Μέρος της συνέντευξης του Γιώργου Δεληζήση στους betarades αφορούσε και στη δεύτερη θητεία του στη Νίκη, κάνοντας λόγο για κόμπλεξ του Δημήτρη Ελευθερόπουλου, με τον οποίον όμως τα βρήκε, όπως ανέφερε, στα ματς του Κυπέλλου με τον Άρη την περσινή αγωνιστική περίοδο.
Αναλυτικά ανέφερε (απόδοση: magnesiasports):
«Έχασα την όρεξή μου για το ποδόσφαιρο, όταν έφυγα από τον Άρη και πήγα στη Νίκη. Εκεί λέω «πού πάω;», γιατί δεν περίμενα να φύγω από τον Άρη.
Είχα ξαναπεράσει από τη Νίκη Βόλου και είχα καλά συναισθήματα γι’ αυτήν την ομάδα, αλλά έπρεπε να παίξω. Στα λόγια είχα συμβόλαιο με τον Άρη, αλλά αναγκάστηκα να πάω στη Νίκη. Εκείνη τη χρονιά πήγα να βοηθήσω τον Αλέκο Βοσνιάδη, τον οποίον θεωρώ ποδοσφαιρικό μου πατέρα και συνεργαστήκαμε πολλές φορές.
Μετά, όταν έφυγε ο Αλέκος, ήρθε ο Ελευθερόπουλος και διαλύθηκαν όλα. Εκεί σταμάτησα να παίζω. Είχα μία παρεξήγηση με τον Ελευθερόπουλο κι εκεί έχασα όλο το ενδιαφέρον μου.
Μπορεί να πήγα τότε στη Νίκη Βόλου, αλλά όποιος μιλήσει για μένα δεν θα πει ποτέ ότι πήγα κάπου και κορόιδεψα. Όπου πήγα και αρχηγός έγινα και με αγάπησε ο κόσμος. Ακόμη και στη Λάρισα. Στη Νίκη δεν μ’ άφησαν να το κάνω, γιατί είχε ο άλλος (σ.σ. Ελευθερόπουλος) τα κόμπλεξ του.
Τσακώθηκα σ’ ένα παιχνίδι με τον Απόλλωνα Λάρισας. Κερδίσαμε ένα πέναλτι και πήγε να το χτυπήσει ο Τσουκαλάς, ενώ ο Σταύρος, που είναι φίλος μου, δεν ήταν σε καλή κατάσταση μέχρι εκείνη την ώρα. Πήγε να το χτυπήσει ο Μιράντα κι εγώ φώναζα «ασ’ το να το χτυπήσει ο Μιράντα». Έβλεπα ότι ο Τσουκαλάς δεν είναι καλά. Τελικά το έχασε.
Χάναμε 1-0 στο ημίχρονο, μπήκα στ’ αποδυτήρια και έγινε της π…ας. Είπα ότι δεν μπορούμε να χάνουμε από τον Απόλλωνα Λάρισας, γιατί είχε σηκώσει λευκή πετσέτα. Ήταν πεσμένη η ομάδα. «Εγώ ντρέπομαι που χάνουμε 1-0 στο ημίχρονο», τους είπα. Βέβαια το γυρίσαμε και κερδίσαμε με 1-4.
Είχα πει και κάποια πράγματα την ώρα του παιχνιδιού και κάποιος τ’ άκουσε και τα είπε. Εγώ μετά δεν ζήτησα συγγνώμη, όχι ότι δεν θα ζητούσα. Όταν οι σφυγμοί είναι υψηλοί, θα κάνεις και ένα λάθος παραπάνω. Όταν γυρίσαμε μετά από το ρεπό, ξαφνικά … εκτός. Μου λέει «φεύγεις». Δεν ήμουν ο παίκτης που ξεκίνησα χθες. Μπορούσε να μου πει: «Έκανες αυτό, που για μένα είναι λάθος». Τον σεβόμουν ως παίκτη και ως προπονητή, γιατί έκανε καριέρα. Όντως εγώ έκανα λάθος στην αρχή και μετά από δύο-τρεις μέρες ζήτησα συγγνώμη στ’ αποδυτήρια και είπα πως ήταν λάθος η αντίδρασή μου.
Τα βρήκαμε, μ’ αφήνει ένα ματς εκτός, παίζω στο επόμενο, βάζω γκολ και ξαφνικά τέλος. Δεν ξαναπαίζω. Δεν δημιούργησα όμως πρόβλημα. Κάθομαι και περιμένω, ενώ θα μπορούσα να τα κάνω π…να και να φύγω. Δεν έφυγα. Αλλά περίμενα από τον Ελευθερόπουλο να με φωνάξει. Το κράτησε όμως και μου το είπε μετά.
Βρεθήκαμε μετά, όταν έπαιξε ο Άρης με τη Νίκη Κύπελλο, και μου είπε ότι έκανε λάθος τότε και πως ήμασταν δύο ισχυρές προσωπικότητες. Δεν μπορούσαν να ήμασταν φίλοι. Αλλά δεν ήμασταν ίδιες προσωπικότητες, γιατί εγώ ό,τι είναι θα στο πω μπροστά, όχι από πίσω, και αν κάνω λάθος, θα το παραδεχτώ.
Θα ‘πρεπε να μου πει ότι έκανα κάτι που δεν το γουστάρει ως προπονητής. Το σέβομαι. Τα βρήκαμε μετά, εντάξει.
Στη Νίκη είχα κάνει ένα εξάμηνο το 2011 που ανεβήκαμε στη Β’ και ο κόσμος περίμενε πράγματα από μένα. Εγώ ένιωσα μετά ότι δεν μπορώ να βοηθήσω, έχοντας ένα καλό συμβόλαιο. Εγώ αυτά τα λεφτά έπρεπε να τα τιμήσω. Δεν είμαι τουρίστας και ούτε πήγα στον Βόλο να κάνω τουρισμό».
