…Να εύχεσαι να μην είναι μακρύς τελικά ο δρόμος, αλλά υπάρχουν όλες εκείνες οι προϋποθέσεις και στον Βόλο, που αυτός-ή που ενδιαφέρεται για να νοικιάσει ένα διαμέρισμα ή οποιοδήποτε άλλο κτίσμα για οικία, μπορεί να κάνει διπλό, τριπλό και τετραπλό δρόμο για να βρει κάτι αξιοπρεπές και στα όρια των χρημάτων που μπορεί να διαθέσει…
Αν βρει κιόλας, μιας και η αναζήτηση οικίας έχει γίνει τόσο δύσκολη και πολυσύνθετη που κάποιοι συνεχίζουν την αναζήτηση και ένα και δύο χρόνια, μπορεί και περισσότερο. Άλλωστε ξέρουν όλοι, και οι ενοικιαστές και οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες ακινήτων ότι η κατάσταση δεν είναι καλή. Βέβαια οι στόχοι είναι διαφορετικοί…
Του Χρυσόστομου Τρίμμη
Τι θέλει ένας ενοικιαστής; Όλα εξαρτώνται από την οικογενειακή του κατάσταση. Αν μιλάμε για ένα και μόνο άτομο μπορεί να είναι λίγο πιο εύκολα τα πράγματα, αν και τα ενοίκια για τα μικρότερα διαμερίσματα ή τις λεγόμενες γκαρσονιέρες αναλογικά σε πολλές περιπτώσεις βγαίνουν ακριβότερα από ένα μεγαλύτερο διαμέρισμα!
Από εκεί και πέρα δύο είναι τα μονοπάτια. Το ένα είναι να πάρει κανείς τις αγγελίες ανά χείρας και τους… δρόμους και να αρχίσει να αναζητά διαμερίσματα προς ενοικίαση. Αυτό το μονοπάτι οδηγεί στην αναζήτηση χωρίς μεσολάβηση μεσίτη, ειδικά αν το budget είναι περιορισμένο, γιατί η αμοιβή ενός διαμεσολαβητή δεν είναι και αμελητέα. Μπορεί να φτάσει ακόμη και το ένα ενοίκιο…
Βέβαια και στις περιπτώσεις των αγγελιών, μεσιτικό γραφείο μπορεί να είναι από πίσω. Ο σωστός επαγγελματίας βέβαια θα έχει δηλώσει την ταυτότητά του εξ αρχής και θα ξέρει ο ενδιαφερόμενος με ποιους και τι έχει να κάνει. Αν πάλι όχι, κάποια στιγμή θα το μάθει, έστω και αν μπορεί να χάσει τελικά τον χρόνο του.
Το δεύτερο μονοπάτι είναι αυτό ακριβώς που προαναφέραμε: Το μεσιτικό γραφείο. Αυτό συνεπάγεται ένα έξτρα κόστος, μιας και ο υποψήφιος ενοικιαστής απευθύνεται σε έναν επαγγελματία. Εκεί βέβαια μπορεί ο ενδιαφερόμενος να θέσει τα κριτήρια που θέλει εξ αρχής, όσον αφορά το σπίτι που θα ήθελε αλλά και τα χρήματα που μπορεί να διαθέσει. Από εκεί και πέρα είναι και θέμα διάθεσης και δυνατότητας… διαπραγμάτευσης, με χαρτιά υπογεγραμμένα όμως.
Αναζητώντας διαδικτυακά…
Πάμε τώρα στην αναζήτηση, έχοντας ως οδηγό ένα γνωστό ιστότοπο αγγελιών ενοικίασης και πώλησης οικογενειακής και επαγγελματικής στέγης. Το αρχικό κριτήριο που θέσαμε είναι γεωγραφικό και συγκεκριμένα η ΠΕ Μαγνησίας και όχι μόνο ο Βόλος. Δεύτερο κριτήριο η αύξουσα τιμή ενοικίου.
