Αν κάτι θεωρείται σταθερή καλοκαιρινή αξία είναι οι θεατρικές περιοδείες των ηθοποιών και οι παραστάσεις, με το είδος της αρχαίας τραγωδίας να συνεχίζει να ανθεί και τους θεατές να το επιλέγουν. Άλλη μια τέτοια παράσταση επισκέπτεται το Θερινό Θέατρο της Νέας Ιωνίας, αύριο Παρασκευή 27 Αυγούστου και ώρα 9 το βράδυ. Οι «Βάκχες» του Ευριπίδη έρχονται να καθηλώσουν το κοινό, ειδικά με την ερμηνεία του εξαίρετου θιάσου.
Ο Άκης Σακελλαρίου, κρατώντας έναν από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους στο θίασο μίλησε στο Ράδιο ΕΝΑ 102,5 και στο πολιτιστικό ένθετο του ραδιοφωνικού δελτίου, με τον Ηλία Κουτσερή για το έργο, τα μηνύματα που περνά στη σύγχρονη εποχή, αλλά και την ιδιαίτερη μουσική επένδυση του έργου που παντρεύει το σύγχρονο στοιχείο με την παράδοση. «Την παράδοση ξέρετε την έχουμε υποτιμήσει και απαξιώσει ενώ δεν θα έπρεπε. Υπάρχει μέσα μας δυναμικά», επισημαίνει σχετικά.
Επιστροφή στη θεατρική πράξη, μετά από ένα παρατεταμένο lockdown. Πώς κυλάει αυτή η επιστροφή;
Ξεκίνησε να κυλάει με μεγάλη ορμή και ώθηση, ειδικά αυτή η παράσταση, γιατί καταλαβαίνουμε ότι ο κόσμος το στερήθηκε το δια ζώσης θέατρο. Αγκάλιασε με πολύ θέρμη τη δουλειά μας. Το ίδιο βέβαια και εμείς, που με μεγάλη ζέση γυρίζουμε στα μονοπάτια της τέχνης.
Ο κόσμος, όπως μέχρι τώρα δείχνουν τα πράγματα, έχει πάψει πάντως να νιώθει επιφυλακτικότητα, τηρώντας φυσικά τα μέτρα, επειδή ο πολιτισμός μας έλειψε …
Βέβαια! Και ευκαιρίας δοθείσης τώρα με την συνέντευξη, επειδή πολλοί με ρωτάνε τι χρειάζεται για το θέατρο, από πιστοποιητικό μέχρι και … τεστ, θα σας πω ότι δεν χρειάζεται τίποτα, παρά μόνο μία μάσκα. Είναι ανοιχτός ο χώρος, οπότε δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Είναι θέμα χωρητικότητας των θεάτρων, κάτι το οποίο έχει ρυθμιστεί.
Έχοντας μπροστά μας το φθινόπωρο και τον χειμώνα, φοβάστε τι άλλο μπορεί να επακολουθήσει;
Φυσικά και φοβόμαστε, όχι μόνο για την υγεία, αλλά και για το πώς μπορεί να εξελιχθεί η οικονομία. Νομίζω όμως ότι σιγά σιγά προστατευόμαστε και από το εμβόλιο, αλλά ακόμα και από την τρίτη δόση που συζητιέται. Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε τι έγινε πριν από ενάμιση χρόνο. Όταν ξεκίνησε η πανδημία δεν είχαμε καμία ιδέα, αλλά και καμία επίγνωση του κινδύνου. Αυτή τη στιγμή, υπάρχει μια οικονομία η οποία λειτουργεί, λειτουργούν πάλι επαγγέλματα τα οποία είχαν σταματήσει να δουλεύουν, επομένως ας διδασκόμαστε από το άμεσο-πρόσφατο παρελθόν. Όταν ήμασταν κλεισμένοι στα σπίτια μας για τόσους μήνες, βλέποντας απλώς διαδικτυακά κάποια πράγματα ή βλέποντας ειδήσεις και νομίζοντας ότι έχουμε περάσει σε μία άλλη διάσταση ζωής, τώρα ας μην ξεχνάμε τι περάσαμε. Ακόμα κι έτσι, πιστεύω ότι προχωράμε θετικά.
