Πρόκειται για έναν άνθρωπο που σε κερδίζει απ΄την πρώτη στιγμή, με το χιούμορ του, την ευγένεια και αμεσότητά του, τον αυθορμητισμό του, είναι προσιτός και ειλικρινής και στη δουλειά του, πολυτάλαντος και εργασιομανής. Ο Δημήτρης Πιατάς, δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, ενώ όσοι έχουμε την χαρά να τον γνωρίζουμε χρόνια, λόγω και της παρουσίας του στον πανέμορφο Λαύκο, τότε, σίγουρα ξέρουμε πολύ καλά και την αγάπη του για τον τόπο μας.
Σήμερα στο «Volos Out» με το άνοιγμα επί της ουσίας του θεάτρου, ανοίγει και την καρδιά του, ξεδιπλώνοντας τα όνειρα, τις σκέψεις και τους στόχους του, από τη θέση πλέον του Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ Βόλου.
«Η ιστορία αυτή, δεν είναι ενός ανθρώπου, αλλά συλλογική», λέει με νόημα και τονίζει ότι «αφορά και την ίδια την πόλη που πρέπει να σε στηρίξει, και τους συνεργάτες και τους συντελεστές που χωρίς αυτούς δεν μπορείς να κάνεις κάτι».
Άλλωστε όπως με ειλικρίνεια λέει, «εγώ δεν ήρθα ν’ αναστατώσω κάποια πράγματα. Ήρθα να συμπληρώσω και το κυριότερο είναι ότι θέλω να αξιοποιήσω όλο το διαθέσιμο και ενεργό δυναμικό της πόλης αρχικά».
Βέβαια όμως ομολογεί, «το δύσκολο, είναι κάποιος να πάρει τις ευθύνες, αν θες να είσαι καπετάνιος όμως, και το κυριότερο αν βυθιστεί το καράβι, να βυθιστείς με αυτό και όχι να φύγεις πρώτος. Τα ποντίκια φεύγουν πρώτα. Στόχος μας όμως, δεν είναι να βυθίσουμε κανένα καράβι. Θέλουμε να επιπλέει και να λάμπει αυτή η ιστορία».
Αναφερόμενος στο ανακαινισμένο θέατρο, τονίζει ότι «αυτομάτως έχεις ένα… γήπεδο για να κάνεις πρωταθλητισμό, όχι ν’ ανεβάσεις μία παράσταση δωματίου», ενώ σε ότι τον αφορά και την αισιοδοξία του γενικότερα, αναφέρει ότι «από τη φύση μου, ακόμη και στα πιο σκοτεινά πράγματα ωστόσο, βλέπω και μία αισιόδοξη ματιά. Είναι η διαστροφή μου, είμαι κωμικός !».
Με αφορμή την παράσταση το «Μαύρο Κύμα» με την οποία ανοίγει η θεατρική αυλαία, επισημαίνει ότι «το Θέατρο πρέπει ν’ αφουγκράζεται και την πόλη, και θέλω αυτό το πρώτο δείγμα…»
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΗΛΙΑ ΚΟΥΤΣΕΡΗ
Κύριε Πιατά, να ξεκινήσω απ΄τα προηγούμενα , αλλά πρόσφατα, καταρχήν καλλιτεχνικά γεγονότα, πριν φθάσουμε στα σημερινά… Εντυπωσιάσατε κατά κοινή ομολογία, στην τελετή έναρξης του 64ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης…
Μου έγινε μία πολύ τιμητική πρόταση από το Φεστιβάλ και από τον πρόεδρό του κο Ανδρεαδάκη, να είμαι ο οικοδεσπότης του ανοίγματος των εκδηλώσεων. Εγώ είμαι σινεφίλ ούτως ή άλλως και παρακολουθούσα από μικρός το Φεστιβάλ. Τώρα μου… έλαχε η τιμή ν’ ανοίξω πανηγυρικά ένα φεστιβάλ που πραγματικά στέφθηκε με πολύ μεγάλη επιτυχία και με την προσέλευση του κόσμου και την ανταπόκριση, και με τις ταινίες που είναι πολύ υψηλού επιπέδου και των καλεσμένων. Ξεκινάμε από την Μπελούτσι που έγινε … χαμός, και με τη παραμονή του Νίκου Περράκη και ήμουν παρών στη βράβευσή του, ενώ το κοινό είχε συνομιλία μαζί του και με μένα. Παρόντες ήταν και εξαιρετικοί κινηματογραφιστές όπως ο Σλέντορφ και ο Πεν. Ήταν μία εξαιρετική και ενδιαφέρουσα η φετινή χρονιά όσον αφορά στη Θεσσαλονίκη και το Φεστιβάλ Κινηματογράφου.
