Η Κωνσταντίνα Πάλλα, δημιουργός του τραγουδιού «Πόσο πονάει η καρδιά» το οποίο αγαπήθηκε ιδιαίτερα μέσα από την ερμηνεία της Φωτεινής Βελεσιώτου, μετά την κυκλοφορία του πρώτου της δίσκου «Όνειρα» και του single «Γιορτή», επιστρέφει δισκογραφικά με το νέο της single «Χάδια δανεικά» (MINOS EMI Universal) και μας κάνει να δούμε τη ζωή διαφορετικά απομακρυνόμενοι από σχέσεις που δεν έχουν μέλλον και αναζητώντας ένα νέο και καλύτερο.
Η Τρικαλινή τραγουδίστρια και τραγουδοποιός μίλησε στο Ράδιο ΕΝΑ και στον Ηλία Κουτσερή για την πορεία της στη μουσική, τα παιδικά της ακούσματα με τον Τσιτσάνη να ηχεί έντονα στα αφτιά της, για το μουσικό της παρόν, αλλά και για τα όνειρά της για την επόμενη ημέρα.
Ποια είναι η σχέση σας με τα Τρίκαλα και τον Βόλο;
Στον Βόλο έρχομαι χρόνια. Μου αρέσει πάρα πολύ και το Πήλιο, αλλά και η πόλη του Βόλου κι έχω μεγάλη χαρά κάθε φορά που έρχομαι ακόμη και μονοήμερες εκδρομές για τα γνωστά τσιπουράδικα και τους μεζέδες, αλλά και στα Τρίκαλα πηγαίνω συχνά. Φροντίζω και μία φορά στο μήνα επισκέπτομαι το σπίτι μου για να βλέπω τους ανθρώπους μου εκεί και τους ευχαριστώ γιατί όλη η πόλη, αλλά και ο Δήμος όλα αυτά τα χρόνια, ανεξαρτήτως χρώματος και κόμματος με έχουν στηρίξει πάρα πολύ και με έχουν βοηθήσει πολύ στο χώρο της μουσικής και συνεχίζουμε ακόμη μία ανοιχτή συνεργασία. Αγαπώ τη Θεσσαλία κι όπου σταθώ και βρεθώ μιλώ για τον τόπο μου. Μάλιστα χθες μιλούσα για μια εκπομπή που θα συμβεί για τους Θεσσαλούς συνθέτες. Προσπαθώ συνεχώς να μιλώ για τη Θεσσαλία. Είμαι περήφανη για τον τόπο μου, γιατί απ΄τον τόπο μας παίρνουμε τα πρώτα ερεθίσματα κι αυτά καθορίζουν πολύ τη μετέπειτα ζωή μας. Κάθε πόλη στην Θεσσαλία έχει τις δικές της ομορφιές και τις δικές της δυνατότητες να αναδειχθεί, αλλά όλοι μαζί, σίγουρα είμαστε πιο δυνατοί.
Μιας και είστε Τρικαλινή, είχατε να φανταστώ, μουσικές επιρροές από τον Τσιτσάνη;
Αυτά ήταν τα πρώτα μου ακούσματα. Νομίζω είμαστε από τα παιδιά εκείνα στην Ελλάδα που παραδόξως μεγαλώνουμε με ρεμπέτικα και λαϊκά τραγούδια κι όχι με νανουρίσματα. Όμως αυτό έχει ένα ενδιαφέρον.
Ποια ήταν όμως η αφορμή για την έναρξη της ενασχόλησής σας με τη μουσική;
Δεν νομίζω να είχα άλλη επιλογή. Το λέω συνεχώς αστειευόμενη ότι γεννήθηκα με τη μουσική. Μάλλον με επέλεξε εκείνη κι όχι εγώ. Πάντα θυμάμαι στα παιδικά μου χρόνια να έχω μια… πλαστική κιθάρα από τα πανηγύρια στο χέρι και να γρατζουνάω και να κάνω τραγουδάκια μόνη μου κι ευχαριστώ πολύ τους γονείς μου, γιατί από την Γ’ Δημοτικού με έστειλαν στο Ωδείο κι από κει ξεκίνησε το ταξίδι στο χώρο της μουσικής.
Όμως δεν τραγουδάτε μόνο. Γράφετε μουσική, στίχους… Είναι πιο δημιουργικό και ολοκληρωμένο να γράφετε και τη μουσική, όπως και τους στίχους σε ένα τραγούδι;
Δημιουργικό και ολοκληρωμένο είναι οτιδήποτε κάνει κάποιος αρκεί να το κάνει καλά και να είναι προσηλωμένος στο στόχο του. Εγώ προσωπικά είχα από παιδί αυτή την τάση, να έχω την κιθάρα στην αγκαλιά μου και να γράφω τραγούδια και να εκφράζομαι μέσα από τα τραγούδια. Ακόμη κι όταν ήμουν μαθήτρια, προσπαθούσα τα μαθήματα να τα κάνω στιχάκια για να τα θυμάμαι. Αυτός είναι ο τρόπος έκφρασής μου. Πάντα έτσι εξέφραζα τις μεγάλες ανησυχίες και τις σκέψεις μου.
