Στις 19 Οκτωβρίου 1944, ο λαός του Βόλου γιόρτασε την απελευθέρωσή του από τα ναζιστικά στρατεύματα, σηματοδοτώντας το τέλος της Κατοχής στην πόλη. Το ΚΚΕ και οι οργανώσεις του, ΕΑΜ, ΕΛΑΣ και ΕΠΟΝ, διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο στον αγώνα, αναδεικνύοντας τον ηρωισμό και τις θυσίες της τοπικής κοινωνίας, ενώ οι προκλήσεις για κοινωνική δικαιοσύνη και εξουσία παρέμεναν ανοιχτές.
Σε ανακοίνωσή της η Τομεακή Επιτροπή του ΚΚΕ Μαγνησίας αναφέρει “81 χρόνια πριν, στις 19 Οκτώβρη 1944, ο λαός του Βόλου ξεχύθηκε στους δρόμους, όταν οι καμπάνες των εκκλησιών και οι σειρήνες των εργοστασίων του Βόλου σήμαναν χαρμόσυνα το τέλος της Κατοχής. Με τις σημαίες και τα λάβαρα του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ γιόρταζε την απελευθέρωσή του απ’ τα κατοχικά στρατεύματα.
Το ΚΚΕ ήταν η ψυχή, η καρδιά, ο κύριος αιμοδότης και καθοδηγητής του μαζικού ένοπλου αντικατοχικού αγώνα. Κατάφερε να τον οργανώσει γιατί δεν υποτάχθηκε στον αρνητικό συσχετισμό, παρά τα μεγάλα χτυπήματα που είχε δεχτεί από τη Μεταξική δικτατορία. Ο λαός μας, με το ΕΑΜ και την ΕΠΟΝ, με καθοδηγητή το ΚΚΕ, οργάνωσε τον αγώνα του ενάντια στους φασίστες κατακτητές και τους ντόπιους συνεργάτες τους. Με τους μαχητές του ΕΛΑΣ, απελευθέρωσε την πατρίδα μας.
Την ίδια ώρα, οι αστικές πολιτικές δυνάμεις στη χώρα μας εγκατέλειπαν το λαό στην τύχη του κάτω από την μπότα του κατακτητή. Μέρος του αστικού πολιτικού κόσμου εγκατέλειπε τη χώρα μαζί με τους Εγγλέζους συμμάχους τους καταφεύγοντας στη Μ. Ανατολή και το Λονδίνο. Μια μερίδα του συνεργάστηκε ανοιχτά με τους Γερμανούς κατακτητές συγκροτώντας τις δωσίλογες κυβερνήσεις και που μαζί οργάνωσαν τα διαβόητα Τάγματα Ασφαλείας και άλλες ένοπλες φασιστικές οργανώσεις για να «χτυπήσουν» το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, την ΕΠΟΝ, τον αγωνιζόμενο λαό γενικότερα και, πρώτα απ’ όλους, το ΚΚΕ και τους κομμουνιστές.
Η νίκη απέναντι στις δυνάμεις κατοχής δε χαρίστηκε από κανέναν στο λαό μας. Τη νίκη του αυτή ο λαός μας την κέρδισε με το αίμα του, με τεράστιες θυσίες, μπαίνοντας μαχητικά στο προσκήνιο της Ιστορίας. Με μπροστάρη και εμπνευστή το ΚΚΕ, έγραψε μια από τις λαμπρότερες σελίδες στην Ιστορία της ταξικής πάλης στη χώρα μας, συμβάλλοντας, επίσης διεθνώς στον αγώνα για τη συντριβή του φασισμού-ναζισμού. Αγώνας στον οποίο πρωταγωνιστούσε η Σοβιετική Ένωση για την απελευθέρωση των λαών των κατεχόμενων χωρών της Ευρώπης.
