Σαν σήμερα το 1970 έξι Παλαιστίνιοι της «Φατάχ» απείλησαν να ανατινάξουν το Boeing 747 στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, αν δεν απελευθέρωναν οι ελληνικές αρχές εφτά Άραβες που κρατούνταν στις φυλακές.
Το 1970 ήταν ίσως η πιο «μαύρη χρονιά» για τις αεροπορικές εταιρείες όσον αφορά τις αεροπειρατείες. Είχε χαρακτηριστεί μάλιστα «Μαύρος Σεπτέμβρης», όταν εκείνον τον μήνα πέντε jets καταλήφθηκαν από την ομάδα Popular Front for the Liberation of Palestine (PFLP). Τα τρία ανατινάχθηκαν στην Ιορδανία και το τέταρτο καταστράφηκε στην Αίγυπτο, έχοντας απομακρυνθεί όλοι οι επιβάτες.
Δεν γλίτωσε η Ελλάδα από όλο αυτό. Τον Ιούλιο του ίδιου έτους και δη στις 22 Ιουλίου, μια μέρα σαν τη σημερινή δηλαδή, επί 8 ώρες, αεροπειρατές είχαν καθηλωμένο το Boeing 747 της Ολυμπιακής στο αεροδρόμιο του Ελληνικού.
Έξι Παλαιστίνιοι της «Φατάχ»
Πέντε άντρες Παλαιστίνιοι και μία εντυπωσιακά όμορφη γυναίκα, όπως είχε κάνει εντύπωση τότε και είχε καταγραφεί χαρακτηριστικά από τον Τύπο της εποχής, μέλης της Παλαιστίνιας οργάνωσης «Φατάχ» κατέλαβαν το αεροσκάφος, όταν προσγειώθηκε στο παλιό αεροδρόμιο της Αθήνας σε δρομολόγιο από τη Βηρυτό.
Απείλησαν να το ανατινάξουν, αν οι αρχές δεν απελευθέρωναν επτά Άραβες, που κρατούνταν στις ελληνικές φυλακές. Ο αριθμός των ομήρων που κρατούσαν οι Παλαιστίνιοι ήταν 47 επιβάτες και το 8μελές πλήρωμα του αεροπλάνου.
Η συγκλονιστική μαρτυρία
«Πάνω από τη Ρόδο, ωστόσο, κάτι ύποπτο πήρε σε μια στιγμή το μάτι μου! Η αεροσυνοδός της πρώτης θέσεως, όπου καθόμουν, συνόδεψε μίαν άλλη επιβάτιδα της πρώτης θέσεως, μια νόστιμη καλοντυμένη δεσποινίδα, στο “κόκπιτ”. Στην αρχή δεν πίστεψα πως επρόκειτο για κάτι σοβαρό. Ισως μια από εκείνες τις συνηθισμένες περιέργειες των επιβατών, που θέλουν να γνωρίσουν από κοντά τον θάλαμο οδηγήσεως (…).
Η μελαμψή δεσποινίς με το πράσινο “ανσάμπλ” με πλησίασε και μου είπε ευγενικά να υποχωρήσω στη δεύτερη θέση. Πίστεψα πως μου μετέφερε μια υπόδειξη της αεροσυνοδού, που προφανώς δεν είχα προσέξει, και υπάκουσα. Καθώς όμως πήγα να περάσω στην τουριστική θέση, ένας τρίτος Άραβας της πρώτης θέσεως με σταμάτησε για να μου κάνη σωματικό έλεγχο.
Δέχτηκα στωικά γιατί δεν μπορούσα να κάνω κι αλλιώς. Αφού δεν ανακάλυψε τίποτε, με άφησε να περάσω στην τουριστική θέση και να καθίσω. (…) Νομίζω πως θα πρέπει να υπογραμμίσω δύο σημεία: Πρώτον, ότι είναι ευτύχημα ότι όλοι οι επιβάτες συμμορφώθηκαν στις υποδείξεις των αεροπειρατών και δεύτερον ότι οι αεροπειραταί γενικά μας φέρθηκαν καλά στις οκτώ ώρες της αεροπορικής μας περιπέτειας». Αυτή είναι η μαρτυρία από τον Μανώλη Καλαμιδά, επιβάτη εκείνης της πτήσης, σε συνέντευξη που είχε δώσει στον Ευάγγελο Αντώναρο τον Ιούλιου του 1970 για τα «Επίκαιρα»».
Ο «εθελοντισμός» του Αριστοτέλη Ωνάση
Ακολούθησαν σκληρές και μαραθώνιες διαπραγματεύσεις με τις αρχές. Θυμίζουμε πως τότε η Ελλάδα ήταν υπό το καθεστώς της Χούντας των Συνταγματαρχών. Σε αυτές ηγούνταν ο αντιπρόεδρος της Χούντας Στυλιανός Παττακός, με μεσολαβητή τον υπεύθυνο για την Μέση Ανατολή του Ερυθρού Σταυρού, Αντρέ Ροσσά. Τελικά συμφώνησαν στην απελευθέρωση των 7 Παλαιστινίων, κάτι που έγινε πράξη ένα μήνα μετά.
Κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, πλησίασε μάλιστα πεζός, ο Έλληνας κροίσος και ιδιοκτήτης της Ολυμπιακής Αριστοτέλης Ωνάσης και προθυμοποιήθηκε να κρατηθεί ο ίδιος όμηρος αντί του Ροσσά σε καλή πίστη της εκτέλεσης των συμφωνηθέντων.
Η συμφωνία και η παράδοση
Οι αεροπειρατές απελευθέρωσαν τελικά τους επιβάτες ύστερα από 8 ώρες και με το πλήρωμα (8μελές) και τον Αντρέ Ροσσά κατηύθυναν το αεροσκάφος στο Κάιρο όπου παραδόθηκαν στις Αιγυπτιακές αρχές. Στις 22 του ερχομένου μηνός, το 1970, οι ελληνικές αρχές- όπως ανακοινώθηκε- παρέδωσαν στον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό τους επτά κρατουμένους Άραβες.
Οι δύο απ΄ αυτούς που κρατούνταν και είχε ζητηθεί η απελευθέρωσή τους, είχαν επιτεθεί στα γραφεία της Ισραηλινής αεροπορικής εταιρείας Ελ-Αλ στο Ελληνικό στις 26 Δεκεμβρίου το 1968, με αποτέλεσμα τον θάνατο ενός ανθρώπου και τον τραυματισμό μιας αεροσυνοδού.
Οι άλλοι είχαν καταδικαστεί για τρομοκρατικές ενέργειες, σε μια από τις οποίες είχε σκοτωθεί και ένα μικρό παιδί, ο Γιωργάκης Νάστος. Αυτή η αεροπειρατεία ήταν η δεύτερη στην Ελλάδα και της «θύμισε» να επικυρώσει την Σύμβαση του Τόκιο για τις αεροπειρατείες που είχε υπογράψει ένα χρόνο πριν αλλά είχε ξεχάσει να επικυρώσει.
