Σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση προχώρησε ο Χρήστος Κάλοου στην εφημερίδα On Time Σαββατοκύριακο και τη δημοσιογράφο Ρενέ Σαραντινού. Μέσα σε όλα, ο 68χρονος ηθοποιός γύρισε πίσω στον χρόνο και μίλησε από καρδιάς για τα δύσκολα παιδικά χρόνια που κλήθηκε να βιώσει στο ορφανοτροφείο.
Ποιο ήταν το πρόβλημα που αντιμετώπισες στο χώρο;
Ότι ήμουν εκτός κυκλώματος, από θέση. Έτυχε να μην έχω δυο γονείς, η μητέρα μου στην αρχή δεν είχε τη δυνατότητα να με ζήσει, αναγκάστηκα να περάσω κάποια χρόνια στο ορφανοτροφείο. Όταν περάσεις το «στρατιωτικό» σε μικρή ηλικία, στα πέντε, έξι, επτά, ανδρώνεσαι σύντομα. Ο πατέρας μου ζούσε στην Αγγλία. Η μητέρα μου ήταν ταχυδρομική υπάλληλος και τότε, αν είχες κάνει γάμο με Βρετανό, έχανες την ελληνική υπηκοότητα. Όταν άλλαξε αυτό, ξαναμπήκε στο ταχυδρομείο, και μπορέσαμε να ζήσουμε. Πήγαινα γυμνάσιο στην Καλλιθέα, είχα συμμαθητή τον Γρηγόρη Βαλτινό.
Πόσα χρόνια έμεινες στο ορφανοτροφείο;
Έμεινα τέσσερα χρόνια. Δεν θέλω να περιγράψω το να περιμένεις να δεις τη μητέρα σου για δυο ώρες, πέντε με επτά, ήταν τραγικές οι συνθήκες. Οι δάσκαλοι εκείνης της εποχής θεωρούσαν ότι, για να συμμορφώσουν ένα παιδί, θα έπρεπε να το δείρουν με μια βίτσα. Με έχουν χτυπήσει, υπήρχαν τέτοιες συνθήκες. Θυμάμαι ότι πήγα να φάω αρακά και είδα μια τρίχα… δεν υπήρχε περίπτωση να φάω. Για το λόγο αυτόν, επί τέσσερις ημέρες έπρεπε να καθαρίσω όλες τις τουαλέτες στο ορφανοτροφείο, να φύγω από το δίκλινο δωμάτιο και να μείνω σε απομόνωση. Υπήρχε η τιμωρητική λογική. Αυτό συνέβαινε από τα έξι μέχρι και τα εννιά χρόνια μου.
