να αποδεχτούμε τις αξίες και τις στρατηγικές τους και να αφήσουμε πίσω τα κεκτημένα δικαιώματα, τις εθνικές μας ιδιοτροπίες και ακόμη περισσότερο τις παρωχημένες πολιτικές που εκπροσωπούν παρωχημένα πρόσωπα. Αν δεν το πράξουμε, θα βρεθούμε περίκλειστοι στα ευάλωτα “ξύλινα τείχη”.
