Κι εσείς που τα όνειρα κάνετε φύλλα κι εσείς που στο χώμα αφήνετε στάχτη, σκουπίστε απ’ το μέτωπο απλά τον ιδρώτα της μάχης που δώσατε, για να φυτέψετε σε τούτη δω την γη σπόρους ανήθικους, ξεπνοϊσμένους, που παράγουν μόνο μακριές σκιές και ευνοημένα γεννήματα!
Αναστήστε την εσπέρα, αψηλώστε την καταχνιά και θάψτε κει στην απρόσωπη σιωπή που δεν βλαστάνει, την γεννήτρα άνοιξη, κλείνοντας πίσω της, την χωμάτινη θύρα της φευγαλέας, δικής σας ματαιότητας!
Κι έπειτα αναρωτηθείτε, ξεπερνώντας αδίστακτα, όλα τα φράγματα του συνειδησιακού σας γίγνεσθαι, με το χέρι στην καρδιά!
Πως καταφέρατε σε τόσο λίγο χρόνο, να βρωμίσετε με άρωμα φορμόλης, όλες εκείνες τις μυρωμένες αποθυμιές της νιότης;
Πως καταφέρατε να σβήσετε τον Θεό, από κάθε κουρασμένη λαϊκή προσευχή;
Πως καταφέρατε να ντύσετε με σκοτάδι, κάθε μικρή οικογενειακή ονειροπόληση;
Πως αλλάξατε με μιας, την ιστορική μας συνέχεια; Πως;
