Τα «Backstage του ελληνικού σινεμά», από τις Εκδόσεις Άγκυρα, είναι το νέο βιβλίο του Μάκη Δελαπόρτα, το οποίο ικανοποιεί απόλυτα την περιέργεια όλων, σχετικά με το τι γινόταν πίσω από τις κάμερες των μυθικών ταινιών, με τα μεγαθήρια του ελληνικού παλιού κινηματογράφου. Ο ίδιος, μιλώντας στο Ράδιο ΕΝΑ και στη «ΜΑΓΝΗΣΙΑ» διηγείται ένα μικρό μέρος των ιστοριών αυτών, έτσι όπως τις εξομολογήθηκαν οι ηθοποιοί στον ίδιο, αλλά μιλά και για τη γυναίκα που τον είχε σαν… γιο της.
Παρατηρεί κανείς ότι τα… «Backstage του ελληνικού σινεμά», πάντα ενδιαφέρουν τον κόσμο, όσα χρόνια κι αν πέρασαν από εκείνη την εποχή, με τις κλασικές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου…
Οι ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, τις οποίες θα μπορούσα να χαρακτηρίσω … ντοκιμαντέρ, είναι μιας ολόκληρης εποχής, μια άλλης εποχής, που, δυστυχώς, έχει τελειώσει. Όμως επειδή ζούμε σε πολύ γκρίζες μέρες και τα τελευταία χρόνια δεν είναι ευχάριστα για κανέναν, θεωρώ πως γυρνάμε στο παρελθόν και αναπολούμε όμορφες στιγμές, μέσα από τις ελληνικές ταινίες, με μυθικά πρόσωπα, με ανθρώπους που τους θεωρούμε οικογένειά μας. Προσωπικά, είχα την τιμή και τη χαρά να γνωρίσω πολλούς από τους ηθοποιούς εκείνης της εποχής, να συνεργαστώ μαζί τους, καθώς βγήκα στο θέατρο πολύ μικρός, όπως με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, τη Ρένα Βλαχοπούλου, τον Μίμη Φωτόπουλο, τον Ντίνο Ηλιόπουλο, τον Κώστα Βουτσά, τον Γ. Κωνσταντίνου, την Μάρθα Καραγιάννη. Όταν αποφάσισα να γράψω τις βιογραφίες τους, βρέθηκα μπροστά σε ένα παραμύθι. Άλλωστε, όλο αυτό που έζησα και ζω είναι παραμυθένιο. Το να είσαι κοντά με όλους αυτούς τους ανθρώπους και να σου αφηγούνται ιστορίες από την τόσο ενδιαφέρουσα ζωή τους και εσύ να τις καταγράφεις με τον δικό σου τρόπο, θεωρώ πως είναι ευλογία και τύχη.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΗΛΙΑ ΚΟΥΤΣΕΡΗ
Συνομιλώντας με τους ανθρώπους αυτούς, και στη συνέχεια γράφοντας γι’ αυτούς, ταυτόχρονα αποκομίζατε και εσείς πράγματα;
Εννοείται! Και εκτός από αυτό, τους ανθρώπους αυτούς τους νιώθω δικούς μου. Όλοι όσοι ακόμα είναι εν ζωή, τους μιλάω και συναναστρέφομαι μαζί τους, και πλέον τους νιώθω σαν συγγενείς μου. Δεν υπάρχει μόνο η συγγένεια εξ αίματος, όταν έναν άνθρωπο τον αγαπάς. Όταν κάποιος από αυτούς φεύγει από τη ζωή, ένα κομμάτι της ψυχής μου ξεριζώνεται. Μετά από 50 βιβλία, 40 βιογραφίες και 10 με γενικότερη θεματολογία του κινηματογράφου και θεάτρου, αποφάσισα το 51ο βιβλίο μου να είναι ένα απάνθισμα εξομολογήσεων όλων των ηθοποιών από τα γυρίσματά τους. Είχαν πολύ ιδιαίτερο ενδιαφέρον οι σκηνές που βλέπουμε στις ταινίες και μας είναι τόσο αγαπητές, και να ξέρουμε με ποιον τρόπο γυρίστηκαν. Άλλοτε ήταν χαριτωμένες και διασκεδαστικές, και άλλοτε ήταν συγκινητικές ή ακόμα και θλιβερές. Τις καταγράφω όλες με τον τρόπο που τις διηγήθηκαν οι ίδιοι. Είναι ενδιαφέρον βιβλίο, γιατί είναι σαν να βάζουμε μια κάμερα πίσω από την κάμερα.
