Ο τέως υπουργός Εξωτερικών, όχι μόνον πρωτοστάτησε στη συμφωνία των Πρεσπών, αλλά άνοιξε σχεδόν όλα τα μεγάλα θέματα κερδίζοντας εγκώμια και προκαλώντας εξίσου πολλές αντιδράσεις οι οποίες έφτασαν ώς τη δραματική παραίτησή του από το υπουργείο. Στη συνέντευξή του στην «Καθημερινή» απαντά για όλους και για όλα.
– Η συμφωνία των Πρεσπών έρχεται στη Βουλή. Πιστεύετε ότι μπορεί να ψηφιστεί παρά τη σαφή άρνηση του κ. Καμμένου; Αληθεύει ότι έχετε εργαστεί για να υπάρχει κοινοβουλευτική πλειοψηφία υπέρ της και ότι αυτό είναι που τον οδήγησε να καταφερθεί εναντίον σας;
– Πράγματι, υπάρχει πλειοψηφία για τη συμφωνία των Πρεσπών. Νομίζω ότι η αλήθεια αυτή δημιουργεί σύγχυση και ψύχωση σε ορισμένους. Δύο αισθήματα που δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με λογικά πολιτικά μέσα και επιχειρήματα.
– Θα πρέπει ο κ. Τσίπρας να προκηρύξει εκλογές πριν από την ψήφιση της συμφωνίας; Γιατί ο λαός να μην ερωτηθεί για τις Πρέσπες;
– Να ρωτήσουμε τον λαό μας αν συμφωνεί να αλλάξει ένα τρίτο κράτος το όνομά του με διπλωματικά μέσα και χωρίς να έχει χάσει πόλεμο; Να αποφασίσει μια τρίτη κοινωνία, εκτός διπλωματίας, αν δέχεται τη μετονομασία μιας χώρας; Εγώ θα έλεγα: «Παν μέτρον άριστον». Δεν νομίζω ότι απαιτούνται πρόωρες εκλογές λόγω «Πρεσπών», ούτε δημοψήφισμα. Αλλά γιατί τόσο φόβος για μια συμφωνία που κόβει τις προσβάσεις τρίτων στην αξιοποίηση της Βόρειας Μακεδονίας εις βάρος μας και τη δημιουργία ισχυρών θυλάκων ισλαμικού φονταμενταλισμού; Που μας δίνει τη μέγιστη πρόσβαση σε μια γείτονα χώρα. Γιατί τόσο φοβική αντίληψη για μια χώρα που έχει το 1,8% της αμυντικής ισχύος μας, το 6% του ΑΕΠ μας;
– Σε περίπτωση που ο κ. Καμμένος καταψηφίσει την κυβέρνηση, θα πρέπει ο κ. Τσίπρας να λύσει τη συμφωνία της συγκυβέρνησης;
– Τη συμφωνία συγκυβέρνησης έπρεπε ο κύριος πρωθυπουργός να τη λύσει έτσι και αλλιώς μόλις άλλαξαν οι συνθήκες –έξοδος από τα μνημόνια– και κατά συνέπεια άλλαξε και η ατζέντα της κυβέρνησης. Σε αυτό συνηγορούσε και το γεγονός ότι και ο εταίρος είχε αλλάξει στο ίδιο διάστημα πολύ. Αυτό μπορούσε να είχε γίνει από το καλοκαίρι πέρυσι και υπήρχαν από τότε οι κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες τόσο για την έγκριση της συμφωνίας των Πρεσπών όσο και για μια νέα κυβερνητική πλειοψηφία. Αυτά τα λέω από τότε και όχι μόνο σήμερα. Θα έλεγα, μάλιστα, ότι τότε κατά τη γνώμη μου ίσως να ήταν και πιο εύκολα. Σίγουρα καλύτερα.
