Με καταγωγή από τον Βόλο, η Κατερίνα Κυρμιζή είναι από τις καλλιτέχνιδες που καταθέτουν εδώ και χρόνια, ψυχή στον στίχο, τη μουσική και την ερμηνεία. Σε μια ανθρώπινη και αποκαλυπτική συνέντευξη στο Ράδιο Ένα 102,5, μίλησε με βαθιά ειλικρίνεια για την πορεία της γενιάς της, τις απώλειες, τη δημιουργία εν μέσω αβεβαιότητας, και το πώς η ίδια επιμένει να τραγουδά αλήθειες και να τις προβάλλει μέσω της μουσικής της. Αφορμή για τη συζήτηση; Το τελευταίο της τραγούδι, με τίτλο «Generation X» όπου περιγράφει με γλυκόπικρο χιούμορ την αόρατη γενιά της, που επέζησε ανάμεσα στην αναλογική αθωότητα και στην ψηφιακή επανάσταση! Ένα μουσικό … γράμμα για τη διάβρωση των προσδοκιών όσων γεννήθηκαν στη δεκαετία του ’70!
Συνέντευξη στον Ηλία Κουτσερή
Η γενιά των «υποσχέσεων που έμειναν στα λόγια»
Η Κατερίνα Κυρμιζή ανήκει στη γενιά που μεγάλωσε με μεγάλες υποσχέσεις και ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο, αλλά βγήκε στην ενήλικη ζωή, μέσα σε εργασιακή ανασφάλεια, οικονομική κρίση και τελικά… την πανδημία. Όπως λέει η ίδια, η στιγμή που θα μπορούσαν να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους, οι άνθρωποι της γενιάς της, απλώς δεν ήρθε ποτέ.
Αντί να δημιουργήσουν, έπρεπε να … επιβιώσουν. Κι αυτό άφησε πίσω του ένα αίσθημα ματαίωσης, σχεδόν σαν μια γενιά που δεν πρόλαβε να ενηλικιωθεί πλήρως. Δεν είναι μόνο η ατομική εμπειρία, αλλά μια συλλογική συνείδηση, μιας γενιάς που αισθάνεται πως δεν της δόθηκε ο χρόνος και ο χώρος να δώσει αυτά που μπορούσε.
Αναλογικοί σε έναν… ψηφιακό κόσμο
Αναφερόμενη στις τεχνολογικές αλλαγές, η τραγουδοποιός μιλά για την προσπάθεια να προσαρμοστεί σε έναν νέο ψηφιακό κόσμο, χωρίς να έχει καμία καθοδήγηση. Έμαθε μόνη της να δουλεύει σε υπολογιστές, να στήνει το δικό της στούντιο, να ηχογραφεί και να επεξεργάζεται τη μουσική της. Αυτό που άλλοτε ήταν … «θαύμα» όπως λέει, το πάτημα ενός πλήκτρου για παράδειγμα, σήμερα είναι καθημερινότητα. Μια δημιουργική μάχη με τα μέσα, που δείχνει τη δύναμη της προσαρμογής και της ανάγκης για αυτονομία.
Καλλιτεχνικά ανήλικοι;
Ένα από τα θέματα που την απασχολούν βαθιά είναι το αίσθημα ότι η γενιά της παραμένει πολιτισμικά και κοινωνικά «ανήλικη». Δεν της επιτρέπεται η ευθύνη, ο λόγος, η απόφαση. Οι πολιτικές και πολιτιστικές αφηγήσεις εξακολουθούν να απευθύνονται στους ανθρώπους της ηλικίας της με τόνο διδακτικό, σχεδόν πατερναλιστικό.
Αυτό το βίωμα μεταφέρθηκε και στο νέο της τραγούδι – μέσα από μια φόρμα ανάλαφρη, γεμάτη νοσταλγία, αλλά με βαθύτερους υπαινιγμούς. Προσπάθησε, όπως λέει, να βάλει μέσα του την ιστορία της γενιάς της – αφήνοντας τον ακροατή να την ανακαλύψει με τον δικό του τρόπο.
Μνήμη και μουσική σε εικόνα
Για να ενισχύσει το συναισθηματικό βάρος του τραγουδιού, επέλεξε να δημιουργήσει ένα music visualizer βασισμένο σε δικές της παιδικές φωτογραφίες. Το φωτογραφικό αρχείο της οικογένειας – χάρη στην επιμέλεια της μητέρας της και το πάθος του πατέρα της για τη φωτογραφία – αποτέλεσε μια πλούσια βάση για να αναδείξει μέσα από τις παιδικές φωτογραφίες-αναμνήσεις της αυτή τη νοσταλγία.
Ήθελε, όπως εξηγεί, να προβάλλει εκείνη την αθωότητα των παιδικών χρόνων, γεμάτων όνειρα και προσδοκίες – μια ζωή που προοριζόταν για κάτι σπουδαίο αλλά ποτέ δεν ολοκληρώθηκε όπως της άξιζε.
Μια δημιουργική καθημερινότητα
Η Κατερίνα Κυρμιζή ζει μια ζωή βαθιά συνδεδεμένη με τη μουσική – μαζί με τον συνοδοιπόρο της στη ζωή και στην τέχνη, γνωστό τραγουδοποιό Νίκο Γρηγοριάδη. Ιδίως το καλοκαίρι, με περισσότερο ελεύθερο χρόνο, μπαίνουν ξανά στο στούντιο για νέες δημιουργίες ή βελτιώσεις σε παλιότερες δουλειές. «Η δημιουργία δεν είναι απλώς εργασία , αλλά τρόπος ύπαρξης. Δεν σταματά ποτέ, η ροή της είναι συνεχής και λυτρωτική» αναφέρει η συγγραφέας.
Μουσικές πόρτες που κλείνουν
Παρά την αδιάκοπη δημιουργία, η πραγματικότητα για τους ανεξάρτητους μουσικούς είναι δύσκολη. Οι δίοδοι προβολής – ραδιόφωνα, δισκογραφικές, παραγωγοί – έχουν περιοριστεί. Το κοινό έρχεται σε επαφή κυρίως με ένα συγκεκριμένο ύφος μουσικής, συνήθως πιο ελαφρύ, κυρίως ερωτικό, ενώ οι κοινωνικές ή πολιτικές θεματικές, μένουν στο περιθώριο.
Η Κατερίνα Κυρμιζή βλέπει την εξαίρεση στην ραπ – όπου επιτρέπεται να λέγονται πιο σκληρές αλήθειες – αλλά επισημαίνει ότι σε άλλα είδη, τέτοια θεματολογία μοιάζει… ανεπιθύμητη. Το διαδίκτυο, αν και θεωρητικά δημοκρατικό, υπόκειται στους αλγόριθμους που ευνοούν το φθηνό και επιφανειακό. Έτσι, η δημιουργία ζει σε μια «χαραμάδα» – περιμένοντας κάποιον να τη δει και να της δώσει χώρο.
Μια γενιά που ακόμα ελπίζει
Η Κατερίνα Κυρμιζή δεν προσπαθεί να φωνάξει. Προτιμά να ψιθυρίσει λόγια που πονάνε, σε ρυθμούς που … ξεγελούν. Μιλά για τη γενιά της αλλά και για όλους εκείνους που δεν πρόλαβαν, που δεν χώρεσαν, που δεν έζησαν όσο μπορούσαν. Αλλά ακόμα δημιουργούν, ακόμα ελπίζουν, ακόμα τραγουδούν, με τη γλώσσα της αλήθειας…