Είναι, αλήθεια, τόσα πολλά αυτά που γίνονται πίσω από τις κάμερες, που μπορεί κανείς να γράψει βιβλίο ή βιβλία;
Εννοείται! Θα μπορούσαν να γεμίζουν ολόκληροι τόμοι. Προσωπικά, έκανα επιλογή γεγονότων, από τις πιο διασκεδαστικές στιγμές των ηθοποιών, τις οποίες μου είχαν διηγηθεί. Μπορεί να υπάρξει και δεύτερο βιβλίο, καθώς είναι πολλές ιστορίες που έμειναν εκτός. Παραδείγματος χάριν, κανείς δεν ξέρει ότι ο μεγάλος έρωτας της Αλίκης και του Δημήτρη ξεκίνησε στην ταινία «Μοντέρνα Σταχτοπούτα», κατά τη διάρκεια της τελευταίας σκηνής που της βάζει το γοβάκι και τη φιλάει. Η σκηνή αυτή λοιπόν, όταν έγινε στο στούντιο και έδωσε τις απαραίτητες οδηγίες ο Σακελάριος με το φιλί της τελευταίας σκηνής, όταν ο Σακελάριος είπε «στοπ», το φιλί συνεχίστηκε. Όταν σταμάτησαν να φιλιούνται, ανακοίνωσαν σε όλους ότι είναι μαζί και ότι σύντονα θα παντρευτούν. Επίσης, όταν χαστούκισε ο Παπαγιανόπουλος την Αρώνη στην ταινία «Μια τρελή οικογένεια», είχε συνεννοηθεί ο σκηνοθέτης με τον ηθοποιό να δώσει το χαστούκι αυθόρμητα, αλλά αληθινά και χωρίς πρόβα. Όταν γυρίστηκε η σκηνή, το χαστούκι φάνηκε πολύ δυνατό και απότομο στη Μαίρη Αρώνη, η οποία μόλις τελείωσε τη σκηνή, πήρε τα πράγματά της και είπε πως δεν θα συνεχίσει τα γυρίσματα της ταινίας. Για να την πείσουν να συνεχίσει, ο Παπαγιανόπουλος πήγε την επόμενη μέρα και της χτύπησε το κουδούνι με μια αγκαλιά λουλούδια, έπεσε στα γόνατα και την παρακάλεσε να γυρίσει, ζητώντας συγγνώμη.
Υπήρξαν και… ομηρικοί καυγάδες σε γυρίσματα;
Υπήρξαν ομηρικοί καυγάδες, αλλά υπήρξαν και πολλά γεγονότα που έμειναν σαν ομηρικοί καυγάδες, όπως τα πολλά χαστούκια που έφαγε ο Βέγγος από τον Χατζηχρήστο στον «Ηλία του 16ου», τα οποία ήταν απανωτά και συνεχόμενα. Η σκηνή γυρίστηκε 13 φορές. Ο Βέγγος έλεγε «βαράτε ρε παιδιά για να βγει καλή η σκηνή», με τους υπόλοιπους να το διασκεδάζουν λίγο περισσότερο. Όταν το έμαθε ο Βέγγος αυτό, δεν ξαναμίλησε ποτέ στον Χατζηχρήστο. Μάλιστα, όταν ο Χατζηχρήστος έφυγε από τη ζωή, ο Βέγγος αρνήθηκε να πάει στην κηδεία του, λέγοντας ότι τα χαστούκια που του έδωσε ακόμα τον πονάνε. Υπήρξαν σκηνές που κάποιους τους στιγμάτισαν για πάντα.
