Χρονιάρες μέρες θυμάμαι να τις λένε οι παλιοί
αυτές τις Άγιες μέρες.
Αυτές τις μέρες μου ‘ρχονται στο νου
τα παιδικά μου χρόνια.
Χρόνια που ήταν αλλιώτικα,
χρόνια που δεν ξεχνιούνται.
Βαθιά χαραγμένα στο μυαλό.
ποτέ τους δεν θα σβήσουν.
Όλοι τους ήτανε ειλικρινείς και δεν υπήρχε λόγος,
ψέματα για να πούνε.
Το ψέμα, ο εγωισμός, άγνωστα συναισθήματα,
μόνο ΚΑΛΟΣΥΝΗ.
Αξέχαστα μου μένουνε, παραμονή Χριστούγεννα
το λιόπορνο που κόβαμε, να φτιάξουμε το δέντρο
κι ανήμερα Πρωτοχρονιάς με μπακλαβά,
τρέχαμε να φιλέψουμε τη βρύση.
Τι να θυμάμαι από φαγιά, απέναντι απ’ το τζάκι.
Τα σπιτικά λουκάνικα, την γίδα την κοκκινιστή, την γεμιστή την κότα,
την χοιρινή την τηγανιά, την σούπα απ’ τα κοκόρια.
Βασιλικό τραπέζι. Ατέλειωτη η νοστιμιά, αξέχαστη η γεύση.
Κι ανάμεσα για συντροφιά, το βαρελίσιο μπρούσκο.
Μπακλαβάδες-κουραμπιέδες, λαλαγκίτες-λουκουμάδες.
Πόσο γλυκά τότε!!!!
Σαν των ανθρώπων την μιλιά.
Σαν των ανθρώπων τις καρδιές!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ-ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΚΡΟΠΟΥΛΟΣ
