Στέλιος Μάινας: «Ο πόνος στις ανίατες ασθένειες, βασικό “κεφάλαιο” για τον άνθρωπο που νοσεί»

Ο αγαπημένος ηθοποιός και συγγραφέας, μιλά στη ΜΑΓΝΗΣΙΑ με αφορμή το νέο του βιβλίο!

«Να θυμηθώ να παραγγείλω» είναι ο συμβολικός τίτλος του βιβλίου του ηθοποιού Στέλιου Μάινα από τις Εκδόσεις «Μεταίχμιο» και το οποίο παρουσιάστηκε πρόσφατα στο κοινό του Βόλου, τονίζοντας ότι … πρέπει να παραγγείλουμε τα χρειαζούμενα, τα οποία, όμως, δεν είναι υλικά!

Το θέμα της υποβοηθούμενης ευθανασίας της πρωταγωνίστριας, της Άννας, είναι το πεδίο προβληματισμού του αναγνώστη, ένα πεδίο που σύμφωνα με τον ίδιο τον ηθοποιό θα συνεχίσει να απασχολεί τον κόσμο μας για δεκαετίες. Ο ίδιος μιλά στο Ράδιο ΕΝΑ και στη ΜΑΓΝΗΣΙΑ, για το δωδεκαετές δημιούργημά του, αλλά και για τα υπόλοιπα καλλιτεχνικά επαγγελματικά του σχέδια.

Συνέντευξη στον ΗΛΙΑ ΚΟΥΤΣΕΡΗ

Έχετε σπουδάσει στη Λάρισα, άρα να φανταστώ ότι επισκεπτόσασταν συχνά τον Βόλο, σωστά;

Φυσικά, άλλωστε η απόσταση μεταξύ των δύο πόλεων είναι πολύ μικρή. Ήδη στο μακρινό 1976 μέσα στο πλαίσιο της περιοδείας με το Ερασιτεχνικό Θέατρο της Λάρισας που είχαμε δημιουργήσει επισκεπτόμασταν τον Βόλο, αλλά και λίγο αργότερα με το Θεσσαλικό Θέατρο. Ο Βόλος ήταν και είναι μια στάση πολύ σοβαρή για θεατρικές παραστάσεις, καθώς το θεατρικό κοινό της πόλης είναι απαιτητικό και αγαπά το θέατρο. Ο πολιτισμός στον Βόλο ήταν πάντα σε πολύ υψηλά επίπεδα.

Θέλω να μιλήσουμε για τον τίτλο του βιβλίου που παρουσιάστηκε στον Βόλο την προηγούμενη βδομάδα, «Να θυμηθώ να παραγγείλω», αλλά και για τη θεματική του, καθώς πραγματεύεται ένα ιδιαίτερο θέμα, αυτό της υποβοηθούμενης ευθανασίας… Πώς πήρατε την απόφαση να γράψετε για το θέμα αυτό;

Ο τίτλος του βιβλίου αναφέρεται κατευθείαν στην πρώτη σελίδα, στις πρώτες λέξεις της πρωταγωνίστριας. «Να θυμηθώ να παραγγείλω…», λέει η ηρωίδα και σημειώνει σε ένα χαρτί τι θέλει να παραγγείλει, μεταξύ των οποίων απλά πράγματα της καθημερινότητας. Ταυτόχρονα, το βιβλίο τελειώνει με τις ίδιες λέξεις. Όταν οι άνθρωποι δεν έχουμε πια υλικές ανάγκες, έχοντας «πετάξει» τα υλικά από πάνω τους, πρέπει να θυμηθούν να παραγγείλουν «τα χρειαζούμενα». Ο τίτλος που επιλέχθηκε από τις εκδόσεις «Μεταίχμιο» είναι συμβολικός και αφορά στην υποβοηθούμενη ευθανασία.


Θα μας πείτε λίγα λόγια για την ιστορία;

Το βιβλίο περιγράφει τη ζωής της Άννας, της ηρωίδας μου, η οποία διηγείται την ιστορία της και το πώς κατέληξε να μπει στη φυλακή, φτάνοντας μέχρι και την ευθανασία, με τον γιατρό της να ξεπερνά το ηθικό ζήτημα που προκύπτει. Είναι ένα θέμα που βασανίζει τις ευρωπαϊκές χώρες δεκαετίες ολόκληρες, και μόνο τέσσερις χώρες της ηπείρου μας έχουν επιτρέψει και νομιμοποιήσει την καθοδηγούμενη ευθανασία. Πίσω από τη θεματική της ευθανασίας, η ουσιαστική θεματική του βιβλίου είναι η διαχείριση του πόνου. Ο πόνος στις ανίατες ασθένειες, και όχι μόνο, είναι πολύ βασικό «κεφάλαιο» στην ιστορία του ανθρώπου που νοσεί.