Με μια πρώτη ματιά, οι πρώτες αγγελίες αφορούν οικίες εκτός αστικού ιστού Βόλου. Μα 10 ευρώ τον μήνα;;; Η έκπληξη φυσικά είναι στιγμιαία, μέχρι ν’ ανοίξει κανείς την αγγελία για να διαπιστώσει ότι πρόκειται για αγγελία βραχυχρόνιας μίσθωσης. Αναγκαστικά περνάει κανείς γύρω στις 20 αγγελίες, για να φτάσει σε διαμέρισμα στον Βόλο, μικρό όμως, μόλις 20 τμ, με ενοίκιο κάτω από 200 ευρώ. Ανοίγεις την αγγελία και διαπιστώνεις ότι… δεν έχει κανένα σύστημα θέρμανσης! Μα, πώς γίνεται ένα σπίτι να μην έχει κάτι για θέρμανση, το οτιδήποτε;!;!;
Επόμενη αγγελία, μικρό διαμέρισμα (ένας ενιαίος χώρος ουσιαστικά κουζίνα-καθιστικό-υπνοδωμάτιο και χώρια ένας χώρος… κάτι σαν μπάνιο), στον 4ο όροφο. Το clue της όλης υπόθεσης; Δεν έχει ασανσέρ! Μία κατασκευή που στην Ελλάδα έστω έχει κάνει την εμφάνισή της από τις αρχές του 19ου αιώνα! Πάνω-κάτω κάθε μέρα τέσσερις ορόφους; Ούτε καν…
Γύρω στα 200 ευρώ, ό,τι εντοπίζεται στον συγκεκριμένο ιστότοπο είναι αρκετά μικρό (σε 20 τμ δεν ζει εύκολα ούτε ένα άτομο) χωρίς ελλείψεις και σε πολλές περιπτώσεις κακοσυντηρημένο. Ακόμη και εκτός αστικού ιστού του Βόλου θα περίμενε κανείς κάπως καλύτερα δεδομένα. Αυτό πλέον δεν φαίνεται να ισχύει! Την ίδια στιγμή και ενώ η αναζήτηση προχωρά, οι τιμές των ενοικίων αυξάνονται, αλλά όχι τα τετραγωνικά(!), ούτε μειώνεται η ηλικία των κατασκευών! Το υψηλότερο που εντοπίζουμε; 620 ευρώ τον μήνα για 30 τμ, 15 λεπτά μακριά από το κέντρο του Βόλου! Σοβαρά τώρα;!;!;!
Όσον αφορά το υψηλότερο κόστος ανά μήνα; Θα αφήσουμε κατά μέρος τις εξοχικές κατοικίες, μεζονέτες και βίλες, σε περιοχές μακριά από τον Βόλο. Εντός του Βόλου εντοπίζουμε απαίτηση για ενοίκιο 2 χιλιάδων ευρώ τον μήνα, για οικία πέντε επιπέδων. Θα πει κανείς βέβαια ότι αυτό δεν είναι και το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα. Αλλά από την άλλη, διαμέρισμα 85 τμ, 1500 ευρώ τον μήνα και μόνο για συγκεκριμένους μήνες;!;! Προφανώς και πρόκειται ουσιαστικά για βραχυχρόνια μίσθωση, απλά δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά για κάτι τέτοιο. Σε κάτι πιο… συμβατικό, 1300 ευρώ για 165 τμ στο κέντρο της πόλης… Βέβαια, με αυτήν την τιμή, είχε μείνει χωρίς ενοικιαστή, τουλάχιστον όταν είδαμε την αγγελία, για τρεις μήνες.
Αυτό παρατηρούμε σε κάμποσες αγγελίες με υψηλά ενοίκια. Οι τιμές έχουν αλλάξει, γιατί ήταν και πιο υψηλές, και οι αγγελίες χρονολογούνται ακόμη και δύο χρόνια πίσω!
Ιστορίες γι’ αγρίους
Το φαινόμενο είναι πανελλαδικό, και ο Βόλος δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Υπάρχουν οι καλοί ενοικιαστές που θα σεβαστούν την οικία στην οποία διαμένουν, υπάρχουν και οι κακοί ενοικιαστές, που ούτε την οικία θα σεβαστούν, ούτε τη συμφωνία με τον ιδιοκτήτη.
