Μάταια αυτός ο τόπος αναζητεί οραματιστές ηγέτες, αρνούμενους να υπηρετήσουν σκοπιμότητες, να υποταχθούν σε συμφέροντα και κοντόφθαλμες επιδιώξεις∙ έτοιμους να θυσιαστούν για τα οράματα και τα πιστεύω τους. Ίσως ο τελευταίος απ’ αυτούς να είναι ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, που υπήρξε, όντως, ένας ανυπέρβλητος οραματιστής. Οραματίστηκε και εργάστηκε σκληρά για μια Εκκλησία ζωντανή, ανοικτή στον κόσμο, παραδοσιακή και συνάμα προοδευτική, έτοιμη να διαλεχτεί με το διαφορετικό, να δώσει τα χέρια στον ξένο, να μιλήσει την γλώσσα της αλήθειας, υπακούοντας στην διαχρονική αποστολή Της. Οραματίστηκε μια Εκκλησία απαλλαγμένη από τα δεσμά του στείρου συντηρητισμού, που Την θέλει αποκλεισμένη στην αυτάρκεια ενός «ασφαλούς» παρελθόντος, μη δυναμένη ν’ ανταποκριθεί στις προκλήσεις των καιρών, να μιλήσει την γλώσσα της εποχής και ν’ απαντήσει στα διαχρονικά «γιατί» μιας μεταλλασσόμενης κοινωνίας. Αρνήθηκε το μοντέλο που θέλει την Εκκλησία κλεισμένη στους τέσσερις τοίχους των Ναών, να ψάλει και να θυμιατίζει μόνο τα αποτυπώματα σιωπώντων Αγίων. Οραματίστηκε και εργάστηκε για μια Εκκλησία δίπλα στον άνθρωπο, διακόνισσα των πάσης φύσεως αναγκών του, αληθινή μητέρα των αναγκεμένων παιδιών της.
Ο Μακαριστός Χριστόδουλος οραματίστηκε μια Ελλάδα περήφανη και αξιοπρεπή, με συνείδηση της αποστολής της στο παρόν και στο μέλλον, άμεσα συνδεδεμένης με το βαρύ παρελθόν της. Γνώριζε την ιστορία του τόπου όσο λίγοι και, επειδή είχε τέτοια καθαρή ιστορική γνώση, δεν δίσταζε να αρθρώνει λόγο θαρρετό, οξύ, πατριωτικό, μαχητικό, ενίοτε, αλλά υπεύθυνο και συνειδητοποιημένο, όταν έβλεπε την Ελλάδα να πληγώνεται και να φθίνει, να υποχωρεί και να εκπίπτει από τα λάθη ή την ατολμία των ηγετών της.
Είχε σταθερές και ακλόνητες αρχές ως προς την Εκκλησιαστική του αποστολή και την εθνική του αυτοσυνειδησία. Αυτές τις αρχές υπηρέτησε, με αυταπάρνηση, μέχρι τέλους, αδιαφορώντας για τα δηλητηριώδη βέλη των επικριτών του και την βάναυση πολεμική των οργανωμένων, εναντίον του, συμφερόντων. Κριτήριό του ήταν το καλώς νοούμενο συμφέρον του λαού του Θεού, της Εκκλησίας. Και αυτό το συμφέρον το υπερασπίσθηκε σθεναρά μέχρι τέλους.
Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος οραματίστηκε μια νεολαία ελεύθερη από τα δεσμά ανέντιμων και εφήμερων σκοπιμοτήτων, στα οποία την θέλουν περιορισμένη άνομα και ανομολόγητα κομματικά και άναρχα συμφέροντα. Άνοιξε τις πόρτες, αλλά κυρίως την καρδιά της Εκκλησίας, στους νέους, ζητώντας να επιστρέψουν στο σπίτι τους, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, γιατί η Εκκλησία είναι μάνα και η μάνα δεν έχει όρια στην αγάπη, στην ανοχή, στην εγκαρτέρηση, στην υπομονή και στην ελπίδα. Μετουσίωσε τα νεανικά όνειρα, τις χαμένες ελπίδες προδομένων, από το σύστημα, νέων και αγωνίστηκε για την πραγματική Παιδεία, που θα δημιουργεί Ανθρώπους, υπεύθυνους, έντιμους, χρηστούς πολίτες, κοινωνικά ευαισθητοποιημένους, με οράματα και στόχους υγιείς και όχι μηχανοποιημένα ανθρωπάρια, εύχρηστα πιόνια στα βρώμικα χέρια των επιτηδείων του κέρδους.
Για όλα τα παραπάνω ο λαός αυτής της πατρίδας τον αγάπησε με πάθος. Ο απλός λαός και η νεολαία αυτού του τόπου τον έκλαυσαν όσο λίγους και ακούμπησαν στο φέρετρό του μ’ ευγνωμοσύνη, αναγνωρίζοντας στο πρόσωπό του τον χαμένο πατέρα, τον τελευταίο γνήσιο οραματιστή ηγέτη, τον χαμογελαστό Δεσπότη.
