Τη φωνή της δεν την ξεχνάς ποτέ… Και να θέλεις, δεν γίνεται, καθώς η βελούδινη χροιά της σε συνδυασμό με την ψυχή της, που καταθέτει σε κάθε τραγούδι, που θα τραγουδήσει , σε κάνει να μην θέλεις να τελειώσει ποτέ. Η Ελένη Τσαλιγοπούλου βρέθηκε στο Lab Art τις προηγούμενες ημέρες και για ακόμη μια φορά μας έδειξε τι σημαίνει καλό ελληνικό τραγούδι, αλλά και τι σημαίνει να είναι κανείς καλλιτέχνης. Με αφορμή την εμφάνισή της που ξεσήκωσε τους πάντες στο Βόλο, μίλησε στο «Ράδιο ΕΝΑ 102,5» και στον Ηλία Κουτσερή για την πόλη μας αλλά και τη μουσική της παράδοση, αλλά και για το μέλλον του ελληνικού τραγουδιού.
Έχει καθιερωθεί ένα όμορφο ραντεβού με τους Βολιώτες
Ναι, βέβαια κάθε χρόνο! Μόνο πέρυσι δεν ήρθαμε. Η αλήθεια είναι ότι αγαπώ πάρα πολύ τους ανθρώπους στον Βόλο, αγαπώ τον Βόλο. Έχουμε βρεθεί πολλές φορές όχι μόνο στο Lab Art ή σε κάποιες συναυλίες που κάνω εγώ, αλλά έχω βρεθεί επί σκηνής με τις φοβερές ορχήστρες της δημοτικής και λαϊκής παράδοσης. Είναι κάτι πολύ ωραίο, δεν το έχουν όλες οι πόλεις. Ο Βόλος όμως έχει παράδοση ισχυρή.
Ξεκλέβετε καθόλου χρόνο για να έρθετε στην περιοχή μας και ως επισκέπτης, με την έννοια της ξεκούρασης;
Και βέβαια! Έχω φίλους στο Βόλο! Έρχομαι, ταξιδεύω, πηγαίνω στο Πήλιο. Έχω ανθρώπους στο Βόλο, αγαπώ τον Βόλο πολύ.
Τι ετοιμάσατε γι’ αυτό τον κύκλο εμφανίσεων σας, που εκτός από τον Βόλο θα ταξιδέψει και σε άλλες πόλεις της χώρας;
Μια ωραία παράσταση, που μπορούμε να θυμηθούμε ωραία πράγματα. Όπως τα τραγούδια μας κάνουν και θυμόμαστε διάφορες στιγμές από τις ζωές μας, έτσι και οι φωτογραφίες. Ο τίτλος της παράστασης λέγεται “Άλμπουμ” και συνδυάζουμε τη μνήμη που προκαλεί η παλιά φωτογραφία που μας δείχνει με τους φίλους μας, με τους έρωτές μας, καλοκαίρια, χειμώνες, με την ίδια λογική που απαντά σε μας με το τραγούδι. Ο Βόλος ήταν η πρώτη παράταση αυτού του νέου project.
Είστε μαζί με έναν νέο τραγουδοποιό, τον Γιάννη Παπαγεωργίου, αλλά με τη γνωστή μπάντα…
Η μπάντα μου είναι εδώ και 10 χρόνια μαζί μου, έχουμε την ευχέρεια να αυτοσχεδιάζουμε, να δηλώνουμε τη μουσική μας αισθητική, που είναι κάτι πολύ σημαντικό, μέσα σ’ όλο αυτό το φάσμα της τεράστιας ελληνικής μουσικής, γιατί η Ελλάδα έχει πάρα πολλά είδη μουσικής και όσο περνούν τα χρόνια, τόσο πιο σύνθετα γίνονται αυτά τα είδη. Ο Γιάννης Παπαγεωργίου είναι ένας από τους πολύ σημαντικούς τραγουδοποιούς της γενιάς του. Είναι ένας νέος άνθρωπος, από κάποιους που έχω ήδη εντοπίσει, είναι από τους καλούς και είναι πολύ σημαντικό να ξέρουμε τι να περιμένουμε από τους σημερινούς 20αρηδες. Είναι κάτι πολύ ενδιαφέρον. Από τους 40αρηδες είδαμε την πρότασή τους, τους ακούσαμε. Οι νεότεροι όμως έχουν κι αυτοί πάρα πολύ ενδιαφέρον, φαίνεται από που είναι η πηγή τους, από που παίρνουν τη μουσική τους, από που επηρεάζονται. Ο Γιάννης είναι ένας εξαιρετικός λαϊκός κιθαρίστας, μαθητής του Δημήτρη Μυστακίδη. Την παράδοση την έχει …”καταπιεί”! Είναι πολύ σημαντικό σήμερα, στην εποχή μας, να υπάρχουν νέοι μουσικοί που να έχουνε μνήμη.
