Η καθημερινή προσπάθεια μοιάζει να είναι κοπιαστική, αν όχι για όλους, τουλάχιστον για τους περισσότερους. Οι υποχρεώσεις τρέχουν, οι απαιτήσεις είναι αυξημένες και η κάθε μέρα μοιάζει με έναν συνεχή αγώνα. Όμως η καθημερινότητα δεν είναι ίδια για όλους και οι αθλητές και οι αθλήτριες που έχουν θέσει υψηλούς στόχους βρίσκονται μπροστά σε ξεχωριστές απαιτήσεις, όπως περιγράφει και ο ολυμπιονίκης της κωπηλασίας, Αντώνης Παπακωνσταντίνου!
Συνεχής προπόνηση, θυσίες, ελάχιστος χρόνος είναι κάποια από τα στοιχεία που συνθέτουν την καθημερινότητά του 300 τουλάχιστον μέρες τον χρόνο, όσες δηλαδή ζει στο προπονητικό κέντρο κωπηλασίας του Σχοινιά!
Συνέντευξη: Χρυσόστομος Τρίμμης
-Για να φτάσεις στην κατάκτηση ενός μεταλλίου φαντάζομαι ότι έχεις μία ιδιαίτερη καθημερινότητα.
Το διαφορετικό είναι όταν είσαι μέλος της Εθνικής. Για όσους δεν ξέρουν με τα μέλη της Ολυμπιακής και της Εθνικής Ομάδας ζούμε 300 μέρες τον χρόνο στο κωπηλατοδρόμιο του Σχοινιά. Eκεί προπονούμαστε, εκεί τρώμε, εκεί κοιμόμαστε. Οπότε η καθημερινότητά μας είναι λίγο… μοναχική! Είμαστε συνέχεια τα ίδια άτομα, 12 άνθρωποι όλη την ώρα. Ξυπνάμε το πρωί αρκετά νωρίς, κάνουμε την πρώτη μας προπόνηση… Μπορεί να έχουμε ένα μικρό κενό να τσιμπήσουμε κάτι για να αρχίσουμε μετά τη δεύτερη πρωινή προπόνηση. Κατά τις 12:30 θα έχουμε τελειώσει, ή τουλάχιστον ελπίζουμε ότι θα έχουμε τελειώσει. Μετά ακολουθεί το μεσημεριανό φαγητό και η ξεκούραση και χρόνος για προσωπικές δραστηριότητες. Αλλά κατά τις 16:00 ξεκινά η απογευματινή προπόνηση και τελειώνουμε ό,τι ώρα τελειώσουμε!
-Ουσιαστικά είστε αφοσιωμένοι σ’ αυτό και δεν ξέρω αν ο διαθέσιμος χρόνος επιτρέπει καν να εργαστεί κάποιος-α…
Στο δικό μας το άθλημα όχι. Ο διαθέσιμος χρόνος δεν επιτρέπει πολλά πράγματα! Είναι τέτοια η φύση του αθλήματος, που όλοι οι αθλητές πρέπει να βρίσκονται στο ίδιο σημείο γιατί ουσιαστικά αυτό που κυνηγάμε είναι ο συγχρονισμός και η δημιουργία μίας κοινής κίνησης πάνω στη βάρκα. Αυτό προϋποθέτει να είμαστε όλοι μαζί στον ίδιο χώροι, άτομα ουσιαστικά απ’ όλη την Ελλάδα.
-Αυτή η διαδικασία που βιώνεις κι εσύ και οι συναθλητές σου σας περιορίζει κοινωνικά;
Σίγουρα έως έναν βαθμό, αλλά δεν είμαστε αντικοινωνικά άτομα (γέλια)! Έχουμε όλοι τις παρέες μας. Αλλά σίγουρα είναι μία από τις υποχωρήσεις που μπορεί να πει κανείς ότι έχουμε κάνει. Τους φίλους μου πχ από το σχολείο τους έχω χάσει, ενώ κι αυτοί έχουν φύγει για το εξωτερικό. Βέβαια γνωρίζουμε νέα άτομα, έχοντας κάνει μέσω της κωπηλασίας φίλους απ’ όλον τον κόσμο. Με τους αντιπάλους όταν τελειώνουν οι αγώνες θα βγούμε να πιούμε έναν καφέ, μία μπύρα… Είναι πολύ ωραίο το κλίμα που επικρατεί.