Δεν μπόρεσε, όμως, να χαρεί αυτή τη νίκη του. Παρά το γεγονός ότι ήταν οπλισμένος, βρέθηκε τελικά πίσω από τις εξελίξεις, χάνοντας πολύτιμο χρόνο, καθώς η πρωτοπορία του, το ΚΚΕ, δεν είχε διαμορφωμένη επαναστατική στρατηγική που θα οδηγούσε στην επίλυση του ζητήματος της εξουσίας. Η απελευθέρωση από τα στρατεύματα Κατοχής δεν συνδυάστηκε με την απελευθέρωση και από τα δεσμά της καπιταλιστικής εξουσίας. Οι προγραμματικές επεξεργασίες που είχε τότε το Κόμμα, υιοθετούσαν το ενδιάμεσο στάδιο της αστικοδημοκρατικής επανάστασης, με στόχο τη διαμόρφωση μιας κυβερνητικής εξουσίας που θα ήταν ενδιάμεση του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού και που θα αναλάμβανε να ολοκληρώσει ορισμένες απαραίτητες αστικοδημοκρατικού χαρακτήρα μεταρρυθμίσεις, προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος για τη σοσιαλιστική επανάσταση.
Έτσι, οι αστικές πολιτικές δυνάμεις με τη βοήθεια των ιμπεριαλιστών συμμάχων τους, με το φόβο ότι ο λαός μας, στις επαναστατικές συνθήκες που επικρατούσαν, θα επικρατούσε και θα καταλάμβανε την εξουσία, οδήγησαν στο αιματοκύλισμα του λαϊκού κινήματος το Δεκέμβρη του ’44.
81 χρόνια μετά, ό, τι οδήγησε στον ιμπεριαλιστικό Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο είναι ακόμα εδώ. Είναι εδώ η αντιπαράθεση μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών και των ενώσεων τους, που εκφράζεται με διάφορους τρόπους σε κάθε γωνιά του πλανήτη και το διακύβευμά της είναι πάντα το ίδιο: Το άπληστο καπιταλιστικό κέρδος! Και όταν τα διπλωματικά μέσα έχουν εξαντληθεί, έναν τρόπο ξέρουν οι καπιταλιστές για να λύνουν αυτές τις διαφορές τους: τον πόλεμο.
Η «μεγάλη εικόνα» είναι ότι σήμερα οξύνεται η αντιπαράθεση ΗΠΑ – Κίνας για την πρωτοκαθεδρία στη διεθνή ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Και τέτοιες ανακατατάξεις ποτέ δεν ολοκληρώθηκαν αναίμακτα. Έχουν πλέον χρεοκοπήσει τα παραμύθια περί «διαρκούς ειρήνης» και τέλους των πολεμικών συγκρούσεων μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Αυτό επιβεβαιώνει η σημερινή διεθνής πραγματικότητα με το συνεχιζόμενο πόλεμο ΝΑΤΟ – Ρωσίας στα εδάφη της Ουκρανίας, με το μακελειό στη Μέση Ανατολή, με τα πάνω από 50 ενεργά πολεμικά μέτωπα που υπάρχουν σήμερα σε όλο τον κόσμο. Όποιες συμφωνίες κι αν καταφέρουν, είναι εύθραυστες, προσωρινές, είναι «ειρήνη με το πιστόλι στον κρόταφο», όπως σήμερα με τη συμφωνία για τη Γάζα.
Εμπνεόμαστε από τις ηρωικές στιγμές του εργατικού-λαϊκού κινήματος στη χώρα μας και από την πάλη των λαών όλου του κόσμου, συνεχίζουμε στο δρόμο της πάλης για τη λευτεριά και το δίκιο της εργατικής-λαϊκής πλειοψηφίας.
Η Απελευθέρωση και τα όσα ακολούθησαν διδάσκουν ότι η φρίκη του ιμπεριαλιστικού πολέμου μπορεί να αποτελέσει ταυτόχρονα παράγοντα μαζικής λαϊκής αφύπνισης. Γι’ αυτό, η πάλη των εργατικών-λαϊκών δυνάμεων πρέπει να φτάσει έως το τέλος, έως την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας που ευθύνεται για τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, έως την επαναστατική κατάκτηση της εργατικής εξουσίας και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.
Αυτή θα είναι η πραγματική ολοκλήρωση της Απελευθέρωσης του 1944, η καλύτερη ανταπόκριση στο καθήκον της περιόδου και στο χρέος προς τις επόμενες γενιές και συνάμα η καλύτερη τιμή για τους πρωτοπόρους της ταξικής πάλης της δεκαετίας του 1940”.
