Όταν κάτι είναι μοναδικό και ανεπανάληπτο, αποκτά και διαχρονική αξία. Και η ομάδα κορασίδων μπάσκετ του Γ.Σ. Βόλου πετύχαινε σαν σήμερα 10 Ιουλίου 1994, ακριβώς πριν 30 χρόνια δηλαδή, κάτι που δεν έχει καταφέρει ξανά βολιώτικη μπασκετική ομάδα σε επίπεδο υποδομών, να κατακτήσει δηλαδή πανελλήνιο τίτλο.
Επιμέλεια αφιερώματος:
Χρήστος Θανασούλης
Η επιτυχία αυτή είχε έρθει να προστεθεί στην κατάκτηση του πρωταθλήματος Ελλάδος γυναικών του Ολυμπιακού Βόλου στις 2 Ιουλίου 1978, με τους δύο αυτούς τίτλους να είναι οι μοναδικοί που έχει πανηγυρίσει ο Βόλος σε συλλογικό επίπεδο (σ.σ. υπάρχουν και οι τίτλοι στα πανελλήνια σχολικά πρωταθλήματα από το Πολυκλαδικό το 1988 και τον Προμηθέα φέτος).
Η ομάδα του Φώνη Μαυρομιχάλη και του άμεσου συνεργάτη του Γιάννη Στεργιόπουλου στις 10 Ιουλίου 1994 στο κλειστό της Τέντας στην Καλαμάτα σήκωνε με πρώτη την αρχηγό Έλσα Κολέτσου το Κύπελλο της Πρωταθλήτριας Ελλάδος μετά την ολοκλήρωση της τελικής φάσης του Πανελληνίου Κορασίδων μπάσκετ, που έλαβε χώρα στην πρωτεύουσα της Μεσσηνίας.
Ο Γ.Σ. Βόλου έφτανε σε μία ιστορική επιτυχία, αφού αυτός, όπως αναφέρθηκε, είναι ο μοναδικός τίτλος που έχει πανηγυρίσει ο Βόλος σε επίπεδο υποδομών στο μπάσκετ διαχρονικά και η εκπληκτική ομάδα των Μαυρομιχάλη-Στεργιόπουλου το κατάφερε αήττητη (!) από την αρχή έως το τέλος εκείνης της πορείας χωρίς … φρένα.
Ειδικά στην τελική φάση της Καλαμάτας, ο Γ.Σ. Βόλου έκανε το πέντε στα πέντε. Η αρχή έγινε με τον Απόλλωνα Πτολεμαΐδας (51-49) και ακολούθησαν οι αγώνες με Ιωνικό (75-49), Άρη Θήβας (88-40), Ηρακλή Θεσσαλονίκης (60-47) και Γ.Ε. Ηρακλείου (62-41).
Το κρίσιμο ματς που εξασφαλίστηκε ο τίτλος, ήταν αυτό με το έτερο φαβορί, τον Ηρακλή Θεσσαλονίκης, τον οποίον ο Γ.Σ. Βόλου κατατρόπωσε την προτελευταία μέρα των αγώνων στις 9 Ιουλίου, χωρίς καμία αμφιβολία για το ποια ήταν η ανώτερη ομάδα.
Την επόμενη, Κυριακή 10 Ιουλίου, και μετά την τελευταία αγωνιστική, έγινε η απονομή με τις παίκτριες του Γ.Σ. Βόλου να ανεβαίνουν στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου και να σηκώνουν το Κύπελλο, το οποίο έφεραν τα ξημερώματα της Δευτέρας στον Βόλο, με τον οδηγό του πούλμαν που μετέφερε την αποστολή να ξεσηκώνει το κέντρο της πόλης, παρά το προχωρημένο της ώρας.