-Θεωρείς ότι η καθημερινότητα είναι πιο απαιτητική πλέον για έναν ολυμπιονίκη κωπηλάτη σε σχέση με προηγούμενα χρόνια;
Όταν ακολουθείς ένα προπονητικό πρόγραμμα δεν θα σου βγει μέσα σε έναν χρόνο. Είναι δουλειά χρόνων το αποτέλεσμα, αυτή η αφοσίωση υπήρχε από πριν, και ουσιαστικά πρέπει να συνεχίσουμε να δουλεύουμε έτσι αν θέλουμε να φέρνουμε τέτοια αποτελέσματα. Τώρα, αν έχει εξελιχθεί αυτή η κατάσταση… Θεωρώ ότι όσο περνάνε τα χρόνια υπάρχει μία παραπάνω εμπιστοσύνη ανάμεσα σε προπονητή και αθλητή και μία παραπάνω ωριμότητα από την πλευρά των αθλητών. Δεν είμαστε πλέον παιδιά 16-17 χρονών. Γνωρίζουμε καλύτερα τους εαυτούς μας οπότε μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στις προκλήσεις της προπόνησης και των αγώνων όντας πιο χαλαροί στην ψυχολογία μας.
-Φαντάζομαι και σε απλούς τομείς της καθημερινότητας, για έναν Ολυμπιονίκη τα πράγματα είναι διαφορετικά, π.χ. όσον αφορά τη διατροφή και την υγεία.
Σίγουρα. Δεν μπορούμε καν να μπούμε σε προπονητικό κοινόβιο αν δεν έχουν γίνει ιατρικοί έλεγχοι. Στον Σχοινιά υπάρχει επίσης συγκεκριμένη διατροφή. Αλλά έχουμε έτσι και αλλιώς μεγάλες θερμιδικές ανάγκες, κάνουμε και κάποιες παρεκκλίσεις!
-Πόσο απαιτητικό οικονομικά είναι το άθλημα της κωπηλασίας;
Το ζήτημα με την κωπηλασία είναι το μετά πιστεύω… Δεν ακολουθούμε ένα άθλημα στο οποίο ο αθλητής ή η αθλήτρια μπορεί να μένει στο σπίτι του-ης και να κάνει τη δουλειά που έχει και να κάνει πριν και μετά τις προπονήσεις. εμείς ζούμε στον Σχοινιά, με παιδιά από την Καστοριά, τη Θεσσαλονίκη, τη Λέσβο. Τι δουλειά να κάνουμε στις 2-3 ώρες που έχουμε για ξεκούραση; Οπότε το θέμα είναι τι γίνεται αφού σταματήσουμε το άθλημα. Οπότε στους περισσότερους αν όχι σε όλους υπάρχει στήριξη από το οικογενειακό περιβάλλον.
–Aξίζουν τελικά όλες αυτές οι θυσίες; Τι θα έλεγες σε ένα παιδί που τώρα κάνει τα πρώτα βήματά του στην κωπηλασία;
Είναι το πώς το βλέπει ο καθένας. Εγώ ήθελα ν’ ασχοληθώ γιατί μου άρεσε η όλη διαδικασία, πέρα από τις διακρίσεις. Βρήκα και μία οικογένεια μακριά από το σπίτι μου, γιατί μία οικογένεια είμαστε στην Εθνική, ζώντας μαζί τόσον καιρό και έχοντας κοινούς στόχους. Απλά πρέπει να κάνεις ό,τι αγαπάς και ό,τι σου αρέσει πραγματικά. Σίγουρα χρειάζεται μία υποστήριξη από το σπίτι, αλλά θέλουμε κι εμείς να βοηθήσουμε ώστε ν’ αναπτυχθεί και να στηριχθεί ακόμη περισσότερο το άθλημα, ώστε να μπορούν να συνεχίζουν τα παιδιά και σε μεγαλύτερες ηλικίες. Εγώ, όντας 25 ετών να φανταστείτε είμαι ο 2ος μεγαλύτερος στην ομάδα, ενώ στο εξωτερικό ανταγωνιζόμαστε αθλητές 30-32 ετών, και αυτά τα πέντε χρόνια περισσότερης εμπειρίας μετράνε. Απλά θέλω να προσθέσω ότι όσο μεγάλες επιτυχίες και να έρθουν πρέπει κανείς να κρατά χαμηλούς τόνους. Εμένα προσωπικά δεν με κέρδισαν ποτέ οι νίκες. Με κέρδισε η αίσθηση μετά την προπόνηση ή έναν αγώνα της επίτευξης ενός προσωπικού στόχου.
-Για να κλείσουμε και με την καταγωγή σου, μιας και την έλκεις από τον Πτελεό!
Είναι ο πατέρας μου από εκεί και μικρός ήμουν εκεί κάθε δύο εβδομάδες! Μένω στη Βάρη αλλά… Φτελιανός είμαι!
Oι διακρίσεις του Αντώνη Παπακωνσταντίνου
Ολυμπιακοί Αγώνες: Ένα χάλκινο μετάλλιο
Παγκόσμια Πρωταθλήματα: Τρία ασημένια μετάλλια
Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα: Ένα χρυσό και ένα χάλκινο μετάλλιο
Παγκόσμια Πρωταθλήματα Κ23: Ένα χρυσό και ένα ασημένιο μετάλλιο
Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα Κ23: Δύο χρυσά και ένα χάλκινο μετάλλιο
Πηγή: Περιοδικό Volos City του Ομίλου Καρεκλίδη
