Υπάρχουν καλλιτέχνες που εμπνέονται και ευαισθητοποιούνται στιχουργικά από τα κακώς κείμενα της ανθρωπότητας, του κόσμου, της κοινωνίας, μετουσιώνοντας την κατάσταση και τα πραγματικά συναισθήματα των ανθρώπων σε λέξεις που γίνονται τραγούδια και αφηγούνται στην ουσία τη νεότερη ιστορία μας.
Ένας τέτοιος καλλιτέχνης είναι ο Μιχάλης Μυτακίδης, ο δικός μας B.D. Foxmoor των Active Member, ένα σύγχρονος ποιητής, όπως τον έχουν αποκαλέσει πολλοί, και όχι άδικα. Ο κ. Μυτακίδης, από προσφυγική οικογένεια και ο ίδιος, μιλά στο Ράδιο ΕΝΑ και τη ΜΑΓΝΗΣΙΑ για τη νέα προσφυγική κρίση, με την οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι όλοι, και όχι μόνο οι Ουκρανοί. Βαθιά φιλειρηνικός, εύχεται μέσα σε τόσους … «τρελούς», να βρεθεί ένας λογικός, ώστε ο πόλεμος να σταματήσει εδώ!
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στον Ηλία Κουτσερή
Μιχάλη Μυτακίδη, φέτος γιορτάζουμε τα 100 χρόνια από την Μικρασιατική Καταστροφή και τον ξεριζωμό των ανθρώπων που οδήγησε στην προσφυγιά. Ακόμα και στην εποχή μας, όμως, υπάρχει η προσφυγιά, όπως με τους ανθρώπους από τη Συρία και τώρα την Ουκρανία. Ποια είναι τα δικά σας συναισθήματα;
Είμαι ένα παιδί που μεγάλωσε στα προσφυγικά του Περάματος από προσφυγική οικογένεια και δεν σας κρύβω ότι εκεί βρήκαμε ανθρώπους που αργότερα μεγαλώσαμε μαζί τους και «φρόντισαν» να… νιώθουμε πρόσφυγες μέχρι και σήμερα. Εμείς ήρθαμε στην Ελλάδα, και λέω ήρθαμε, γιατί η μνήμη των ανθρώπων δεν γράφεται μόνο από τα βιώματα, αλλά και από τις αφηγήσεις, κι εγώ αφηγήσεις για την Καταστροφή της Μικράς Ασίας έχω ακούσει πολλές. Όταν οι «αιμοπότες» του κόσμου διαλέγουν να βάλουν τα πράγματα κάτω, κοιτώντας έναν χάρτη, δημιουργούνται και θα δημιουργούνται, όσο υπάρχει ο άνθρωπος, τέτοιες καταστάσεις πολέμου. Η βαθιά θλίψη που υπάρχει στα μάτια των ανθρώπων που έχουν βιώσει την προσφυγιά, δυστυχώς, δεν έχει βρεθεί ακόμα τρόπος να γιατρεύεται. Όσο καλό απάγκιο και να βρεις κάπου για να ζεις, το συναίσθημα της προσφυγιάς είναι φρικτό. Στην αρχή δουλεύτηκε από τους ανθρώπους του πολιτισμού, ώστε η προσφυγιά να εξαλειφθεί, στην πορεία όμως ξεχάστηκε. Όταν προκύπτει κάτι καινούργιο, σχετικό με πόλεμο και προσφυγιά, κάποιοι πέφτουν από τα σύννεφα, ενώ η μοίρα του Έλληνα έχει το προσφυγικό.
Σε ό,τι έχει να κάνει με τον πόλεμο, τις απειλές και το γεγονός ότι κάποιος τελικά, πάντα, θέλει να διαφεντεύει κάποιον άλλον, παρόλο που έχουμε πάρει μαθήματα από την ιστορία, φαίνεται ότι δεν παραδειγματιζόμαστε… Βέβαια αναφέρομαι στους επικεφαλής μιας χώρας και όχι στους λαούς…
Έτσι, ας μην βάλουμε Ηλία στην ίδια μοίρα τους αρχηγούς των κρατών με τους λαούς, γιατί ποτέ δεν ήταν και δεν θα είναι ποτέ. Ο πόλεμος είναι μια από τις άσχημες πλευρές της ανθρώπινης ύπαρξης, καθώς από τότε που υπάρχουν άνθρωποι υπάρχουν και πόλεμοι. Κάποτε τα πράγματα, έμοιαζαν να γίνονται πιο «τίμια», αν μπορούμε να το πούμε έτσι, καθώς υπήρχε περισσότερη ανθρωπιά ή αυτό που λέμε στην Ελλάδα, «μπέσα». Σήμερα τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά.