Σ’ εκείνη την ανίκητη ομάδα του Γ.Σ. Βόλου το ρόστερ αποτελούσαν οι:
4 Γκοντοπούλου Σούλα (Χρυσούλα) 1.76
5 Καραγιαννάκη Ιωάννα 1.68
6 Θανασούλη Αγγελική 1.80
7 Μάνου Αλεξάνδρα 1.71
8 Παπαδοπούλου Τάνια 1.80
9 Κολέτσου Έλσα (Ελισάβετ) 1.74
10 Δημητρέλια Ελένη 1.77
11 Καραγιαννάκη Τατιάνα 1.80
12 Δημητρίου Ιωάννα 1.86
13 Βελέντζα Νικολέτα 1.80
14 Κολιού Μαρία 1.68
15 Γιακάκογλου Λία 1.67
Να σημειωθεί ότι στην καλύτερη πεντάδα του τουρνουά επιλέχθηκαν μετά από ψηφοφορία οι Γκοντοπούλου και Καραγιαννάκη.
Η τελική βαθμολογία
1.Γ.Σ. Βόλου 10
2.Ηρακλής 9
3.Ιωνικός 7
4.Απόλλων Πτολεμαΐδας 7
5.Γ.Ε. Ηρακλείου 7
6.Αρης Θήβας 5
Οι αναμνήσεις προπονητών και παικτριών
Στο magnesiasports μίλησαν οι δύο προπονητές εκείνης της ομάδας του Γ.Σ. Βόλου, κ.κ. Μαυρομιχάλης και Στεργιόπουλος, και οι παίκτριες Ελσα Κολέτσου, Ελένη Δημητρέλια, Αγγελική Θανασούλη και Τατιάνα Καραγιαννάκη.
Οι δύο προπονητές
Φώνης Μαυρομιχάλης: «Θυμάμαι πιο έντονα ότι τα κορίτσια μαζί με 2-3 ακόμα μεγαλύτερες παίκτριες συγκροτούσαν και τη γυναικεία ομάδα του Γ.Σ. Βόλου. Η ομάδα γυναικών έχασε την άνοδο από τον Απόλλωνα Πτολεμαΐδας, που πήρε την 1η θέση, και τον Μακεδονικό, που πήρε την 2η θέση, σε αγώνα διαιτητικής παρωδίας.
Δεδομένων των συνθηκών νομίζω ότι εκείνη η επιτυχία ήταν άθλος. Τα κορίτσια έκαναν προπόνηση στο ανοιχτό γήπεδο της Ιωλκού. Στις διακοπές του σχολείου έρχονταν πρωί-απόγευμα. Μόνο τον τελευταίο μήνα καταφέραμε να εξασφαλίσουμε ώρες στο κλειστό γυμναστήριο της Ν. Ιωνίας.
Μετά την αδικία που βιώσαμε στα μπαράζ, είπαμε ότι μόνο πρώτοι θα φεύγαμε από την Καλαμάτα. Εδώ πρέπει να πούμε ότι την προηγούμενη χρονιά η ομάδα είχε κατακτήσει την τρίτη θέση στο αντίστοιχο πρωτάθλημα στη Χαλκίδα.
Ξέραμε ότι ήμασταν φαβορί χωρίς να το ξέρουν οι άλλοι. Ήταν πρωταθλήτριες και στην ψυχή. Σ’ έναν σύλλογο που έχει βγάλει πολλούς πρωταθλητές πιστεύω ότι άφησαν το στίγμα τους. Ειδική μνεία θέλω να κάνω και στον Γιάννη Στεργιόπουλο, που ήταν άμεσος συνεργάτης μου, ο οποίος κράτησε όρθια την ομάδα, όταν εγώ αντιμετώπισα ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας και τελικά το ξεπέρασα».
Γιάννης Στεργιόπουλος: «Εκείνο που θυμάμαι πιο έντονα είναι η αγωνία των κοριτσιών κάθε φορά που γυρίζαμε στο ξενοδοχείο μετά από νίκη μέχρι πού μπορούσαμε να φθάσουμε.
Πιστεύω ότι ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία του βολιώτικου μπάσκετ σε επίπεδο υποδομών, γιατί καμία άλλη ομάδα δεν έφθασε σε τελικό πανελλήνιου και να το κατακτήσει. Έχουμε γραφτεί στη χρυσή βίβλο των κορασίδων.
