Την ιδιαίτερη αδυναμία του στη Μαγνησία είχε κάνει γνωστή για μία ακόμη φορά , ο συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής Διονύσης Σαββόπουλος που δεν βρίσκεται πλέον στη ζωή, σε μία απ΄τις συνεντεύξεις του, που είχε παραχωρήσει στο «Ράδιο-Ένα 102,5» και τον Ηλία Κουτσερή, (26 Νοεμβρίου 2015) με αφορμή την παρουσία του τότε στον Βόλο για μια μουσική παράσταση, ίσως και η τελευταία που έγινε στην πόλη μας…
Το magnesianews.gr και η εφημερίδα ΜΑΓΝΗΣΙΑ, αναδημοσιεύουν σήμερα, στοιχεία εκείνης της συνέντευξης, σαν φόρο τιμής στον μεγάλο τραγουδοποιό, αλλά και σαν παροχή γνώσης για τους αναγνώστες, μιας που στην κουβέντα – εξομολόγηση, γνωστοποίησε πολλές πτυχές της φιλοσοφίας και των απόψεών του…
Τόνισε τότε μεταξύ άλλων, ότι «από τη στιγμή που κάηκε το σπίτι μας πάνω στο Μούρεσι, έχω αραιώσει τις επισκέψεις μου. Αλλά αγαπάω πάρα πολύ τον Βόλο και την ευρύτερη περιοχή», ενώ είχε υποστηρίξει, ότι η περιοχή μας, αποτέλεσε πηγή έμπνευσης σε πολλά από τα έργα του. Αναφερόμενος στη πολύχρονη εμπειρία του, υποστήριξε ότι έκανε λάθη, «και έχω κάνει αρκετά. Δεν τα έκαμνα από κακία, τα έκαμνα, από αστοχία», όπως χαρακτηριστικά είπε. Ιδιαίτερη ήταν η επισήμανσή του για τον εθελοντισμό που παρατήρησε και ο ίδιος ότι αυξήθηκε στη χώρα μας, τονίζοντας ότι «για μένα σημαίνει ξέσπασμα μιας καταπιεσμένης δημιουργικότητας».
Ερωτηθείς για την κρίση που διένυε ιδιαίτερα έντονα εκείνη την περίοδο η Ελλάδα, έδωσε μήνυμα αισιοδοξίας, τονίζοντας ότι «δε θα είναι πάντα έτσι. Αυτά κάποια στιγμή θα τα ξεπεράσουμε» είπε, όμως έκανε ιδιαίτερη αναφορά στο «φόβο του διχασμού που υπάρχει μέσα μου και σε πολλούς ακόμη». .. Πρότεινε στους γονείς, ότι «δεν πρέπει μέσα στο σπίτι να δημιουργείται μια κατάσταση μιζέριας, αλλά χρειάζεται αγάπη…»
Ακολουθούν τμήματα της συνέντευξης :
Κύριε Σαββόπουλε, δεν είχαμε την ευκαιρία, να σας απολαύσουμε τα τελευταία χρόνια σε συναυλία ή μουσική σκηνή στην πόλη μας …
Ναι είναι αλήθεια, γι΄αυτό έρχομαι και με ιδιαίτερη χαρά. Από τη στιγμή που κάηκε το σπίτι μας πάνω στο Μούρεσι, έχω αραιώσει τις επισκέψεις μου. Αλλά αγαπάω πάρα πολύ το Βόλο και την περιοχή. Από μικρό παιδί θυμάμαι , είχα έρθει πρώτη φορά εκδρομή με το σχολείο, και είδα τον Βόλο και το Πήλιο…. Ακόμη τα βλέπω στα όνειρά μου. Έρχομαι με χαρά λοιπόν. Στην παραλία υπήρχαν κέντρα που έπαιζαν ορχήστρες , είχε αμαξάκια, γενικά ο Βόλος ήταν σαν μικρό αδελφάκι της Θεσσαλονίκης, έχοντας πολλά κοινά στοιχεία…
Αποτέλεσε αλήθεια η περιοχή μας, πηγή έμπνευσης ;
Ε βέβαια, το μεγαλύτερο μέρος από τα «Τραπεζάκια έξω», είναι γραμμένο στην περιοχή, ο «Χρονοποιός» ολόκληρος ο δίσκος έχει γραφτεί εκεί πάνω, οι μεταφράσεις ξένων τραγουδιών που έχω κάνει με τον τίτλο το «Ξενοδοχείο» έγιναν στο Βόλο και το Μούρεσι…
Αν πάμε στο μουσικό πρόγραμμα, τι μας έχετε ετοιμάσει;
Τραγούδια απ΄όλα αυτά τα χρόνια… Είναι αρκετά, είναι 50 χρόνια πλέον… έχω διαλέξει μια σειρά από τραγούδια και ελπίζω να τα βρείτε διασκεδαστικά και να σας ευχαριστήσω…
Είμαι σίγουρος ότι θα τα βρούμε διασκεδαστικά… Απλά αναρωτιέμαι πως μπορούν όμως να χωρέσουν σε μια βραδιά, 50 χρόνια στο τραγούδι…
Αυτό γίνεται, όπως γίνεται στο σινεμά και στο θέατρο. Βλέπεις μια ιστορία που μπορεί να απλώθηκε χρόνια, αλλά εσύ τη βλέπεις μέσα σε δύο ώρες… Βλέπετε η τέχνη τι κάνει;
Μαζί με τον Στάθη Άννινο, ένα νέο παιδί, με το οποίο αν δεν κάνω λάθος συνεργάζεστε από τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη …
Από τον «Πλούτο» πράγματι… είναι νεότερος και ομότεχνος, είναι συνθέτης ο ίδιος, ηχογραφεί, είναι μια καινούργια προσωπικότητα στο χώρο μας και έχω φτιάξει μαζί του ένα ρεσιτάλ, πιάνο και φωνή.
