Οι λόγοι για τους οποίους μπορούμε ακόμη να αισθανόμαστε περήφανοι ως Έλληνες είναι -δυστυχώς- όλο και λιγότεροι. Η χώρα «δεσπόζει» πλέον σε κορυφές που μόνο τιμητικές δεν είναι, από τα ελλείμματα και τα χρέη, μέχρι την ανεργία και τις αυτοκτονίες. Μέσα στο μαύρο των ημερών και το θολό τοπίο του μέλλοντος της Ελλάδας, μια παρέα παιδιών ήρθε να βάλει λίγο χρώμα στη ζωή μας. Όχι, με την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος από την Εθνική Εφήβων δεν θα λυθεί κανένα από τα σοβαρά μας προβλήματα ως λαός. Όμως τα παιδιά αυτά πρόσφεραν πέρα από λίγες ώρες εφήμερης χαράς και έναν λόγο αισιοδοξίας και ταυτόχρονα πίστης πως τελικά οι Έλληνες μπορούν.
Είμαστε περήφανοι γι’ αυτά τα παιδιά για πολλούς λόγους…
-Γιατί όλα τα παιδιά πρόταξαν το ομαδικό συμφέρον πάνω από το ατομικό τους, σε μια διοργάνωση που κάλλιστα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί από κάποιους για την προσωπική τους «προβολή». Κι έστειλαν σε όλους μας το μήνυμα πως όταν εργαζόμαστε αρμονικά για έναν κοινό σκοπό, στο τέλος κερδίζουμε όλοι κι όχι λίγοι ή… κανένας.
-Γιατί ο δρόμος προς την κορυφή δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα και τα κατάφεραν υπό αντίξοες συνθήκες. Δεν το έβαλαν ούτε όταν πριν μια εβδομάδα βρίσκονταν με το ένα πόδι εκτός οκτάδας «κουβαλώντας» δύο ήττες από την πρώτη φάση, ούτε όταν παρά το 3/3 στη δεύτερη φάση συνάντησαν την πανίσχυρη Γαλλία στα προημιτελικά, ούτε όταν στα ημιτελικά εμφανίστηκε ο κακός δαίμονας της Λιθουανίας, ούτε όταν στον τελικό απέναντι στην Τουρκία βρέθηκαν στο -14 στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου.
-Γιατί κέρδισαν έξι «τελικούς» σε μια εβδομάδα κουβαλώντας στις πλάτες τους κόπωση σωματική αλλά και ψυχολογική δύο και πλέον μηνών, καθώς η προετοιμασία τους άρχισε από Μάιο για όσους ήταν στην ομάδα U19 του Ηρακλείου και από Ιούνιο για τους υπόλοιπους.
-Γιατί ο MVP της διοργάνωσης Βασίλης Χαραλαμπόπουλος περνούσε πολλές ώρες τη μέρα σε θεραπείες για τον τραυματισμένο του αστράγαλο, αλλά έπαιζε για 30, 35 ή 40 λεπτά (όπως χθες) αν χρειαζόταν. Γιατί αν και ηγέτης και πρώτος σκόρερ της ομάδας, ήταν όχι (μόνο) ο καλύτερος παίκτης, αλλά (και) ο καλύτερος συμπαίκτης, καθώς ήταν πρώτος σε ασίστ και τέταρτος σε όλο το τουρνουά.
-Γιατί ο καθένας είχε το ρόλο του, τον αποδεχόταν και τον εκτελούσε στο ακέραιο. Από τους πρωταγωνιστές με το μεγάλο χρόνο συμμετοχής, μέχρι τους ρολίστες ή και τους… θεατές αυτής της ομάδας, ο καθένας είχε συμβιβαστεί με αυτό που του αναλογούσε ή του ανέθεταν και έκανε τη δουλειά του, δίχως γκρίνιες ή μικρότητες.
-Γιατί ο «δάσκαλος» της ομάδας, Ηλίας Παπαθεοδώρου, που πέρσι επικρίθηκε σκληρά και μάλλον αυστηρά για μια άτυχη (όχι όμως βίαια) αντίδρασή του δεν έχασε ποτέ το σεβασμό των «μαθητών» του, ανέδειξε τις αρετές του και φρόντισε να τους ηρεμεί στα δύσκολα και να τους κρατά στη γη στους πανηγυρισμούς.
-Γιατί αφιέρωσαν όλες τους τις νίκες σε έναν μικρό φίλαθλο με κινητικά προβλήματα, αλλά και σε όλους τους δοκιμαζόμενους Έλληνες δείχνοντας κοινωνική ευαισθησία.
-Γιατί όλοι τους αναγνώρισαν τη συμβολή των οικογενειών τους σε αυτό που κατάφεραν, καθώς αν δεν υπήρχαν εκείνοι, δεν θα μπορούσαν να προσπαθήσουν να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα και το χόμπι τους «επάγγελμα».
-Γιατί χαρίζοντας στην Ελλάδα το 23ο μετάλλιο «μικρών» Εθνικών ομάδων σε Ευρωπαϊκό ή Παγκόσμιο πρωτάθλημα πιστοποίησαν πως το μέλλον του ελληνικού μπάσκετ είναι σε πολύ καλά χέρια.
-Γιατί όλα τα παιδιά αντιλαμβάνονται πλήρως πως βρίσκονται μόνο στο ξεκίνημα, έχουν πλήρη συνείδηση ότι η καριέρα τους δεν έχει καν αρχίσει και σκοπεύουν να θυμούνται την επιτυχία που σημείωσαν στο Βόλο όχι σαν το highlight της σταδιοδρομία τους, αλλά ως απλώς την αφετηρία για τα καλύτερα που θα ακολουθήσουν.