Σίγουρα στην Καλαμάτα πήγαμε να το χαρούμε, ήταν η δεύτερη συνεχόμενη φορά που πηγαίναμε στην τελική φάση. Είχαμε την εμπειρία και όχι το άγχος του πρωτάρη και σίγουρα δεν ήμασταν το φαβορί, όταν υπήρχαν ομάδες από Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Ήμασταν η πιο μεγάλη έκπληξη του τουρνουά.
Το μυστικό της επιτυχίας ήταν η πολύ σκληρή δουλειά των κοριτσιών μέσα στο γήπεδο για δύο συνεχόμενα χρόνια, ότι ήμασταν μια οικογένεια όλοι μαζί δεν είχαμε τη σταρ, αλλά κάθε παίκτρια προσέφερε στην ομάδα, όπου χρειάζονταν σε άμυνα και επίθεση. Ήμασταν αυτό που λεμέ με μια λέξη ΟΜΑΔΑ.
Τέλος, θα ήθελα να αναφερθώ στη μεγάλη στήριξη που είχαμε από τον σύλλογο του Γ.Σ. ΒΟΛΟΥ σε ό,τι χρειαστήκαμε από την αρχή μέχρι το τέλος και ειδικότερα στον έφορό μας τον αείμνηστο Μενέλαο Χανδέλη, που δεν έλειψε ούτε μια στιγμή από κοντά μας».
Οι παίκτριες
Τι θυμάσαι πιο έντονα από εκείνη την πορεία με τον Γ.Σ. Βόλου; Πώς το είχατε βιώσει και συ και όλες οι παίκτριες;
Ελσα Κολέτσου: «Πραγματικά κάναμε πολύ μεγάλη προσπάθεια, γιατί το γήπεδο που προπονούμασταν ήταν ανοιχτό. Κάναμε προπονήσεις σε τσιμέντο με βροχή, με χιόνια, με ζέστη.
Ήμασταν πολύ δεμένη ομάδα και το κλίμα ήταν οικογενειακό κι αυτό οφείλεται και στους προπονητές και στους εφόρους, ο ένας εκ των οποίων, ο κ. Παπαδόπουλος, ήταν πατέρας από μία συμπαίκτριά μας.
Ο Γ.Σ. Βόλου ήταν ένας σύλλογος που μας αγκάλιασε και μας βοηθούσε τότε όσο μπορούσε με τις οικονομικές δυνατότητες που είχε. Ήταν το δεύτερο σπίτι μας. Ήμασταν μία μεγάλη και δεμένη οικογένεια».
Ελένη Δημητρέλια: «Θυμάμαι όλη εκείνη τη χρονιά που ήταν ανέλπιστη! Ξεκινώντας από το γυναικείο που πήγαμε στα μπαράζ ανόδου στην τότε Β’ Εθνική. Πιστεύω πως αυτή η εμπειρία ήταν και ο λόγος που πήραμε το πανελλήνιο. Ήμασταν μια παρέα κοριτσιών που περνούσαμε καλά μαζί, πράγμα που θεωρώ πολύ σημαντικό».
Αγγελική Θανασούλη: «Αυτό που θυμάμαι πολύ έντονα είναι ότι παρά το νεαρό της ηλικίας μας, οι προπονητές μας, μάς είχαν δώσει να καταλάβουμε ότι έχουμε έναν σκοπό. Έναν σοβαρό στόχο. Και δεν παρεκκλίναμε καθόλου απ’ αυτόν. Στερηθήκαμε σαν παιδιά αυτής της ηλικίας αρκετά πράγματα λόγω των προπονήσεων και τους στόχου μας, αλλά δεν μας ένοιαζε. Προπονήσεις κάναμε σε ανοιχτό με κρύο με ζέστη, τρώγαμε τα πόδια μας, χτυπούσαμε, αλλά ήμασταν και πάλι εκεί την επόμενη μέρα. Είχαμε την τύχη να έχουμε δύο σπουδαίους προπονητές και σπουδαίους ανθρώπους πάνω απ’ όλα στην καθοδήγηση μας. Και ο ένας από αυτούς μάλιστα, σε μία πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής του, ήταν δίπλα μας και μας στήριξε όσο δεν πάει. Αυτό δεν το ξεχνάμε ποτέ».
