Ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο αγαπημένος Νιόνιος, που σήμερα έφυγε από την ζωή, για πολλά χρόνια είχε το δικό του καταφύγιο στο Μούρεσι, το πανέμορφο χωριό του Πηλίου, μέχρι που το 2009 καταστράφηκε ολοσχερώς. Εκεί, ανάμεσα στα πλατάνια και τους ήχους της φύσης, έβρισκε την ηρεμία και την έμπνευσή του. Περιπλανιόταν στα στενά δρομάκια, καθόταν στα καφενεδάκια του χωριού και γινόταν ένα με τους κατοίκους, τραγουδώντας μαζί τους αγαπημένα τραγούδια.
Το σπίτι του στο Μούρεσι, μια διώροφη κατοικία γεμάτη φως και χρώμα, έμοιαζε περισσότερο με γκαλερί παρά με εξοχικό. Οι τοίχοι του ήταν στολισμένοι με πίνακες, αναμνήσεις και στιγμές από μια ζωή αφιερωμένη στην τέχνη και τη μουσική.
Εκεί, το 1999, ο Διονύσης Σαββόπουλος έγραψε τη μουσική και τους στίχους του τραγουδιού «Σου μιλώ και κοκκινίζω», αντλώντας έμπνευση από το φυσικό κάλλος και τη ζεστασιά του αγαπημένου του χωριού. Το Μούρεσι δεν ήταν απλώς τόπος παραμονής για τον Νιόνιο — ήταν μια πηγή δημιουργίας, μια καρδιά που χτυπούσε στον ρυθμό της μουσικής του.
Άναψαν φωτάκια σ’ όλα τα χωριά
Της Αγία Τριάδας ήρθαν μέρες φτερωτές
Το χωριό το Μούρεσι χορεύει από προχτές
Ήρθαν ξένοι ηλιοκαμένοι, ήρθαν κι αδερφοί
Σε κοιτώ και κοκκινίζεις κι έχεις προδοθεί
Στο διαδίκτυο κυκλοφορεί ένα βίντεο με τον Διονύση Σαββόπουλο από τη δεκαετία του ’70, όπου τον βλέπουμε να τραγουδά στην αυλή του σπιτιού του στο Μούρεσι, να ξεναγεί τους θεατές στο αγαπημένο του χωριό και να μοιράζεται στιγμές από τη ζωή του.
