Συγγραφικός …χείμαρρος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η Ρένα Ρώσση-Ζαΐρη με 17 βιβλία για ενήλικες και πάνω από 150 παιδικά βιβλία στο συνολικό έργο της, που συνεχίζει ακατάπαυστα. Ως χείμαρρος όμως, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως προσωπικότητα, αφού μέσα από την συνέντευξή της στο Ράδιο ΕΝΑ και στον Ηλία Κουτσερή νιώθει κανείς ότι μιλάει περισσότερο με ένα φιλικό του πρόσωπο. Άλλωστε, αυτός είναι και ο στόχος της συγγραφέως, να γίνεται φίλη και να μιλάει στον ενικό με όλους τους αναγνώστες της. Και είναι η αλήθεια ότι τον στόχο της τον πετυχαίνει.
«Έχω έρθει πολλές φορές στον Βόλο ειδικά για τις εκδηλώσεις των παιδικών μου βιβλίων και θέλω να δώσω πολλές αγκαλιές και φιλιά στους φίλους μου. Ο Βόλος είναι από τα ωραιότερα κομμάτια της πανέμορφης χώρας μας».
«Είχα ανάγκη την αγάπη από μικρή ηλικία και την βρήκα
μέσα στην οικογένειά μου, αλλά και στους αναγνώστες μου»
Η περίοδος της πανδημίας με τα αλλεπάλληλα lockdown δεν αποτέλεσε μια εύκολη περίοδο για την συγγραφέα, ήταν όμως γόνιμη συγγραφικά, καθώς γέννησε την «Ολίβια» (κυκλοφορεί απ τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ), αλλά, όπως πληροφόρησε, ήδη είναι έτοιμο και το επόμενο βιβλίο με το όνομα «Αλμύρα». «Η πανδημία με τον εγκλεισμό ήταν από τα πιο δύσκολα κομμάτια από τότε που γεννήθηκα. Νόμιζα ότι ζω σε μία ουτοπία, ότι βλέπω κάποιο έργο και θα ξυπνήσω. Για εμένα η καραντίνα θα λήξει στην ουσία, όταν ξεκινήσω να κάνω εκδηλώσεις στα βιβλιοπωλεία», δήλωσε, για να μπορεί πάλι να βλέπει τους αναγνώστες της τους οποίους θεωρεί φίλους καρδιάς. «Είχα ανάγκη την αγάπη από μικρή ηλικία και την βρήκα μέσα στην οικογένειά μου, αλλά και στους αναγνώστες μου. Είμαι απλώς η Ρένα για όλους τους αναγνώστες μου». Η συγγραφή στάθηκε ως δεκανίκι στον εγκλεισμό της, σε έναν εγκλεισμό μάλιστα που εφόσον δεν μπορούσε η ίδια να ταξιδέψει, ταξίδεψε τους ήρωες των βιβλίων της.