Κι άλλοι δεσμοί όμως υπάρχουν, πέρα απ΄το Φεστιβάλ, με τη συμπρωτεύουσα και τους … «Κωμικούς» στο ΚΘΒΕ
Είχα μία πολύ ενδιαφέρουσα χημεία. Το καλοκαίρι βρέθηκα σε παράσταση επίσης φεστιβαλική, «Επιδαύρεια». Τις Τρωάδες του Ευρυπίδη και συνεχίστηκε αυτή η πετυχημένη χημεία με το ΚΘΒΕ. Μου έκαναν την τιμή ν’ αναλάβω τη σκηνοθεσία και να παίξω, με ένα έργο που είναι για μένα εμβληματική παράσταση, δουλειά ζωής. Λέγεται «Οι Κωμικοί», που είναι αναφορά στους κωμικούς του προπολεμικού θεάτρου και κινηματογράφου. Είναι μία παράσταση έπους, με 30 ηθοποιούς και μουσικές. Είναι πραγματικά μία δύσκολη παραγωγή. Είμαι αυτήν τη στιγμή στο στάδιο των προβών και χαίρομαι πάρα πολύ που βρίσκομαι και κάνω αυτά τα δύσκολα στοιχήματα που βγαίνουν τώρα στο τέλος και που έχουν σχέση και με τον Βόλο.
Ας έρθουμε λοιπόν και στον Βόλο και στη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ, αλλά και στα στοιχήματα στα οποία αναφερθήκατε…
Πρέπει να βάζεις πάντοτε τον πήχη ψηλά και ο στόχος αν είσαι αθλητής ή καλλιτέχνης είναι να μην περνάς από κάτω, αλλά από πάνω ή να τον ρίχνεις! Κάνοντας χιούμορ βέβαια, διεκδικώ η φυσική μου παρουσία στον Βόλο να έχει όσο το δυνατόν πιο ψηλό πήχη. Ξέρω και το βίωσα ότι ο Βόλος πέρασε δύσκολα με αυτές τις συνθήκες και σηκώνω ψηλά τα χέρια. Η Φύση είναι πιο ισχυρή από εμάς και από οποιονδήποτε, και με αυτές τις δυσκολίες έχει πολύ περισσότερο ενδιαφέρον αυτά που έχω πρόθεση να πετύχουμε και να κάνουμε. Χρησιμοποιώ πληθυντικό γιατί η ιστορία δεν είναι ενός ανθρώπου, αλλά συλλογική. Αφορά και την ίδια την πόλη που πρέπει να σε στηρίξει, και τους συνεργάτες και τους συντελεστές που χωρίς αυτούς δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Η δουλειά μας δεν είναι μοναχική, είναι συλλογική. Το δύσκολο βέβαια, είναι κάποιος να πάρει τις ευθύνες, αν θες να είσαι καπετάνιος, και το κυριότερο αν βυθιστεί το καράβι, να βυθιστείς με αυτό και όχι να φύγεις πρώτος. Τα ποντίκια φεύγουν πρώτα. Στόχος μας δεν είναι να βυθίσουμε κανένα καράβι. Θέλουμε να επιπλέει και να λάμπει αυτή η ιστορία, μιλώντας για τον Βόλο και τους στόχους που έχουμε βάλει.
