Τη μεγαλύτερη διάκριση στη μέχρι στιγμής καριέρα της πέτυχε η Βολιώτισσα αθλήτρια στίβου, Έφη Φλώρου, που πήρε το χρυσό μετάλλιο στο Βαλκανικό Κ20 της Κωνσταντινούπολης στα 5.000, μετά το ασημένιο στα 3.000 μέτρα στο Βαλκανικό Κ18 της Σερβίας.
Η νεαρή πρωταθλήτρια, που έκανε το καλύτερο δώρο στον εαυτό της για τα γενέθλιά της, καθώς την Πέμπτη συμπλήρωσε τα 19 της χρόνια και την Παρασκευή αναδείχθηκε βαλκανιονίκης, μίλησε στο Magnesiasports δύο μέρες μετά τη μεγάλη της επιτυχία.
Αρχικά, τόνισε ότι ήταν σίγουρη για ένα μετάλλιο, αλλά όχι για το χρυσό και πως ήξερε πως πήγαινε στους αγώνες με τον καλύτερο χρόνο, χωρίς όμως αυτό να της δίνει την ψυχολογία του πρώτου φαβορί, αφού, όπως επισημαίνει, πάντα είναι φοβισμένη. Σε ό,τι αφορά την τακτική της αποφάσισε να ακολουθήσει τον χαμηλό ρυθμό των υπολοίπων αθλητριών και στα τελευταία 800 μέτρα φόρτσαρε και έφτασε στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου.
Από δω και πέρα αναφέρει ότι θέλει να κάνει νέο ατομικό ρεκόρ στα 5 χλμ στο Πανελλήνιο Ανδρών-Γυναικών στην Πάτρα και επιτέλους να αγωνιστεί σ’ ένα Πανελλήνιο στο Πανθεσσαλικό μπροστά στους φίλους της αγαπημένης της Νίκης Βόλου, στην οποία βρίσκεται από μικρή, ενώ πλέον ανήκει στον Γ.Σ. Τρικάλων λόγω σπουδών στα ΤΕΦΑΑ στη γειτονική πόλη.
Αναλυτικά η συνέντευξη που παραχώρησε η Έφη Φλώρου στο Magnesiasports:
-Δώσε μας λίγο μία εικόνα του αγώνα. Πώς ήταν η εξέλιξή του;
«Σε τέτοια πρωταθλήματα είναι συνήθως πιο αργή η κούρσα. Εγώ για παράδειγμα έκανα πολύ πιο αργό χρόνο σε σχέση με το δικό μου ατομικό ρεκόρ, που είναι 17.50’, ενώ τώρα έκανα 18.20. Είχα πει ότι θα μπω στο πρώτο γκρουπ, αλλά ξεκινήσαμε και κάναμε πολύ αργά περάσματα. Ακολούθησα μέχρι τα 4.200 μέτρα περίπου και έκανα μία αλλαγή στα τελευταία μέτρα, καθώς ήμουν πάρα πολύ ξεκούραστη. Επειδή έχω κι αγώνες ξανά στην Πάτρα στο Πανελλήνιο Ανδρών-Γυναικών δεν ήθελα να κουραστώ και να ζοριστώ, για να κάνα κι εκεί μία καλή επίδοση. Ήταν ένας εύκολος αγώνας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το μετάλλιο ήρθε χαλαρά».
-Πήγες δηλαδή με την ψυχολογία του πρώτου φαβορί και ότι έχει τις περισσότερες πιθανότητες να κατακτήσεις το μετάλλιο;
«Ποτέ δεν πάω μ’ αυτήν την ψυχολογία, αλλά λίγο φοβισμένη και θεωρώ ότι όλα τα κορίτσια μπορούν να πάνε ακόμη πιο γρήγορα. Τα 5 χιλιόμετρα είναι ένας αγώνας που δεν μπορείς να ξέρεις το αποτέλεσμα, γιατί είναι απρόβλεπτος και δε γνωρίζεις τι μπορεί να σου τύχει μέσα σ’ αυτόν».
Το χρυσό μετάλλιο ήταν κάτι που περίμενες;
«Εγώ πήγα να πάρω ένα μετάλλιο. Ήξερα ότι είχα το καλύτερο χρόνο, αλλά ποτέ δεν υποτιμάς κάποιον αντίπαλο. Μπορεί να πάει πολύ καλύτερα. Γνώριζα ότι τα υπόλοιπα κορίτσια είχαν χαμηλότερες επιδόσεις και ήμουν σίγουρη ότι θα πάρω ένα μετάλλιο, αλλά δεν ήξερα ότι θα ήταν το χρυσό».