Να σας συστήσω την «Ολίβια»
Η «Ολίβια» άρχισε να μεγαλώνει μέσα στην καραντίνα, μια καραντίνα που σύμφωνα με τη συγγραφέα μας έμαθε ότι ο κόσμος υπάρχει μονάχα όταν τον μοιραζόμαστε, όταν υπάρχει το εμείς και όχι το εγώ. Η ηρωίδα του βιβλίου, δεν είναι άγνωστη ούτε στη συγγραφέα ούτε στο αναγνωστικό κοινό, εφόσον «γεννήθηκε» στο προηγούμενο βιβλίο, το «Τιρκουάζ». Είναι ευάλωτη, αλλά και δυναμική, είναι αστυνομικός και γυναίκα, στοιχεία που οδήγησαν τη συγγραφέα να «κολλήσει» μαζί της, όπως συγκεκριμένα δηλώνει. «Εφόσον τελείωσα λοιπόν το «Τιρκουάζ», η Ολίβια κάθισε δίπλα μου και απλά βούτηξα στη ζωή της. Μια ζωή με έναν πατέρα αστυνομικό, έναν πατέρα δίκαιο, όπως φανταζόμαστε τον κλασικό Έλληνα πατέρα. Η Ολίβια μου έμαθε αμείλικτες αλήθειες, αλήθειες που ταλαιπώρησαν κι εμένα προσωπικά στη ζωή μου. Όταν ήμουν μικρή μου είχαν πει ψέματα για να μην με πληγώσουν, πως κάποια στιγμή θα έρθει η μαμά μου, κι εγώ ακόμα την περιμένω», αναφέρει με εξομολογητικό τόνο φωνής μέσα από την προσωπική της αλήθεια. Με τον χαρακτήρα της Ολίβιας αναρωτήθηκε και έψαξε για πρώτη φορά την σημαντικότητα της αλήθειας στο πρόσωπο των παιδιών, αλλά και την έννοια της συγχώρεσης. «Πρέπει να φέρνουμε τα παιδιά μας σε επαφή με την σκληρή πραγματικότητα;», διερωτάται και πιάνει ταυτόχρονα τον αναγνώστη από το χέρι για να βρει και αυτός τις δικές του απαντήσεις, όπως σημειώνει, για να καταλήξει λέγοντας ότι όλοι οι ήρωες στο τέλος παίρνουν αυτό που τους αξίζει και οδηγούνται στην κάθαρση. Το βιβλίο, εκτός από την αλήθεια όμως και τη συγχώρεση, «αγκαλιάζει» και τον έρωτα, έναν έρωτα που δεν έχει σχέση μόνο με τον έρωτα ενός άντρα και μιας γυναίκας, αλλά με τον έρωτα που υπάρχει παντού. «Πάντα γράφω για τον έρωτα, γιατί είναι η ανάσα του Θεού πάνω στη γη, όπως είχε πει και ο λατρεμένος μου Καζαντζάκης».
Το εξώφυλλο της Ολίβια και η γραφή-ντεντέκτιβ των ψυχών
Το εξώφυλλο του βιβλίου ταλαιπώρησε αρκετά τη συγγραφέα, αλλά και τον εκδοτικό οίκο για να είναι απόλυτα ταιριαστός με την προσωπικότητα της Ολίβιας και τα μηνύματα του βιβλίου. Η Ρένα Ρώσση-Ζαΐρη εξηγεί: «Είναι χαρακτηριστικό του βιβλίου γιατί αποδίδει το χαρακτήρα της Ολίβιας, αλλά και ένα σημαντικό μήνυμα μόνο με ένα πούπουλο. Ότι όσοι έχουν φύγει από κοντά μας θα είναι πάντα κοντά μας».
Αν κάτι ακολουθεί ένα βιβλίο αυτό είναι οι κριτικές και τα σχόλια. Μια κριτική για την Ολίβια αναφέρει ότι τα μηνύματα που περνά είναι σύγχρονα και αφορούν πολλούς ανθρώπους με αποτέλεσμα να υπάρχει ταύτιση. «Γίνεται μετά να μην ευχαριστώ τον Θεό που έγινα συγγραφέας, όταν ακούω τέτοιες κριτικές;», απαντά νιώθοντας ευλογημένη για το συγγραφικό ταλέντο της που έγινε επάγγελμα, ενώ αναφέρει ότι έχει πολύ άγχος μέχρι να ακούσει τις κριτικές και τα λόγια από τους αναγνώστες της. «Η γραφή είναι η ανάσα μου και γράφω από μικρό παιδάκι, ίσως γιατί μεγάλωσα σε εκδοτική οικογένεια. Ο πατέρας μου είχε εκδοτικό οίκο. Μικρή, μάλιστα δεν μιλούσα καθόλου, εξού και το Τζοκόντα, όνομα που με αποκαλούσε ο πατέρας μου. Έτσι ό, τι ήθελα να πω το έγραψα. Μέσα από τη γραφή μου προσπαθώ να γίνω ντεντέκτιβ ψυχών κάτι το οποίο με ξετρελαίνει. Είναι ευτυχία να έχεις ένα επάγγελμα που σου αρέσει, γιατί το μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου το περνάς με αυτό».