Αναλόγως υπάρχουν και οι καλοί ιδιοκτήτες που σέβονται ότι σε ένα διαμέρισμα μένει ένας άνθρωπος και τηρούν όλα όσα προβλέπει η ελληνική νομοθεσία (η οποία προβλέπει πολλά πράγματα που πρέπει να εφαρμόζονται), υπάρχουν όμως και οι κακοί ιδιοκτήτες, που θεωρούν ότι κάνουν και χάρη που διαθέτουν ένα διαμέρισμα προς ενοικίαση. Γι’ αυτό και έχουν καταγραφεί πολλές ιστορίες γι’ αγρίους και παρουσιάζουμε μερικές από αυτές. Ναι, στην πόλη του Βόλου…
Εντοπίζεις υποψήφιο διαμέρισμα. Δεν έχει γίνει ξεκάθαρο ακόμη πόσο είναι το ενοίκιο, μέχρι που ακούς τον ιδιοκτήτη να λέει ότι αν δώσετε όλα τα χρήματα μπροστά(!), τότε θα κόψει το τρομερό ποσό των… 20 ευρώ τον μήνα! Δηλαδή να δώσεις ενοίκια ενός ή δύο ετών, όλα μαζεμένα!
Μετά είναι και το θέμα του συμβολαίου. Ο νόμος είναι σαφής. Το συμβόλαιο κατατίθεται ηλεκτρονικά, τα χρήματα του ενοικίου κατατίθενται στην τράπεζα, και αν ο ενοικιαστής δικαιούται επίδομα στέγασης, αυτό αφορά αυτόν και μόνο και η λογική λέει ότι δεν αφορά τον ιδιοκτήτη, ούτε αυτό διαμορφώνει το ύψος του ενοικίου. «Θα κάνουμε συμβόλαιο για ένα έτος» λέει έτερος ιδιοκτήτης, ωστόσο και εδώ ο νόμος είναι σαφής: Το πρώτο συμβόλαιο ενοικίασης είναι το λιγότερο διάρκειας τριών ετών. Σύνηθες πλέον το φαινόμενο να ενοικιάζεται σπίτι με τους… μήνες! Από Οκτώβριο μέχρι Μάιο για να μετατραπεί μετά σε βραχυχρόνιας μίσθωσης τους τουριστικούς μήνες! Γι’ αυτό και προτιμούνται φοιτητές-τριες ή εκπαιδευτικοί που έρχονται από άλλες πόλεις. Α, και η ιδιοκατοίκηση πλέον δεν αποτελεί λόγο λύσης συμβολαίου!
Μετά, υπάρχουν και αυτοί που βάζουν όρο στο συμβόλαιο ότι κάθε ζημιά λόγω παλαιότητας καλύπτεται από τον ενοικιαστή. Δεν πάει να είναι 400 ετών το διαμέρισμα και να έχεις μπει μόλις έναν μήνα μέσα; Αν χαλάσει πχ το κουδούνι, το φτιάχνεις αν υπάρχει αυτός ο όρος. Τίμιο; Κατά την άποψή μας, όχι!
Σε άλλη περίπτωση διαμερίσματος, η τιμή ακατέβατη σύμφωνα με την ιδιοκτήτρια. «Ξέρετε, αυτό το διαμέρισμα προ κρίσης, ενοικιαζόταν ακόμη περισσότερο» λέει. Προφανώς δεν θέλει να θυμάται ότι έχουμε ήδη 15 και πλέον χρόνια κρίσης και κάθε φέτος και χειρότερα…
«Να ξέρετε ότι ο ιδιοκτήτης θέλει να του παρουσιάσετε αποδεικτικό εργασίας και μισθοδοσίας και να του καταθέσετε εκκαθαριστικά τριών ετών. Αν δεν είστε παντρεμένοι, ο ιδιοκτήτης δεν δέχεται ζευγάρια» έλεγε σε ζεύγος το άτομο που έδειχνε το διαμέρισμα. Είναι σαφές ότι κάτι τέτοιο επίσης δεν προβλέπεται. Σε άλλες χώρες ναι, αποτελεί προϋπόθεση. Αλλά εδώ δεν ισχύει και δεν το προβλέπει η ελληνική νομοθεσία. Το «ενοικιάζεται μόνο σε δημοσίους υπαλλήλους» πάλι, παλιά γνωστή τακτική. Λες και (μόνο) το επάγγελμα κάνει τον άνθρωπο φερέγγυο.
