Είναι καταξιωμένη ηθοποιός στο θέατρο, στον κινηματογράφο, αλλά και στην τηλεόραση, ενώ τα ταλέντα της είναι πολυάριθμα, αφού, εκτός όλων των άλλων, τραγουδά και σκηνοθετεί. Είναι η Βολιώτισσα Μπέσσυ Μάλφα η οποία μίλησε στο Ράδιο ΕΝΑ και τη ΜΑΓΝΗΣΑΙ, με αφορμή την άψογη συνεργασία της με τις αδελφές Σπανομάρκου για την ερμηνεία Χριστουγεννιάτικων τραγουδιών. Εκτός όμως από την ερμηνεία της, μιλά για την πόλη του πατέρα της, τον Βόλο, και την περηφάνια που αισθάνεται.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΗΛΙΑ ΚΟΥΤΣΕΡΗ
Η ανταπόκριση του κόσμου στον δίσκο με τα Χριστουγεννιάτικα τραγούδια των αδελφών Σπανομάρκου είναι μεγάλη. Αγγίξατε την ψυχή και την καρδιά…
Τα Χριστούγεννα ίσως είναι από τις ωραιότερες γιορτές του χρόνου και είναι η περίοδος που οι άνθρωποι αισθάνονται πιο γενναιόδωροι, έτοιμοι να ανοίξουν τις αγκαλιές τους. Γεννιέται ο Χριστός, «γεννιέται» η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο και για έναν καλύτερο χρόνο. Προσωπικά, αυτό που θέλω να πω για τις αδερφές Σπανομάρκου, γιατί μπορεί να μην το ξέρει ο κόσμος, είναι ότι με έχουν κάνει περήφανη, γιατί έχουν κάνει διεθνή καριέρα και ότι ανήκουν στην επιτροπή ψηφοφορίας των Βραβείων Grammy! Επίσης, οι συνθέσεις τους και ένα άλμπουμ είναι στα υπόψη για υποψηφιότητα στα 60α Βραβεία. Πέρα από εκπληκτικές συνθέτριες, πρόκειται και για καταπληκτικούς ανθρώπους. Έχουν καταφέρει να ξανακουστεί η Ελληνική μουσική διεθνώς. Τα κορίτσια έχουν ένα ιδιαίτερο μουσικό ύφος, δημιουργώντας ρεμπέτικα, ροκ, με στοιχεία jazz, ηλεκτρονική μουσική κ.α. Μέχρι και τα Χριστουγεννιάτικα κομμάτια είναι ιδιαίτερα ενορχηστρωμένα. Αυτό που δημιουργήθηκε ήταν εξαιρετική εμπειρία και τα κορίτσια ήξεραν ακριβώς τι ήθελαν. Πέρασα πολύ ωραία στην ηχογράφηση, δεν με ταλαιπώρησαν καθόλου και μάλιστα το αντίθετο, καθώς με έκαναν να αισθανθώ πολύ όμορφα.
Αυτό είναι κάτι που μου είπαν κι άλλοι άνθρωποι με τους οποίους συνομίλησα και σίγουρα δεν είναι τυχαίο…
Και αυτό ξέρετε γιατί; Γιατί ξέρουν τι θέλουν. Όταν ξεκινάς να δουλεύεις με έναν άνθρωπο που δεν ξέρει τι θέλει σε οποιαδήποτε μορφή Τέχνης και έχει ο ίδιος ανασφάλεια, δεν υπάρχει περίπτωση να συνεννοηθείς. Αντίθετα, έχουμε να κάνουμε με δύο μεγάλες καλλιτέχνιδες. Έχουν διεθνή καριέρα, αναγνωρισμένη, έχουν βραβευτεί στο εξωτερικό, και είμαι επίσης περήφανη που μου δώσανε την ευκαιρία να μιλήσω γι’ αυτές. Κάτι εξίσου σημαντικό είναι ότι κάνουν παραγωγή και σκηνοθεσία μόνες τους. Έρχεται, δηλαδή, μια καινούργια γενιά ανθρώπων και μια γενιά με καινούργια πράγματα, που με κάνει να ελπίζω και να νιώθω ότι έχω… Χριστούγεννα όλο τον χρόνο.
