«Το χρήμα είναι το… μοναδικό προϊόν που μπορεί να παράγει πλέον ο άνθρωπος», ανέφερε δίνοντας το στίγμα της σημερινής πραγματικότητας, με αφορμή την καλοκαιρινή παράσταση ο «Πλούτος», που δίνει με τους Γιάννη Μπέζο και Πέτρο Φιλιππίδη, ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Γιώργος Κιμούλης. Μιλώντας στο «Ράδιο-Ένα 102,5», ο κ. Κιμούλης, τόνισε ότι μέσα από το έργο, «ζητείται να γεννηθεί ξανά, η ελπίδα και η πίστη στην έννοια της συλλογικότητας που στις μέρες μας έχει χαθεί πλήρως». Αναφερόμενος στα παραδείγματα που πρέπει να λαμβάνουν τα παιδιά, δηλώνει ότι «τα παιδιά δεν μιμούνται αυτό που τους λες αλλά μιμούνται αυτό που τους κρύβεις», ενώ αναφερόμενος στον Αριστοφάνη, τονίζει ότι το «γέλιο είναι αναγκαίο, όχι μόνο για να ανακουφίζει όπως μπορεί να πιστεύουν πολλοί ,αλλά και για να θυμώνει…». Ο αγαπητός ηθοποιός, έκανε αναφορά και στην τρέχουσα πολιτική και οικονομική επικαιρότητα, τονίζοντας ότι με την εκλογή της Αριστεράς, «έγινε για πρώτη φορά μια προσπάθεια αντίστασης… Την ίδια στιγμή όμως πιστεύω ότι χάσαμε, προσπαθήσαμε, αλλά χάσαμε»…
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΗΛΙΑ ΚΟΥΤΣΕΡΗ
Θα ήθελα να ξεκινήσουμε από τη δική σας σκηνοθετική άποψη και την διασκευή του έργου, όπως και ποια ήταν τα στοιχεία, που εσείς θέλατε να τονίσετε μέσα από τον «Πλούτο»…
Καταρχάς το γεγονός, ότι η έννοια του πλούτου έχει πλέον επικεντρωθεί μόνο στην έννοια του χρήματος. Εννοώ ότι το χρήμα ανέκαθεν ήταν απλά ένα εργαλείο ανταλλαγής προϊόντων και αυτή τη στιγμή ζούμε την περίοδο που ο άνθρωπος, παράγει μόνο χρήμα ή αυτή πάντως είναι η αγωνία του… Έγινε το χρήμα το μοναδικό προϊόν που μπορεί να παράγει ο άνθρωπος … Το δεύτερο είναι, ότι επειδή στις περισσότερες παραστάσεις ξεχνούν που πηγαίνει ο ποιητής στο τέλος του έργου τον «Πλούτο», δείχνουμε, ότι ο ποιητής τον πηγαίνει στο κράτος, τον βγάζει δηλαδή από τον ατομικό περίγυρο και τον πηγαίνει στον συλλογικό … Αυτό αν θέλετε είναι το κλειδί της δικής μας παράστασης , μιας και το ζητούμενο στον Αριστοφάνη, αυτό θεωρούμε εμείς ότι είναι… Όχι αν θα είναι πλούσιος ή φτωχός ο καθένας χωριστά, αλλά το πώς δεν θα είναι ο καθένας χωριστά. Με λίγα λόγια, ζητείται ξανά να γεννηθεί η ελπίδα και η πίστη στην έννοια της συλλογικότητας που στις μέρες μας έχει χαθεί πλήρως.
Πολύ σημαντικό αυτό βέβαια και από την άλλη, μήπως πρέπει φαντάζομαι να αναζητήσουμε, αν έρθουμε και στο σήμερα, τον πραγματικό «Πλούτο», σε ιδέες και αξίες; Κάτι που βγαίνει από το έργο, έτσι δεν είναι;
Από τη στιγμή ακριβώς που ο άνθρωπος πιστέψει ότι μπορεί μέσα σε ένα πλούσιο κράτος να ζήσει και αυτός, καλύπτοντας τα αναγκαία του, θα καταλάβει ότι ο πλούτος δεν είναι μόνο τα χρήματα, αλλά είναι οι ιδέες, είναι η έμπνευση, είναι η εκτίμηση του εαυτού του και κατ΄ επέκταση και των άλλων, είναι η ποίηση ο χορός τα τραγούδια…
Και τώρα βέβαια μου έρχεται κατευθείαν στο μυαλό κύριε Κιμούλη για το εάν έχουμε ξεκαθαρίσει (βλέποντας το έργο και τον Χρεμίλο που αναρωτιέται βέβαια και ψάχνει να βρει, πώς πρέπει να μεγαλώσει τον γιο του), το πώς θέλουμε να μεγαλώνουν τα παιδιά μας… Η κοινωνία δηλαδή, εξακολουθεί να βρίσκεται σε τέτοια διλλήματα ;
Ο άνθρωπος πέφτει στο χώρο της έπαρσης, αλλά πιστεύει ότι μπορεί να μεγαλώσει τα παιδιά του συμβουλεύοντάς τα και ξεχνάει πως τα παιδιά δεν μιμούνται αυτό που τους λες αλλά μιμούνται αυτό που τους κρύβεις, κατ ‘ επέκταση αυτό που πρέπει να ενδιαφέρει κατά τη γνώμη μου ένα γονιό, είναι το τι είναι ο ίδιος, όχι το τι λέει, γιατί τα παιδιά αυτό μιμούνται, αυτό δηλαδή, που είναι στην πραγματικότητα ο γονιός …