Είναι σημαντικό να υπάρχουν και άνθρωποι όπως εσείς, που να εμπιστεύονται νέους καλλιτέχνες, γιατί αυτό δείχνει και μια αισιοδοξία και για το μέλλον του ελληνικού τραγουδιού…
Πιστεύω πως είναι η δική μου χαρά μεγαλύτερη, που έχω τον Γιάννη Παπαγεωργίου μαζί μου, γιατί όλοι αυτοί οι νέοι δεν χρειάζονται εμάς για να τους προτείνουμε. Δημιουργούν με έναν τρόπο πολύ… συνωμοτικό, αρά τον σωστό, τον δικό τους πυρήνα. Είναι πάρα πολύ σημαντικό! Αν περιμένανε από μας… δεν θα ήταν τόσο εύκολο, ειδικά σήμερα, στην εποχή μας. Οι νέοι είναι άνθρωποι που θέλουν όλο το πρόγραμμα δικό τους, πρέπει να δείξουν τις σκέψεις μέσα στη μουσική, αυτό εννοώ. Το δείξανε και οι προηγούμενοι, οι 40αρηδες. Τα καταφέρανε μια χαρά, μόνοι τους, με τον πυρήνα τους. Το ίδιο κάνουν κι αυτά τα νέα παιδιά σήμερα.
Με κάποιες διαφοροποιήσεις βέβαια στο μουσικό στερέωμα. Αλλιώς είχατε ξεκινήσει , όπως με τους δίσκους, ενώ τώρα περάσαμε στην εποχή του youtube κτλ.. Εσείς πάντως είστε από τους καλλιτέχνες που συνεχίζουν να βγάζουν νέα τραγούδια και CD, που είναι όμορφο και ρομαντικό…
Βεβαίως, εγώ πρέπει να το κάνω. Αλλά θέλω να πω πως υπάρχει κι ένας τρόπος πια των νεότερων που δεν αφορά το CD, πρέπει να βρουν τον τρόπο τους, να δούμε που θα κάτσει η μπίλια λέμε, να δούμε ποιο θα είναι το επόμενο μέσο. Πως οι νέοι άνθρωποι θα δείχνουν τη δουλειά τους. Μέχρι να βρεθεί αυτός ο τρόπος στα σίγουρα, νομίζω ότι αυτό που κάνουν είναι το καλύτερο. Έτσι κι αλλιώς δεν είναι είδος πολυτελείας η μουσική. Μπορεί κάποιος να γράψει ένα τραγούδι και να το ηχογραφήσει στο σπίτι του με ένα home studio, με ένα καλό κομπιούτερ και να το ακούσει ο κόσμος. Δηλαδή γίνεται και διαφορετικά.
Εσείς πότε κυκλοφορήσατε τα τελευταία τραγούδια;
Εγώ έχω τη χαρά μέσα σε ένα μήνα να έχω δύο καινούργια τραγούδια, ένα ντουέτο με τον Κώστα Λιβαδά, που έχει βγει το “Όσο δεν είμαστε μαζί” σε λόγια του Φασουλά κι ένα καινούργιο τραγούδι που έγραψε ο Γιάννης Παπαγεωργίου και το λέμε παρέα. Είναι δύο ωραία δωράκια Χριστουγεννιάτικα και πρωτοχρονιάτικα.
