Σε μια εποχή που το βλέμμα κουράζεται από το επιφανειακό και το προσποιητό, η ζωγραφική του Mιχάλη Παπαδόπουλου έρχεται να υπενθυμίσει ότι η τέχνη δεν είναι διακόσμηση· είναι θέση, είναι αγωνία, είναι καταγγελία. Η έκθεσή του με τον εύγλωττο τίτλο «Εκτός Πλαισίου» δεν είναι απλώς μια παρουσίαση έργων. Είναι μια ανοικτή πρόσκληση να σταθούμε – για λίγο – στο κέντρο της δίνης που βιώνει ο σύγχρονος άνθρωπος.
O ίδιος ομολογεί ότι «ο τίτλος έχει να κάνει με τα παιδικά του χρόνια και τη συνεχή υπενθύμιση ή και παρατήρηση από την οικογένειά του ότι είναι αντισυμβατικός, αντισυστημικός και αντιδραστικός” όλα τα «αντι»- πράγμα που μπορεί να του στοιχίσει προσωπικά και επαγγελματικά».
Ο Μιχάλης όμως δεν ζωγραφίζει από ασφάλεια. Ζει και δημιουργεί «εκτός πλαισίου», όχι μόνο ως αισθητική επιλογή, αλλά ως στάση ζωής. Είναι από εκείνους τους καλλιτέχνες που αρνούνται να εξωραΐσουν τον κόσμο. Που δεν υποχωρούν μπροστά στο “καθωσπρέπει” της τέχνης ή της κοινωνίας. Πιστεύει ότι η «ζωγραφική είναι δημιουργία εικόνας που συνδυάζει την τεχνική (μαστοριά ) και το συναίσθημα. Συχνά συμβαίνει το ένα να μειοδοτεί έναντι του άλλου. Σήμερα πάσχουμε από την έλλειψη συναισθήματος. Ο σωστός καλλιτέχνης θα πρέπει να τα συνδυάζει, αλλιώς το έργο είναι άψυχο ,χωρίς ανθρωπιά».
Η ματιά του είναι πολιτική, όχι με την έννοια της κομματικής ένταξης, αλλά με τη βαθύτερη σημασία: παρατηρεί, αφουγκράζεται, παρεμβαίνει και όλα όσα βιώνει αυθόρμητα και καθόλου επεξεργασμένα ή νοθευμένα μετουσιώνονται σε καλλιτεχνική έκφραση.
Ο Μιχάλης Παπαδόπουλος ζωγραφίζει με το βλέμμα στραμμένο στα σκοτεινά: στον πόλεμο, τη βία, τον ξεριζωμό, τη μοναξιά, τη σιωπή. Μα τα έργα του δεν πνίγονται στην απόγνωση. Είναι γεμάτα φλόγα, ένταση, χρώματα που χτυπούν τον θεατή σαν προσευχή ή σαν σφαίρα. Εδώ, η έκφραση δεν υπακούει σε φόρμες. Βγαίνει «εκτός πλαισίου» όπως και ο ίδιος ο καλλιτέχνης: αντισυμβατικός, ελεύθερος, αφοσιωμένος στη δύναμη της εικόνας να αφυπνίσει.
Οι πίνακές του μιλούν για τη βία του πολέμου, για τα κορμιά που ξεριζώνονται, για τους ανθρώπους που διαλύονται μέσα στην αδιαφορία. Δεν κραυγάζει φανερά· αφήνει το χρώμα, το σχήμα και τη σιωπή να καταγγείλουν. Η ένταση βρίσκεται εκεί, ανάμεσα στις στρώσεις του χρώματος, στα βλέμματα των μορφών, στις εκρήξεις και τις απουσίες. Είναι μια τέχνη που δεν κανακεύει το βλέμμα· το προκαλεί. Το αναγκάζει να σταθεί.