Τι αντίκτυπο έχει σε σένα αυτή η επιτυχία;
«Χάρηκα πάρα πολύ, ακόμη δεν το έχω συνειδητοποιήσει απόλυτα. Μου δίνει κίνητρο να ασχοληθώ ακόμη παραπάνω. Νιώθω ευχαρίστηση ότι οι κόποι μου ανταμείφθηκαν μία χρονιά δύσκολη για μένα, λόγω και της σχολής και το ότι έφυγα από το σπίτι μου».
Τι σχόλια έγιναν στην Κωνσταντινούπολη από τους προπονητές και τους συναθλητές σου;
«Είχαμε πολύ καλή παρουσία ως Ελλάδα, με αρκετά χρυσά μετάλλια, ενώ πολλά παιδιά έπιασαν όριο για μεγάλες διοργανώσεις, όποτε ξεχώρισαν πολλοί συναθλητές μου, δεν ήμουν μόνο εγώ που διακρίθηκα».
Η μητέρα σου ήταν η πρώτη που έμαθε για το χρυσό;
«Ο προπονητής μου από τα Τρίκαλα, ο κ. Σούλας, μιλούσε στο τηλέφωνο με τον εθνικό προπονητή κι εκείνος του περιέγραφε την κούρσα. Μετά ο κ. Σούλας πήρε τον κ. Παύλο (σ.σ. Παρασκευόπουλος), πήρε και τη μητέρα μου κι έτσι το έμαθε. Όταν πήρα σπίτι να της το πω από το ξενοδοχείο, γιατί δεν μπορούσα να επικοινωνήσω μαζί της από το στάδιο, το είχε μάθει ήδη».
Πώς το αντιμετωπίζει όλο αυτό η μητέρα σου;
«Αγχώνεται πολύ, γιατί θέλει να το ευχαριστηθώ ό,τι και να γίνει, γιατί ξέρει ότι κι εγώ αγχώνομαι αρκετά. Και όταν μαθαίνει κάτι ευχάριστο, τρελαίνεται από τη χαρά της».
Μίλησέ μας για τον νέο σου σύλλογο, τον Γ.Σ. Τρικάλων:
«Στην ουσία είμαι μισή-μισή. Ανήκω στον Γ.Σ. Τρικάλων, αλλά μοιράζονται οι βαθμοί και στη Νίκη. Βοηθάω και τους δύο συλλόγους μου. Όταν τελειώσω τις σπουδές επιστρέφω στη Νίκη. Δεν ήθελα με τίποτα να φύγω από τη Νίκη, έφυγα με κλάματα, αλλά και ο Γ.Σ. Τρικάλων είναι πολύ καλή ομάδα, με βοηθάει πολύ, όπως με βοηθά και η Νίκη. Το θετικό είναι ότι οι προπονητές συνεργάζονται και οι δύο σύλλογοι έκαναν μαζί και αγώνες στην αρχή της χρονιάς. Το καλό είναι ότι στα Τρίκαλα έχω κάποιον, εννοώ συναθλητή, να κάνω μαζί προπόνηση, γιατί στη Νίκη έκανα μόνη μου. Έχω κορίτσια που με βοηθάνε πολύ στην προπόνηση και κοντραριζόμαστε».
Σε ποιον θα αφιέρωνες αυτό το μετάλλιο στην Κωνσταντινούπολη;
«Θα ήθελα να το αφιερώσω στον προπονητή μου στη Νίκη, τον κ. Παύλο Παρασκευόπουλο, και τον προπονητή μου στα Τρίκαλα, τον κ. Δημήτρη Σούλα. Είχα κάθε μέρα στο τηλέφωνο τον κ. Παύλο (σ.σ. Παρασκευόπουλο), είχα και τον κ. Δημήτρη κοντά και γκρίνιαζα συνέχεια, γιατί δε μ’ άρεσε που έφυγα από το σπίτι μου. Δεν ξέρετε τι τράβηξαν φέτος. Και στη μητέρα μου εννοείται ότι θέλω να το αφιερώσω, αλλά στους προπονητές μου πιο πολύ».
Στόχος στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα ανδρών-γυναικών ποιος είναι;
«Να κάνω ατομικό ρεκόρ… Εκεί θα υπάρχει μεγαλύτερος ανταγωνισμός, όποτε ίσως να με “τραβήξουν” κάποιες αθλήτριες και να μπορέσω να κατεβάσω την επίδοσή μου».
