Με αφορμή την κατάσταση που επικρατεί στον τόπο μου τα τελευταία χρόνια θα ήθελα να μοιραστώ ορισμένες σκέψεις μου μαζί σας.
Μεγάλωσα στη Νέα Ιωνία Βόλου. Σε μία περιοχή όπου η συντριπτική πλειοψηφία της αποτελείται από ανθρώπους του μόχθου και της εργασίας που παλεύουν καθημερινά με δυσκολίες και προβλήματα χωρίς να χάνουν στιγμή την αξιοπρέπεια, το ήθος και το σθένος τους. Μία ολόκληρη πόλη με ανθρώπους που είναι αντιμέτωποι με προβλήματα υγείας, ζητήματα ακρίβειας, θέματα οικονομικά, κοινωνικά και γενικότερα ζητήματα ποιότητας ζωής, δίχως όμως να χάνουν τη καθαρή ματιά, το χαμόγελό και το πείσμα τους.
Ταυτόχρονα όμως, σε μία πόλη και μία περιφέρεια όπου οι κάτοικοι της εξαπατήθηκαν και υποτιμήθηκαν, με κάθε λογής τρόπο. Υποτιμήθηκαν και συνεχίζουν να περιπαίζονται από τους «άρχοντες» στους οποίους έδωσαν τη δύναμη και την εντολή για να καλυτερέψουν τις ζωές τους, και θα εξηγήσω ευθύς αμέσως τι εννοώ:
Η πόλη μας και γενικότερα η περιοχή αποτελεί μέρος απαράμιλλης γοητείας με τοπία, θάλασσες και βουνά ιδιαίτερης ομορφιάς, αναγνωρισμένη τόσο σε πανελλαδικό όσο και σε διεθνές επίπεδο. Ταυτόχρονα, είναι από τις ελάχιστες περιοχές της Ελλάδας όπου υπάρχουν οι προδιαγραφές για να αναπτυχθούν και οι πέντε πυλώνες οι οποίοι στηρίζουν την οικονομία και την ευημερία μίας χώρας (πρωτογενής παραγωγή, μεταποίηση – βιοτεχνία, βιομηχανία, τουρισμός, έρευνα – καινοτομία).
Ενώ λοιπόν οι προδιαγραφές υπάρχουν, κανένας αιρετός και αδρά αμειβόμενος «ηγέτης» ο οποίος ήταν στο τιμόνι τόσο του Δήμου όσο και της Περιφέρειας τα παλαιότερα χρόνια και κυρίως τη τελευταία δεκαετία, δεν έκανε το παραμικρό για τη βελτίωση της διαβίωσης των πολιτών. Συνέβη μάλιστα ακριβώς το αντίθετο, με συνέπεια η υποβάθμιση της ποιότητας ζωής να είναι ραγδαία και σε πολλαπλά πεδία.
Τα τελευταία χρόνια, πέραν της ανυπαρξίας και της πλήρους ανικανότητας της κρατικής διοίκησης να βελτιώσει τις ζωές των ανθρώπων, σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο δεν υπήρχε κανένα απολύτως πρόγραμμα για τη δημιουργία αξιοπρεπών θέσεων εργασίας, ενίσχυσης των μικρών επιχειρήσεων, των νέων επιστημόνων, των νέων αγροτών. Κανένας απολύτως σχεδιασμός για κοινωνική πολιτική και ένα «δίχτυ προστασίας» των απόρων και των πιο ευάλωτων. Συνέπεια αυτών είναι η Μαγνησία και ολόκληρη η περιφέρεια της Θεσσαλίας να φιγουράρουν στις πρώτες θέσεις με την υψηλότερη ανεργία, πολύ μεγάλο μέρος των πολιτών της να ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και ο πληθυσμός του τόπου να βαίνει όλο και μειούμενος (ΕΛΣΤΑΤ, 2021).
