Ν. Κουρής: «Το να πιστεύεις στο Θεό, είναι μία δική σου μόνο διαδικασία…»

Ο πρωταγωνιστής της παράστασης «Δον Ζουάν» μίλησε στο «Ράδιο-Ένα»

Ο «Δον Ζουάν» ήταν προγραμματισμένο να παρουσιαστεί απόψε στο Θερινό Δημοτικό Θέατρο Βόλου, αλλά ματαιώθηκε η παράσταση, ωστόσο ο πρωταγωνιστής της παράστασης Νίκος Κουρής, μίλησε στο “Ράδιο ΕΝΑ 102,5” και στον Ηλία Κουτσερή για την διαχρονικότητά του έργου και για την παρεξήγηση του χαρακτήρα του Δον Ζουάν, που όλοι πιστεύουμε πως είναι απλά …ένας γυναικάς. Ο αγαπημένος ηθοποιός δίνει μία διαφορετική οπτική στον ήρωα και επισημαίνει πως πρόκειται για ένα ανατριχιαστικά επίκαιρο έργο, που μιλά για την κοινωνία αλλά και την αληθινή ευτυχία των ανθρώπων.

Η παράσταση «Δον Ζουάν» παραμένει ελκυστική στον κόσμο, παρόλο που είναι γνωστό και παίζεται χρόνια, ως έργο. Υπάρχουν μυστικά που κάνουν το έργο επίκαιρο και τελικά ελκυστικό;

Είναι ελκυστικό και είναι… ανατριχιαστικά επίκαιρο κι αυτό μας λέει και ο κόσμος μετά την παράσταση. Πρόκειται για ένα σπουδαίο έργο ως γραφή από τον τεράστιο αυτό συγγραφέα, τον Μολιέρο και είναι ένα έργο που μιλάει για κάτι, που έχει σχέση με την αληθινή ευτυχία των ανθρώπων. Είναι μία κωμωδία και έπειτα «γυρίζει» το έργο και γίνεται μία «ευριπίδεια» θα την έλεγα κωμωδία, δηλαδή έχει μια πάρα πολύ βαθιά ειρωνεία για τους θεσμούς, τον τρόπο που λειτουργούν οι κοινωνίες, για τον τρόπο που λειτουργούμε οι άνθρωποι μέσα στις κοινωνίες.
Ο Δον Ζουάν δεν είναι ένας άνθρωπος που αλλάζει τις γυναίκες σαν τα πουκάμισα, ούτε είναι ένας Καζανόβας. Αυτή είναι η παρεξήγηση της μυθολογίας του έργου. Κι εγώ πριν ασχοληθώ με το έργο, νόμιζα ότι ο Δον Ζουάν ήταν ένας που πηγαίνει με πολλές γυναίκες, ενώ δεν έχει καμία σχέση μ’ αυτό. Αυτό είναι το ένα κομμάτι, που είναι και το πιο επιφανειακό. Το κυρίως κομμάτι, είναι ότι είναι ένας άνθρωπος που προσπαθεί να βρει τη δική του προσωπική επιθυμία, τη δική του αληθινή ζωή, το δικό του γούστο, τη δική του θεωρία, ιδεολογία, να μην πιστεύει σε πράγματα που του μάθανε, να μην ακολουθεί έναν τρόπο ζωής που δεν τον ευχαριστεί και είναι ένας άνθρωπος που είναι 100% ζωντανός. Είναι ερωτευμένος και τα βάζει με όλους. Στο τέλος πληρώνει το τίμημα της επιλογής του κι αυτό είναι το πιο επαναστατικό και πιο ενδιαφέρον για μένα κομμάτι. Κι έχει κι ένα συγκλονιστικό φινάλε, τη στιγμή που πληρώνει το τίμημα της επιλογής του, που έχει έναν μονόλογο περί υποκρισίας, από τα πιο σπουδαία πράγματα που έχω διαβάσει στο θέατρο, ένας μονόλογος «μνημείο» κι αυτός κάνει στον κόσμο πάρα πολύ μεγάλη εντύπωση για το πόσο σήμερα τα πράγματα είναι μόνο έτσι και δυστυχώς θα είναι για πάντα έτσι. Δηλαδή για να υπάρξει κάποιος μέσα σε μία κοινωνία πρέπει μόνο να υποκρίνεται. Δουλειά για να είναι εντάξει με τον σύντροφό του, για να τον αποδέχονται . Κάθε μορφή ζωής και κοινωνικής δομής μας επιβάλλει να υποκρινόμαστε. Κι αυτό είναι μια τρομερή δυστυχία.

