Επιτακτική μέσα μου η ανάγκη να σε χαιρετήσω σήμερα αγαπημένε μου, καλέ μου φίλε Σοφοκλή με δυο λόγια καρδιάς….
Πέθανε ο Σοφοκλής μού είπαν προχθές….και πάγωσα…..Δεν μίλησα….δεν έκλαψα…μόνο σκέφτηκα για να αμυνθώ στην θλίψη: Δεν πεθαίνουν οι δικοί σου άνθρωποι…τους έχεις πάντα στην καρδιά σου μαζί με ό,τι έζησες μαζί τους, καλό ή κακό.
Και εμείς Σοφοκλή…. ζήσαμε πολλά.
Πήγαμε….και ήρθαμε που λένε σε χαρές και πίκρες και σίγουρα οι πίκρες ήταν περισσότερες για όλα αυτά που θέλαμε να κάνουμε.. Σε εμάς… στα σπίτια μας… στην πόλη μας… στην κοινωνία μας..
Άλλα πετύχαμε…άλλα όχι…αλλά ποτέ δεν παραιτηθήκαμε, ήμασταν η κάστα εκείνων….των δυνατών…των ατσάλινων…που μέσα μας όμως ήμασταν χάρτινοι πύργοι που όταν όμως φυσούσε δυνατός βοριάς κρατιόμασταν όλοι σαν αλυσίδα…
Καλό ταξίδι φιλέ μου…Καλή αντάμωση στον κόσμο των αγγέλων…Σε ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που στάθηκες πάντα δίπλα μου σαν αδελφός μου, χωρίς να ανταλλάξουμε μια πικρή κουβέντα μεταξύ μας….ποτέ.
Λένε πως κανένας δεν είναι αποτυχημένος σε αυτό το δύσκολο ταξίδι της ζωής όταν έχει φίλους.
Και εσύ ΣΟΦΟΚΛΗ είχες…πολλούς.
Άρα….ΠΕΤΥΧΕΣ!!!!!!!!!!