Επιπλέον, η λειτουργία του εργοστασίου της ΑΓΕΤ εντός αστικού ιστού με συνεχόμενη ρύπανσή ζωοφόρου και υδροφόρου ορίζοντα καθώς και η καύση σκουπιδιών, SRF και RDF χωρίς τις απαιτούμενες προδιαγραφές είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου. Οι αποθήκες καυσίμων διαφόρων εταιρειών σε αποστάσεις αναπνοής από θάλασσες, οι φορτοεκφορτώσεις SCRAP και υλικών γεμάτα βαρέα μέταλλα στο λιμάνι χωρίς κανέναν απολύτως σοβαρό έλεγχο – λίγα μέτρα από κατοικίες – η λειτουργία της Χαλυβουργίας και λοιπών εταιρειών της ΒΙ.ΠΕ. επίσης χωρίς εντατικούς ελέγχους συμπληρώνουν τον καμβά της ρύπανσης. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο νέος σχεδιασμός του «αναπτυξιακού μοντέλου» περιλαμβάνει εργοστάσιο εισαγωγής επεξεργασίας και εμπορίας απορριμμάτων μια ανάσα από τον αστικό ιστό καθώς και σταθμό υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG), πάντα στο βωμό της εξυπηρέτησης συμφερόντων και «φίλων» επενδυτών.
Στην άλλη όψη της εν λόγω ανάπτυξης, ο καρκίνος, αναπνευστικά, καρδιολογικά και λοιπά προβλήματα υγείας θερίζουν σε κάθε γειτονιά. Μα καλά θα πει ο «καλοπροαίρετος» αντίλογος, από αυτά αρρωσταίνει και πεθαίνει ο κόσμος; Είναι αλήθεια ότι σε αυτές τις ασθένειες δεν υπάρχει φυσικός αυτουργός. Μήπως θα πρέπει σιγά σιγά ως κοινωνία να ξεκινήσουμε να αναζητούμε και τους ηθικούς αυτουργούς; Και κυρίως μήπως θα πρέπει να λάβουμε περισσότερο σοβαρά υπόψη τις κοινοτικές οδηγίες και τους δείκτες μετρήσεων ρύπων της πόλης οι οποίοι σε πολλές περιπτώσεις είναι μεγαλύτεροι και από τις πιο υποβαθμισμένες βιομηχανικές περιοχές της Ινδίας και της Κίνας; Μήπως θα πρέπει να το κάνουμε προτού να είναι αργά για όλους μας;
Στα άλλα νέα των κοντινότερων εβδομάδων και ημερών, η απουσία έργων πρόληψης αντιπυρικής θωράκισης της περιοχής είχε ως αποτέλεσμα μία μεγάλη πυρκαγιά να σκοτώσει ανθρώπους και να κάψει μεγάλο κομμάτι τόσο τις περιαστικής βλάστησης όσο και της πανίδας της περιοχής. Η απουσία σοβαρών αντιπλημμυρικών, έργων απορροής υδάτων και συντήρησης φρεατίων είχε ως αποτέλεσμα πραγματικά μεγάλες νεροποντές επίσης να σκοτώσουν ανθρώπους και να θάψουν τη πόλη στη λάσπη προκαλώντας ανυπολόγιστες καταστροφές. Πέραν λοιπόν της πλήρους απουσίας πρόληψης, την ώρα των καταστροφών, δήμαρχοι και περιφερειάρχης, αντί να οργανώνουν κάθε διαθέσιμο ανθρώπινο και υλικό πόρο που θα μπορούσαν να διαθέσουν, αντί να συντονίζουν τη δράση τους με τους υπόλοιπους φορείς και να πιέζουν τη κρατική διοίκηση για επιπλέον βοήθεια, περιφέρονταν από κανάλι σε κανάλι και από ραδιοσταθμούς σε παρακάμερες σαν κλόουν είτε μιλώντας για «αόρατους εμπρηστές» είτε μοιράζοντας εξάδες νερών είτε φωνάζοντας σε περαστικούς να μην κυκλοφορούν έξω και να μη πανικοβάλλονται. Και πάντα σε πρώτο πλάνο με τη συνοδεία των αδέκαστων και αντικειμενικών ΜΜΕ για τα οποία θα επανέλθω στη συνέχεια.
