Δύο νέα βιβλία εξέδωσαν τον μήνα Μάιο οι Εκδόσεις “Επίκεντρο” με τίτλο “Η ταυτότητα της πολιτικής στην μεταπολεμική Ελλάδα” του Ανδρέα Πανταζόπουλου και “Ποτέ δεν κολυμπάς δύο φορές στο ίδιο ποτάμι” του Αναστάση Περράκη.
“Η ταυτότητα της πολιτικής στην μεταπολεμική Ελλάδα”
Γιατί μία επιπλέον προσέγγιση της μεταπολεμικής περιόδου επικεντρωμένη ιδιαίτερα στην Μεταπολίτευση και τις μετέπειτα αναπτύξεις της; Σε τι θα μπορούσε να χρησιμεύσει; Σε ό,τι μας αφορά, η χρησιμότητά της θα μπορούσε να αναγνωρισθεί σε μια συνολικότερη ερμηνεία της ευρύτερης αυτής περιόδου, επικεντρωμένης στο ερμηνευτικό σχήμα του “εθνικολαϊκισμού”. Το ανά χείρας δοκίμιο, και σε ό,τι αφορά την περίοδο 1946-1989, αν και στηρίζεται κατά βάση σε πανεπιστημιακές διαλέξεις του υποφαινόμενου, τις επανεπεξεργάζεται και τις εμπλουτίζει σε ορισμένα σημεία τους. Παράλληλα προσπαθεί να συνοψίσει βασικές ερμηνευτικές παραδοχές μας για τις επόμενες δεκαετίες (1990, 2000 και 2010), αναδεικνύοντας εκείνα τα γεγονότα που, με την παρέμβαση κομμάτων, κινημάτων, ηγετών, διανοουμένων και κοινωνικών οργανώσεων, σχηματοποιούν ένα διάχυτο συμβολικό υλικό. Το παρόν δοκίμιο, συνεπώς, προσπαθεί να παρακολουθήσει τις κατά καιρούς ανασυνθέσεις της κομματικής και πολιτικής σκηνής με τις ιδεολογικές και αξιακές “εμμονές”, εθνικές και λαϊκές πάνω από όλα, που υποθέτουμε ότι διαπερνούν τις συλλογικές συμπεριφορές, την ίδια την νεοελληνική δύσμορφη ατομικότητα. Με την έννοια αυτή, η ανά χείρας μελέτη δεν συνιστά πολιτική ιστορία, αλλά μάλλον ένα ιδεολογικο-πολιτικό χρονικό επικεντρωμένο σε ό,τι έχουμε αποκαλέσει εθνικολαϊκισμό. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).
“Ποτέ δεν κολυμπάς δύο φορές στο ίδιο ποτάμι”
«Ποτέ δεν κολυμπάς δύο φορές στο ίδιο Ποτάμι – αλλά βγαίνεις πιο πλούσιος σε εμπειρίες, σε ιδέες, σε φίλους». Γιατί «γίνανε αυτά τα κείμενα βιβλίο»; Το 1994, επισκέφθηκα μαζί με άλλους δύο φίλους το πατρικό του ενός εξ αυτών, μια φάρμα στην κορυφή ενός λόφου σε ένα μικρό χωριό της Ουαλίας. Ήταν η εποχή που και οι τρεις γράφαμε τα διδακτορικά μας. Ο πατέρας του οικοδεσπότη μας, το βράδυ μετά την pub μας είπε μισο-αστεία μισο-σοβαρά: «Ο πατέρας μου έλεγε πως ο κάθε άντρας [ξέρω, σεξιστικό, αλλά έτσι τα λέγανε οι παλιοί] πρέπει να φυτέψει ένα δέντρο, να κάνει ένα παιδί και να γράψει ένα βιβλίο. Εσείς αρχίσατε και οι τρεις ανάποδα». Του εξηγήσαμε πως το διδακτορικό δεν μετράει για βιβλίο. Επειδή από τότε και μετά φύτεψα αρκετά δέντρα και έκανα δύο παιδιά, σκέφτηκα πως ίσως η συλλογή κειμένων να μετράει τελικά για βιβλίο.