Όλα μεταβάλλονται με τρελούς ρυθμούς, όπως οι αποφάσεις, οι ιδεολογίες, ακόμα και οι υπάρξεις. Στην ηλικία που είμαι, έχω ζήσει πολλά γεγονότα που δεν μπορώ να ξεχάσω. Δεν μπορώ να ξεχάσω τους βομβαρδισμούς στο Ιράκ, στη Σερβία, στη Συρία, ενώ τώρα μας ήρθε και αυτό στην Ουκρανία. Μακάρι, να είναι από τα τελευταία γεγονότα που βιώνουμε, αν καταφέρουμε, ως άνθρωποι, να το τελειώσουμε. Θέλω να πιστεύω ότι ανάμεσα στους «τρελούς», θα βρεθεί κάποιος σώφρων και θα βάλει τέλος σε αυτήν την ιστορία. Η ζωή μας δεν είναι μόνο το χρήμα και η ψεύτικη πολυτέλεια που βιώνει ο νεοέλληνας τα τελευταία χρόνια. Υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα από αυτά. Προσωπικά, είμαι πολύ απογοητευμένος από το καλλιτεχνικό συνάφι, γιατί έχει πέσει πολύ βουβαμάρα. Εμφανίζονται μια στο τόσο και λένε τη γνώμη τους, ενώ ο κόσμος δεν έχει ανάγκη να ακούσει τη γνώμη κανενός. Δεν χρειάζονται άλλα fake news και άλλα ψεύτικα συναισθήματα.
Τα αποτελέσματα ενός πολέμου βέβαια, τα βιώνουμε, όχι μόνο για μια στιγμή, αλλά για πολλά χρόνια ακόμη, και αυτό το λέω με αφορμή τη σκέψη μου σχετικά με το δικό μας αιματοκύλισμα στη διάρκεια της Κατοχής και τα όσα ακολούθησαν, με τα οποία, μέχρι και σήμερα, δεν έχουμε ξεπεράσει… Ένα θέμα με το οποίο έχετε ασχοληθεί και εσείς, μέσω των τραγουδιών σας… αλλά και των προσωπικών σας παρεμβάσεων
Ναι! Έχω κάνει ένα πρότζεκτ για το Δίστομο με πολύ πόνο. Παρ’ ότι δεν είμαι από εκεί, όταν περνούσα από την περιοχή αισθανόμουν περίεργα και θέλησα να μάθω τι έγινε πραγματικά. Αμέσως και μηχανικά οδηγήθηκα σε ένα σχετικό πρότζεκτ. Το εκδικητικό μένος που έδειξαν οι Ναζί στους Έλληνες έμοιαζε περισσότερο με τελετές ,παρά με πόλεμο. Ήταν σφαγή αυτό που έγινε στην Ελλάδα. Είχαν τους άρρωστους λόγους τους που συνεχίζουν να τους έχουν μέχρι και σήμερα. Αν με ρωτήσει κάποιος με ποιον είμαι όταν δημιουργούνται τέτοιες καταστάσεις, απαντάω ότι είμαι, με αυτούς που πεθαίνουν. Δεν θα καθίσω να ψάξω αν οι Ρώσοι έχουν λόγο που κάνουν ό,τι κάνουν. Όλα αυτά τα χρόνια δεν βρήκα να με ελκύει κάτι σε αυτούς που αιματοκυλούν τους τόπους. Όμως, να μην βιαζόμαστε να υποστηρίξουμε κάποιον γιατί όλο αυτό που συμβαίνει μπορεί να είναι ένα συνεννοημένο επί χάρτου σχέδιο για να βγουν κερδισμένοι αυτοί που πρέπει. Εμείς από την άλλη πρέπει να αγκαλιάζουμε τους ανθρώπους που είναι πρόσφυγες, απ’ όπου κι αν προέρχονται.
Θα ήθελα να αναφερθούμε και στο νέο όμως πρότζεκτ το οποίο ετοιμάζετε και το οποίο σχετίζεται με ένα συλλεκτικό cd, σωστά;
Φέτος, συμπληρώνουμε 30 χρόνια δράσης. Κάνουμε ταυτόχρονα ένα ντοκιμαντέρ και όλα αυτά τα χρόνια ξαναπερνάνε από μπροστά μας και δεν πιστεύουμε πώς πέρασαν τόσα χρόνια. Όταν είσαι συνεχώς σε δράση, δεν προλαβαίνεις να χαρείς τίποτα. Είναι δύσκολο για εμάς να στήσουμε το πάρτι που θέλουμε, όταν κρατάμε την ίδια στάση 30 χρόνια τώρα, ενώ γύρω μας όλα αλλάζουν. Προσπαθούμε να στήσουμε μια περιοδεία, «πληρώνοντας το τίμημα» ότι εμείς δεν θέλουμε να διαχωρίζεται ο κόσμος, ασχέτως με το τι επιλέγει να κάνει ο καθένας στη ζωή του. Για αυτό δεν παίξαμε δύο χρόνια τώρα σε μέρη που διαχωριζόταν ο κόσμος. Αν μας δοθεί, λοιπόν, η ευκαιρία και δεν θα μας … εκδικηθούν πάλι, όλοι όσοι μας εκδικούνται δύο χρόνια τώρα με την πανδημία, θα κάνουμε ανταμώματα με τον κόσμο.
