Οι στιγμές στη Βαρκελώνη συγκλονιστικές… Τα κορίτσια της εθνικής ομάδας καλλιτεχνικής κολύμβησης κρατούν στα χέρια τους τα εισιτήρια για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, τόσο στο ομαδικό για πρώτη φορά μετά το 2004, όσο και στο ντουέτο τα οποία κέρδισαν πανάξια με τις εμφανίσεις του στο προολυμπιακό τουρνουά… Εκεί και η Βολιώτισσα αθλήτρια του NOBA Έλενα Φραγκάκη, έτοιμη και αυτή να δώσει τον καλύτερό της εαυτό στο Τόκιο για την ολυμπιακή διάκριση!
«Από τεσσάρων χρονών βρίσκομαι στον ΝΟΒΑ και στις πισίνες… Αρχικά ξεκίνησα από το μπαλέτο που έκανα 11 χρόνια, κα στη συνέχεια μου άρεσε και η κολύμβηση. Οπότε τα συνδύασα και τα δύο» μας λέει, στην ειδική έκδοση του «Μagnesiasports» για τους Ολυμπιακούς Αγώνες!
Συνέντευξη: Χρυσόστομος Τρίμμης
Μια μπαλαρίνα λοιπόν στο νερό, με πρόγραμμα που είχε βασικό θέμα το μύθο του Ικάρου και που έδωσε φτερά για να πετάξουν όλα τα κορίτσια προς το Τόκιο!
– Σε βοήθησε το μπαλέτο στην καλλιτεχνική κολύμβηση;
«Πάρα πολύ! Είναι πολύ σημαντικό! Με βοήθησε και στην κίνηση και στον τρόπο έκφρασης σε όλα τα επίπεδα, σε πολύ μεγάλο βαθμό. Αξίζει να διαπιστώσουμε ότι πολλές αθλήτριες της καλλιτεχνικής κολύμβησης έχουν ξεκινήσει από το μπαλέτο και είναι πολύ διαδεδομένο κάτι τέτοιο».
-Αν και μόλις 17 ετών, έχεις παρουσία τα τελευταία χρόνια σε προσπάθειες εθνικών ομάδων…
«Το 2017- σε ηλικία 12 ετών- με κάλεσαν στο πρώτο camp της εθνικής. Ήταν μετά από αγώνες και κληθήκαμε να μείνουμε στην Αθήνα για να αρχίσουμε προετοιμασία για το μεσογειακό πρωτάθλημα στην Πορτογαλία».
-Ποια είναι τα συναισθήματα ενός δωδεκάχρονου κοριτσιού όμως όταν καλείται για πρώτη φορά στην εθνική ομάδα της χώρας του;
«Σίγουρα η υπερηφάνεια που ένιωσα ήταν πάρα πολύ μεγάλη. Δεν μπορούσα να το πιστέψω και ήμουν πάρα πολύ χαρούμενη».
-Από το μεσογειακό πρωτάθλημα τότε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο τώρα. Έχεις επισκεφθεί ποτέ την Ιαπωνία στο παρελθόν;
«Όχι, θα είναι η πρώτη φορά».
-Για να βρεθείτε όμως εκεί με τις συναθλήτριές σου, έπρεπε να πάρετε την πρόκριση στην Βαρκελώνη…
«Στην αρχή δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε και να το συνειδητοποιήσαμε! Παλεύαμε γι’ αυτήν την πρόκριση τρία ολόκληρα χρόνια. Κάναμε προπόνηση σε παγωμένα νερά! Ήταν η δικαίωση όλων των κόπων μας, που τελικά ανταμείφθηκαν με την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Και μετά έρχεται το λεπτό της συνειδητοποίησης της επιτυχίας»!
-Οπότε τι κάνεις σε εκείνο το λεπτό;
«Δεν θα πω ψέματα, είχαμε… πεθάνει από την αγωνία στις κερκίδες! Ήμαστε πιασμένες χέρι-χέρι, άλλες δεν κοιτούσαν άλλες κλαίγανε… Όταν είδαμε τη βαθμολογία φυσικά αρχίσαμε να πανηγυρίζουμε έντονα! Απίστευτο συναίσθημα! Αγκαλιαζόμασταν, κλαίγαμε… Είμαστε κάποιες πολύ μικρές ακόμη ηλικιακά, και είδαμε την επίτευξη του υπέρτατου ονείρου για τους αθλητές, την επίτευξη της πρόκρισης στους Ολυμπιακούς Αγώνες».