Το γεγονός ότι υψώθηκε η ελληνική σημαία και ακούστηκε ο εθνικός ύμνος μέσα στην Κωνσταντινούπολη με την επιτυχία σου τι συναισθήματα σου δημιούργησε;
«Με την Εθνική ομάδα νιώθω ακόμη μεγαλύτερο το βάρος της ευθύνης ότι πρέπει να τα πάω καλά. Είναι πολύ ωραίο συναίσθημα και ειδικά τώρα που ήταν οι αγώνες στην Τουρκία».
Οι στόχοι σου από δω και πέρα ποιοι είναι;
«Στόχος φέτος ήταν να κερδίσω το Πανελλήνιο Ανώμαλου Δρόμου, που το κέρδισα, και τα 5 χιλιόμετρα στο Πανελλήνιο των Τρικάλων, κάτι που επίσης έγινε, ώστε να με πάρουν στο Βαλκανικό. Ήθελα να κάνω και ατομικό ρεκόρ και κατέβασα την επίδοσή μου, αλλά πιστεύω ότι μπορώ να τρέξω ακόμη πιο γρήγορα από το 17.50’. Θα προσπαθήσω να το κατεβάσω στην Πάτρα. Αν δεν τα καταφέρω, δεν πειράζει, θα προσπαθήσω ξανά του χρόνου.
Επειδή φέτος έτρεξα τις περισσότερες κούρσες στα 5 χιλιόμετρα και τώρα το μαθαίνω, θέλω να εξοικειωθώ. Η στρατηγική μου είναι να μην κοιτάω πόσες στροφές απομένουν, δε μ’ αρέσει. Όταν δεν το κοιτάω, το ευχαριστιέμαι. Το θέμα είναι ότι δεν τα παρατάω ποτέ. Το κάνω, επειδή μ’ αρέσει. Έχω συνηθίσει να πηγαίνω στην προπόνηση και μ’ αρέσει ο συναγωνισμός. Βέβαια, έχω και τη Σχολή, τη Γυμναστική Ακαδημία, που με κουράζει, γιατί έχω κι εκεί αθλήματα».
Για το Πανθεσσαλικό και το γεγονός ότι θα εξοπλιστεί και θα μπορεί να φιλοξενεί διοργανώσεις τι έχεις να πεις;
«Μακάρι να τρέξω εδώ τουλάχιστον σ’ ένα πρωτάθλημα ανδρών-γυναικών. Δεν έχω τρέξει ποτέ στην πόλη μου έναν αγώνα. Θέλω μία φορά να γίνει και να είναι ένας μεγάλος αγώνας, όχι κάποιο διασυλλογικό. Περιμένω πώς και πώς από μικρή να τρέξω εδώ. Τώρα που έτρεχα στα Τρίκαλα στο Πανελλήνιο, είχε έρθει η ομάδα της Νίκης κι έκαναν κερκίδα. Από τη μία πλευρά είχα τη Νίκη να φωνάζει, από την άλλη τα Τρίκαλα. Θέλω να τρέξω μία φορά στην πόλη να έρθουν όλες οι φίλες μου και οι φίλαθλοι της Νίκης. Στους αγώνες της Νίκης στο ποδόσφαιρο πηγαίνουν όλοι, αν τρέξουν σ’ ένα Πανελλήνιο Πρωτάθλημα οι αθλητές της Νίκης δε θα έρθουν; Θα είναι εντελώς διαφορετικό για μένα. Υπάρχουν κι αλλού ωραία στάδια, αλλά σαν το δικό μας δεν είναι πουθενά. Αν γίνει εδώ ένα Πανελλήνιο και δουν το Στάδιο, είναι πιθανό να φέρουν κι ένα Βαλκανικό».
Μίλησέ μου λίγο και για την εμφάνιση της φίλης σου, της Δήμητρας Τσουκαλά, που πήρε την 7η και την 8η θέση στα 200μ. και 100μ.:
«Έχει κάνει πολύ μεγάλη πρόοδο και πιστεύω πολύ σ’ αυτήν. Το ατομικό της ρεκόρ είναι πολύ καλύτερο από την επίδοση που έκανε στην Κωνσταντινούπολη, αλλά είχε πολύ κόντρα αέρα. Χάρηκα που πήγαμε μαζί, γιατί είχαμε πάει μαζί και στη Σερβία, που είχαμε ξανακερδίσει στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα».
Χρ. Θαν.
