Μήνυμα κατά του φασισμού έστειλε μέσα από τον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook ο Κώστας Μπακογιάννης, με αφορμή την συμπλήρωση τεσσάρων ετών από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τον Γιώργο Ρουπακιά.
Ο κ. Μπακογιάννης σημειώνει στην ανάρτησή του πως γνωρίζει τι σημαίνει θυμός, οργή και μίσος, καθώς και η οικογένειά του αντιμετώπισε το χτύπημα της τρομοκρατίας, ενώ προσθέτει ότι ο Παύλος Φύσσας θα μπορούσε να είναι γιος, αδελφός, σύντροφος, φίλος του καθενός και της καθεμιάς μας.
«Ο φασισμός δεν δεν πεθαίνει με ευχές, αλλά με δικαιοσύνη και δημοκρατία. Και όσο δεν αποδίδεται δικαιοσύνη, η δημοκρατία μας αποδυναμώνεται. Όχι μόνο για τη μνήμη του, αλλά για το μέλλον όλων μας» είναι το ξεκάθαρο μήνυμα του Κώστα Μπακογιάννη.
«Αναγνωρίσω την ευθύνη όλων μας, όσων μετέχουμε, από οποιαδήποτε θέση στον πολιτικό διάλογο, να υπερασπιστούμε έναν άλλον πολιτικό πολιτισμό. Χώρος για αντιπαράθεση άλλωστε πάντοτε θα υπάρχει. Και πρέπει να είναι σκληρή. Αρκεί να θυμόμαστε όμως πως υπάρχει πάντοτε ο επόμενος γύρος. Και πως αν δεν συγχωρήσουμε ο ένας τον άλλον, θα συνεχίσουμε να τρώμε τα σωθικά μας» καταλήγει ο κ. Μπακογιάννης, κάνοντας αναφορά και στο πολιτικό πεδίο -όπως αυτό έχει διαμορφωθεί μετά από τα χρόνια της οικονομικής κρίσης.
Αναλυτικά η ανάρτηση του Κώστα Μπακογιάννη:
«Την Τρίτη κλείνουν 28 χρόνια από τη δολοφονία του πατέρα μας. Ξέρω τι σημαίνει θυμός, οργή, μίσος. Τα έχω ζήσει βαθιά μέσα μου για εκείνους που στέρησαν τον άντρα της μάνας μου, τον πατέρα της αδερφής μου, τον παππού των παιδιών μας. Για τα κλάματα του παππού μου του παπά και της γιαγιάς μου της παπαδιάς, όταν θάβανε, ενάντια στη φύση, το παιδί τους και για την θεία μου που ακόμα του μιλάει κάθε βράδυ.
Δυστυχώς, στη δίκη μας φυλακή, αυτή του βιώματος της παιδικής μας ηλικίας, αισθανόμαστε πάντοτε την βία στο πετσί μας. Ακόμη και όταν ασκείται σε άλλους. Μετράμε τις ζωές μας με κάθε δολοφονία: «Αλεξία, ο Περατικός είχε δυο παιδιά, σαν και εμάς…», «Κώστα, Παναγία μου, κάηκε η Μαρφίν, ήταν έγκυος…», «Μαμά, σκοτώσανε τον Φύσσα…». Και….και… και… Δραπετεύουμε βέβαια και προχωράμε μπροστά. Ανασαίνουμε βαθιά και χαμογελάμε. Η ζωή άλλωστε πάντα κερδίζει. Όμως κάθε επέτειος ρίχνει αλάτι στην πληγή. Και ο φόβος για το αύριο δεν ξεριζώνεται. Και άλλη κηδεία;
Αφορμή για αυτό το σημείωμα, είναι μια άλλη επέτειος. Η χθεσινή. Τα τέσσερα χρόνια από την δολοφονία ενός άλλου Παύλου. Του Παύλου Φύσσα. Σχεδόν με αυτοματισμό, αλλά όχι από συνήθεια, έκανα μια ανάρτηση. Το προφανές. Το αυτονόητο. «Ξεχάστε τις ιδεολογίες και την πολιτική.
Ο Παύλος Φύσσας θα μπορούσε να είναι γιος, αδελφός, σύντροφος, φίλος του καθενός και της καθεμιάς μας. Ο φασισμός δεν πεθαίνει με ευχές, αλλά με δικαιοσύνη και δημοκρατία. Και όσο δεν αποδίδεται δικαιοσύνη, η δημοκρατία μας αποδυναμώνεται. Όχι μόνο για τη μνήμη του, αλλά για το μέλλον όλων μας».