-Στην Βαρκελώνη πήγατε για την πρόκριση ή για μία προσπάθεια και ό,τι βγει;
«Ξέραμε τους αντιπάλους μας. Είχαμε δουλέψει σκληρά, τους είχαμε αντιμετωπίσει στο Παγκόσμιο της Κορέας, και τους είχαμε περάσει μάλιστα. Οπότε πήγαμε για να πετύχουμε το καλύτερο».
-Σε αγχώνει αυτό το υπέρτατο όνειρο, όντας μόλις 17 χρονών μάλιστα;
«Σίγουρα υπάρχει άγχος αλλά δεν το σκέφτομαι τόσο πολύ… Το μεγαλύτερο άγχος υπήρχε στο προολυμπιακό και στο να πάρουμε την πολυπόθητη πρόκριση, γιατί εκεί ήταν η πιο σημαντική δοκιμασία. Τώρα από εδώ και πέρα στους Ολυμπιακούς Αγώνες ξέρουμε ότι έχουμε την όγδοη θέση, και από κει και πέρα βλέπουμε».
Τα τρία χρόνια προσπάθειας με κρύο και ποντίκια!
-Είχατε και εσείς βέβαια την περιπέτεια της πανδημίας με τον κορωνοϊό. Πως δουλέψατε σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα;
«Κάναμε αρκετές, πάρα πολλές ώρες προετοιμασία και προπόνηση, με οδηγίες διαδικτυακά από το πρωί μέχρι και το βράδυ. Εκτός νερού βέβαια, αλλά αυτό μας βοήθησε όταν επιστρέψαμε στην πισίνα. Είχαμε δυναμώσει και είχαμε εξασκηθεί αρκετά, οπότε ο χρόνος δεν πήγε καθόλου χαμένος. Κάθε άλλο μάλιστα! Αυτό δίνει και το μήνυμα ότι τρόποι για δουλειά υπάρχουν, και εκτός γηπέδου ή κολυμβητηρίου».
-Πόσο εύκολο είναι για ένα άτομο να ασχοληθεί με την καλλιτεχνική κολύμβηση στην Ελλάδα και ειδικά στην περιφέρεια;
«Ο Βόλος είναι μία μικρή πόλη και τα σωματεία δεν είναι πολλά, οπότε είναι λίγες οι αθλήτριες. Βέβαια το άθλημα δεν προβάλλεται και αρκετά στην Ελλάδα. Έχουμε άλλα πρότυπα, όπως από το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Αν και πιστεύω ότι θα έπρεπε να είναι ισότιμη η αντιμετώπιση.
»Η καλλιτεχνική κολύμβηση είναι και δύσκολο και εντυπωσιακό άθλημα, με πολλές απαιτήσεις. Πρέπει να προσέχουμε πάρα πολύ σε όλα, όπως τη διατροφή μας. Οι προπονήσεις είναι όλη την ημέρα έχει υπάρξει προπόνηση και 13 ώρες».
-Είπες όμως κάτι πριν και για κρύο νερό στην πισίνα;! Τι ακριβώς εννοείς;
«Από τα τρία χρόνια που είμαστε στην Αθήνα, τους δεκαοκτώ περίπου μήνες ήμαστε στο κολυμβητήριο του Αγίου Κοσμά όπου ήταν άθλιες οι καταστάσεις. Το νερό ήταν παγωμένο, ενώ βλέπαμε στο ταβάνι να κινούνται αρουραίοι και δίπλα μας- κατά τη διάρκεια της προπόνησης- ποντίκια! Αλλά επιμέναμε και κάναμε πολλές ώρες προπόνηση. Πάλι καλά, πέρυσι πήγαμε στο ΟΑΚΑ και εκεί οι συνθήκες ήταν πολύ καλύτερες.
–Ωστόσο επιμένεις… Να επιμένουν και τα παιδιά που παλεύουν αλλά δεν έχουν πετύχει ακόμη κάποια διάκριση ούτε σε τοπικό επίπεδο;
«Να μην το βάζουν κάτω, να συνεχίσουν να προσπαθούν, να ονειρεύονται και ποτέ δεν ξέρει κανείς τι μπορεί να φέρει η προσπάθεια. Με την προσπάθεια μπορεί να ανταμειφθεί κάνεις».
-Αν κερδίσεις μετάλλιο τι θα κάνεις;
«Αυτό κι αν είναι όνειρο»!