Για μένα είναι λίγο έμφυτο, όμως αυτό το ταλέντο που διαπίστωσα σε νεαρή ηλικία ότι μου δόθηκε, προσπαθώ κάθε μέρα να το εξελίσσω, να το πηγαίνω ένα βήμα παρακάτω μελετώντας στίχους δικών μας δημιουργών. Διαβάζω στίχους, για παράδειγμα διαβάζοντας στίχους της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου είναι διαφορετικό από το να ακούω τη μουσική και το τραγούδι, αλλά και ποιητές απ’ όλο τον κόσμο, λογοτεχνία . Πρέπει το μυαλό να έρθει σε επαφή με τη γλώσσα κι άλλες κουλτούρες , να δημιουργεί εικόνες για να μπορείς να δημιουργήσεις κι εσύ και να εκφράσεις στον κόσμο.
Με το «Χάδια Δανεικά» τι θέλατε να πετύχετε και να βγάλετε προς τα έξω;
Νομίζω ότι είχαν φτάσει στο στάδιο της συναισθηματικής ωριμότητας που διαπιστώνεις ότι από παιδί δίνεις απλόχερα την αγάπη σου στους γύρω σου, σιγά σιγά συνειδητοποιείς ότι ο κόσμος γύρω σου δεν είναι αγγελικά πλασμένος και κάποια στιγμή πιάνεις τον εαυτό σου να είναι εγκλωβισμένος μέσα σε σχέσεις, οι οποίες δεν οδηγούν πουθενά και δεν μιλάω μόνο στον ερωτικό τομέα και στον προσωπικό, αλλά και στον επαγγελματικό. Είναι δύσκολο πολλές φορές να αφήνουμε μία σχέση που δεν πάει παρακάτω και προτιμάμε να μείνουμε σ’ αυτή τη σχέση, παρά να ξεκινήσουμε κάτι από την αρχή, κάτι άγνωστο, να το πάρουμε από το μηδέν και να το χτίσουμε. Είναι όμως πιο υγιές και οφείλουμε να το κάνουμε.
Πάντως φαίνεται πως σας αρέσει πέρα από τη δική σας ερμηνεία, δικούς σας στίχους και μουσική να τραγουδιούνται από άλλους στην πορεία. Αυτό έγινε και σχετικά πρόσφατα με το «Πόσο Πονάει η Καρδιά» με τη Φωτεινή Βελεσιώτου.
Ισχύει αυτό, βέβαια είμαι στην αρχή της πορείας μου κι ευχαριστώ πολύ την Φωτεινή που μου έκανε την τιμή να ερμηνεύσει ένα από τα πιο αγαπημένα τραγούδια που έχω γράψει. Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα να αγαπηθεί τόσο πολύ αυτό το τραγούδι και ήδη αρχίζει να κάνει μια γεμάτη πορεία αυτό το τραγούδι. Χαίρομαι και το καμαρώνω από μία άκρη κι εγώ, γιατί έχει φύγει πλέον από τα χέρια μου αλλά και από τη Φωτεινή, καθώς το τραγούδι πλέον ανήκει στον κόσμο. Ελπίζω να έρθουν στη συνέχεια κι άλλες πολλές συνεργασίες. Ήδη ετοιμάζουμε πράγματα κι ελπίζω να γίνουν πραγματικότητα και θα χαρώ πάρα πολύ να δίνω δημιουργίες μου και σε άλλους καλλιτέχνες συναδέλφους.
Επειδή υπάρχει η πανδημία κι όλα τα πράγματα έχουν πάει πίσω, πως βλέπετε το μέλλον και τι έχετε κατά νου;
Εμείς από την πλευρά μας οφείλουμε, όπως κάθε άνθρωπος, να ονειρευόμαστε, αλλά εμείς ως καλλιτέχνες οφείλουμε να ονειρευόμαστε διπλά, ακόμη και για τους ανθρώπους που δεν μπορούν να ονειρευτούν, για να τους κάνουμε να ονειρευτούν. Ετοιμαζόμαστε, κάνουμε τα σχέδιά μας για το καλοκαίρι που θα έρθει, ετοιμάζουμε καινούργια τραγούδια, παρόλα αυτά κανείς δεν ξέρει πως θα είναι η επόμενη μέρα. Την περιμένουμε, ελπίζουμε ότι θα έρθει μετά το Πάσχα, όμως δεν ξέρουμε πόσοι θα είναι αυτοί που θα έχουν επιβιώσει και ποιοι θα είναι οι χώροι, που θα μπορούμε κι εμείς να λειτουργήσουμε, να εργαστούμε και να μαζευτούμε όλοι μαζί και να τραγουδήσουμε. Εύχομαι να είναι λίγο πιο εύκολα απ’ ότι τα βλέπουμε τώρα, που είμαστε λίγο πιο τρομαγμένοι, κουρασμένοι και ταλαιπωρημένοι. Μακάρι να είναι πολύ μικρές οι απώλειες την επόμενη μέρα.