Αυτό με το ασανσέρ που προαναφέραμε, συνηθίζεται. «Δεν μπορεί να θέλετε και ενοίκιο κάτω από 500 ευρώ και ανελκυστήρα για ένα διαμέρισμα στον 3ο όροφο. Λίγα σκαλιά είναι, νέα παιδιά είστε» έλεγε ιδιοκτήτης διαμερίσματος σε υποψήφιους ενοικιαστές.
Το μεγάλο… πανηγύρι είναι όταν πρόκειται για οικογένεια με παιδιά. «Δεν θέλουμε παιδιά στην πολυκατοικία» είναι η ατάκα που έχει ακουστεί πάμπολλες φορές. «Σκοπεύετε να παντρευτείτε, να κάνετε παιδιά;» επίσης ένα σχετικά κλασικό ερώτημα. «Γιατί φίλε μου; Εσύ θα πληρώσεις τον γάμο ή/και το μαιευτήριο;» η «πληρωμένη» απάντηση που έδωσε ο ενδιαφερόμενος, που φυσικά έφυγε τρέχοντας χωρίς να νοικιάσει τίποτα.
Μεγάλο… πανηγύρι επίσης γίνεται και με τα κατοικίδια. Το αν θέλει ή δεν θέλει η πολυκατοικία σκύλους ή γάτες, σαφώς δεν έχει πλέον… καμία σημασία. Ο νόμος είναι σαφής: Στις πολυκατοικίες που αποτελούνται από (τουλάχιστον) δύο διαμερίσματα, επιτρέπεται η διατήρηση δεσποζόμενων ζώων συντροφιάς, υπό συγκεκριμένους όρους και κανόνες, αλλά σε κάθε περίπτωση επιτρέπεται.
Τελευταία ιστορία που ακούσαμε, αλλά εξαιρετικά καλή και τα είχε όλα μέσα. Μετά από ραντεβού μεταξύ ενδιαφερόμενου ζεύγους και ιδιοκτήτη. Το ζεύγος περίμενε υπομονετικά τον ιδιοκτήτη στην είσοδο της πολυκατοικίας. Ο ιδιοκτήτης κατέφθασε οργισμένος, λέγοντάς τους ότι δεν ξεκίνησαν καλά, και στην εύλογη απορία του ζεύγους γιατί, ο ιδιοκτήτης του διαμερίσματος απάντησε ότι είχε τροχαίο (ελαφρύ μόνο με υλικές ζημιές) κατά τη διάρκεια της διαδρομής! Ακόμη απορούν τα παιδιά, στο τι έφταιγαν…
Στον όροφο που βρισκόταν το διαμέρισμα, ο φερόμενος ως ιδιοκτήτης προσπάθησε ν’ ανοίξει λάθος πόρτα, έχοντας ξεχάσει ποιο ήταν το δικό του! Αφού βρήκε τελικά το δικό του, άνοιξε την πόρτα και η πρώτη εικόνα ήταν αποκαρδιωτική! Διαμέρισμα δύο υπνοδωματίων, 75-80 τμ, με την κουζίνα σε κακό χάλι, με το μπάνιο με… ξηλωμένα είδη υγιεινής, και τους τοίχους σαφώς ταλαιπωρημένους! Αφού ο ιδιοκτήτης τους ξεκαθάρισε ότι δεν θέλει ζευγαράκια μέσα στο σπίτι, αλλά ούτε παιδιά ούτε κατοικίδια, είπε ότι δεν αναλαμβάνει καμία επισκευή, και ότι όλα επιβαρύνουν τους ενοικιαστές. «Έβαλα φυσικό αέριο, δεν θα πληρώνω κι άλλα» είπε εμφατικά.
