Η φωνή του γεμίζει και τις πιο μύχιες και απόκρυφες σχισμές της ψυχής, ενώ η μουσική του απαλύνει την καρδιά. Ο Σταύρος Σιόλας, έχει καταφέρει εδώ και χρόνια να γαληνεύει με τα δημιουργήματά του και να δίνει στον ακροατή μία άλλη, διαφορετική αίσθηση για τη μουσική. Πριν από δύο μόλις μήνες κυκλοφόρησε τη νέα του δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Φωνές Θιάσου» και μίλησε στο «Ράδιο ΕΝΑ 102,5» και στον Ηλία Κουτσερή για την έμπνευσή του. Φυσικά από τη συζήτηση δεν έλειψε και ο σχολιασμός της πρωτοφανούς υγειονομικής κρίσης με τον Σταύρο Σιόλα να τονίζει πως ο πολιτισμός είναι μία ψυχική ανάγκη των ανθρώπων, τόσο ουσιαστική που όμως κανείς δεν αναδεικνύει.
Να θυμίσουμε, πως ξεκίνησε η δική σας πορεία, λέγοντας βέβαια, ότι η επιτυχία στο «Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης» ήταν καταλυτική;
Ο πρώτος μου δίσκος βγήκε τρία χρόνια πριν από το φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης, όπου συμμετείχα. Είχε κυκλοφορήσει από τη Virgin με τίτλο «Μια ήσυχη μέρα» κι εκεί υπήρχε το τραγούδι «Ο Γεροπλάτανος». Ήταν το πρώτο τραγούδι που άκουσα τον εαυτό μου στο ραδιόφωνο.
Και το τραγούδι «Της Άρνης το Νερό» είναι ένα από αυτά που συγκινούν όσα χρόνια κι αν περάσουν…
Είναι ένα τραγούδι που αποδείχθηκε ότι έχει μία …μεταφυσική θα έλεγα δύναμη που με ακολουθεί και θα με ακολουθεί για πάντα και νομίζω ότι θα είναι το πιο χαρακτηριστικό μου όσα ακόμη τραγούδια κι αν γράψω. Δεν νομίζω ότι «Της Άρνης το Νερό», θα μπορέσει να ξεπεράσει άλλα τραγούδια που αγαπήθηκαν κι αυτά κι έγιναν ευρέως γνωστά. Όχι, γιατί είναι το καλύτερο απ’ όλα, απλά είναι αυτό… που με έχει στιγματίσει περισσότερο απ’ όλα.
Μιας που λέμε για της «Άρνης το νερό», έχετε και μια ειδική πρόσφατη αναφορά, για το «Νερό των Σταγιατών»… Πείτε μας παράλληλα, ποια είναι η σχέση σας με την δική μας περιοχή;
Συμμετείχα στο τραγούδι του Αλκίνοου Ιωαννίδη «Το νερό των Σταγιατών». Η εκτίμησή μου στον Αλκίνοο είναι πολύ μεγάλη και έχουμε συνεργαστεί πολλές φορές, όπως το τραγούδι στον τελευταίο μου δίσκο που λέγεται «Κοίτα την χαραυγή». Φυσικά ρόλο έπαιξε και ο σκοπός που είναι πολύ σημαντικός κι ακόμη κι αν δεν ήξερα τον Αλκίνοο θα ήθελα να είμαι μέρος του. Το νερό είναι αγαθό, είναι ανθρώπινο δικαίωμα. Δεν είναι προς πώληση και εκμετάλλευση. Στην περιοχή σας έχω εμφανιστεί παλαιότερα ως τραγουδιστής και μία φορά με τις Όρνιθες του Κακλέα.
Έχουν αλλάξει οι προγραμματισμοί σας με τα δεδομένα που βιώνουμε, την καραντίνα, την απαγόρευση των μετακινήσεων;
Τα προγράμματα είναι ανύπαρκτα, γιατι δεν μπορείς να προγραμματίσεις τίποτα. Είμαστε όλοι σε παύση και περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει. Το αύριο είναι άγνωστο. Το μόνο σίγουρο είναι πως η ζημιά είναι μεγάλη σε όλους τους τομείς και τους κλάδους. Ο πολιτισμός έχει πληγεί καθολικά και κάθετα. Δεν λειτουργούμε με click away. Δεν λειτουργούμε καθόλου και μάλιστα κανείς δεν το αναφέρει και δεν ασχολείται με αυτό. Δεν είναι πολυτέλεια ο πολιτισμός, αλλά είναι μια πολύ μεγάλη ψυχική ανάγκη των ανθρώπων.
