«Αλεξάνδρεια: Γητείες, μάγια και μπαχάρια», είναι ο τίτλος του νέου βιβλίου της συγγραφέως Δήμητρας Ιωάννου, από τις Εκδόσεις «Ψυχογιός», που μας ταξιδεύει με το μυθιστόρημά της στον μαγευτικό κόσμο της Αλεξάνδρειας, που τόσο καλά γνωρίζει. Δύο γυναίκες, δύο Φατρίες του Καλού και του Κακού, με φόντο το μυστηριακό τοπίο της Αιγύπτου συνθέτουν το νέο βιβλίου που ταξίδεψε και την ίδια τη συγγραφέα. Η κ. Ιωάννου μιλά στο Ράδιο ΕΝΑ και στη «ΜΑΓΝΗΣΙΑ» για το πόνημα, αλλά και για τις σχέσεις και τα συναισθήματα των ανθρώπων που τόσο έχουν αλλάξει στην εποχή μας.
Συνέντευξη στον Ηλία Κουτσερή
Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης του βιβλίου σας, ένα ιδιαίτερο βιβλίο μάλιστα, καθώς αναφέρεται στην δεύτερη πατρίδα σας, όπως λέτε η ίδια, στην Αλεξάνδρεια…
Πραγματικά, η Αλεξάνδρεια είναι δεύτερη πατρίδα για εμένα, καθώς εκεί γεννήθηκε η μητέρα μου και εκεί μεγάλωσε μέχρι τα 20 χρόνια της, πριν τη μετάβαση στην Αθήνα. Όλες αυτές οι γυναίκες κουβαλούσαν ιστορίες, τις οποίες η μητέρα μου και η γιαγιά μου, μού είχαν διηγηθεί. Κουβαλούσαν άρωμα Αλεξάνδρειας, το οποίο μέσα από τις συζητήσεις μετέφεραν και σε εμένα. Επίσης, ακούγαμε αραβική μουσική και είχαμε πολλά αραβικά εδέσματα στο τραπέζι μας. Βρισκόμουν σε ένα καλειδοσκόπιο αρωμάτων, χρωμάτων και γεύσεων. Ήρθε το πέρασμα του χρόνου και σκέφτηκα ότι είναι κρίμα να τα αφήσω να χαθούνε. Έτσι, πήρα την απόφαση να τοποθετήσω το σκηνικό του όγδοου βιβλίου μου στην Αλεξάνδρεια.
Εξιστορείτε την ιστορία μέσω κάποιων μυστηριακών στοιχείων, ταυτόχρονα με τοπικές γεύσεις και αρώματα….
Στη συγκεκριμένη ιστορία η μαγεία παίζει έναν βασικό ρόλο. Στο βιβλίο, ηρωίδες είναι δύο γυναίκες. Πρόκειται για την ιστορία της Ισιδώρας Κοσμίδη, μιας πλούσιας κληρονόμου ενός γνωστού βαμβακέμπορα της Αλεξάνδρειας. Ξαφνικά, στη ζωή της Ισιδώρας εισβάλει μια άγνωστη κοπέλα, η Ραλού. Οι δυο τους γίνονται φίλες, αλλά ο αναγνώστης, γυρνώντας τις σελίδες πολύ γρήγορα καταλαβαίνει ότι η ύπαρξη της Ραλού στην ζωή της Ισιδώρας δεν είναι τυχαία. Αυτές οι γυναίκες μοιάζουν σαν δύο σταγόνες νερό, από ένα καπρίτσιο της μοίρας. Κατά τη διάρκεια της ιστορίας, η Ραλού έχει οργανώσει καταχθόνιο σχέδιο και σκοπεύει να κλέψει τη ζωή της Ισιδώρας, την περιουσία, αλλά και την ταυτότητά της. Στο πλάι της Ραλούς στέκεται η Φατρία του Δράκου, μια φαμίλια που γεννά τις πιο σκοτεινές μάγισσες, ενώ η Ισιδώρα θα ήταν τελείως χαμένη, εάν στο πλευρό της δεν στεκόταν η Φατρία του Κύκνου, μια εξίσου δυνατή και φωτεινή δύναμη. Έτσι, στο βιβλίο παρακολουθούμε την αναμέτρηση των δύο γυναικών στην Αλεξάνδρεια του 1948 μέχρι την Αθήνα του 1965, όπου τελικά γίνεται η τελική αναμέτρηση.
Χρειάστηκε να πραγματοποιηθεί έρευνα για την περίοδο που πραγματεύεστε ή αρκεστήκατε στις πληροφορίες που γνωρίζατε από την οικογένειά σας;
Πέρα από την πηγή που υπήρχε μέσα στο σπίτι μου και για την οποία σας μίλησα, διάβασα ιστορία, είδα πολλά ντοκιμαντέρ και φωτογραφίες της εποχής. Επίσης, είμαι πολύ τυχερή καθώς είναι κοντά μου άνθρωποι που είναι γέννημα θρέμμα της Αλεξάνδρειας, και, μάλιστα, κάποιοι από αυτούς ζουν ακόμα στην Αίγυπτο. Τα λόγια αυτών των ανθρώπων με βοήθησαν πολύ στη συγγραφή του βιβλίου.
Αντιλαμβάνομαι από τα λεγόμενά σας ότι η συγγραφή του συγκεκριμένου βιβλίου σας «γέμισε» προσωπικά, ως συγγραφέα, πέρα από την ευχαρίστηση που θέλατε να προσφέρετε στον αναγνώστη…
Κάνετε την πιο σωστή παρατήρηση! Εάν ένας συγγραφέας δεν ταξιδέψει και δεν μαγευτεί πρώτα απ΄όλα ο ίδιος με το βιβλίο του, είναι πολύ δύσκολο να προσφέρει τη «δόνηση» στον αναγνώστη. Θεωρώ ότι πετυχημένο βιβλίο είναι αυτό που έχει συνεπάρει πρώτα τον δημιουργό του.
Εκτός από το πάθος της συγγραφής, ασχολείστε επίσης με τη μελέτη των ανθρώπινων σχέσεων και των συμπεριφορών. Δεδομένου ότι διανύουμε μια δύσκολη περίοδο στην εποχή μας, πιστεύετε ότι έχουν επηρεαστεί οι ανθρώπινες σχέσεις;
Δυστυχώς έχουν επηρεαστεί και έχουμε αλλάξει ως άνθρωποι, αν και αυτό είναι κάτι αναμενόμενο. Οι άνθρωποι πλέον είναι πιο κλειστοί και πιο κλεισμένοι. Το συναίσθημα που κυριαρχεί στις ανθρώπινες σχέσεις είναι ο φόβος, και κατά τη διάρκεια της πανδημίας, αλλά και με όλα όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα. Ο πόνος, η θλίψη, η αγωνία είναι διάχυτα συναισθήματα στην ατμόσφαιρα, που «μαυρίζουν» την ψυχή και, δυστυχώς, στερούν την ενέργειά μας. Κανένας δεν είναι ευχαριστημένος και χαμογελαστός, και με το δίκιο μας, άλλωστε. Από την άλλη, είναι σημαντικό να είμαστε δυνατοί, να προσπαθούμε να στεκόμαστε στα πόδια μας. Αν βάλλεται ο ένας, βαλλόμαστε όλοι, καθώς είμαστε αλυσίδα.
