Δεν είναι ποδόσφαιρο αλλά έχει τέρματα και γκολ. Δεν είναι μπάσκετ αλλά παίζεται στο παρκέ. Ούτε βόλεϊ είναι, ούτε χάντμπολ. Λίγο απ’ όλα θα έλεγε κανείς, αλλά και καμία σχέση με αυτά. Το όνομά του Goalball (γκόλμπολ) και οι παίκτες του έχουν προβλήματα όρασης. Αυτό όμως δεν τους εμποδίζει να είναι πρωταθλητές, όπως φαίνεται και από την ελληνική εθνική ομάδα που τις τελευταίες δύο εβδομάδες βρέθηκε στον Βόλο και στο κλειστό της Νέας Ιωνίας για προετοιμασία!
«Eίναι ένα άθλημα που παίζεται σε 112 χώρες του κόσμου και δεν έχει λείψει ποτέ από το πρόγραμμα των παραολυμπιακών αγώνων» αναφέρει στο «Magnesiasports» o ομοσπονδιακός προπονητής της Εθνικής Goalball Αντώνης Ανάστος, επισημαίνοντας ότι δεν υπάρχει αντίστοιχο ολυμπιακό άθλημα, καθώς σχεδιάστηκε εξ αρχής για τα άτομα με προβλήματα όρασης. Την ίδια ώρα, ο συνεργάτης του Χρήστος Σιζόπουλος δίνει οδηγίες στους παίκτες για το ζέσταμα, γιατί σε λίγο θα αρχίσει το προπονητικό διπλό! Άλλωστε οι υποχρεώσεις πλησιάζουν με το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στη Φινλανδία, από τις 31 Μαΐου μέχρι και τις 7 Ιουνίου.
Ρεπορτάζ: Χρυσόστομος Τρίμμης
Η ιστορία του αθλήματος παλιά και έχει τις ρίζες του στον πόλεμο… το Goalball επινοήθηκε το 1946 από τον Αυστριακό Χανς Λόρεντσεν και τον Γερμανό Ζεπ Ράιντλε, σε μία προσπάθεια να βοηθήσουν την αποκατάσταση των βετεράνων του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Τελικά το άθλημα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά σε Παραολυμπιακούς Αγώνες το 1976 στο Τορόντο. Το πρώτο πρωτάθλημα διεξήχθη το 1978, ενώ στο πρόγραμμα των Παραολυμπιακών Αγώνων μπήκε το 1980, στους Αγώνες του Άρνεμ της Ολλανδίας.
Πώς παίζεται λοιπόν το Goalball; Σ’ ένα γήπεδο διαστάσεων 18×9 μέτρων παρατάσσονται οι δύο ομάδες αποτελούμενες από τρεις αθλητές η καθεμιά. Η μπάλα ζυγίζει 1,25 κιλά και η περιφέρεια της είναι περίπου 76 εκατοστόμετρα, έχοντας στο εσωτερικό της κουδουνάκια ώστε οι συμμετέχοντες ν’ αντιλαμβάνονται την κίνησή της.
Ο αγώνας αποτελείται από δύο ημίχρονα των 12 λεπτών, με στόχο το γκολ με πέταγμα της μπάλας όσο πιο δυνατά γίνεται και αφού ακουμπήσει δύο φορές σε σημεία του γηπέδου. «Το παιχνίδι μπορεί να κρατήσει 45 λεπτά με μία ώρα» αναφέρει ο κ. Ανάστος, επισημαίνοντας ότι οι ταχύτητες της μπάλας είναι μεγάλες και φτάνουν τα 60 χλμ/ώρα. «Οπότε χρειάζεται καλή φυσική κατάσταση, με τους αθλητές να καλούνται να αντέξουν τα χτυπήματα της μπάλας αλλά και να μπορούν να πέφτουν και να σηκώνονται πάρα πολύ γρήγορα. Όλοι αμύνονται ταυτόχρονα και όλοι έχουν το δικαίωμα να κάνουν επίθεση» σχολιάζει σχετικά.
Ο ίδιος είναι ο άνθρωπος που έφερε το άθλημα στην Ελλάδα το 2000, ενώ υπάρχουν και οργανωμένα πρωταθλήματα Ανδρών και Γυναικών. «Μέσα από το goalball δουλεύονται όλες οι αισθήσεις και ο προσανατολισμός στον χώρο, η αίσθηση του χρόνου και η αντίληψη του τι συμβαίνει χωρίς να βλέπει κανείς. Όλα αυτά αναπτύσσονται τόσο ώστε όσοι αθλούνται αναπτύσσουν παράλληλα και την αυτοπεποίθησής τους. Σαφώς και η προπόνηση βοηθάει στην καθημερινότητά τους και στην αυτονομία τους» είναι αυτό που επισημαίνει ο Αντώνης Ανάστος… από την άλλη, το άθλημα δεν είναι αναγνωρίσιμο, αλλά όπως τονίζει ο ίδιος, όλα είναι θέμα προβολής!
Στόχος; Η προετοιμασία έχει αρχίσει και όλοι θέλουν διάκριση στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και γιατί όχι και μία πρόκριση στο Παρίσι το 2024…!
Ο Βολιώτης, ο παλιός, και οι πρωταθλητές!
Στην ομάδα και ένας Βολιώτης. Ο Άλκης Λέσι ξεκίνησε από μικρός στον Βόλο και στον σύλλογο «Πειρατές» το Goalball, όντας σήμερα 18 ετών. «Το γνώρισα και μου άρεσε Πειρατών. Βοηθάει ν’ αναπτύξεις τους ορίζοντές σου και στο αθλητικό κομμάτι αλλά και στο κοινωνικό, γιατί ο Βόλος είναι μία μικρή κοινωνία και δεν μπορείς εύκολα να βρεις άτομα με τα ίδια θέματα» σχολιάζει σχετικά.
