Ελένη Γαληνού: Ακόμη πιστεύουμε σε μυστήρια …

Η συγγραφέας των επιτυχιών μίλησε στο «Ράδιο-Ένα» και τη ΜΑΓΝΗΣΙΑ για την... "Κατάρα των Μάγιερ"

Σφοδροί έρωτες, προδοσίες, θάνατοι, ίντριγκες και αποκαλύψεις μπλέκονται σε ένα μυστικιστικό σκηνικό στο νέο βιβλίο της συγγραφέα Ελένης Γαληνού “Η Κατάρα των Μάγιερ” από τις εκδόσεις «ΔΙΟΠΤΡΑ». Ο θρύλος του οίκου τον Ρομανόφ, ξεπηδά στο χρόνο, προσφέροντας στον αναγνώστη στιγμές δράσης, περιπέτειας και μυστηρίου. Η συγγραφέας των επιτυχιών, μίλησε στο «Ράδιο ΕΝΑ» και τη «Μαγνησία» και στον Ηλία Κουτσερή για το νέο της βιβλίο, ξεδιπλώνοντας πτυχές ενός θρύλου που ακόμη και σήμερα συγκλονίζει…

Νομίζω ότι ήσασταν τυχερή και το βιβλίο σας κυκλοφόρησε πριν την καραντίνα…

Ναι, κυκλοφόρησε 1η Μαρτίου και ήταν από τα “τυχερά” βιβλία, γιατί μετά αναστάλθηκαν όλα.

Η περίοδος της καραντίνας σας βοήθησε αλήθεια ως συγγραφέα ή λειτούργησε αντίθετα;

Για μένα λειτούργησε πολύ θετικά, γιατί γενικά είμαι κι ένας άνθρωπος που λειτουργώ θετικά και είχα μία φοβερή έμπνευση. Προσπαθούσα μάλλον να κάνω τις δυσκολίες μου… έμπνευση, για να σταματήσω να αγχώνομαι και να γίνει αυτό δημιουργία αντί για άγχος.

Οπότε γράψατε;