Που πήγαν όλα τα κοινοτικά κονδύλια (ΕΣΠΑ) και τα όποια εθνικά κεφάλαια τα οποία ήταν διεκδικήσιμα / διαθέσιμα από δήμο και περιφέρεια για τις εν λόγω μελέτες και έργα τα οποία θα έσωζαν το περιβάλλον και κυρίως ανθρώπινες ζωές; Σηκώνει μεγάλη κουβέντα το εν λόγω ζήτημα και κυρίως εισαγγελικές παρεμβάσεις. Σε κάθε περίπτωση όμως, μία γρήγορη ματιά σε έργα οδικού δικτύου και πλατειών των πόλεων της Θεσσαλίας, τα οποία είναι λαοπρόβλητα και φέρνουν ψήφους, δίνει μερικές απαντήσεις για το που κατευθύνθηκαν οι πόροι.
Ειδικότερα για την πόλη του Βόλου, τα τελευταία χρόνια υπάρχει πλήρης εφαρμογή του δόγματος «άρτος και θεάματα». Φαντασμαγορικές εορτές με υπέρμετρους στολισμούς και «διάσημους» καλλιτέχνες προσφέρουν στους πολίτες μία πλασματική αίσθηση ότι η ζωή τους καλυτερεύει. Λαμπερά events τα οποία συνοδεύονται και από δωρεάν γεύματα δίνουν στους πολίτες ψεύτικη εικόνα, θολώνουν τα νερά και επιτρέπουν στη δημοτική αρχή να κρύβει εντέχνως τα πραγματικά προβλήματα της τοπικής κοινωνίας κάτω από το χαλί.
Τι νόημα έχει αν ο άπορος φάει δωρεάν μία δύο μερίδες αρνί το Πάσχα αν δεν έχει αξιοπρεπή εργασία και προοπτική στη ζωή του;
Τι νόημα έχει η διέλευση από καλαίσθητους δρόμους με λουλούδια και καινούριους κόμβους όταν αυτοί θάβονται κάτω από το νερό και τη λάσπη;
Τι νόημα έχει αν ο ξενοδόχος της πόλης θαυμάζει τα αμέτρητα λαμπάκια τα Χριστούγεννα και την αύξηση των επισκεπτών της πόλης όταν οι συμπολίτες του δυστυχούν και αρρωσταίνουν;
Τι νόημα έχει αν ο αγρότης απολαμβάνει δωρεάν ένα δημοφιλή καλλιτέχνη όταν το χωράφι και τα ζώα του καίγονται;
Ακόμα τι νόημα έχει αν ο μαγαζάτορας αυξάνει τα έσοδά του λόγω μερικών ποδοσφαιρικών αγώνων με αντίπαλο μία «φυτευτή» ομάδα – πλυντήριο (δημιούργημα του δημάρχου και αυτό) που ουδεμία σχέση έχει με τις ιστορικές ομάδες της πόλης;
Οι παραπάνω ενέργειες της απελθούσας δημοτικής αρχής σε συνδυασμό με τη μερίδα ημετέρων και ακολούθων που εξυπηρετούν προσωπικά ιδιοτελή συμφέροντα βάζει άλλο ένα κομμάτι στο παζλ. Ο τοξικός αντιδημοκρατικός λόγος, τα νταηλίκια και οι μαφιόζικες πρακτικές συμπληρώνουν την πλήρη εικόνα.
