Συγγραφέας, στιχουργός, μουσικός που κατέχει και τον τίτλο “ο συγγραφέας των 100.000 αντιτύπων”. Ο Σπύρος Πετρουλάκης με το συγγραφικό του έργο, έχει καταφέρει να γίνει ένας από τους αγαπημένους ανθρώπους του μυθιστορήματος στην Ελλάδα, με τα βιβλία του να θίγουν πολλά κοινωνικά ζητήματα. “Η Νύχτα της Αλήθειας” (εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ) είναι το τελευταίο δημιούργημά του και ο ίδιος μιλώντας στον Ηλία Κουτσερή και στο «Ράδιο ΕΝΑ 102,5» αποκαλύπτει τα ερεθίσματα για τη συγγραφή του βιβλίου, τα χαρακτηριστικά που αγαπά στους ήρωές του, αλλά και για τα μηνύματα που θέλει να περάσει στο αναγνωστικό κοινό.
Σας υποδεχόμαστε κάθε χρόνο μεταξύ Απριλίου- Ιουνίου στον Βόλο, όμως φέτος ο κορωνοϊός, άλλαξε τα σχέδιά σας, όπως και στους περισσότερους συγγραφείς…
Ναι, φέτος ο κορωνοϊός μας ανέτρεψε τα δεδομένα, τα προγράμματα και μας βάζει ένα … αγκαθάκι στο δάχτυλο, να μας θυμίσει ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Πέρα από αυτά που γνωρίζουμε ότι αναβλήθηκαν, εκδηλώσεις, παρουσιάσεις κτλ, σε προσωπικό και συγγραφικό επίπεδο, πως σας επηρέασε η κατάσταση, θετικά ή αρνητικά;
Εγώ ανήκω και στις δύο κατηγορίες. Στην αρχή με αποσυντόνισε όλη αυτή η πρωτόγνωρη κατάσταση, αυτό το κλείσιμο στο σπίτι, οι υποχρεωτικές πορείες και διαδρομές. Δεν μπορούσα να γράψω, δεν ήθελα να γράψω, δεν ήθελα να παρακολουθήσω όλη αυτή την εξέλιξη που με ξένιζε και μου προκαλούσε αποστροφή, αλλά σιγά σιγά επανήλθα στην καθημερινότητά μου, είδα την πραγματικότητα, έπρεπε να την αντιμετωπίσω. Είμαι ένας άνθρωπος ονειροπόλος, θεωρώ ότι τα σύνορα με κλείνουν, θέλω να είναι ανοιχτά όλα. Να είναι μία ανοιχτή θάλασσα μπροστά μου, να την ταξιδέψω, να είναι έτσι η καθημερινότητά μου. Όταν μπαίνουν τα όρια, αισθάνομαι φυλακισμένος.
Εκτός ότι μας έλειψε όλο αυτό το ταξίδι, οι συναντήσεις με τους ανθρώπους που έχουν αγαπήσει τα βιβλία, που έχουμε αγαπηθεί, που έχουν ταιριάξει τα χνώτα μας, με τους φίλους, τους αναγνώστες, μας έλειψε και η προσωπική ελευθερία. Θα προτιμούσα να μην το είχαμε περάσει όλο αυτό, αν και πήραμε κάποια “μαθήματα”.
Η συγγραφή της “Νύχτας της Αλήθειας”, το έβδομο μυθιστόρημα, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας είχε προηγηθεί του κορωνοϊού έτσι;
Το βιβλίο ήταν έτοιμο, αλλά προτιμήσαμε να μην το δώσουμε στα διαδικτυακά βιβλιοπωλεία μόνο, να το κρατήσουμε πίσω, έτσι όταν πέρασε το lockdown να το δώσουμε σε όλα τα βιβλιοπωλεία, να κινηθεί απ΄όλα τα μέσα, έτσι ώστε να το προμηθευτεί ο κόσμος.