Έγραψα πάρα πολύ. Θυμάμαι πριν από δέκα χρόνια που έγραφα με πολύ περισσότερη όρεξη και έμπνευση. Ξαναθυμήθηκα λοιπόν εκείνα τα χρόνια, γράφοντας περισσότερο από δέκα ώρες την ημέρα.
Στην περίπτωση της “Κατάρας των Μάγιερ” μια χαμένη πριγκίπισσα έδωσε την αφορμή. Σωστά;
Είναι ένας πολύ γνωστός θρύλος, ίσως ο γνωστότερος και πιο αγαπημένος θρύλος του 20ου αιώνα που αναφέρεται στην ιστορία των Ρομανόφ και ξεκινάει από τότε που τους σκότωσαν 17 Ιουλίου 1918, τότε που γίνεται η Ρωσική Επανάσταση, όπου παίρνουν τον Τσάρο και την οικογένειά του και τους βάζουν σε αυστηρό περιορισμό. Τους κρατούν σε ένα σπίτι τις τελευταίες τους ημέρες, όπου το ονομάζουν σπίτι του ειδικού σκοπού. Η ιστορία λέει ότι ένα βράδυ τους ξύπνησαν, τους κατέβασαν στο υπόγειο και με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς να τους δώσουν πολλές εξηγήσεις, τους εκτέλεσαν.
Ύστερα τους πήραν, τους φόρτωσαν σ’ ένα καμιόνι και τους πέταξαν άτακτα σε ένα λάκκο σε ένα ορυχείο, για να τους εξαφανίσουν. Μετά σκέφτηκαν ότι τους είχαν πετάξει πολύ πρόχειρα και την άλλη ημέρα αποφάσισαν να επιστρέψουν οι στρατιώτες για να τους θάψουν λίγο καλύτερα και να μην τους βρουν οι χωρικοί. Ήταν μία κίνηση, που δεν ήταν πάρα πολύ σωστή γιατί ο Τσάρος μπορεί να ήταν κίνδυνος για το καθεστώς, αλλά η οικογένειά του, τα μικρά παιδιά όπως ο γιατρός και οι υπηρέτες που ήταν μαζί τους δεν ήταν κίνδυνος για το καθεστώς. Αυτοί οι θάνατοι ήταν κάπως αυθαίρετοι και οι μπολσεβίκοι δεν θέλανε να το αποδεχτούν. Γύρισαν για να τους θάψουν και τότε είδαν ότι δύο από τα πτώματα έλειπαν.
Έτσι άρχισε ένα ανθρωποκυνηγητό, ψάχνοντας αυτούς τους δύο που πλέον ο θρύλος θέλει να είναι ο μικρός Αλεξέι και η μικρότερη από τις κόρες, Αναστασία. Λέγεται ότι εκείνη κατάφερε να φτάσει στην Ευρώπη και να σωθεί. Κι από κει ξεκινά ο θρύλος, γιατί αρχίζουν να βγαίνουν διάφορα δημοσιεύματα με μυστήρια, ότι αυτή επέζησε, άρχισαν να υπάρχουν ένθερμοι υποστηρικτές και τότε περισσότερες από δέκα γυναίκες ισχυρίστηκαν ότι ήταν η χαμένη πριγκίπισσα. Βέβαια για καμία από αυτές δεν επιβεβαιώθηκε. Μία όμως, η Άννα Άντερσον έφτασε μέχρι τα δικαστήρια για να το αποδείξει. Αυτός είναι ο θρύλος. Μέσα στο βιβλίο θα δουν περισσότερες λεπτομέρειες οι αναγνώστες.
Όμως σ’ αυτό το βιβλίο “Η κατάρα των Μάγιερ” δεν αναφέρω αυτούσιο τον θρύλο, δεν τον παίρνω να τον δραματοποιήσω, αλλά δανείζομαι την ασθένεια που είχαν οι Ρομανόφ, την αιμορροφιλία μαζί με αυτό τον θρύλο για να φτιάξω έναν διαφορετικό μύθο, ώστε να αναδείξω την ιστορία μέσα από μία νέα, δημιουργώντας παράλληλα ένα μυθιστόρημα με περισσότερη αγωνία και μυστήριο, για να μην είναι αυτό που γνωρίζει ήδη ο αναγνώστης και είναι κάπως βαρετό, αλλά να είναι κάτι άλλο που θα πληροφορηθεί μεν για τον θρύλο, αλλά θα διαβάσει ένα διαφορετικό μυθιστόρημα, που θα τον διασκεδάσει και θα τον πληροφορήσει.

Χρειάστηκαν πολλές ημέρες και ώρες έρευνας για να μάθετε για τον θρύλο;

Ναι, χρειάστηκε, γιατί έπρεπε να διαβάσω όλη την ιστορία, γιατί μπορεί να χρειάζεσαι λίγα πράγματα για να αναφέρεις, αλλά πολλά να ξέρεις για να το πεις σωστά, όπως επίσης χρειάστηκε να μάθω γι’ αυτή την ασθένεια, την αιμορροφιλία, δεν είναι απλό, δεν την ήξερα κι επειδή μέσα υπάρχουν γιατροί που μιλάνε γι’ αυτή, έπρεπε οι πληροφορίες μου να είναι σωστές. Δεν μπορούσα να το τοποθετήσω στη σφαίρα της φαντασίας, παρόλο που η γιαγιά Ελισώ που είναι η πρωταγωνίστριά μου έχει τη δική της άποψη, ο γιατρός που υπάρχει στην οικογένεια πρέπει να αναφέρει τις σωστές πληροφορίες κι αυτές έπρεπε να τις πληροφορηθώ. Παράλληλα, υπάρχουν κι άλλα πράγματα που χρειάζονται για την έρευνα όπως που θα έβαζα το σπίτι, που είναι σε ένα υπαρκτό μέρος στη Β. Ελλάδα, στο δάσος των στεφανιών, έπρεπε να πληροφορηθώ για την χαρτομαντεία, που ασχολείται η γιαγιά Ελισώ και πολλά άλλα πράγματα που συνήθως χρειάζεσαι για ένα μυθιστόρημα. Και η έρευνα αυτή είναι πολύ ενδιαφέρουσα, γιατί μαθαίνεις πολλά πράγματα.