Ποιος είναι λοιπόν ο σκοπός… Οι στόχοι, τα όνειρά σας, για το μέλλον του ΔΗΠΕΘΕ Βόλου;
Υπάρχει ένας σκοπός, είναι σίγουρο. Δεν αυτοσχεδιάζω ποτέ. Ξέρω τις δυσκολίες κι αυτό μου αρέσει πάρα πολύ. Δώστε μου προβλήματα να τα λύσουμε… Θα ήταν υπέροχο όλα να είναι στρωμένα με χαλί και να είναι όλα πολύ καλά. Σκεφτείτε ότι ο Βόλος διαθέτει αυτήν τη στιγμή ένα συγκλονιστικό θέατρο που δεν το έχει άλλος χώρος περιφέρειας, εκτός Αθήνας ή Θεσσαλονίκης. Η Πάτρα διαθέτει έναν υπέροχο χώρο, εξαιρετικό, του Τσίλερ, αλλά εδώ μιλάμε για ένα σύγχρονο θέατρο που φτιάχτηκε το ΄80 και έχει δυνατότητες μοναδικές κατασκευαστικές. Ένα θέατρο 900 θέσεων με μία τεράστια σκηνή, με όλη την ιστορία της υποδομής, αυτομάτως έχεις ένα… γήπεδο για να κάνεις πρωταθλητισμό, όχι ν’ ανεβάσεις μία παράσταση δωματίου. Και καλείσαι με τα χρήματα που σου διαθέτουν Δήμος και Υπουργείο, μόνο δωματίου παράσταση μπορείς να κάνεις κι εγώ διεκδικώ να κάνω κάτι πολύ πιο σημαντικό, λόγω χώρου. Αν είχα ένα μικρότερο θέατρο θα έκανα κάτι αντίστοιχο. Έχω έναν εξαιρετικό χώρο που όμως κινδύνευσε με τις πλημμύρες και τα νερά, με τα υπόγεια να γεμίζουν και να καθαρίζονται. Το ότι το θέατρο ήταν γυμνό και δεν είχε εξοπλισμό, είμαστε τυχεροί, μέσα στο πολύ κακό και άσχημο πράγμα που συνέβη στην πόλη… Γιατί, αν είχαμε αγοράσει μηχανήματα που είναι πανάκριβα (ηλεκτρολογικός εξοπλισμός υψηλού επιπέδου) θα είχαν καταστραφεί και θα ήταν διπλή η καταστροφή μας. Από τη φύση μου, ακόμη και στα πιο σκοτεινά πράγματα ωστόσο, βλέπω και μία αισιόδοξη ματιά. Είναι η διαστροφή μου, είμαι κωμικός (γέλια). Ακόμη και σε μία καταστροφή τέτοιου είδους, το θετικό είναι ότι δεν είχαμε μηχανήματα! Τα μάρμαρα καθαρίζονται!
Αν αφήσουμε το πρώτο άνοιγμα του θεάτρου, το οποίο έγινε με το εντυπωσιακό αφιέρωμα στον Βαγγέλη Παπαθανασίου , εξίσου εντυπωσιακή αναμένεται και η συνέχεια με αυτά που γνωρίζω, ότι θεατρικά, έχετε ετοιμάσει…
Για την πρώτη θεατρική παραγωγή κάθε μέρα έχω άμεση επικοινωνία. Έχω την καλλιτεχνική διεύθυνση, αλλά στα πρακτικά σκηνοθέτης είναι ο Βαγγέλης Βογιατζής με επιτελείο από Βολιώτες καλλιτέχνες, σκηνογράφο, ενδυματολόγο, video artist, μουσικούς. Είναι όλοι Βολιώτες και το στελεχώνω με συναδέλφους ηθοποιούς Βολιώτες. Εγώ δεν ήρθα ν’ αναστατώσω κάποια πράγματα. Ήρθα να συμπληρώσω και το κυριότερο είναι ότι θέλω να αξιοποιήσω όλο το διαθέσιμο και ενεργό δυναμικό της πόλης αρχικά. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα έχω επισκέψεις, εννοείται. Αλλά τα πρώτα δείγματα προσωπικής μου δουλειάς θα ήθελα να είναι, ως μία πρώτη κίνηση, να δουλέψω με επιτελείο και ανθρώπους από τον Βόλο. Δεν έχω πρόθεση να αδικήσω κανέναν. θα ήθελα να τους αξιοποιήσω όλους, αλλά είναι ανέφικτο αυτό. Αυτό δεν γίνεται πουθενά στον κόσμο αλλά προσπάθησα να έχω αξιοκρατικά κριτήρια. Κανείς δεν ήταν φίλος μου για να πω ότι τον πήρα επειδή είχε μέσον. Κανείς δεν είχε μέσον. Τιμώ όλους τους υποψήφιους, απλώς ο Σάκης Σερέφας, έγραψε ένα μοναδικό έργο και το βρίσκω εξαιρετικά τιμητικό για την ίδια την πόλη να γράψει ένα έργο και να είναι η πρώτη παράσταση.