Έχει ωστόσο στοιχεία το έργο, που ίσως για κάποιος ακόμη και σήμερα μπορεί να θεωρούνται αιχμηρά, ανατρεπτικά ή για άλλους σοκαριστικά; Για τη θρησκεία, την κοινωνία ας πούμε γενικότερα;

Είναι ένα έργο πάρα πολύ αιχμηρό, που, κατά τη γνώμη μου, είναι από τα μεγαλύτερα έργα που έχουν γραφτεί. Ένα έργο που πραγματικά σε αφυπνίζει. Προφανώς ο θεατής ζηλεύει τον Δον Ζουάν και την ελευθερία του ή την ελευθερία που διεκδικεί και επανατοποθετούνται πάρα πολλοί χαρακτήρες όχι γι’ αυτά που πιστεύουν, αλλά για τον τρόπο με τον οποίο τα πιστεύουν. Δηλαδή το να πιστεύεις στο Θεό, είναι μία δική σου διαδικασία, δεν είναι μία διαδικασία της εκκλησίας, δεν είναι μία διαδικασία κατήχησης. Η κατήχηση είναι κακό πράγμα λέει το έργο κι εγώ το προσυπογράφω.
Η κατήχηση για κάτι, είναι άλλο πράγμα από το να έχεις εσύ τη δική σου πίστη και είναι όχι μόνο δικαίωμά σου, αλλά υποχρέωσή σου απέναντι στον εαυτό σου να ανακαλύψεις τον τρόπο που θα πιστεύεις στο Θεό. Ο Δον Ζουαν είναι τόσο ειλικρινής ήρωας, τόσο ζωντανός και αληθινός που δεν υπάρχει τίποτα ψεύτικο και τάχα επαναστατικό. Ένας ήρωας τόσο βαθύς και σπουδαίος που λέει σε όποιον τον βλέπει – σε μια παράσταση- «ψάξε να βρεις τη δική σου επιθυμία και τη δική σου επιλογή στα πράγματα».
Την ώρα που πεθαίνει στο τέλος, είναι σαν να μας κλείνει το μάτι και να μας λέει την ώρα που εγώ πεθαίνω, επειδή όλοι θα πεθάνουμε νωρίτερα ή αργότερα, μέχρι τότε μπορείς να κάνεις κι εσύ κάτι. Δεν ξέρεις ποτέ, πότε θα πεθάνεις, άρα κάθε στιγμή στη ζωή σου είναι μια ευκαιρία για να κάνεις μία αρχή. Τόσο απλό ακούγεται, αλλά τόσο δύσκολο να το κάνει κανείς. Ο Δον Ζουάν για μένα είναι επαναστάτης γιατί αναλαμβάνει την ευθύνη των πράξεών του, πράγμα που δεν βλέπω να κάνει κανείς γύρω μου.

Συνήθως πετάμε το μπαλάκι των ευθυνών…

Έτσι ακριβώς. Το έργο λογοκρίθηκε, δεν παίχτηκε στο παλάτι, έχει περάσει πολύ μεγάλη περιπέτεια και είναι ένα έργο που πάντα μας προκαλεί και πάντα μας ζωντανεύει και πάντα μας ενδιαφέρει. Και νομίζω ότι η παράστασή μας είναι σήμερα εδώ μ’ έναν τρόπο πολύ ζωντανό. Έχουμε φροντίσει να είναι όσο δυνατό και όσο αστείο πρέπει, έτσι ώστε το έργο να ανοίξει όλη του τη βεντάλια στην κατανόησή του. Είναι πολύ εύληπτο και καθαρό πράγμα, δεν είναι… μοντερνιές.

Αντιλήφθηκα ότι σας ενθουσίασε, αλλά πόσο παράλληλα, σας δυσκόλεψε ο ρόλος;

Είναι ένας ρόλος πάρα πολύ σύνθετος, αλλά έχω μαζί μου και υπέροχους ηθοποιούς και τον Μάκη Παπαδημητρίου που κάνει τον Σγαναρέλ και τη τη Ζέτα Μακρυπούλια, που δεν είχαμε συνεργαστεί, αλλά αποδείχτηκε σπουδαία συνεργάτης και σπουδαία ηθοποιός και όλα τα παιδιά που παίζουν στην παράσταση είναι μια ομάδα ιδανική. Σημασία έχει με ποιους δουλεύεις και η μετάφραση είναι σημαντική. Να μεταφράσεις ένα έργο και να το κάνεις τόσο εύληπτο, χωρίς να χάσει καθόλου την ποίησή του, γιατί είναι ένα δύσκολο κείμενο. Είναι μια κωμωδία σε σημεία, είναι μια τραγωδία σε άλλα σημεία. Ο Μολιέρος έχει αναμείξει τα είδη κι έχει μέσα όλη την παλέτα των θεατρικών ειδών. Είμαι ευτυχισμένος που είμαι μέρος αυτής της παράστασης.

Εγγραφείτε στην ομάδα Magnesianews στο Viber για να λαμβάνετε ενημερώσεις.
Ακολουθήστε τη ροή Magnesianews στο Google News και μείνετε σε επαφή με ότι συμβαίνει.