Φυσικά και τα παιδιά συνέχισαν την αναζήτησή τους, στον μακρύ δρόμο προς την οικιακή τους… Ιθάκη.
H άκαρπη αναζήτηση της δημοσιογράφου Δήμητρας Παλαιοδημοπούλου να βρει μία νέα κατοικία στον Βόλο
Τα τελευταία δέκα χρόνια η δημοσιογράφος της εφημερίδας «Mαγνησία», Δήμητρα Παλαιοδημοπούλου κατοικεί σε ένα διαμέρισμα τύπου γκαρσονιέρα, περίπου 30 τμ, η οποία βρίσκεται στο κέντρο του Βόλου, την οποία και νοικιάζει. Ωστόσο από το 2019 ξεκίνησε την αναζήτηση για ένα άλλο διαμέρισμα που θα μπορούσε να μείνει, μία αναζήτηση που συνεχίστηκε και το 2020. Το επιθυμητό αποτέλεσμα βέβαια, ακόμη και τώρα, πέντε χρόνια μετά την έναρξη της αναζήτησης, δεν ήρθε ποτέ, με την ίδια να κάνει λόγο ακόμη και για κοινωνικό ρατσισμό με τον οποίο ήρθε αντιμέτωπη!
«Το 2019 λοιπόν ξεκίνησα την αναζήτηση ενός άλλου διαμερίσματος, για λειτουργικούς λόγους και για να μπορέσω να έχω έναν μεγαλύτερο χώρο. Αυτό που αντιμετώπισα και συνεχίζω να αντιμετωπίζω δεν το φανταζόμουν. Δεν φανταζόμουν δηλαδή ότι θα υπάρχει κοινωνικός ρατσισμός ακόμη και στην ενοικίαση ενός διαμερίσματος, στην δική μου περίπτωση ενός μικρού διαμερίσματος» αναφέρει χαρακτηριστικά.
Όπως σημειώνει και η ίδια, το 2019 οι τιμές των ενοικίων ήταν «τσιμπημένες» όχι όμως τόσο ώστε να είναι απαγορευτική μία μετακόμιση. «Όμως το κύριο πρόβλημα στη δική μου περίπτωση ήταν ότι είμαι …εργαζόμενη» λέει η ίδια και εκπλήσσει φυσικά, μέχρι να εξηγήσει σχετικά: «Μόλις άκουγαν μεσίτες και ιδιοκτήτες ότι είμαι εργαζόμενη δεν μου έδειχναν καν το σπίτι, το οποίο είχα αναζητήσει μέσα από διάφορες πλατφόρμες. «Ο ιδιοκτήτης θέλει φοιτητή» ήταν η απάντηση που έπαιρνα, όταν σποραδικά συνέχιζα την αναζήτηση».
Όπως αναφέρει η Δήμητρα η εξήγηση που δινόταν για την προτίμηση σε φοιτητές είχε να κάνει με τη στάνταρ διάρκεια του συμβολαίου ενοικίασης (λες και δεν θα ήθελε η ίδια ένα συγκεκριμένο συμβόλαιο ή ο όποιος φοιτητής ή φοιτήτρια θα έμενε σίγουρα εκεί για ένα διάστημα 4-5 ετών) αλλά και με την πεποίθηση των ιδιοκτητών ότι οι γονείς των φοιτητών θα έκαναν τα πάντα προκειμένου να είναι τυπικοί στην υποχρέωση καταβολής του ενοικίου κάθε μήνα. Λες και τα φέσια έχουν… κοινωνική ταυτότητα, ή λες και η Δήμητρα δεν ήταν ικανή να είναι σταθερή στην πληρωμή του ενοικίου!