Να σας μεταφέρω στα παιδικά σας χρόνια; Έχετε δεσμούς άλλωστε με τη Μαγνησία και τον Βόλο, όπως έχουμε αναφέρει σε προηγούμενη συζήτησή μας…
Ναι! Ο πατέρας μου ήταν από την Αγχίαλο και η γιαγιά μου από το Γερούκι Καρδίτσας. Είμαι Βολιώτισσα από την πλευρά του πατέρα μου. Είμαι περήφανη για τον τόπο μου. Εξάλλου, οι Βολιώτες είναι πάρα πολλοί οργανωμένοι άνθρωποι και ξέρουν ακριβώς τι τους γίνεται. Αυτό το πήρα κι εγώ. Από τον τόπο της μητέρας μου, τη Λευκάδα, πήρα το καλλιτεχνικό στοιχείο. Όχι μόνο είμαι περήφανη που είμαι από τον Βόλο, αλλά είναι και το αίμα μου εκεί!
Επισκέπτεστε τον Βόλο;
Δεν έρχομαι συχνά. Η αλήθεια είναι ότι επισκέπτομαι πιο πολύ την πόλη σε περιοδείες. Η ζωή μου είναι πολύ δύσκολη και δεν έχω επαφές με κανέναν συγγενή μου, ούτε από τον Βόλο, ούτε από την Λευκάδα. Μόνο με μερικά ξαδέρφια μου, που είμαστε οι επόμενες γενιές. Όμως, από τον Βόλο έχω πολύ όμορφες αναμνήσεις, όπως και από τη Λευκάδα. Με έμαθαν να αγαπώ τον τόπο μου και την Ελλάδα, καθώς και τους συγγενείς μου, με όποιον τρόπο μπορώ, γιατί η δουλειά μου και η οικογένειά μου απαιτεί όλο τον χρόνο μου. Ο Βόλος επίσης έχει βγάλει σπουδαίους ανθρώπους. Μάλιστα, στο θέατρο είχα και συμμαθητή Βολιώτη, τον Δημήτρη Βογιατζή.
Ποια είναι τα καλλιτεχνικά σας σχέδια τα οποία βρίσκονται ήδη στα σκαριά, αλλά και τα μελλοντικά;
Αρχικά, είμαι στην θεατρική παράσταση «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω» του Ντάριο Φο στο «Γυάλινο Μουσικό Θέατρο» , με τον Γιώργο Σουξέ, τον Τόνυ Δημητρίου, την Κατερίνα Τσάβαλου, τον Βασίλη Ρίσβα, τον Θοδωρή Ρωμανίδη, τον Επαμεινώνδα Μουζουρέα, τον Ανδρέα Βατζώλη και τον Παναγιώτη Παναγόπουλο, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά. Επίσης, έχω σκηνοθετήσει το έργο του Βασίλη Ρίσβα με τίτλο «Λείπεις» στο «Από Μηχανής Θέατρο», με πρωταγωνίστρια τη Ράνια Παπαδάκου. Μέσα σε όλα αυτά έχω και την οικογένειά μου.
Αυτό με την οικογένεια, ίσως είναι και ένα καλό που μας έμεινε από την περίοδο της καραντίνας;
Όχι για όλους. Με βλέπετε διστακτική, γιατί κάποιοι άνθρωποι, όντας σε μια δουλειά που ήταν έξω, μπορεί να «μπάφιασαν» με την οικογένεια αν δεν ταίριαζαν, άλλοι είχαν κακή συμπεριφορά και «βγήκαν» τα τέρατα. Ξεσκεπαστήκαν σιγά σιγά όλα και έπρεπε να ξεσκεπαστούν. Η καραντίνα κάνει ξεκαθαρίσματα τελικά. Αυτό γιατί αναγκαστήκαμε να ψάξουμε ενδόμυχα τι συμβαίνει. Ας ελπίσουμε να τελειώσει όλο αυτό, να σκεφτόμαστε θετικά και να είμαστε γενναιόδωροι. Ξέρετε, δεν γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι αν δεν είμαστε γενναιόδωροι. Πρέπει να αγαπάμε τους γύρω μας, να τους βοηθάμε όλο το χρόνο, να νοιαζόμαστε για τον διπλανό μας, αν κάποιος τον χτυπάει, τον δέρνει, τον πετάει στον δρόμο. Δεν πρέπει να είμαστε φοβισμένα ανθρωπάκια. Γιατί έτσι θα «τελειώσουμε» και εννοώ πνευματικά.