Ίσως να το λέτε και συμβουλευτικά γιατί είχατε παλαιότερα και τη δική σας προσωπική περιπέτεια, που, αν δεν κάνω λάθος, ήταν λίγες μέρες αφότου είχατε έρθει στον Βόλο, πηγαίνοντας για την Πάτρα, και είχαμε μιλήσει και τότε, μέσω του ραδιοφώνου…
Αν και έχω κενά από εκείνη την περίοδο, γιατί η πνευμονία είχε αρχίσει ήδη να «χτυπάει» πολύ σοβαρά, θυμάμαι ότι είχε ξεκινήσει αρκετές μέρες πριν και έχοντας μέσα μου το βακτήριο δουλεύαμε κανονικά και γυρνούσαμε σαν … «τρελοί» όλη την Ελλάδα.
Αναφορικά με τις «Βάκχες» και τον ρόλο του «Διόνυσου», πείτε μου, γίνονται παραλληλισμοί μέσω του έργου με το σήμερα και με το τι βιώνουμε κατά περιόδους;
Αυτό έχει να κάνει με το τι σημαίνει ο «Διόνυσος», ο οποίος εκπροσωπεί τη φύση. Όταν η φύση δεν γίνεται σεβαστή, εκδικείται, και μάλιστα εκδικείται πολύ άσχημα, χωρίς ηθικούς φραγμούς. Αυτό εκπροσωπεί ο «Διόνυσος», αυτό εκπροσωπεί και η παράστασή μας. Δεν έχει βέβαια αυτό το οικολογικό ξεκάθαρο μήνυμα, αλλά είναι ένα στοιχείο που από μόνο του υπάρχει στην Αρχαία Τραγωδία: Ο άνθρωπος πρέπει να αποδέχεται το άγνωστο, το μυστικό, το εκτός του εγκεφάλου, το εκτός της τετράγωνης λογικής, το κομμάτι του ενστίκτου και την πιο σκοτεινή του πλευρά.
Υπήρξαν συγκεκριμένες δυσκολίες στο έργο, αλλά και στον ρόλο σας;
Σίγουρα υπάρχουν δυσκολίες, αν και είναι ένα έργο το οποίο το έχω παίξει πολλές φορές στο παρελθόν. Συγκεκριμένα με τον Θεόδωρο Τερζόπουλο τις δεκαετίες του ΄80 και του ΄90. Παρ’ όλα αυτά σήμερα, καταλαβαίνω ότι και το σώμα μου έχει μια μνήμη, η οποία βγήκε μέσα από τη διαδικασία της φετινής δουλειάς. Το σώμα έχει μνήμη η οποία δεν φεύγει ποτέ.
Μιλήστε μας λίγο και για τον υπόλοιπο θίασο ο οποίος αποτελείται από εξίσου καταξιωμένους ηθοποιούς…
Βέβαια! Είναι ένας εξαιρετικός θίασος. Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, η Ιωάννα Παππά, ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης, η Κωνσταντίνα Τάκαλου, ο Δημήτρης Πετρόπουλος και φυσικά ένας υπέροχος χορός από επτά εξαιρετικά ταλαντούχες συναδέλφους. Η μουσική είναι των Θραξ Πανκc, η οποία είναι τεράστια ώθηση για την ανάγνωση αυτού του έργου και μας βοήθησε πάρα πολύ όλους. Τα παιδιά που απαρτίζουν το συγκρότημα παίζουν θρακιώτικους ρυθμούς, πιο «ανεβαστικούς». Το να ακούς στην παράσταση γκάιντες και νταούλια, ταυτόχρονα με ηλεκτρικές κιθάρες είναι κάτι που μας «δένει» με την παράδοση και μας πηγαίνει πίσω στο χρόνο, αλλά με ένα πολύ φρέσκο και ζωντανό τρόπο. Την παράδοση ξέρετε την έχουμε υποτιμήσει και απαξιώσει ενώ δεν θα έπρεπε. Υπάρχει μέσα μας δυναμικά.
Μετά το τέλος της περιοδείας τι ακολουθεί στο πρόγραμμά σας;
Ετοιμαζόμαστε για τις «Μάγισσες του Σάλεμ», έργο που θα ανέβει στο «Θέατρο Χορν», στην Αθήνα. Στη συνέχεια, θα υπάρξουν και κάποια γυρίσματα για ένα τηλεοπτικό κομμάτι στην ΕΡΤ, με τον Μανούσο Μανουσάκη, καθώς επίσης και τα «Δημήτρια» στην πόλη της Θεσσαλονίκης, που θα είμαι συντονιστής.
