Ο Θανάσης Ζέρβας, γνωστός και αγαπημένος Βολιώτης ηθοποιός, συνεχίζει να προσφέρει στην τέχνη του θεάτρου και αυτή τη δύσκολη εποχή του κορωνοϊού, συμμετέχοντας στις παραγωγές του Θεσσαλικού Θεάτρου, που προσπαθούν να φέρουν κοντά τους θεατές στην ιστορία της χώρας, μέσα από παραστάσεις που ανεβαίνουν σε αρχαιολογικούς χώρους και μουσεία. Γι’ αυτή την καινοτόμα, τολμηρή και άκρως ενδιαφέρουσα κίνηση πολιτισμού, ο Θανάσης Ζέρβας μίλησε στο Ράδιο ΕΝΑ και στον Ηλία Κουτσερή επισημαίνοντας πως ο ρόλος του θεάτρου, είναι να βάζει τους ανθρώπους σε ένα προβληματισμό.
Βλέπω πως μέσα από τα θεατρικά σχήματα, που συμμετέχετε, προσπαθείτε με τη βοήθεια του πολιτισμού να βγάλετε και το καινούργιο στοιχείο. Τι συναντάμε στο νέο σας αυτό εγχείρημα;
Με αναφορά στο παρελθόν, στην πρώτη απόκρυψη αρχαιοτήτων που έγινε το ’40, επιστρέφουμε στο σήμερα, εάν γινόταν μία τέτοια κατάσταση κινδύνου τώρα, τι θα προσπαθούσε να σώσει αρχικά ο καθένας, ως προσωπικό στοιχείο δηλαδή, κάποιες φωτογραφίες, κάποια πολύτιμα αντικείμενα που του γενούν αναμνήσεις και φυσικά τον πολιτισμό μας. Το Θεσσαλικό Θέατρο έχει εξορμήσει με δύο παραγωγές, το ένα αφορά το θέατρο στο δημόσιο χώρο, όπου πάμε στις πλατείες και παίζουμε τραγούδια αγαπημένα από τις παλιές επιθεωρήσεις του Θεσσαλικού, όπως το “χαιρέτα μου τον πλάτανο” και το “μας πήρε το ποτάμι”. Είναι δύο εμβληματικές επιθεωρήσεις, από τις οποίες η Διευθύντριά μας κ. Σπανού διάλεξε έξι κομμάτια, που τα τραγουδάμε και τα χορεύουμε στις πλατείες.
Μας συνοδεύει στη μουσική, μια από τις καλύτερες φωνές στην περιοχή της Λάρισας ο Αλέξανδρος Τσιωνάς και μετά είναι έτοιμο, αλλά δεν το έχουμε ακόμη παρουσιάσει πάλι σε πλατείες και σε δρόμους το Βόυτσεκ του Μπύχνερ, σε μιούζικαλ που το έχει κάνει ο Μπομπ Γουίλσον, έχει γίνει διασκευή από τον δικό μας τον μουσικό, συνθέτη και μαέστρο τον Κώστα Βόμβολο με αναφορές στο αισθητικό κίνημα του Μπαουχάους, με κοστούμια τσίρκου. Είναι κάτι πολύ πρωτότυπο και αξίζει τον κόπο.
Όντως πολύ πρωτότυπο όπως και η σκέψη για να γίνει κάτι τέτοιο στη Θεσσαλία…
Είναι αυτό που λέμε “χτυπάμε” και φεύγουμε. Σοκάρουμε τον κόσμο και φεύγουμε κι αυτό θα συνεχιστεί και τον Σεπτέμβριο με δύο concepts, μικρής διάρκειας, δηλαδή 20 λεπτών, όπου θα γίνονται σκηνές από την καραντίνα πάνω σε μπαλκόνια κι άλλους τέτοιους χώρους με το κοινό από κάτω και περιηγήσεις σε δρόμους της Λάρισας με ιστορική σημασία, όπου θα γίνεται μία ξενάγηση της ιστορίας του κάθε δρόμου.
Έδωσε λοιπόν ιδέες η καραντίνα;
Μα η δουλειά του θεάτρου αυτή είναι, να δίνει ιδέες, να λειτουργεί ως εφημερίδα, να αναστατώνει, καλώς εννοούμενα, τον κόσμο και να τον βάζει σε ένα προβληματισμό. Αυτό είναι το ένα το concept, το θέατρο στο δημόσιο χώρο και το άλλο είναι αυτό που ξεκινάμε στο Β’ Αρχαίο Θέατρο σε κείμενο Ανδρέα Φλουράκη, “Τα αγάλματα περιμένουνε”. Είναι μια πικρή κωμωδία, επιστημονικής φαντασίας όπου τα αγάλματα, οι πέτρες και ο χώρος του θεάτρου παίζουν ρόλο σκηνικού με τον συγγραφέα να χρησιμοποιεί μια νέα γλώσσα για να ξεφύγει από τη φιλολογία, που είναι βαρετή στο θέατρο κι έτσι αντιστέκεται στη φιλολογία, επιλέγοντας λέξεις από τη σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη λούμπεν ψηφιακή γλώσσα και μια αντίσταση στη σημερινή απειλή της αρπαγής σε ότι μας δένει με την αρχαία κληρονομιά. Υπάρχει μία καταστρατήγηση σε ό,τι μας δένει με καθετί αρχαίο, με την κληρονομιά μας, προσπαθούν να το μειώσουν και γενικά να μας το υπονομεύσουν. Η παράσταση συνδυάζει το αφηγηματικό στοιχείο με το ντοκουμέντο της πρώτης απόκρυψης του ΄40, πλαισιωμένο με χιούμορ, επιστημονική φαντασία και μοτίβα από τη σημερινή απόκρυψη σε μια υποτιθέμενη καταστροφή τύπου Mad Max μέσα σε αρχαίους χώρους θεάτρων και μουσείων.