Διόλου απαρατήρητη δεν θα πρέπει βέβαια να περνάει και η κάλυψη των ανωτέρων πεπραγμένων από τη μεγαλύτερη μερίδα του τοπικού και μη τύπου. Η μη άσκηση αντικειμενικής κριτικής, η μετάλλαξη από προστάτες του κοινωνικού συνόλου και της δημοκρατίας σε γραφείο τύπου του δήμου και της περιφέρειας, η υποτέλεια και η εξάρτηση από διαπλεκόμενα συμφέροντα καθιστά τους εκδότες και κατόχους εφημερίδων και ενημερωτικών ιστοσελίδων θύτες που πρέπει να λογοδοτήσουν και όχι θύματα. Επιπλέον, η προβληματική άσκηση της δικαστικής εξουσίας σε ανώτερο επίπεδο, τα δύο μέτρα και δύο σταθμά και η απουσία ελέγχου τόσο των πεπραγμένων όσο και των λεγομένων της δημοτικής και περιφερειακής αρχής έχει και αυτό βαρύνουσα σημασία.
Ωραία τα παραπάνω αλλά ποια η πρότασή σου για τη συνέχεια και την επόμενη μέρα μία εύλογή ερώτηση… Δεν είμαι εγώ αυτός που πρώτος θα αξιολογήσω την καταλληλότητα, τα προσόντα και τις πολιτικές καταβολές των ατόμων που θα πρέπει να δώσουν στο Βόλο και τη Θεσσαλία προοπτική και να ηγηθούν του τόπου την επόμενη ημέρα. Αυτό θα το κάνει η καθεμία και ο καθένας ξεχωριστά. Το μόνο βέβαιο είναι ότι δε θα πρέπει να επιβραβεύσουμε όσους μας υποτίμησαν, μας εξαπάτησαν, έπαιξαν και συνεχίζουν να παίζουν με τη νοημοσύνη και την εμπιστοσύνη μας. Διαφορετικά θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
Είναι ίσως περισσότερο επιτακτικό από ποτέ να εστιάσουμε στο συλλογικό και όχι στο ατομικό συμφέρον το οποίο είναι αυτό που μας έφερε μέχρι εδώ. Θα πρέπει όλες και όλοι να καταβάλουμε τη μέγιστη δυνατή προσπάθεια για τον εκδημοκρατισμό της κοινωνίας μας και την εξάλειψη των φασίζουσων νοοτροπιών. Είναι απόλυτα σεβαστή και κατανοητή η πεποίθηση ότι υπήρχε εκτεταμένη διαφθορά και κατασπατάληση δημοσίου χρήματος και σε παλαιότερες δημοτικές αρχές. Είναι επίσης κατανοητή και ανθρώπινη η παραπλάνηση και εξαπάτησή μας στις προηγούμενες εκλογές από τον υφιστάμενο δήμαρχο Βόλου και τον περιφερειάρχη Θεσσαλίας. Θα είναι όμως νοσηρό και θλιβερό να ξεχάσουμε όσα έγιναν και να επαναλάβουμε τα ίδια λάθη.
Με αφορμή τις προσεχείς κρίσιμες δημοτικές και περιφερειακές εκλογές οι οποίες θα καθορίσουν σε μεγάλο βαθμό τόσο την επιβράβευση ή μη των όσων έγιναν όσο και τη νέα πορεία της περιοχής μας, ελπίζω να πάρουμε την πόλη, την περιφέρεια και πρωτίστως τις ζωές μας στα χέρια μας. Να δείξουμε σε όσους και όσες έπαιξαν με αυτές ότι αποτελούν παρελθόν. Με μνήμη, δικαιοσύνη, αποφασιστικότητα και αισιοδοξία για το μέλλον. Μέσα από τη στάχτη πάντα θα φυτρώνουν νέοι σπόροι και μέσα από τη λάσπη πάντα νέα λουλούδια θα ανθίζουν. Δε θα κυβερνήσει το σκοτάδι!
*Σταμούλης Στεργιάκης – 37 ετών. Εργαζόμενος Ιδιωτικού Τομέα -Δημότης Νέας Ιωνίας Βόλου.
