Με urban και νεωτερική ροκ διάθεση, ο George Gaudy κατά κόσμον Γιώργος Γουδής, «κρύβεται» πίσω από το soundtrack της αγαπητής αστυνομικής σειράς «Έτερος Εγώ», καθώς συνεχίζει να ντύνει με τις διαφορετικές νότες του το τραγούδι των τίτλων και του δεύτερου κύκλου. Ο George Gaudy είχε «ντύσει» μουσικά και τους τίτλους του πρώτου κύκλου της σειράς, με το τραγούδι του «Mother», το οποίο είχε ήδη κυκλοφορήσει όταν επιλέχθηκε για τη σειρά και τώρα ο ίδιος έγραψε ειδικά για τους τίτλους αρχής της σειράς το «I lost my soul», ένα τραγούδι που πραγματικά γεννά συναισθήματα.
Ο καλλιτέχνης που έχει εμπνευστεί από την αγγλική ροκ εναλλακτική σκηνή δηλώνει λάτρης της σειράς μυστηρίου και ιδιαίτερα χαρούμενος που η μουσική και οι στίχοι του «έδεσαν» με το «Έτερος Εγώ». Ο George Gaudy μίλησε στον Ηλία Κουτσερή και στο Ράδιο ΕΝΑ για την πορεία του, για το νέο του αυτό μουσικό βήμα αλλά και για την εναλλακτική μουσική σκηνή στην οποία δρα.
Πως ήρθε η έμπνευση να ντύσετε μουσικά τους τίτλους από μια ταινία;
Το ευτυχές σ’ αυτή την περίπτωση ήταν ότι στον πρώτο κύκλο ο σκηνοθέτης διάλεξε το τραγούδι επειδή ταίριαζε με το έργο. Τη δεύτερη φορά, μου εστάλη το σενάριο και μία οδηγία αρκετά ελεύθερη, δεν μου απαίτησαν κάτι συγκεκριμένο. Έχοντας δει τον πρώτο κύκλο κι έχοντας διαβάσει το σενάριο του δεύτερου, ξέροντας ότι το «Mother» ήταν ταιριαστό έφτιαξα κάτι, το οποίο ήταν κοντά στο τραγούδι, αλλά πιο ταιριαστό στον δεύτερο κύκλο. Η έμπνευση για τον στίχο ήταν ο τίτλος της πρώτης σεζόν που ήταν «Χαμένες Ψυχές» και στην ουσία ήθελα να δώσω μία συνέχεια.
Έχει συνδυαστεί αρκετές φορές, μία ταινία ή ένα σήριαλ που θα αρέσει, να χαράσσεται στο νου και το τραγούδι των τίτλων…
Είναι σημαντικό και αυτό συμβαίνει. Θεωρώ ειδικά τώρα με την κατάσταση όπως έχει στην οποία η επικοινωνία η δική μας με τους ανθρώπους που ακούνε τη μουσικη μας είναι διαδικτυακή κυρίως, γιατί δεν υπάρχει ο δημόσιος χώρος, νομίζω πως ο συνδυασμός εικόνας-σκηνοθεσίας –σύνθεσης είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον. Θυμάμαι κι εγώ το «True Detective» που βλέπαμε παλιότερα, που από εκεί έμαθα το τραγούδι των τίτλων.
Έχετε συνεργαστεί κι άλλες φορές για δημιουργία μουσικής για παραστάσεις και ταινίες. Είναι κάτι που επιθυμείτε ιδιαίτερα; Είναι κάτι ξεχωριστό;
Είναι κάτι που σιγά σιγά το κυνηγάω όλο και περισσότερο . Παλαιότερα ήταν κάπως σε δεύτερη μοίρα, σε πρώτη μοίρα ήταν οι δίσκοι, οι συναυλίες, τα τραγούδια. Τώρα σιγά σιγά, δεν ξέρω εάν έχει σχέση και με τον χρόνο που περνάει, βρίσκω ότι με ενδιαφέρει και μου αρέσει πολύ, έχω στήσει και το στούντιό μου και απολαμβάνω να κάθομαι και να σκέφτομαι πράγματα.
Βοηθάει σ’ αυτό και η καραντίνα;
Πάρα πολύ! Αυτό το κομμάτι ηχογραφήθηκε μέσα στην καραντίνα στο Λονδίνο, γιατί έμενα εκεί τότε. Ήταν στην πρώτη καραντίνα κι έδωσε σε μένα και στους μουσικούς που συμμετείχαν έναν τρόπο να είμαστε ενεργοί.
Η δεύτερη καραντίνα πως κυλάει για σας;
Και στη δεύτερη καραντίνα γράφω μουσική και παίζω και κάνω διαδικτυακά μαθήματα.