Βάλατε και “πινελιές” μεταφυσικού;

Ναι, γιατί ούτως η άλλως αυτό έχει ένα μυστήριο και βάζω τη γιαγιά Ελισώ να είναι λίγο πιο “βυθισμένη” στους κόσμους της. Η δική μου Αναστασία, που θα μπορούσε ίσως να είναι η αληθινή, δεν είναι η πρωταγωνίστρια του βιβλίου, όμως η παρουσία της αποτελεί μία καθοριστική πτυχή του μυθιστορήματος και της κατάρας που κουβαλούν οι Μάγιερ, που στην ουσία είναι πλέον δική της οικογένεια. Κι εδώ μιλάμε για μία κατάρα. Είναι μία δεισιδαιμονία, που για άλλους ανθρώπους θα μπορούσε να ισχύει και για κάποιους άλλους, που δεν τα αποδέχονται αυτά, να μην ισχύει. Εκεί λοιπόν ακουμπάει και το μεταφυσικό του βιβλίου, γιατί ο κόσμος ακόμη συνεχίζει να πιστεύει σε τέτοια πράγματα. Δηλαδή ακόμη φτύνουμε στον κόρφο μας, ακόμη πιστεύουμε σε δεισιδαιμονίες, πιστεύουμε στο μάτι, πιστεύουμε σε πολλά τέτοια πράγματα. Επομένως ως ένα σημείο θεωρώ ότι αυτά τα ενδυναμώνει η πίστη μας, η πίστη που δείχνει ο καθένας προς αυτά. Η γιαγιά Ελισώ τα πιστεύει πολύ βαθιά αυτά. Κάποιοι άλλοι μέσα από το μυθιστόρημα δεν τα πιστεύουν κι ακριβώς εκεί είναι και το ενδιαφέρον. Ο αναγνώστης που θέλει να τα πιστέψει, μπορεί να τα πιστέψει κι ο αναγνώστης που θέλει να τα θεωρήσει υπερβολικά, μπορεί να το κάνει. Μένω κάπου στη μέση, αλλά σκιαγραφώντας τον κάθε χαρακτήρα διαφορετικά, πρέπει να δώσει τις δικές του πινελιές.

Η συγγραφέας

Η Ελένη Γαληνού γεννήθηκε στην Αθήνα, κατάγεται από τη Μυτιλήνη και σήμερα κατοικεί στα Μελίσσια. Σπούδασε στη Σχολή Βακαλό Διακοσμητική και Γραφικές Τέχνες και εργάστηκε πάνω στο αντικείμενό της για περίπου δέκα χρόνια. Αρκετά νωρίς φιλοτέχνησε δύο προσωπικές σειρές χιουμοριστικών σκίτσων που έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά. Παράλληλα ασχολήθηκε με τη φωτογραφία, τη ζωγραφική, την ποίηση και τη στιχουργική. Τον Μάιο του 2007 πραγματοποίησε την πρώτη ατομική έκθεση ζωγραφικής με θέμα Σύννεφα. Ακολούθησαν δύο ακόμα ομαδικές εκθέσεις στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, το 2007 και το 2008. Με τη λογοτεχνία ασχολείται αρκετά χρόνια και, επιθυμώντας να εμβαθύνει στην έννοια και την τεχνική του μυθιστορήματος, το 2007 παρακολούθησε μαθήματα δημιουργικής γραφής. Είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών. Έχει συμμετάσχει στο συλλογικό έργο Η Πόλη Φοβάται με το διήγημα …για ένα τσιγάρο! Έχει γράψει τα μυθιστορήματα: Όταν Στέρεψε η Αντοχή (2013), Πέρα από τις Κόκκινες Γραμμές (2014), Ακόμη Θυμάμαι (2015). Από τις εκδόσεις Διόπτρα κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα Όσα δεν Έγιναν Λέξεις (2016), Μυστική Διαθήκη (2018), Αιώνιοι Ψίθυροι (2019) και η Κατάρα των Μάγιερ (2020).

Εγγραφείτε στην ομάδα Magnesianews στο Viber για να λαμβάνετε ενημερώσεις.
Ακολουθήστε τη ροή Magnesianews στο Google News και μείνετε σε επαφή με ότι συμβαίνει.