Σκηνές που γυρίζονταν και ξαναγυρίζονταν, μέχρι να βγουν τέλειες;
Φυσικά! Μια τέτοια σκηνή ήταν στην ταινία «Το Δόλωμα» με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον Βουλγαρίδη. Στην τελευταία σκηνή, στην οποία έπρεπε εκείνη πολύ συγκινημένη να τρέξει στην αγκαλιά του και να τον αποχαιρετίσει κλαίγοντας, ο Σακελάριος της πρότεινε να βάλουν ψεύτικα δάκρυα, με την Αλίκη όμως να μην το δέχεται. Η σκηνή γυρίστηκε πάνω από δέκα φορές, λόγω θορύβων, με την Αλίκη να κλαίει πραγματικά και στις 10, μέχρι που η σκηνή πέτυχε. Εκείνη την ώρα πήγαν από το συνεργείο και τους ανακοίνωσαν ότι η σκηνή πρέπει να ξαναγυριστεί γιατί δεν είχαν βάλει φιλμ.
Υπάρχουν άνθρωποι και προσωπικότητες που έχετε ξεχωρίσει και αγαπήσει περισσότερο για τους δικούς σας λόγους;
Έζησα με πολλούς ηθοποιούς, τους εκτίμησα, τους θαύμασα. Εάν δεν θαύμαζα κάποιους, δεν θα έγραφα τις βιογραφίες τους. Δεν γίνεται να ασχολείσαι τόσους μήνες με έναν άνθρωπο, εάν δεν τον αγαπάς και δεν τον θαυμάζεις. Την συγγραφή της βιογραφίας δεν την βλέπω επαγγελματικά, αλλά προσωπικά. Βέβαια, ο περισσότερος κόσμος γνωρίζει ότι η καλή μου νεράιδα ήταν η Αλίκη Βουγιουκλάκη. Έζησα, βέβαια, πιο κοντά με την Ρένα Βλαχοπούλου, γιατί έζησε πιο πολλά χρόνια. Για τη Ρένα, ήμουν ο γιος που δεν είχε. Η σχέση αυτή με έχει σημαδέψει και το ξέρει ο κόσμος. Η Ρένα ήταν σαν δεύτερη μητέρα μου. Επειδή μου άφησε όλο το αρχειακό υλικό της, τα φορέματά της, τα πάντα, προσπαθώ να κάνω πράγματα για εκείνη, έτσι όπως θα έκανε το βιολογικό παιδί της.
Ο Μάκης Δελαπόρτας
Ο Μάκης Δελαπόρτας γεννήθηκε στον Πειραιά και σπούδασε στη Δραματική Σχολή Αθηνών. Αποφοίτησε το 1982 και από τότε συμμετείχε ως ηθοποιός σε πολλές κινηματογραφικές ταινίες, θεατρικά έργα και τηλεοπτικά σίριαλ. Η αγάπη του για τον ελληνικό κινηματογράφο τον οδήγησε το 1989 να ασχοληθεί με τη δισκογραφία και να επιμεληθεί περισσότερους από 300 δίσκους, σώζοντας και καταγράφοντας σημαντικά σάουντρακ μεγάλων Ελλήνων συνθετών. Το 1998 άρχισε να ασχολείται και με τις βιογραφίες των μεγάλων Ελλήνων ηθοποιών, φτάνοντας μέχρι σήμερα να έχει υπογράψει 50 βιβλία, λευκώματα και συλλεκτικές μονογραφίες για τους κορυφαίους καλλιτέχνες του κινηματογράφου και του θεάτρου. Από το 2010, ανεβάζει στο θέατρο τις δικές του παραστάσεις που σημειώνουν πάντα μεγάλη επιτυχία. Έχει τιμηθεί αρκετές φορές από την πολιτεία και τους πολιτιστικούς φορείς της χώρας για τη σημαντική του προσφορά στη διάσωση και την καταγραφή του πολιτιστικού υλικού από το θέατρο και τον κινηματογράφο.