– Η συμφωνία των Πρεσπών ανταποκρίνεται στις κυριότερες πάγιες θέσεις των Σκοπίων. Ο πολίτης των Σκοπίων αναγνωρίζεται πλέον ως Macedonian – και όχι ως Citizen of North Macedonia, όπως θα ονομαζόταν αν με τον όρο «nationality» στη συμφωνία εννοούνταν η υπηκοότητα. Επίσης, από το 1977, όταν τα Σκόπια κατέθεσαν αίτηση αναγνώρισης γλωσσικού προσδιορισμού, η Ελλάδα κάθε δύο χρόνια καταθέτει δήλωση ότι δεν αναγνωρίζει τη μακεδονική γλώσσα (η τελευταία φορά που κατατέθηκε δήλωση ήταν το 2017, επί υπουργίας σας). Τελικώς, με τις Πρέσπες, αναγνωρίσαμε εθνότητα και γλώσσα, ενώ η πάγια υποχρέωσή μας απέναντι στον ΟΗΕ ήταν να συμφωνήσουμε μόνον ως προς το όνομα.
– Λέτε ότι τα Σκόπια πήραν αυτό που ήθελαν. Μα αυτό που ήθελαν ήταν να μην αλλάξουν όνομα. Και το άλλαξαν. Αυτό που διεκδίκησαν ήταν να μην έχει εσωτερική ισχύ η νέα ονομασία (erga omnes) αλλά, τελικά, το δέχθηκαν. Αυτό που ζήτησαν ήταν να μην κάνουν επ’ αυτού συνταγματικές αλλαγές, και τις έκαναν. Δέχθηκαν και μπήκε στη συμφωνία ότι η γλώσσα τους ανήκει στην οικογένεια των νοτιοσλαβικών γλωσσών και ότι εκείνοι δεν έχουν καμιά σχέση με τη Μακεδονία του Μεγάλου Αλεξάνδρου και της ένδοξης ελληνικής ιστορίας, καθότι είναι Σλάβοι, ενώ η «Μακεδονία τους» είναι γεωγραφικός όρος. Επίσημα εγκαταλείπουν με τη συμφωνία τον αλυτρωτισμό. Γιατί τα αγνοείτε όλα αυτά;
Στα επιμέρους, πρώτον δεν δόθηκε καμιά εθνότητα. Αυτό διευκρινίστηκε και στις συνταγματικές αλλαγές που έκανε η ίδια η Βουλή των Σκοπίων, στο πνεύμα όσων είχαν συμφωνηθεί. Σε αυτές υπογραμμίζεται ότι στη συμφωνία αναφέρεται μόνο η ιθαγένεια/υπηκοότητα και όχι η εθνότητα. Ομολογούν, δηλαδή, ότι δεν πήραν αυτό που υπονοεί η ερώτησή σας. «Απλά» κάποιοι στην Αθήνα θέλουν να τους τα παραχωρήσουν με το ζόρι, ενάντια στο γράμμα και στο πνεύμα της συμφωνίας.
Ειδικότερα, δεν υπάρχει ονομασία του υπηκόου της Βόρειας Μακεδονίας in abstractum όπως υπονοείται. Αντίθετα, η συμφωνία θέτει ένα τέλος στη δυνατότητα που έχουν μέχρι σήμερα να ταξιδεύουν και στην Ελλάδα ως σκέτο «Μακεδόνες». Τώρα θα ταξιδεύουν ως «Μακεδόνες/πολίτες της Βόρειας Μακεδονίας». Ως προς τη γλώσσα μέχρι να αναλάβω, τέτοιες δηλώσεις που υπονοείτε δεν υπήρξαν. Αντίθετα, οι ελληνικές κυβερνήσεις κατά κανόνα αδιαφορούσαν. Δεν πήγαν καν επί τρία ολόκληρα χρόνια (1992-1994) στη διαπραγμάτευση για την ονομασία στον ISO και αποδέχθηκαν τις συμφωνίες του 1977 στον ΟΗΕ.
Διαβάστε περισσότερα στο Kathimerini.gr