Έρχεται και νέος δίσκος στην πορεία των επόμενων μηνών;
Ο προηγούμενος δίσκος κυκλοφόρησε τον Απρίλιο σε μια δυστυχώς πολύ κακή συγκυρία, οπότε δεν είχαμε την ευκαιρία να τον παρουσιάσουμε και θεωρώ ότι παρόλο που γράφω το επόμενο υλικό και ανά κάποια διαστήματα θα κυκλοφορεί και κάτι, θα ήθελα να ξανακάνω μία παρουσίαση αυτού του πρώτου δίσκου και με την ελπίδα των εμβολίων να αρχίζουμε να παρουσίαζουμε τον δίσκο ζωντανά. Ο επόμενος δίσκος θα βγει αργότερα γι’ αυτό τον λόγο, γιατί θεωρώ ότι υπάρχουν ακόμη ανοιχτά «μέτωπα» για τον προηγούμενο.
Το δικό σας κομμάτι της μουσικής έχει πιστό ακροατήριο, υπάρχουν γνώσεις στην Ελλάδα της εναλλακτικής folk-rock μουσικής ή είναι κάτι πιο άγνωστο σε σχέση με τα υπόλοιπα είδη;
Νομίζω ότι ένα πράγμα που κρατάει αυτή τη μουσική λίγο στο περιθώριο είναι ο αγγλικός στίχος και οι συνθήκες ήταν τέτοιες πριν από μία περίπου δεκαετία που ξεκίνησα κι εγώ τη μουσική. Είχαμε μία τάση ως γενιά, οι τότε 20αριδες να διαχωρίσουμε τον εαυτό μας από αυτό που γινόταν την ελληνική ροκ ή την έντεχνη ροκ, γιατί χωρίς καμία διάθεση υποτίμησης είχε γίνει ένας κύκλος, είχε επέλθει ένας κορεσμός. Και ο τρόπος που βρήκαμε οι περισσότεροι ήταν να εκφραζόμαστε στην αγγλική γλώσσα για να διαχωρίζουμε τον εαυτό μας. Ήταν στην πραγματικότητα ένα στοιχείο νεωτερικότητας, που μας διαχώριζε από τους προηγούμενους, το οποίο μετά από αρκετά χρόνια και μετά από ένα αρκετά μεγάλο πέρασμα που έκανα στο εξωτερικό, δεν είμαι σίγουρος ότι είναι θεμελιώδες στοιχείο της δική μου μουσικής. Σιγά σιγά έχω μαλακώσει πολύ σ’ αυτό το θέμα. Νομίζω όμως ότι υπάρχει ένας πυρήνας, ένα ακροατήριο στην Αθήνα για την αγγλόφωνη ανεξάρτητη μουσική, ο οποίος σιγά σιγά μαζί μας ωριμάζει και μετασχηματίζεται σε ένα καινούργιο κοινό, το οποίο δεν έχει τα χαρακτηριστικά που είχε το προηγούμενο. Οι μουσικοί το ΄80 και το ’90 έπαιζαν σε γήπεδα. Εμείς παίζουμε σε κλειστούς χώρους. Υπάρχει κάποια κριτική μάζα, η χώρα είναι συνεχώς σε περιπέτεια τα τελευταία δέκα χρόνια χρόνια, κι αυτό δεν βοηθά να γίνει μία μουσική σκηνή στιβαρή αλλά θεωρώ και λόγω της παράδοσης που έχουμε με τραγουδοποιούς και ποιητές που έχουμε, αυτό δεν θα σταματήσει. Η επόμενη γενιά ασχολείται περισσότερο με την χιπ χοπ, άλλου τύπου εκφραση, διαφορετική κι αυτό συγχρονίζεται δυστυχώς ή ευτυχώς και με τα ρεύματα του εξωτερικού. Στη δική μου γενιά ήταν συγκροτήματα και μουσική που δεν ήταν γυαλισμένη στην παραγωγή, είχε στοιχεία folk και μας γοήτευσε πολύ αυτό.
Υπάρχει η εναλλακτική ματιά και στην πολιτική ακόμη και για την υγειονομική κατάσταση που ζούμε;
Θεωρώ ότι υπάρχει με την έννοια ότι ενδεχομένως, σε μια ιστορική αναδρομή οι άνθρωποι που έγραφαν το ’60- ’70, διεθνώς αλλά και στην Ελλάδα, η μουσική τους χρησιμοποιήθηκε ως ένα μέσο για μία κοινωνική μετακίνηση η οποία είχε να κάνει με πολλά, όπως ο μιλιταρισμός, γιατί υπήρχαν πόλεμοι, χούντες κ.α. , η προσωπική ελευθερία, πράγματα που αυτή τη στιγμή θεωρούμε κεκτημένα. Οπότε η μεθόριος της πολιτικής έχει μετατοπιστεί και ενδεχομένως αυτό που κάνουμε εμείς ως τραγουδοποιοί κουβαλάει αυτή την παράδοση της αμφισβήτησης έστω αλλά με έναν σαφώς πιο συντηρητικό τρόπο απ’ ότι παλαιότερα. Δεν είναι ρηξικέλευθο και καινούργιο. Θεωρώ ότι οι περισσότεροι μουσικοί και γενικώς οι καλλιτέχνες έχουν κοινωνική ευαισθησία.