Τατιάνα Καραγιαννάκη: «1η πανελλήνια θέση κορασίδων για μια επαρχιακή ομάδα. Νομίζω πως δεν το πίστευαν και πολλοί. Όμως πραγματικά η ομάδα του Γ.Σ. ΒΟΛΟΥ μας προσέφερε τα πάντα, για να φτάσουμε εκεί! Η πορεία μας ήταν πραγματικά αξιοζήλευτη. Όμως το αξίζαμε, γιατί η προσπάθειά μας μεγάλη και επίπονη πολλές φορές. Δύσκολες συνθήκες προπόνησης για κορίτσια 13-14 χρόνων, όμως πάντα ήμασταν εκεί. Μεγάλο μερίδιο σε αυτό πέρα από την ομάδα είχαν και οι δύο προπονητές μας, που με τον τρόπο που λειτουργούσαν μας είχαν βάλει στο μυαλό ότι δεν υπήρχε περίπτωση να χάσουμε προπόνηση. Νομίζω πως η στιγμή που συνειδητοποίησαμε όλοι τι καταφέραμε ήταν ανεπανάληπτη!»
Πόσο μεγάλη επιτυχία θεωρείς ότι ήταν η κατάκτηση του πρωταθλήματος; Πιστεύεις ότι σας βοήθησε ιδιαίτερα για τη μετέπειτα πορεία σας;
Ελσα Κολέτσου: «Μέσα απ’ αυτές τις επιτυχίες γίναμε πολύ δυνατές και ως παίκτριες και ως χαρακτήρες, γιατί παλέψαμε κάτω από αντίξοες συνθήκες. Έμαθα να μην τα παρατάω και να παλεύω και μέσα από τις ήττες να παλεύω περισσότερο. Μάθαμε να σεβόμαστε τους ανθρώπους κι αυτό ξεκίνησε από τους προπονητές».
Ελένη Δημητρέλια: «Σίγουρα ήταν μεγάλη επιτυχία, διότι στην πορεία της η κάθεμια είχε την ευκαιρία να παίξει σε ομάδες που αναγνώριζαν την παικτική μας ικανότητα καθώς και το μπασκετικό μας υπόβαθρο».
Αγγελική Θανασούλη: «Μετά από αυτό το μετάλλιο θεωρώ ότι το μπάσκετ έπαιξε σημαντικό ρόλο στις ζωές μας και στην εξέλιξη τους στις περισσότερες από εμάς, που παίξαμε μέχρι και Α1. Εγώ νιώθω ότι χρωστάω πολλά στο μπάσκετ και σε αυτό που είμαι σήμερα. Καταρχάς κάναμε ισχυρές φιλίες, νιώσαμε τρομερά συναισθήματα είτε στη νίκη είτε στην ήττα που διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα μας, μάθαμε να παλεύουμε και να διεκδικούμε. Κάναμε και οικογενειακές φιλίες που οι γονείς μας τις κρατάνε μέχρι σήμερα. Γιατί ήταν «ομάδα» και οι γονείς στην κερκίδα και το βίωσαν και οι ίδιοι όλο αυτό που ζούσαμε. Και για να φτάσουμε εκεί χρειαζόταν και η βοήθεια και η στήριξη και των γονιών μας. Ο Γ.Σ. Βόλου ήταν και φαντάζομαι είναι ακόμα σαν οικογένεια. Ο Μενέλαος Χανδέλης που είχαμε την τύχη να τον έχουμε έφορο μας, ήταν για εμάς ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος. Όπως και ο κ. Παπαδόπουλος που ακολούθησε την ομάδα. Αυτοί οι άνθρωποι έκαναν τον Γυμναστικό μία δεύτερη οικογένεια για εμάς».
Τατιάνα Καραγιαννάκη: «Πολύ μεγάλη επιτυχία ήταν έτσι κι αλλιώς, πόσο μάλλον για μια ομάδα από την επαρχία, και απ’ ότι βλέπω δεν έχει υπάρξει άλλη ομάδα του Βόλου εκτός από τον ΓΣ ΒΟΛΟΥ να έχει κάνει κάτι τέτοιο. Προσωπικά αυτή η διάκριση με βοήθησε να εξελιχθώ μπασκετικά σίγουρα, όμως αυτό που έχω πάντα στο μυαλό μου είναι πως κατάφεραν δύο ανθρωποι και ένας σύλλογος να φτιάξουν μια μεγάλη οικογένεια με ήθος πάνω απ’ όλα, από παράγοντες-προπονητές-γονείς και παιδιά».
