Τα όσα έζησε περιγράφει για πρώτη φορά η μαθήτρια που δεχόταν το άγριο και καθημερινό bullying στο σχολείο της, στη Θεσσαλονίκη.
Η μαθήτρια που δεχόταν το bullying σκεφτόταν για χρόνια τι θα συναντούσε και πώς θα τελείωνε το μαρτύριο που ζούσε. Μόνη, απελπισμένη και εγκλωβισμένη. Σε ένα μαρτύριο που ξεκίνησε το 2018 και συνεχίστηκε για χρόνια. Ο δράστης, ένας συμμαθητής της, την έβριζε και προσπαθούσε να τη μειώσει. Η διευθύντρια όπως καταγγέλλουν οι γονείς της, δεν έκανε τίποτα για να δώσει ένα τέλος σε όλα αυτά που συνέβαιναν.
Η μαθήτρια που έπεσε θύμα bullying στη Θεσσαλονίκη, λύνει τη σιωπή της και μιλά πρώτη φορά στο grtimes.gr για τον εφιάλτη που έζησε. «Δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ ότι θα γινόμουν η ίδια θύμα μπούλινγκ. Όλα αυτά τα χρόνια υποφέρω, λέω, «Θεέ μου, γιατί να συμβεί αυτό σε μένα, γιατί σε μένα;» λέει μεταξύ άλλων.
Η υπόθεση της Λίας, άγγιξε τον κόσμο. Στην περίπτωση της τότε 14χρονης μαθήτριας, όλο αυτό παραμένει μέχρι σήμερα – κι ας έχουν περάσει περίπου τέσσερα χρόνια- μία μεγάλη πληγή, που δεν επουλώνεται. Η Λία έφτασε σε σημείο να σκέφτεται όχι το φως, αλλά το μαύρο. Κάποια στιγμή, όπως η ίδια εξομολογείται, δεν ήξερε αν είχε άλλη δύναμη για να συνεχίσει να ζει.
«Το μόνο που με κράτησε μέχρι σήμερα και συνεχίζω να παλεύω, αν και έχω ταλαιπωρηθεί ψυχολογικά από αυτό που μου συνέβη, είναι οι γονείς μου, η αγάπη τους και η ευθύνη που ένιωθα απέναντι τους να μην τους στενοχωρήσω ποτέ. Δεν ξέρω πού θα μπορούσαν να έχουν οδηγηθεί τα πράγματα, ειλικρινά είναι κάτι που δεν μπορώ να δώσω απάντηση», σημειώνει χαρακτηριστικά και εξηγεί τον λόγο που αποφάσισε να μιλήσει για αυτό που έζησε. 
«Αποφάσισα να μιλήσω για αυτό που μου συνέβη. Δεν ήταν απλό για μένα, πιστέψτε με. Όλα αυτά τα χρόνια υποφέρω. Οι εικόνες από εκείνη την περίοδο δεν θα φύγουν ποτέ από τη ζωή μου, από το μυαλό μου, από την ψυχή μου. Λέξεις ειπωμένες με τόσο μίσος και κακία από ένα συμμαθητή μου. Που αποφάσισε να μου επιτεθεί λεκτικά, να μου κάνει μπούλινγκ, εστιάζοντας στην εξωτερική μου εμφάνιση.
«Πελεκάνε… γυαλάκια, ανώμαλη… λέξεις, βρισιές, με ήχο και τόνο κακοποιητικό. Σε ένα κορίτσι στα 14 του, να ακούει όλα αυτά κάθε μέρα… Το σκέφτεστε λίγο; Κάθε μέρα… Το ίδιο μαρτύριο. Προσπαθούσα να το κρύψω από τους γονείς μου, δεν ήθελα με τίποτα να καταλάβουν ότι συμβαίνει αυτό, δεν ήθελα να τους στενοχωρήσω. Μέχρι που μια μέρα το ποτήρι ξεχείλισε. Αφού δεν σταμάτησε μόνο ο συμμαθητής μου στη λεκτική βία αλλά μου επιτέθηκε κιόλας σκίζοντας την τσάντα μου! Έφυγα τρομοκρατημένη. Σπίτι…. να προλάβω να πάω σπίτι… Δεν άντεχα άλλο, με έπιασαν τα κλάματα.
Φτάνω, με βλέπουν οι γονείς μου παθαίνουν σοκ… Τους τα λέω όλα! Προσπάθησαν να με ηρεμήσουν, είναι τόσο ευγενικοί και καλόψυχοι άνθρωποι και το μόνο που μου είπαν είναι να είμαι εγώ καλά και πως όλα θα τα διορθώσουμε. Εγώ δεν ήθελα να πάω άλλο σχολείο, δηλαδή, πώς το λένε; Δεν άντεχα άλλο.
Πηγαίνουν, το συζητούν με τη διευθύντρια, η οποία υπόσχεται ότι θα κάνει κάτι, αλλά τελικά δεν έκανε τίποτα. Και εκείνος συνέχιζε… Κάποια στιγμή σταμάτησε. Πήγαμε πια Λύκειο, όμως δυστυχώς όλο αυτό με είχε πια καταβάλει. Πίεζα τον εαυτό μου να δείχνει καλά. Δεν ήμουν. Δεν ήθελα να έχω παρέες, δεν ήθελα να πηγαίνω ούτε καν στο σχολείο. Και σας το λέει αυτό μια κοπέλα που ήταν άριστη μαθήτρια, πρώτη σε όλα τα μαθήματα. Μπορείτε να το διαπιστώσετε άλλωστε.
Ήθελα να σπουδάσω, ήθελα να γίνω ηθοποιός. Μετά από αυτό, έχασα τον εαυτό μου, έχασα εμένα. Και δυστυχώς, όλες αυτές οι σκέψεις και τα μαύρα συναισθήματα επέστρεψαν. Δεν έβλεπα φως, μόνο σκοτάδι», αποκαλύπτει η Λία.