Αν πάμε στα μουσικά τώρα, μετά «Τα Διόδια», ήρθαν οι «Φωνές Θιάσου»…
Επτά χρόνια μετά «Τα Διόδια», πριν δύο μήνες κυκλοφόρησε ο τελευταίος μου δίσκος από την Minos EMI με τίτλο «Φωνές Θιάσου» κι έχει οκτώ ντουέτα κι ένα σόλο τραγούδι «Το σποράκι». Το αρχικό σχέδιο ήταν να είναι μόνο ντουέτα, αλλά επειδή φτιάχνω παράλληλα κι έναν άλλο δίσκο , εκεί ήταν «Το σποράκι», που το ερωτεύτηκα και το ζήλεψα και αποφάσισα να το πάρω και να το προσθέσω στον δίσκο.
Τι σηματοδοτεί αλήθεια, ο τίτλος του νέου δίσκου και τι σημαίνει αυτό που αναφέρεται στο δελτίο Τύπου, ότι τους ερμηνευτές υπέδειξαν τα ίδια τα τραγούδια;
Έπαιξαν ρόλο το ύφος και ο στίχος του κάθε τραγουδιού στην επιλογή των καλλιτεχνών. Δηλαδή, όταν διάβασα και μελοποίησα την «Καφεΐνη», που μιλάει για τους μοναχικούς ανθρώπους δεν μπορούσα να μην φανταστώ τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, που προσκάλεσα να το πει μαζί μου. Το ίδιο συνέβη και με το “Σαν Χουάν” που προσκάλεσα τη Ρένα Μόρφη. Το ίδιο συνέβη με την Βιολέτα Ίκαρη, με τον Μίλτο Πασχαλίδη, με την Ανδριάνα Μπάμπαλη, με την Ρίτα Αντωνοπούλου τραγουδώντας ένα τραγούδι με οικολογικό μήνυμα και ήθελα μια φωνή παθιασμένη σαν της Ρίτας. Επίσης και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης και η υπέροχη Μαρία Παπαγεωργίου συμμετέχουν στον δίσκο. Είναι ένας θίασος φωνών, αυτό υποδεικνύει και ο τίτλος και επίσης υπάρχει μία θεατρικότητα, καθώς κάποια τραγούδια είναι διαλογικά και κάποια είναι σαν να μοιραζόμαστε τον ίδιο μονόλογο. Εγώ ως συνθέτης αντιμετωπίζω τα τραγούδια σαν ένα μονόλογο και έρχομαι να προσθέσω μετά το σκηνικό για να αφηγηθεί ο ήρωας τον μονόλογό του.
Τι μηνύματα θέλετε να περάσετε με τους στίχους σας, όταν γράφετε;
Εγώ δεν γράφω πλέον πολύ συχνά στίχους, γιατί δεν μπορώ να καταλήξω εάν είναι αρκετά καλός και μου παίρνει χρόνια και δεν νιώθω απόλυτα ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα, γι’ αυτό και μελοποιώ στίχους. Γράφω όταν προκύπτει από μέσα μου κάτι, όπως της «Άρνης το Νερό», που ήταν εμπνευσμένο από ένα θεατρικό έργο, οπότε ήταν πολύ εύκολο να πάρεις την ατμόσφαιρα του έργου η οποία ήταν δυνατή.
Έχετε δημιουργήσει πάντως σε ότι έχει σχέση με το μουσικό κομμάτι, ένα έντονο προσωπικό στίγμα κι έχετε καταξιωθεί γι’ αυτό. Πως βιώνετε αυτή την εξέλιξη; Πόσο σας ικανοποιεί;
Με χαροποιεί ότι υπάρχει ένα στίγμα στα τραγούδια μου, τα οποία όμως δεν είναι ίδια, δεν ανήκουν καν στον ίδιο κόσμο. Δεν ακολουθούν τον δρόμο της παράδοσης, όπως «Της Άρνης το Νερό». Πολλοί περίμεναν από μένα να κάνω αυτό το πράγμα. Εγώ όμως δεν μπορώ. Βαριέμαι να κάνω το ίδιο πράγμα, δεν με ιντριγκάρει. Το έκανα και το έκανα καλά, αλλά πόσα ακόμη μοιρολόγια αποχωρισμού να γράψω! Θεωρώ ότι θα είχα λιμνάσει. Το San Juan που είναι η ραδιοφωνική επιτυχία αυτού του δίσκου δεν έχει σχέση με τα άλλα μου τραγούδια που έγιναν γνωστά. Αυτό είναι ένα στοίχημα. Εάν έχω καταφέρει να έχω ένα στίγμα μέσα από διαφορετικά είδη μουσικής, αυτή είναι μία επιτυχία.