Εκτός από το βιβλίο, έχετε συζητήσει γενικότερα για το θέμα του ορισμού του τέλους μας ως άνθρωποι;

Η επιλογή του τρόπου θανάτου μας είναι ένα θέμα ηθικό και κοινωνικό, το οποίο θα συνεχίσει να απασχολεί τον κόσμο μας και τα επόμενα χρόνια. Δυστυχώς, όμως, δεν μπορεί να λυθεί μόνο με μια κουβέντα. Το θέμα έχει πολλές διαστάσεις και χρειάζεται ωριμότητα και καλλιέργεια.

Εκτός από τα μυθιστορηματικά και λογοτεχνικά στοιχεία, το βιβλίο προσφέρεται επίσης για προβληματισμό, σωστά;

Φυσικά, προσφέρεται για προβληματισμό σχετικά με το θέμα της ευθανασίας, δεν είναι όμως το κύριο ζητούμενο. Είναι ένα ψυχογράφημα της ηρωίδας, ένα βιβλίο που αναλύει τον τρόπο που καθοδηγείται η ζωής της.

Οι υποχρεώσεις σας πολλές και η συγγραφή χρειάζεται ησυχία και ηρεμία. Ποιες είναι οι στιγμές που επιλέγετε να συγγράψετε;

Σχετικά με αυτό που με ρωτάτε, θέλω να ενημερώσω τους αναγνώστες ότι το συγκεκριμένο βιβλίο γραφόταν περίπου για 12 χρόνια με διαλείμματα, λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων. Όπως πολύ σωστά αναφέρατε, η συγγραφή απαιτεί 100% αφοσίωση. Δυστυχώς, όταν ασκείς ένα άλλο επάγγελμα δεν μπορείς να αφοσιωθείς μόνο στην συγγραφή, με αποτέλεσμα να διακόπτεται ο ειρμός και η σκέψη. Όμως, το θετικό του συγκεκριμένου βιβλίου είναι ότι αποτελεί καταστάλαγμα πολλών χρόνων, διότι αναθεώρησα, έσβησα, ξαναέγραψα. Δεν είναι εν θερμώ δημιούργημα, αλλά είναι αποτέλεσμα διεργασίας ετών.

Σχετικά με το βασικό σας επάγγελμα τώρα, συμμετέχετε στη νέα ταινία του Σωτήρη Γκορίτσα με τίτλο «Εκεί που Ζούμε» η οποία θα βγει στη μεγάλη οθόνη, αλλά πέρα από την ταινία θα συναντήσουμε και κάπου θεατρικά;

Πριν από λίγες ημέρες τελείωσαν τα γυρίσματα της νέα ταινίας του Σωτήρη Γκορίτσα, η οποία βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Χρίστου Κυθρεώτη και το οποίο έχει πάρει το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας το 2019 στην Κύπρο και το 2020 στην Ελλάδα. Η θεματική σχετίζεται με ένα φλέγον ζήτημα που απασχολεί τη νεολαία στην εποχή μας. Ένας νέος δικηγόρος βρίσκεται ανάμεσα στο δίλημμα να μείνει και να παλέψει στην πατρίδα του ή να φύγει στις Βρυξέλλες να αναλάβει θέση νομικού που του προσφέρεται. Σε αυτό το δίλημμα βρίσκονται τα παιδιά μας. Ο Σωτήρης Γκορίτσας είναι γνωστός και παλιός φίλος από το «Βουλκανιζατέρ» και το «Μπραζιλέρο», ο οποίος μου έκανε την τιμή να συμμετάσχω στην ταινία. Πρωταγωνιστής είναι ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος, ενώ παίζουν επίσης ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης με ένα εξίσου τεράστιο επιτελείο ηθοποιών. Θεατρικά δεν θα ανέβω στο σανίδι φέτος το καλοκαίρι. Πιστεύω ότι οι ηθοποιοί πρέπει να βρίσκουν χώρο για ανάπαυλα και ξεκούραση, με στόχο να επαναπροσδιορίζουν το πού βρίσκονται και το τι κάνουν.

Εγγραφείτε στην ομάδα Magnesianews στο Viber για να λαμβάνετε ενημερώσεις.
Ακολουθήστε τη ροή Magnesianews στο Google News και μείνετε σε επαφή με ότι συμβαίνει.