Μια ζωή ολόκληρη ουσιαστικά, αφιερωμένη σε στίχους, μουσικές, ερμηνείες … Πώς αισθάνεστε αλήθεια; Υπήρχαν μόνο θετικά;
Γενικά ναι θετικά.. Γιατί ακόμη και όταν έκαμνα λάθη, και έχω κάνει αρκετά, δεν τα έκαμνα από κακία, τα έκαμνα, από αστοχία. Σε γενικές γραμμές , ναι θετικά το βλέπω…
Αν έρθουμε για λίγο στην επικαιρότητα… Θεωρώ ότι σας αγγίζουν αρκετά γεγονότα για τα οποία «αντιδράτε» με τον δικό σας τρόπο. Όπως για παράδειγμα με τους πρόσφυγες…
Μας αγγίζουν όλους και αυτό που είναι αξιοσημείωτο, είναι ότι τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα έχει μεγαλώσει θεαματικά και είναι πάρα πολύ θετικό, το κύμα του εθελοντισμού. Έχουμε πλέον 200 χιλιάδες εθελοντές που δραστηριοποιούνται άλλοι προς τους μετανάστες, άλλοι σε συσσίτια, αυτό είναι καταπληκτικό… Το 2000 οι έρευνες μας έδειχναν τελευταίους στον εθελοντισμό. Αυτός ο εθελοντισμός για μένα σημαίνει ξέσπασμα μιας καταπιεσμένης δημιουργικότητας. Αυτό συμβαίνει τώρα στη χώρα μας. Καταπιέζεται η δημιουργικότητα και ξεσπά τώρα με ένα εθελοντικό τρόπο. Θα έχουμε δηλαδή ενδιαφέρουσες εξελίξεις από αυτό.
«Δεν φοβάμαι τη δραχμή, αλλά φοβάμαι μόνο τον διχασμό που τρέχει στο αίμα μας», είχατε γράψει το καλοκαίρι στο FB… Από τότε ακολούθησαν αρκετά ακόμη οικονομικά και πολιτικά γεγονότα. Ποιο θα ήταν το σχόλιό σας σήμερα;
Ότι έχουμε ακόμη προβλήματα, βεβαίως και έχουμε πολύ σοβαρά προβλήματα… Μολονότι δε θα είναι πάντα έτσι. Αυτά κάποια στιγμή θα τα ξεπεράσουμε. Ο φόβος του διχασμού υπάρχει μέσα μου και σε πολλούς ακόμη. Από την εποχή του Ετεοκλή και του Πολυνείκη , από την εποχή της Αθήνας και της Σπάρτης. Αυτό δε συμβαίνει γιατί είμαστε κακοί άνθρωποι οι Έλληνες. Συμβαίνει γιατί έχουμε πολύ ενέργεια μέσα μας. Και όταν η ενέργεια αυτή , δεν μπορέσει να πάει προς τα υψηλά, προς κάτι ανώτερο, στρέφεται επ’ αλλήλων. Όταν βρίσκουμε ένα ιδανικό που θα μας ενώνει , κάνουμε θαύματα. Όταν δεν υπάρχει αυτό , στρέφουμε την ενέργειά μας ο ένας στον άλλο…
«Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά; Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα» … και αν σας μιλήσω ως γονιός, … διαπιστώνω πόσο δίκιο είχατε όταν γράφατε τους στίχους … Τι να πούμε αλήθεια στα παιδιά για τη σημερινή πραγματικότητα;
Στα πολύ μικρά παιδιά, να μην πούμε τίποτα απολύτως . Η δύσκολη πραγματικότητα, μπορεί να μας κάνει να τα αγαπάμε περισσότερο … Να τους δίνουμε περισσότερο χρόνο. Στα μεγαλύτερα παιδιά, μπορούμε να τους εξηγούμε την κατάσταση αλλά με έναν τρόπο απλό και παιδικό. Δεν πρέπει μέσα στο σπίτι να δημιουργείται μια κατάσταση μιζέριας. Χρειάζεται αγάπη…
