Ήταν εκεί γύρω στο Πάσχα όταν συνάδελφος μου έλεγε ότι ο Γιώργος Μαστρογιάννης βρίσκεται στο Νοσοκομείο, με την υγεία του να είναι επιβαρυμένη. Είχα πολύ καιρό να τον ακούσω στο ραδιόφωνο, και καταλάβαινα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.
Μέσα μου όμως πίστευα πως κι αυτή τη φορά θα καταφέρει να βγει νικητής από την μάχη που έδινε. Δεν ξέρω, αλλά τους ανθρώπους εκείνης της γενιάς, στην οποία ανήκει και ο πατέρας μου, τους έχω στο μυαλό μου ως ατρόμητους.
Πως μπορούν να καταφέρουν τα πάντα. Πως τίποτα δεν μπορεί να τους λυγίσει. Πως ότι κι αν τους συμβεί στη ζωή τους, εκείνη θα καταφέρουν να ανταπεξέλθουν. Έτσι πίστευα ότι θα γίνει και τώρα. Πως ο Γιώργος Μαστρογιάννης, θα έβγαινε νικητής στη μάχη με την αρρώστια του, θα έπιανε και πάλι το μικρόφωνο, θα βρίσκονταν και πάλι στις κερκίδες, πάντα δίπλα στην αγαπημένη του Νίκη Βόλου, θα βρίσκονταν και πάλι στο αγαπημένο του καταφύγιο στης Μηλιές, δίπλα στην γυναίκα και τα παιδιά του. Λυπάμαι πολύ που τίποτα από αυτά δεν θα συμβεί.
Η φωνή του σίγησε. Τα μικρόφωνα σώπασαν. Η κερκίδα άδειασε. Η αγκαλιά των δικών του έμεινε ανοιχτή να τον περιμένει να γυρίσει πίσω υγιής. Οι ακροατές του στημένοι στο ραδιοφωνάκι να περιμένουν να τον ακούσουν και πάλι. Και μια πόλη να θρηνεί τον άνθρωπο που μόνο χαρά και γέλιο προσέφερε. Πάντα, όταν η συζήτηση έρχεται στα πρώτα χρόνια του Ράδιο ΕΝΑ, το 1989, όταν οι γονείς μου αποφάσισαν να κάνουν το βήμα για ένα ραδιόφωνο στην πόλη του Βόλου, οι ιστορίες με τον Γιώργο Μαστρογιάννη δεν λείπουν.
Οι διαγωνισμοί που έκανε για να κερδίσει ο κόσμος δώρα, πως κατάφερνε κι έβγαζε χιλιάδες Βολιώτες από τα σπίτια τους για να ψάξουν να βρουν κάτι που είχε κρύψει στο κέντρο της πόλης για να κερδίσουν, οι φάρσες που σκάρωνε, θα μείνουν στην ιστορία. Κι αυτό το μπρίο, το αισιόδοξο του χαρακτήρα του δεν το έχασε ακόμη κι όταν αρρώστησε. Ακόμη κι όταν δεν μπορούσε καλά – καλά να μιλήσει, δεν άφηνε στιγμή το μικρόφωνο, μιλώντας για την μοναδική του αγάπη, τη Νίκη Βόλου, που τόσες χαρές, αλλά και πίκρες πολλές φορές του χάρισε.
Θα μας λείψει. Θα λείψει η φωνή που κατάφερνε να ενώνει και να ξεσηκώνει. Η φωνή που ακόμη και τις τελευταίες ημέρες, που με το ζόρι έβγαινε, πάλι Νίκη Βόλου έλεγε. Θα μας λείψουν τα αστεία του, τα πειράγματα, οι ιστορίες.
Θα τον θυμόμαστε με αγάπη, γιατί αγάπη έδινε κι εκείνος χρόνια τώρα.
Κατερίνα Καρεκλίδου
