Πέρασε τα σύνορα της Αλβανίας πριν από αρκετά χρόνια και ήρθε στην Ελλάδα να αναζητήσει την τύχη του και τελικά, μετά από πολύ κόπο, τη βρήκε. Ο μουσικός και συνθέτης Dasho Kurti (Ντάσο Κούρτι ), ήρθε ως πρόσφυγας από την γείτονα χώρα τη δεκαετία του ’90, λόγω των πολιτικοκοινωνικών αναταραχών, για να φτάσει σήμερα να θεωρείται ένας από τους πιο άξιους και σημαντικούς συνθέτες που εδράζουν στη χώρα μας.
Ο ίδιος μίλησε στο Ράδιο ΕΝΑ και τη ΜΑΓΝΗΣΙΑ, με αφορμή τη νέα του δουλειά με τίτλο «30 χρόνια στον αέρα» (κυκλοφορεί από το Ogdoo Music Group σε cd), με ποίηση του Τάσου Λειβαδίτη και Κώστα Βάρναλη, αναφερόμενος, μεταξύ άλλων, και στην εμπόλεμη κατάσταση της Ουκρανίας, η οποία δημιουργεί εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες, στην ψυχοσύνθεση των οποίων μπαίνει τόσο εύκολα ο συνθέτης, λόγω προσωπικού βιώματος.
Συνέντευξη στον ΗΛΙΑ ΚΟΥΤΣΕΡΗ
«30 χρόνια στον αέρα» ο τίτλος του νέου σας δίσκου, και θα ήθελα να ξεκινήσουμε την κουβέντα μας με το πώς προκύπτει καταρχήν ο τίτλος…
Φέτος, συμπληρώνω 30 χρόνια στην Ελλάδα. Όπως ξέρετε, έφυγαν πολλά άτομα από την Αλβανία ως πρόσφυγες εκείνη την εποχή για μια καλύτερη ζωή. Προσωπικά, θεωρούμαι από τους τυχερούς, γιατί με «αγκάλιασαν» πολλοί καλλιτέχνες, καθώς τελείωσα το Μουσικό Σχολείο στη χώρα μου, σπούδασα στη συνέχεια σύνθεση μουσικής και έζησα στο Μιλάνο. Στη συνέχεια, με τις πολιτικοκοινωνικές αναταραχές στην Αλβανία το 1990, πήρα τον δρόμο της προσφυγιάς. Παρ’ ότι οι καταστάσεις ήταν δύσκολες και ασχολήθηκα με πολλές δουλειές, η αγάπη μου για τη μουσική ήταν μεγάλη. Έτσι, αγόρασα πάλι το όργανο που έπαιζα, το ακορντεόν, και ξεκίνησα να δουλεύω με τη μουσική. Από την αρχή, με αγκάλιασε πολύς κόσμος. Στην ουσία, αυτό υποδηλώνει ο τίτλος του δίσκου, έχοντας μια μεταφορική χροιά. Ο τίτλος «30 χρόνια στον αέρα» σημαίνει πολλά για εμένα. Η έκφραση «στον αέρα» απευθύνεται στις πολλές συναυλιακές εμφανίσεις που κάνουμε, στα ταξίδια, στις αναζητήσεις που συμβαίνουν στη ζωή μας. Γι’ αυτό και στο άλμπουμ υπάρχουν διαφορετικά κομμάτια μεταξύ τους. Επίσης, η έκφραση του τίτλου συνδέεται ταυτόχρονα με το όργανο που παίζω, το ακορντεόν που δουλεύει με τον αέρα.