«Στην προσπάθειά μου να τους αποδείξω ότι είμαι φερέγγυα και πως ενδιαφέρομαι να μείνω στο σπίτι που θα ενοικίαζα για κάποια χρόνια, όπως ένας φοιτητής η απάντησή τους και πάλι ήταν αρνητική. Δηλαδή εάν εργάζεσαι δεν μπορείς να βρεις ένα δυάρι να μείνεις- αυτό συμβαίνει κυρίως με τα μικρά σπίτια- γιατί προτεραιότητα για τους ιδιοκτήτες έχουν οι φοιτητές» σχολιάζει από την πλευρά της η Βολιώτισσα δημοσιογράφος.
Το face control και η συμβίωση που κοστίζει περισσότερο!
Τουλάχιστον, όσοι ήθελαν φοιτητές ή φοιτήτριες ως ενοίκους ήταν (κάπως) ξεκάθαροι εξ αρχής. Για τη Δήμητρα βέβαια η περιπέτεια συνεχίστηκε και με περιπτώσεις ιδιοκτητών που είχαν συγκεκριμένες απαιτήσεις, εκτός πλαισίου κοινής λογικής και πραγματικότητας!
Όπως αναφέρει και η ίδια: «Εκτός από αυτή τη συνεχή περιπέτεια που με ακολουθεί μέχρι και σήμερα συνάντησα διάφορες παράλογες απαιτήσεις. Ιδιοκτήτρια σπιτιού που τη συνάντησα για να μου δείξει το διαμέρισμά της, με πέρασε από face control ακόμη και από τους γείτονες! «Σ’ αρέσει Κώστα η κοπέλα να της νοικιάσω το σπίτι» ρώτησε η ιδιοκτήτρια έναν ηλικιωμένο ιδιοκτήτη άλλου διαμερίσματος της ίδιας πολυκατοικίας»!
Το συγκεκριμένο επεισόδιο της περιπέτειας αναζήτησης στέγης (ενοικιαζόμενης πάντα) είχε και συνέχεια! «Η ίδια δε ιδιοκτήτρια με ρώτησε εάν είχα σχέση, καθώς δεν είμαι παντρεμένη και μου είπε πως «όταν κάνεις σχέση να μου το πεις γιατί θα πρέπει να προσαρμόσουμε την τιμή του ενοικίου». Δηλαδή άλλη τιμή έκανε το δυάρι για μένα και μόνο, άλλη εάν έμεινε μαζί μου και κάποιος άλλος» περιγράφει μεταξύ άλλων!
Μένει… ως έχει και απορεί…!
2024 πλέον, η αναζήτηση συνεχίστηκε για λίγο, αλλά στη συνέχεια η Δήμητρα Παλαιοδημοπούλου παρέδωσε, έστω και προσωρινά τα όπλα!
«Μετά από τις συνεχείς απορρίψεις στο να δω σπίτια, γιατί ήμουν εργαζόμενη, αποφάσισα να σταματήσω το ψάξιμο. Το μικρό μου διαμέρισμα μου φτάνει και μου περισσεύει. Τουλάχιστον εκεί με δέχτηκαν!» αναφέρει.
Βέβαια παρακολουθεί την αγορά και βλέπει κι αυτή ότι τα πράγματα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο… Γι’ αυτό άλλωστε και συμπληρώνει: «Τουλάχιστον αυτά τα τελευταία δύο χρόνια, πολλές φορές από περιέργεια επισκέπτομαι διαδικτυακές πλατφόρμες, που δείχνουν σπίτια προς ενοικίαση και πραγματικά απορώ με τις τιμές των ενοικίων. Αυτά σε μια Ελλάδα με την ακρίβεια να έχει χτυπήσει κόκκινο και τους μισθούς τόσο χαμηλούς. Απορώ δε με τους γονείς των φοιτητών -τυχεροί ή άτυχοι δεν ξέρω- που θα πρέπει να πληρώσουν σχεδόν έναν μισθό για ένα δυάρι για να μείνει το παιδί τους. Τώρα τι θα τρώει και ο φοιτητής και η οικογένειά του που προφανώς μένει σε άλλη πόλη, είναι μία μεγάλη απορία μου…»!
Πηγή: Περιοδικό Volos City του Ομίλου Καρεκλίδη