Ποιο ήταν το ερέθισμα για τη “Νύχτα της Αλήθειας”;
Το ερέθισμα στάθηκε ένα ανθρώπινο γεγονός, ένας παππούς σ’ ένα κυλικείο Νοσοκομείου, μπροστά στη βιτρίνα να χαζεύει τα τρόφιμα, τα σάντουιτς. Εγώ κάθομαι λίγο πιο πίσω, πίνω έναν καφέ και παρακολουθώ τη σκηνή, καθώς γενικά μ’ αρέσει να παρακολουθώ τους ανθρώπους, τι κάνουν, πως συμπεριφέρονται, γιατί τους “χρησιμοποιώ” μέσα στα βιβλία μου. Ο παππούς, αν μπορώ να τον χαρακτηρίσω ήταν «ένα ρημάδι της ζωής», καμπουριασμένος, δεν περπατούσε καλά, ήταν κάπως κακοντυμένος. Αυτός ο άνθρωπος, είχε “χτυπήματα” πολλά, όχι μόνο τα γηρατειά. Μπροστά στο τζαμάκι της βιτρίνας με τα φαγητά, έβαλε το χέρι του στην τσέπη κι έβγαλε κάτι ψιλά να τα μετρήσει. Και μόνο η εικόνα αυτή, ήταν ικανή να με συνταράξει και να κολλήσω το βλέμμα μου εκεί, να δω την κίνησή του, την έκφρασή του. Δεν του έβγαιναν τα χρήματα, τα έβαλε στην τσέπη κι έκανε να φύγει. Η πρώτη σκέψη ήταν να σηκωθώ να τον ρωτήσω τι ήθελε. Με πρόλαβε όμως, η κοπέλα που εργάζονταν στο κυλικείο και με έναν αέρα … γυναίκας που έχει αρπάξει τη ζωή από τα μαλλιά, τον ρώτησε τι θέλει κι εκείνος απάντησε ότι δεν του φτάνουν τα λεφτά. Κι εκείνη του φώναξε “Έλα εδώ”. Ο αέρας αυτής της γυναίκας και η αξιοπρέπεια του παππού που δεν ήθελε να τον κεράσει κανένας, με έβαλε σε σκέψεις. Του έδωσε ένα σάντουιτς, νερό και καφέ κι κάθισε κι έφαγε μαζί του στο διάλειμμά της. Αυτή η εικόνα με συγκλόνισε. Αυτούς τους έκανα ήρωες του βιβλίου μου. Ο παππούς έλεγε την ιστορία του στην Ελευθερία , (έτσι ονόμασα την ηρωίδα του βιβλίου μου) και στην πορεία έλεγε κι εκείνη τη δική της ιστορία στον παππού. Μέσα από αυτά τα κομμάτια, βλέπουμε την ανθρωπιά, την αγάπη προς τον συνάνθρωπο και την αγάπη προς τη ζωή. Χωρίς να είναι ιδανικοί ήρωες, χωρίς να είναι supermen να τα καταφέρνουν παντού, τους κάνω να έχουν φάει τα χαστούκια της ζωής, να έχουν περάσει τις δυσκολίες, να έχουν κάνει σοβαρά λάθη. Κανένας ήρωάς μου δεν είναι superman. Είναι καθημερινοί άνθρωποι. Έχω δώσει τη σκυτάλη στους ήρωές μου να οδηγήσουν τους αναγνώστες στη «Νύχτα της Αλήθειας» κι εκεί θα καταλάβουν όλοι, πως ό,τι σκέφτονται για τη ζωή μπορεί να ανατραπεί μέσα σε μια νύχτα μόλις.
Αυτό το συμβάν ήταν το έναυσμα κι ακόμη μία ιστορία που την είπε ένας μεγάλος καλλιτέχνης και την έχω μεταφέρει στο βιβλίο μου. Συμβαίνει στην εποχή του Εμφυλίου και με έκανε όταν το έμαθα να συγκλονιστώ και είπα ότι αυτό πρέπει να το μάθει και ο κόσμος. Αυτά τα δύο κομμάτια ήταν η απαρχή για να γράψω το βιβλίο.
Σας ενδιαφέρει να καταπιάνεστε με κοινωνικά θέματα, γιατί βλέποντας και τα άλλα σας βιβλία, αντιλαμβάνονται μια ιδιαίτερη ευαισθησία…
Είμαι ένας άνθρωπος που αγαπάω τους γύρω μου και με απασχολεί πάρα πολύ το πρόβλημα του καθενός. Γενικά στα κοινωνικά ζητήματα, είτε είναι μία ασθένεια, είτε μια οικογενειακή δύσκολη κατάσταση προσπαθώ με τον τρόπο μου να δώσω λύσεις. Πολλές φορές βάζω τον εαυτό μου στη θέση αυτών που έχουν διάφορα προβλήματα και προσπαθώ να δω εγώ πως θα λειτουργούσα και τι θα μπορούσα να αλλάξω. Τα βιβλία μου είναι ένας καθρέπτης της σημερινής εποχής. Δεν θα κουνήσω ποτέ το δάχτυλο στον αναγνώστη, δεν θα του πω πως έτσι πρέπει να κάνεις για να ζήσεις καλύτερα. Ο καθένας ξέρει τι πρέπει να κάνει. Δεν μπορώ να δώσω συμβουλές.