Αποκαλείται τον εαυτό σας «τυχερό», καθώς τελικά κάνετε αυτό που αγαπούσατε από μικρός και αγαπάτε ακόμα, και αυτό είναι η μουσική;
Η αλήθεια είναι ότι αυτά τα κομμάτια βγήκαν στην εποχή της καραντίνας. Πολύς κόσμος, συνάδελφοι και φίλοι δημιούργησαν αυτό το διάστημα. Προσωπικά, η περίοδος αυτή με βοήθησε γιατί ήρθα πιο κοντά στη δημιουργία και ακόμα πιο κοντά στα παιδιά μου. Είχα χρόνο να ασχοληθώ με πολλά πράγματα σχετικά με τη μουσική. Η συγκεκριμένη δουλειά είναι αυτή που ήθελα να δημιουργήσω εκατό τοις εκατό. Μάλιστα, πραγματοποιήθηκε με φίλους. Όλα αυτά τα ονόματα, Μανώλης Πάππος, Δημήτρης Σίντος, Βασίλης Προδρόμου, Νίκος Σαμαρά και λοιποί, είναι πρώτα απ’ όλα φίλοι. Με όλους αυτούς τους τραγουδιστές είμαστε μια μεγάλη παρέα, όπως με τους Γιώργο Νικηφόρου Ζερβάκη, Ιουλία Καραπατάκη, Κώστα Παυλίδη, Φώτη Σιώτα, Αναστασία Χατζηαποστολίδου, Γιάννη Διονυσίου, Δημήτρη Υφαντή. Είχα την ευκαιρία να προσφέρω την ερμηνεία των κομματιών σε μεγάλους καλλιτέχνες, οι οποίοι όμως, θα μπορούσε να πει κανείς, πως δεν έχουν «ανάγκη» από νέο ρεπερτόριο, σε σχέση με τη νέα γενιά που έρχεται. Θεώρησα ότι το να δώσω τα κομμάτια σε νέους ερμηνευτές ήταν το πιο σωστό. Θέλω να ευχαριστήσω όλα αυτά τα παιδιά που ήταν δίπλα μου, με τις ιδέες τους και με πολλή όρεξη. Το αποτέλεσμα του δίσκου είναι στα «χέρια» του κόσμου. Βέβαια, το θέμα είναι να φτάσει στον κόσμο, καθώς σε αυτό το κομμάτι υπάρχει ένα θέμα. Ζω στην Αθήνα και παρατηρώ ότι στα ραδιόφωνα υπάρχει μια συγκεκριμένη playlist και διαφωνώ σχετικά. Δημιουργούνται πολλά ωραία πράγματα και δεν προωθούνται.
Ασχολείστε και με την βαλκανική μουσική, έτσι;
Ναι, φυσικά ασχολούμαι, καθώς μεγάλωσα με τη βαλκανική μουσική και είναι μέσα μου. Βέβαια, όταν ήρθα στην Ελλάδα ασχολήθηκα και έπαιξα κι άλλα είδη μουσικής και όχι μόνο Balkan. Στην Ελλάδα άρχισα να μαθαίνω το ρεμπέτικο και το λαϊκό τραγούδι. Ταυτόχρονα, έγινα μέλος στην «Ορχήστρα των Χρωμάτων», άρχισα να διαβάζω ποιος είναι ο Χατζιδάκις, ο Ξαρχάκος, ο Μαρκόπουλος. Μάλιστα, ένας από τους ανθρώπους που με βοήθησαν να διαβάζω και να ψάχνω την ποίηση ήταν ο Γιώργος Μεράντζας, ο οποίος πλέον είναι φίλος μου. Ο Γιώργος είναι «σχολείο» για εμένα, καθώς αυτός μου έμαθε να διαβάζω ποίηση, με τον Τάσο Λειβαδίτη να είναι ο αγαπημένος μου.
Έτσι, εξηγείται και η επιλογή των ποιημάτων του Τάσου Λειβαδίτη στον δίσκο;
Ναι, ακριβώς. «Ίσως τα δάκρυα, μας πηγαίνουν πιο μακριά από τα όνειρα». Ο στίχος αυτός δημιουργεί μια φοβερή εικόνα.
Αναφερθήκατε στις αναταραχές της Αλβανίας, οι οποίες οδήγησαν στην προσφυγιά πολλούς ανθρώπους, κάτι που συμβαίνει και τώρα σε μια πολύ κοντινή μας χώρα, την Ουκρανία. Σας επηρεάζει όλο αυτό το γεγονός και αν ναι, με ποιον τρόπο;
Φυσικά με επηρεάζει και με αγγίζει, καθώς δεν ξεχνιούνται τέτοια γεγονότα. Θυμάμαι τον τρόπο που έφυγα τότε από την Αλβανία, και σήμερα, βλέποντας αυτές τις εικόνες, είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα για εμένα. Είμαι εναντίον του πολέμου και πρέπει όλοι οι άνθρωποι να «επιστρέψουμε» στην αλληλεγγύη. Ο πόλεμος σχετίζεται με την πολιτική και την οικονομία, και για εμάς αυτό, κάποιες φορές, είναι ακατανόητο. Προσωπικά, είμαι υπέρ του απλού ανθρώπου και αυτή τη στιγμή υποστηρίζω τις γυναίκες και τα παιδιά που εγκαταλείπουν τα σπίτια τους και φεύγουν από τον τόπο τους. Πού θα πάνε; Είναι δύσκολες οι συνθήκες. Θυμάμαι ένα ποίημα της Αγαθής Δημητρούκα που λέει:
«Ψάχνω μια πατρίδα για εμένα, ψάχνω μια πατρίδα για εσένα, ψάχνω μιαν ελπίδα γι’ αυτούς που έχουν μείνει πίσω. Είναι αδέρφια, είναι γονείς μιας αλήθειας παντοτινής, μιας παγίδας που ούτε κανείς, ούτε κι εγώ θα λύσω. Αν από ‘δω με διώξουν τα πανιά να με σπρώξουν σε λιμάνια πιο φιλικά».