Πάντως ο «Πλούτος», μπορεί να είναι από τα πιο «παιγμένα» έργα του Αριστοφάνη αλλά είναι από τα πλέον αγαπημένα και νομίζω πως παραδειγματίζουν ακόμη και σήμερα …
Ο καλλιτέχνης δεν μπορεί να εισπράξει αυτό που εισπράττει ο κάθε θεατής χωριστά, γιατί η τέχνη ούτε στους πολλούς, ούτε στους λίγους μιλά. Μιλά πάντα στον καθένα χωριστά. Αυτό τουλάχιστον που μπορούμε να υποσχεθούμε, είναι ότι ο κόσμος θα γελάσει πολύ με αυτή τη παράσταση, γιατί το γέλιο είναι αναγκαίο, όχι μόνο για να ανακουφίζει όπως μπορεί να πιστεύουν πολλοί ,αλλά και για να θυμώνει. Το γέλιο πολλές φορές δημιουργεί θυμό και ο θυμός είναι αναγκαίος στην εποχή μας …
Είστε από τους ανθρώπους που δεν «μασάτε» τα λόγια σας…Θέλω να μου πείτε και το δικό σας σχόλιο, για το πώς βαδίζουμε πολιτικά και οικονομικά. Δεν ήταν εύκολο σίγουρα το έργο της κυβέρνησης, δεν τα βρήκε όπως τα περίμενε και οι πολίτες όμως από την άλλη πλευρά δεν είδαν μέχρι τώρα, αυτό που ενδεχομένως θα ήθελαν…
Κοιτάξτε, το ότι έγινε κατά τη γνώμη μου για πρώτη φορά μια προσπάθεια αντίστασης, εγώ το πιστεύω. Την ίδια στιγμή όμως πιστεύω ότι χάσαμε, προσπαθήσαμε αλλά χάσαμε και όταν λέω χάσαμε δεν έχασε μόνο η κυβέρνηση, χάσαμε όλοι μας, άρα αυτός ο θυμός για τον οποίο μίλησα πριν, κατά τη γνώμη μου είναι λάθος να επικεντρώνεται προς τη κυβέρνηση. Ο θυμός πρέπει να επικεντρωθεί εάν θέλετε σε αυτούς που τόσα χρόνια ουσιαστικά διαμορφώνουν τη τύχη μας και αυτοί που διαμορφώνουν τη τύχη μας είναι οι απέξω… Βεβαίως βοήθησαν οι … «μέσα», μέχρι τώρα να δοθεί αυτή η δυνατότητα στους «έξω»… Είμαστε μια χώρα που άγεται και φέρεται από τις αποφάσεις που παίρνουν οι έξω και μέχρι να μπούμε χωρίς να είμαι οικονομολόγος στην περίφημη ΟΝΕ, ήμασταν μια χώρα που μπορούσε να παράγει πράγματα και ταυτόχρονα, να ζήσουν οι πολίτες αυτής της χώρας . Τώρα έχουμε φτάσει στο σημείο μηδέν και στην αγροτική μας και στην κτηνοτροφική μας οικονομία και κοιτάζουμε με μάτια διάπλατα, το τι ουσιαστικά θα μπει μέσα σε αυτή τη χώρα για να μπορέσουμε να φάμε !
Βλέπετε ή ελπίζετε τουλάχιστον να βελτιωθεί ή να αλλάζει αυτή η κατάσταση ;
Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ένα ολόκληρο σύστημα προσπαθεί να πείσει τους πολίτες ότι η πολιτική ανήκει στους πολιτικούς και πλέον έχουν πειστεί και οι ίδιοι οι πολίτες. Η πραγματικότητα όμως είναι άλλη, η πολιτική πάνω απ΄ όλα ανήκει στους πολίτες , γιατί αν αυτό ξεχαστεί, οι πολιτικοί θα λειτουργούν με την έπαρση ότι το κράτος τους ανήκει και ότι εμείς είμαστε οι φιλοξενούμενοι τους. Αν δεν ανατραπεί αυτό και αυτό για να ανατραπεί χρειάζεται να κερδηθεί αυτό που λέγαμε στην αρχή της συζήτησης μας, η πίστη στη συλλογικότητα, τα πράγματα θα παραμείνουν ως έχουν …
Άρα μένουν πολλά να γίνουν και από τη πλευρά των πολιτών έτσι; Γιατί η δύναμη νομίζω στα χέρια μας βρίσκεται, αν το αντιληφθούμε αυτό πραγματικά…
Δυστυχώς τη χρησιμοποιούμε κάθε 4, 3, 2 χρόνια, όποτε γίνονται εκλογές … Στη καθημερινότητα μας και όταν λέω καθημερινότητα δεν εννοώ μόνο το να συμμετέχει κανείς με ένα τρόπο, όπως μέσω παρατάξεων, αλλά υπάρχει και ο ακτιβισμός, υπάρχουν οι πιο μικρές τοπικές κοινωνίες το πώς αντιδρούν, το πώς συμμετέχουν στα κοινά, ακόμα και στο χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης ποιες επιλογές κάνουν …