Αναφέρεστε λοιπόν, στο «Μαύρο Κύμα»…
Πράγματι, λέγεται «Μαύρο Κύμα», μία παράσταση γραμμένη για τον Βόλο. Εδώ μιλάμε για μία θεατρική παράσταση, δρώμενο που τα περιλαμβάνει όλα μέσα. Ο Σάκης Σερέφας το τεκμηρίωσε ιστορικά. Αφορά τους πρόσφυγες που ήρθαν το 1922 από την Ιωνία και στήσανε το σπιτικό τους και έφτιαξαν τη Νέα Ιωνία και αν θέλετε διαφοροποίησαν και την πόλη επί τω βελτίω. Αν θέλετε καταγράφω αυτήν την ιστορία της Προσφυγιάς. Το μόνο «κλείσιμο ματιού» στο σήμερα και ήταν πρόθεσή μου, και θεωρώ ότι ο σκηνοθέτης Βαγγέλης Βογιατζής θα το κρατήσει, αν θέλετε περιέργως πώς, έχει μία επικαιρότητα πικρή μεν, του πόσο εύκολα μπορείς να γίνεις πρόσφυγας και στον ίδιο σου τον τόπο, από μία καταστροφή, μία πλημμύρα στην οποία χάνεις το σπίτι σου, που συνέβη στη Μαγνησία. Δεν έγινε η Μικρασιατική Καταστροφή αλλά μία κλιματική, που μπορεί να πονάει περισσότερο αν δεν την περιμένεις και καθόλου κιόλας και είσαι και αθώος τελείως για τα γεγονότα που συμβαίνουν. Το Θέατρο πρέπει ν’ αφουγκράζεται και την πόλη, και θέλω αυτό το πρώτο δείγμα. Έχουμε δώσει μία ημερομηνία για έναρξη, 21 Δεκεμβρίου, θέλοντας πριν φύγει η χρονιά, μαζί με τις υπόλοιπες γιορτές και εορταστικές παραστάσεις και το ΔΗΠΕΘΕ να είναι παρόν με μία παράσταση. Χρειάζομαι και τη βοήθειάς σας. Αν θέλετε, μας δίνει κουράγιο και δύναμη για να παλέψουμε για το καλύτερο δυνατό, για μία πόλη που το αξίζει.
Info
Ο Δηµήτρης Πιατάς γεννήθηκε στην Αθήνα το 1951 και αποφοίτησε από τη Δραµατική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Υπήρξε ιδρυτικό µέλος του Αµφιθεάτρου του Σπύρου Ευαγγελάτου. Συνεργάστηκε µε το Ελεύθερο Θέατρο και την Ελεύθερη Σκηνή σε µια σειρά από επιτυχηµένες επιθεωρήσεις. Ως θιασάρχης ανέβασε αρκετά κλασικά έργα, ελληνικά και ξένα.
Ως πρωταγωνιστής έχει ερµηνεύσει ρόλους κλασικού και σύγχρονου ρεπερτορίου σε συνεργασία µε µεγάλους θεατρικούς φορείς, όπως το Εθνικό Θέατρο, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, το Μέγαρο Μουσικής, η Εθνική Λυρική Σκηνή, και µε αρκετά ΔΗΠΕΘΕ. Έχει λάβει µέρος σε ραδιοφωνικές και σε τηλεοπτικές παραγωγές, καθώς και σε πολλές κινηµατογραφικές ταινίες. Είναι όμως και συγγραφέας. Το τελευταίο του, σχετίζεται με τη Μαγνησία, τo Σινέ Λαύκος είναι το τρίτο κατά σειρά βιβλίο του, µετά το Μηχανάκι, γκόµενα και αρχηγός (1982) και τη θεατρική διασκευή του έργου Ο καλός στρατιώτης Σβέικ (1997).