Από την άλλη, ο Γρηγόρης Τάτσης είναι ο μεγαλύτερος της ομάδας (41 ετών) και από τα 26 ασχολείται με το άθλημα. «Είναι μία διέξοδος προς τον Αθλητισμό για άτομα με προβλήματα όρασης. Θα ασχοληθείς είτε με το συγκεκριμένο άθλημα ή με κάποιο άλλο. Απλά το Goalball είναι ένα δυναμικό άθλημα και πολύ πιο δύσκολο και είναι το κατάλληλο για όσους θέλουν κάτι τέτοιο» αναφέρει και συμβουλεύει: «Τα παιδιά να πάνε στα σωματεία της περιοχής τους, και μέσα από αυτά θα βρουν την κλίση τους στο κάθε άθλημα. Είναι διέξοδος, κάνεις παρέες και δεν διαφέρεις από κανέναν άλλο αθλητή».
Ο Χάρης Κορδάκης είναι 23 ετών και ασχολείται με το άθλημα εδώ και μία δεκαετία. «Όπως όλα τα παιδιά, έτσι θέλησα κι εγώ να ασχοληθώ με το παιχνίδι, με την οικογένειά μου να το βρίσκει. Εγώ από μικρός όποτε άκουγα για μπάλα ξετρελαινόμουνα. Ο στόχος με την εθνική ομάδα είναι να πάμε στο Πανευρωπαϊκό και να μπούμε στα μετάλλια και μακροπρόθεσμα βλέπουμε το Παρίσι…!» ονειρεύεται, όπως πρέπει άλλωστε.
Από την άλλη ο Γιάννης Σκουρμπούτης ήταν 21 ετών όταν ένα ατύχημα με τη μηχανή του στέρησε την πλήρη όραση. Πλέον 30 ετών, ασχολήθηκε με το Goalball έχοντας… προϋπηρεσία στις Πολεμικές Τέχνες. «Είναι υπέροχο το συναίσθημα να ασχολείσαι με ένα ομαδικό άθλημα και να κάνεις πρωταθλητισμό παράλληλα σε ένα υψηλό επίπεδο» αναφέρει. Φυσικά συμπληρώνει ότι κανένα ατύχημα δεν πρέπει κάποιον να τον αναγκάζει να το βάλει κάτω. «Χρειάζεται κάποιος χρόνος προσαρμογής, αλλά πάντα υπάρχει διέξοδος. Σίγουρα παίζει ρόλο και το περιβάλλον, αλλά δεν σημαίνει ότι σταματάς να ζεις ή να κάνεις πράγματα. Θεωρώ ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα». Ο ίδιος ξανασπούδασε και έγινε μέλος εθνικής ομάδας άλλωστε…
Την ίδια στιγμή ο Θανάσης Χατζηπάντου ετοιμάζεται για το επόμενο ευρωπαϊκό, όντας μέλος της ομάδας από το 2013. «Δεν περιγράφεται η εμπειρία να συμμετέχεις σε μία εθνική ομάδα. Κοινωνικοποιείσαι. Ανοίγεις τους ορίζοντές σου. Η εκπροσώπηση της χώρας είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση και περηφάνια, ειδικά όταν οι αγώνες πάνε καλά» θα μας πει.
Δίπλα, ο Αντριάνο Μπεζιάνι με καταγωγή από την Αλβανία και έχοντας μεγαλώσει στη Λειβαδιά. «Ασχολήθηκα από το 2014 και το κίνητρο ήταν να φτάσω όσο πιο ψηλά γίνεται και ατομικά και για την ομάδα. Στην καθημερινότητα βοηθάει πάρα πολύ, ξεφεύγοντας από την καθημερινότητά μας, και γινόμαστε πιο χαρούμενοι. Βοηθάει στο θέμα της ακοής και της αντίληψης. Σε παιδιά με θέματα όρασης ν’ ασχοληθούν με τον Αθλητισμό. Γίνεσαι καλύτερος και περνάς καλά γνωρίζοντας νέα πρόσωπα και γίνεσαι μία οικογένεια μαζί τους» σχολιάζει.
«Και η συμμετοχή σε ένα άθλημα; Βοηθάει και με τις σχέσεις με το άλλο φύλλο;» τον ρωτάμε; Ο Αντριάνο γέλασε και είπε: «Ε, όσο να είναι βοηθάει»!
Τέλος,, ένας ακόμη Βολιώτης συμμετέχει στην προσπάθεια. Ο λόγος για τον φυσικοθεραπευτή Γιάννη Μάκο, που δραστηριοποιείται επαγγελματικά στον Βόλο. «Είναι η πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με το άθλημα και το βρίσκω εξαιρετικό. Πορώνεσαι πραγματικά με αυτό! Έχουν κάνει πολύ καλή προετοιμασία τα παιδιά και πιστεύω ότι θα πάμε καλά» σχολιάζει σχετικά.
Τα «ευχαριστώ»…
Μπορεί το Goalball να μην είναι αναγνωρίσιμο αλλά τουλάχιστον έχει κάποια στήριξη.
Σ’ αυτήν στέκονται και οι προπονητές της Εθνικής. Μάλιστα, ευχαριστούν στον Αθλητικό Οργανισμό για την παραχώρηση του κλειστού στη Νέα Ιωνία, τους Μάγνητες Τυφλούς που βοήθησαν στη μετακίνηση σε όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας για να μην χάνεται καθόλου χρόνος και τον φυσικοθεραπευτή Γιάννη Μάκο που βοήθησε την ομάδα να προλάβει κάποιους τραυματισμούς και να φτάσει στους αγώνες χωρίς προβλήματα.
