«Απαθανατί-ζω» τιτλοφορείται η 9η Ομαδική Έκθεση Φωτογραφίας, τα εγκαίνια της οποίας θα πραγματοποιηθούν σήμερα, Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου στις 7.30 το απόγευμα στο Κέντρο Τέχνης Τζιόρτζιο Ντε Κίρικο. Η έκθεση παρουσιάζει τα έργα των μελών της Φωτογραφικής Ομάδας Βόλου f 1,2/50mm όπου το φως, οι σκιές, οι άνθρωποι και οι μορφές συνδιαλέγονται, δημιουργώντας έναν χώρο στοχασμού και αισθητικής εμπειρίας.
Στην έκθεση συμμετέχουν οι:
Άντα Αλεξίου, Λευτέρης Βουδούρης, Αλέξανδρος Διαννελίδης, Ράνια Χρήστου, Γαρύφαλλος Γανωτόπουλος, Βάσω Λεπίδα, Μυρτώ Καϊοπούλου, Νίκος Θεοδώρου, Γεωργία Μαραϊδώνη, Αντώνης Παναγιώτου, Παναγιώτης Παναγιώτου, Πασχάλης Πασχαλόπουλος, Λίλια Σουλδάτου, Ειρηάννα Πεκοπούλου, Μαρία Στυλιανίδου, Νίκη Σβολιαντοπούλου και Γιώργος Χρυσοχοΐδης.
Επιμέλεια Έκθεσης: Γαρύφαλλος Γανωτόπουλος.
Στον ημιώροφο θα παρουσιάζεται η ατομική έκθεση φωτογραφίας του Γιώργου Μυτιληνού «Πορτρέτα με φυσικό φωτισμό».
Η έκθεση θα διαρκέσει ως την 1η Οκτωβρίου.
Είσοδος δωρεάν.
Ανοιχτά καθημερινά: 11:00-13:00 & 18:00-21:00
Ο επιμελητής της έκθεσης Γαρύφαλλος Γανωτόπουλος γράφει χαρακτηριστικά: «Η φωτογραφία εκτός από τέχνη είναι και μέσον επικοινωνίας, πρόκλησης συναισθήματος, στοχασμού, φαντασίας, έκφρασης και μέσον αποτύπωσης των εφήμερων κατά-στάσεων που γίνεται θησαυροφυλάκιο μνήμης των στιγμών. Τέτοιων στιγμών, που η καθημερινότητά μας είναι γεμάτη, που συχνά περνούν απαρατήρητες, περνούν και δεν ξέρεις πότε ακριβώς έγιναν, αλλά κάτι μένει, κάτι φαίνεται διαφορετικά, όταν τις κοιτάς αργότερα. Όλες αυτές κι άλλες ακόμη, οι μικρές, οι φαινομενικά ασήμαντες στιγμές της καθημερινότητας, υφαίνουν τον καμβά της ζωής μας. Κάποιες φορές νομίζεις ότι καταλαβαίνεις τι βλέπεις, αλλά μετά κοιτάς ξανά και είναι αλλιώς. Το φως αλλάζει το σκηνικό πριν το προλάβεις. Πέφτει με έναν τρόπο που δεν ξαναγίνεται. Το βλέπεις μόνο για δευτερόλεπτα και μετά απλά χάνεται. Οι άνθρωποι, τα χαμόγελα, οι σκιές, το νερό που αντανακλά, κάτι αλλάζει, σε κάτι που δεν θυμάσαι καν ότι υπήρχε. Σαν να προσπαθείς να θυμηθείς ένα όνειρο, αλλά η φωτογραφία το κρατά εκεί, ζωντανό χωρίς να ξέρεις γιατί ακριβώς.
Οι φωτογραφίες μας δεν έχουν ως στόχο να αναδείξουν μεγάλα γεγονότα ή ιστορικές στιγμές. Η ομορφιά δεν βρίσκεται στην απεικόνιση μόνο μεγάλων ή τραγικών γεγονότων• βρίσκεται στα μικρά, καθημερινά κομμάτια της ζωής που κάνουν κάθε μέρα μοναδική. Εστιάζουν στη μαγεία του καθημερινού, σε αυτά τα μικρά κομμάτια της ζωής που περνούν γρήγορα, σχεδόν αθόρυβα, αλλά που καθορίζουν την προσωπική μας εμπειρία και συναι-σθηματική μας μνήμη. Το καθημερινό δεν έχει αρχή ή τέλος• είναι μια σειρά από στιγμές που ίσως χάνονται ή ίσως και όχι, αλλά ο φωτογράφος ήταν εκεί για να σου πει τώρα, «κοίτα, κάτι υπήρξε». Είναι σαν ένα κάτι που ζει, αλλά χάνεται πριν προλάβεις να το απαθανατίσεις. Φωτογραφίζουμε, όχι για να το κρατήσουμε, αλλά ίσως, για να δείξουμε τι ήταν εκεί πριν χαθεί. Ή ίσως για να δείξουμε αν υπήρξε κάτι ποτέ. Δεν είναι ότι, όλα αυτά έχουν νόημα ή ότι πρέπει να καταλάβεις ως θεατής, αυτό που βλέπεις• απλά συμβαίνουν και είναι εκεί. Οι άνθρωποι κινούνται, περνούν, στέκονται, φεύγουν, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Κάτι πέφτει ή σηκώνεται, δεν ξέρεις πότε έγινε. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτό πάει, πέρασε. Και αυτό που πέρασε φαίνεται αλλιώς όταν το κοιτάς μέσα από το πλαίσιο της φωτογραφίας. Αλλά μήπως η φωτογραφία απλώς λέει ότι «εδώ ήταν κάτι»; Κι αν κοιτάξεις πολύ προσεκτικά, μπορεί να θυμηθείς; Ίσως και όχι. Την εικόνα την κοιτάς. Κυρίως όμως σε κοιτάζει. Όλους μας κοιτάζει, πίσω. Κάποιες φορές νομίζεις ότι βλέπεις ένα αντικείμενο και μετά βλέπεις και κάτι άλλο και δεν ξέρεις πώς να το εξηγήσεις. Είναι η κίνηση, το φως, η τύχη, ή όλα μαζί; Δεν έχει σημασία! Το μόνο που μένει, είναι η αίσθηση ότι κάτι υπήρξε εδώ και πέρασε. Μπορεί να μην ξαναγίνει ποτέ! Ίσως! Είναι όπως, “δεν μπορείς να περάσεις το ίδιο ποτάμι δυό φορές”. Ο Ηράκλειτος το είπε.
Η έκθεση αυτή δεν λέει ιστορίες• δεν προσπαθεί.
Οι φωτογραφίες είναι που αφηγούνται ιστορίες. Είναι ένα κάλεσμα να σταθούμε, να παρατηρήσουμε να ακούσουμε, να νιώσουμε: η στιγμή που πέρασε μπορεί να μην επαναληφθεί, αλλά μέσα από τη φωτογραφία, γίνεται αιώνια, ζει. Είναι σαν να παρατηρείς έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει, ενώ η φωτογραφία είναι ένας τρόπος να πεις «ναι, ήμουν εκεί και το είδα και το έζησα». Ή μήπως απλώς το κρατάμε για πάντα, λίγο πριν φύγει;
Η απάντηση βρίσκεται στην εικόνα. Μπορεί και να την δεις».
Χορηγοί επικοινωνίας: Ράδιο ΕΝΑ 102,5, magnesianews.gr, εφημερίδα ΜΑΓΝΗΣΙΑ.