Γενικά με τι προσδοκίες είχατε πάει; Ήσασταν φαβορί ή θεωρήθηκε έκπληξη που πήρατε το Πανελλήνιο;
Ελσα Κολέτσου: «Ήταν πολύ μεγάλη επιτυχία για μας, γιατί δεν είχαμε καμία βοήθεια, καθώς δεν ήμασταν μεγάλη ομάδα. Πήγαμε στο Πανελλήνιο σαφώς, για να κερδίσουμε μετάλλιο, γιατί την προηγούμενη χρονιά είχαμε βγει τρίτες, αλλά δεν περιμέναμε και την πρωτιά, καθώς φαβορί τότε ήταν ο Ηρακλής Θεσσαλονίκης».
Ελένη Δημητρέλια: «Σίγουρα ήμασταν έκπληξη! Κανείς δεν το περίμενε. Βγάλαμε όλη τη σεζόν αήττητες! Δεν το λες και λίγο!».
Αγγελική Θανασούλη: «Όταν πήγαμε στην Καλαμάτα, είχαμε ήδη ένα χάλκινο μετάλλιο από το Πανελλήνιο της Χαλκίδας την προηγούμενη χρονιά και ήμασταν τότε ένα και δύο χρόνια μικρότερες από τις αντιπάλους μας. Ήμασταν στα φαβορί, αλλά χρειαζόταν πολλή πειθαρχία και υπομονή, για να το καταφέρουμε όλο αυτό. Ο Φώνης μας είχε στρατιωτάκια. Ήμασταν ομάδα σε όλα, από το πιο μικρό ως το πιο μεγάλο. Παρότι ήμασταν μικρές είχαμε άγχος και πίεση. Ξέραμε ότι θέλαμε μόνο το χρυσό».
Τατιάνα Καραγιαννάκη: «Σίγουρα οι προσδοκίες μας ήταν μεγάλες, όμως μέσα μας το θέλαμε τόσο πολύ όλοι που όταν φτάσαμε στον τελικό ουσιαστικά με τον Ηρακλή, γιατί εκεί κρίθηκε ο τίτλος, και έφυγε το άγχος μας, προσωπικά ήμουν σίγουρη ότι θα περνάμε το χρυσό. Δεν νομίζω όμως ότι μας θεωρούσαν φαβορί.
Τέλος θα ήθελα να πω δυο λόγια γι’ αυτόν τον μεγάλο σύλλογο: Ο ΓΣ ΒΟΛΟΥ έδειξε αρκετά χρόνια ακόμα και μετά τη μοναδική αυτή επιτυχία για το θεσσαλικό μπάσκετ πως αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να περνάνε καλά τα παιδιά, να μαθαίνουν μπάσκετ και να προσπαθεί πάντα για το καλύτερο. Μιας και είμαι στο χώρο λοιπόν ακόμα θα έδινα μια συμβουλή στους γονείς: Εμπιστευτείτε ομάδες που πραγματικά ενδιαφέροντα για τα παιδιά σας!».
Στη φωτογραφία με τη σειρά πάνω αριστερά: Μενέλαος Χανδέλης (έφορος), Φώνης Μαυροομιχάλης (προπονητής), Νικολέτα Βελέντζα, Ιωάννα Δημητρίου, Αγγελική Θανασούλη, Τατιάνα Καραγιαννάκη, Τάνια Παπαδοπούλου, Ελένη Δημητρέλια, Γιάννης Στεργιόπουλος (προπονητής), Θωμάς Παπαδόπουλος (έφορος)
Κάτω αριστερά: Έλσα Κολέτσου, Ιωάννα Καραγιαννάκη, Λία Γιακάκογλου, Σούλα Γκοντοπούλου, Αλεξάνδρα Μάνου.