Αγαπημένο σύμβολό του η σελήνη – εκείνη η σιωπηλή μάρτυρας των νυχτερινών μας στοχασμών. Σύντροφός του η νύχτα, με όλα τα θαύματα και τα φαντάσματά της. Η σελήνη είναι το βλέμμα του – μισό φως, μισό σιωπή. Κρύβει ένα αποκαλυπτικό φως που φέρνει στην επιφάνεια σπαρακτικές στιγμές, ξεχασμένες αμαρτίες, συλημένα όνειρα και ύποπτες συγκαλύψεις! Όμως υπαινίσσεται και πολλά άλλα απατηλά και οράματα, προστατεύει ό,τι μένει –γιατί πρέπει να παραμείνει- κρυφό ή αυστηρά προσωπικό. Στους πίνακες του η σελήνη δεν είναι ποτέ διακοσμητική. Είναι το σύμβολο της εσωτερικής αγρύπνιας, του βλέμματος που δεν κοιμάται ποτέ. Εκείνος τη βλέπει όχι σαν αντικείμενο, αλλά σαν παρουσία. Σαν σιωπηλό σύντροφο στη μυσταγωγία της νύχτας.
Η νύχτα δεν είναι σκοτάδι. Είναι πεδίο φανερώσεων. Εκεί όπου τα πράγματα χάνουν τα σχήματά τους, κι αρχίζουν να λένε αλήθειες. Η τέχνη του ανθίζει τη νύχτα – εκεί όπου σπάνε οι συμβάσεις, οι λέξεις σωπαίνουν, κι απομένει μόνο η εικόνα, η χειρονομία, το χρώμα. Νύχτα είναι το πεδίο στοχασμού, αλλά και το καταφύγιο του ευάλωτου. Είναι η ώρα που ο κόσμος σωπαίνει κι ο εαυτός μιλά.
Μέσα από τη σελήνη και τη νύχτα, ο καλλιτέχνης υφαίνει το σύμπαν του: ένα σύμπαν εύθραυστο, υπαρξιακό, μελαγχολικό και βαθιά ανθρώπινο . Κάθε του έργο μοιάζει με όνειρο που δεν ειπώθηκε ποτέ, αλλά το κουβαλάμε μέσα μας.
Ο καλλιτέχνης εκμυστηρεύτηκε ότι « η παρούσα έκθεση δεν έχει αυτούσια καινούρια έργα αλλά ούτε και αναμασημένη παλιά δουλειά του. Είναι ο Μιχάλης στα δεκαοκτώ του που συγχρονίζεται σε ίσια γραμμή με τα εικοσιέξι του χρόνια. Έχει πειραγμένα έργα από τον πρώτο του έρωτα ή τον πρώτο του χωρισμό με την εικοσιεξάχρονη πλέον ματιά του, πράγμα που δεν γίνεται συχνά –μάλλον γίνεται σπάνια- εκτός αν το έργο έχει κάποια προοπτική». Σημειώνει ότι δεν κάνει ρεαλισμό αλλά κάτι σαν παιδική ζωγραφική για να γίνει οικείος και προ(σ)καλεί όλους να βάλουν την φαντασία τους και την προσωπική τους ματιά.
Η έκθεση στεγάζεται σε έναν χώρο εναλλακτικό: στο παραδοσιακό καφενείο NOMADES (Mακεδονομάχων 30) στον Βόλο από τις 20 Ιουνίου έως τις 2 Ιουλίου . Ο ίδιος λέει ότι «μπορεί να μην πληροί τις προϋποθέσεις μιας επίσημης έκθεσης αλλά είναι κάτι που αφορά τους φίλους της τέχνης που δεν αναζητούν δημοσιότητα και αναγνώριση από θεσμούς, αλλά αυθεντικότητα».
«Εκτός Πλαισίου» σημαίνει εκτός ορίων, εκτός σιωπής, εκτός φόβου. Είναι η ζωγραφική που διεκδικεί χώρο στην ψυχή μας, όχι μόνο στον τοίχο μας.