Ένα ακόμη πράγμα που διαπιστώνω στα βιβλία σας, είναι πως θέλετε να μας… γυρίζετε σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, είτε μέσα από τα πρόσωπα, είτε μέσα από τις περιγραφές, είτε από τα σημεία που βρίσκονται οι ήρωες. Με τη «Νύχτα της Αλήθειας», συγκεκριμενοποιείται το σημείο;
Εγώ όπως αγαπώ τους ανθρώπους όταν τους γνωρίσω και δένομαι μαζί τους, έτσι δένομαι και με τους τόπους, που γνωρίζω. Κρατώ τα καλύτερα σημεία για να τα βάλω στα βιβλία μου, να γίνει ο καμβάς του έργου. Στη «Νύχτα της Αλήθειας» έχω χρησιμοποιήσει την Ιθάκη, από κει που ξεκινάει ο ήρωάς μου ο Διονύσης , αυτό το πανέμορφο νησί και τα βουνά της Ευρυτανίας, τα Άγραφα όπου μέσα από τις διαδρομές χτίζω την ιστορία μου και γνωρίζω στους ανθρώπους που δεν έχουν πάει, κάποια στοιχεία, αλλά μέσα από την ιστορία. Δεν είναι τουριστικός οδηγός το βιβλίο όμως!
Έχετε ένα τίτλο που νομίζω ότι δίνει μια επιπρόσθετη ευθύνη. Είστε ο “συγγραφέας των 100.000 αντιτύπων”. Είναι μεγάλο το βάρος;
Για μένα στην πραγματικότητα δεν λέει κάτι. Επειδή καταπιάνομαι με πολλά πράγματα, πολλές καταστάσεις, προσπαθώ να τα καταφέρνω καλά με ό,τι ασχολούμαι. Αυτό το 100.000 δεν μου λέει τίποτα, γιατί θέλω το επόμενο βιβλίο μου να είναι πάντα καλύτερο από το προηγούμενο και τελικός κριτής είναι μονάχα ο αναγνώστης. Αυτό που θέλω εγώ να γίνει , είναι όταν κλείσω το βιβλίο μου και πω τέλος, να αισθανθώ μια ικανοποίηση ότι ναι, τα κατάφερα, όπως ανέβαινα σε ένα δύσκολο κομμάτι του βουνού και έφτανα σώος κι έλεγα ότι τα κατάφερα, κάπως έτσι αισθάνομαι ότι η συγγραφή για μένα είναι αναρρίχηση, είτε να περάσω μία υπόγεια σπηλιά μέσα σε θάλασσα, είτε να κάνω έναν αθλητικό αγώνα με αντίπαλο στην πραγματικότητα, τον εαυτό μου. Αγαπώ αυτό που κάνω, δένομαι.
Βιογραφικό
Ο Σπύρος Πετρουλάκης γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα, έχοντας ζήσει επίσης στο Ρέθυμνο και στα Χανιά από όπου και κατάγεται. Είναι συνθέτης και στιχουργός και έχει συμμετάσχει σε μουσικές παραστάσεις και συναυλίες σε όλη την Ελλάδα. Τραγούδια του περιλαμβάνονται σε CD πολλών γνωστών καλλιτεχνών, ενώ έχει γράψει μουσική και τραγούδια για ντοκιμαντέρ και θεατρικές παραστάσεις. Ασχολείται με τη φωτογραφία (φωτογραφίες του έχουν βραβευτεί και δημοσιευτεί σε ευρωπαϊκά περιοδικά), είναι αφηγητής παραμυθιών, προπονητής και Πανελληνιονίκης στο άθλημα του Taekwondo και έχει ως χόμπι την αναρρίχηση και τις καταδύσεις. Τον Νοέμβριο του 2017 πραγματοποιήθηκε έκθεση ζωγραφικής εικαστικών με αφορμή το συγγραφικό έργο του Σπύρου Πετρουλάκη στην γκαλερί ΑΓΚΑΘΙ.
