Παρότι έχω φύγει πέντε χρόνια από τον Βόλο και δεν έχω μεγάλη επαφή πλέον με την καθημερινότητα του αθλητικού ρεπορτάζ στην περιοχή, το βλέμμα μου έμεινε καθηλωμένο στη θέα των φωτογραφιών της γκρεμισμένης «Θύρας 3» της «κλούβας», όπως συνηθίζαμε να λέμε από μικρά. Το «Παντελής Μαγουλάς» αλλάζει, για να μπορέσει να φιλοξενήσει τα όνειρα των επόμενων γενιών…
Άρθρο της Αγγελικής Θανασούλη
Όλοι έχουμε ιστορίες από αυτό το γήπεδο που πρέπει να κρατήσουμε. Και όχι μόνο δικές μας. Όλοι έχουμε ακούσει τις γιαγιάδες μας και τους παππούδες μας να μας διηγούνται τις ιστορίες τους. Όπως η δική μου, που μου έλεγε ότι πήγαινε μαζί με τον παππού μου κάθε Κυριακή στη Νίκη και ότι όταν κέρδιζε η ομάδα τότε έβγαιναν στο «φαρδύ» και στη Νέα Ιωνία ήταν γιορτή. Αν δεν κέρδιζε, κλείνονταν όλοι στο σπίτι…
Θυμάμαι μία Τετάρτη, ημέρα ντέρμπι Νίκης – Ολυμπιακού, είχε κάνει κοπάνα το μισό Πολυκλαδικό Λύκειο την τελευταία ώρα της σχολικής ημέρας, για να προλάβει να πιάσει μία καλή θέση στη «Θύρα 3» και να παρακολουθήσει το παιχνίδι. Δεν «κράτησα» καν ποιος κέρδισε και ποιος έχασε. Τι σημασία έχει… Θυμάμαι, μόνο το Νίκο, την Ελένη, εμένα και τον Γιάννη να κατηφορίζουμε από το Πολυκλαδικό, να πετάμε τις τσάντες κάπου στο βοηθητικό, για να τις πάρουμε μετά και να μπαίνουμε τρέχοντας, για να βρούμε μία θέση μπροστά. Δε θα ξεχάσω τα συναισθήματα και τον παλμό που υπήρχε ζώντας έναν αγώνα από εκεί. Το πώς έτρεξαν όλοι αγγίζοντας σχεδόν το τέρμα, όταν μπήκε γκολ!
Αυτό το γηπεδάκι μοιάζει μικρό και ασήμαντο για κάποιον επισκέπτη. Όμως για όλους όσοι ξέρουν τι πραγματικά σημαίνει, είμαι σίγουρη ότι λύγισαν βλέποντας να «γκρεμίζεται» ένα κομμάτι των αναμνήσεων τους, της εφηβείας τους και της ζωής τους. Σίγουρα έτσι έπρεπε να γίνει, εδώ και πολλά χρόνια. Όμως στις νέες γενιές που θα παίζουν πλέον εκεί, οφείλουμε να τους διδάξουμε την ιστορία του.
Η ιστορία δε σβήνει, αλλά τα χρόνια επιτάσσουν να τη διαφυλάττουμε και να τη διατηρούμε, κάνοντας το χρέος μας απέναντι σε όλους αυτούς που μας άφησαν «κληρονομιά» τη Νίκη και την ιδέα της.
Σίγουρα ο καθένας από εμάς θα έχει μία ιστορία να πει στα παιδιά του και αργότερα στα εγγόνια του από την «κλούβα» και από τη «Θύρα 3». Αυτές οι ιστορίες θα κρατήσουν ζωντανό το θρυλικό γήπεδο που ήταν το σήμα κατατεθέν της προσφυγικής ομάδας… Θα μπορούσαν όμως πολλά να γίνουν εκεί, για να μαθαίνουν οι νεότεροι την ιστορία αυτού του γηπέδου και τους ανθρώπους που συνέδεσαν τα ονόματα τους με αυτό.
Η ανακατασκευή του δεν πρέπει να είναι μόνο μία συμβατική υποχρέωση και ένα έργο για τις νέες γενιές, αλλά να έχει και κάτι που να θυμίζει το ιστορικό παρελθόν… Να τη συνδέει με το «χθες». Ένας χώρος που θα μπορεί το κάθε παιδί να μαθαίνει για την ιστορία της. Ένα «κομμάτι» της Νίκης να είναι πάντα εκεί… Το «Παντελής Μαγουλάς» δεν είναι ένα απλό γήπεδο…