Θα το χαρακτηρίζατε τολμηρό και πρωτοποριακό;
Είναι σίγουρα τολμηρό και διερευνητικό πάνω στη σύγχρονη ταυτότητά μας και στη σχέση μας με τον πολιτισμό και τις παραδόσεις του τόπου μας.
Κι αυτό έρχεται και παρουσιάζεται σε αρχαίους χώρους, αναδεικνύοντας και τη συνεργασία που μπορεί να υπάρχει ευρύτερα στον πολιτισμό και με τους υπευθύνους των χώρων αυτών…
Οφείλουμε ευχαριστίες στο Υπουργείο Πολιτισμού που και λόγω του κορωνοϊού, άφησε ανοιχτά τα μουσεία και επέτρεψε να γίνουν αυτές οι εκδηλώσεις και φυσικά στην Εφορία Αρχαιοτήτων Λάρισας που μας στάθηκε αρωγός, μας έδωσε πολύτιμες συμβουλές άνοιξε το αρχαίο θέατρο να παίξουμε, καθώς θα παίξουμε και στο Α’ και στο Β’ Αρχαίο Θέατρο. Το κοινό θα είναι στο δρόμο πάνω κι εμείς στην ορχήστρα, αλλά είναι εμβληματική η προσπάθεια αυτή. Περιμένουμε τώρα και μια απάντηση από το Αθανασάκειο Μουσείο στον Βόλο. Θα ήθελα πάρα πολύ να το δουν και οι συμπατριώτες μου. Ας ελπίσουμε ότι θα γίνει.
Τη σκηνοθεσία την έχει η Κυριακή Σπανού, τα σκηνικά είναι της Άσσης Δημητρολοπούλου, τα κοστούμια της Ολυμπίας Σιδερίδου, κίνηση η Αναστασία Μπρουζιώτη, πρωτότυπη μουσική η “Δεσποινίς Τρίχρωμη”, αυτό είναι το ψευδώνυμό της, σχεδιαστής φωτισμών ο Γιώργος Ντέλος και βοηθός η Φωτεινή Ματζοπούλου, βοηθός σκηνοθέτη η Μαρία Παπουτσή, υπεύθυνος παραγωγής ο Νίκος Γεωργάκης και επιμέλεια ήχου ο Γρηγόρης Καραφέρης. Η κατασκευή κοστουμιών έγινε από την Νικολέτα Καΐση και στις φωτογραφίες της παράστασης ο Γιάννης Χατζηαντωνίου. Οι ηθοποιοί που παίζουμε εκτός από μένα, είναι οι Χρήστος Κορδελάς, Μαρσέλα Λένα, Ανδρομάχη Μακρίδου, Αθηνά Σακαλή, Βάνα Σλέιμαν, Ηρακλής Τζαφέτας κι ο Παναγιώτης Τόλιας. Είναι νέα παιδιά, ταλαντούχοι ηθοποιοί από τη Θεσσαλία.
Ποιο είναι το πρόγραμμα των παραστάσεων;
28 -29 Ιουλίου ξεκινάμε από τη Λάρισα κι από το Β’ Αρχαίο Θέατρο, 1/8 στο Διαχρονικό Μουσείο Λάρισας, 3/8 στο Κάστρο της Μελιβοίας, 25/8 στην Ελασσόνα, 29/8 στις Συκές Θεσσαλονίκης, 4/9 στο Φρούριο Τρικάλων και 8/9 στο Α Αρχαίο Θέατρο Λάρισας.
Αυτή η περίοδος της καραντίνας πως πέρασε για σένα;
Ήταν μια περίεργη κατάσταση. Εμείς ετοιμάζαμε στο πλαίσιο της Πειραματικής Σκηνής στο Θεσσαλικό Θέατρο μια πολύ καλή παράσταση “Τα παντρολογήματα” σε σκηνοθεσία της Νάνσυς Πετσιώτη, όπου δυο ημέρες πριν την πρεμιέρα, έχουμε κάνει τα φώτα, έχει γίνει μία γενική δοκιμή, γίνεται το lockdown και δεν ανέβηκε η παράσταση. Βέβαια το Θεσσαλικό Θέατρο προς τιμή του, τήρησε τη σύμβαση, δεν μας άφησε ξεκρέμαστους. Τώρα όμως, δεν μπορούμε να προγραμματίσουμε, όμως είναι ένα έργο έτοιμο. Πιστεύω ότι θα παιχτεί στο φθινόπωρο. Μετά το σοκαριστικό γεγονός της μη πρεμιέρας, κλειστήκαμε στα σπίτια μας, εγώ ήμουν με τη σύντροφό μου και ήρθαμε πιο κοντά. Δεν ήταν άσχημα, έγραψα κι ένα θεατρικό έργο, που ελπίζω κάποια στιγμή να δει τα φώτα της ράμπας. Ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία, είδα πολλές σειρές, έκανα περπάτημα. Ακολουθήσαμε κατά γράμμα το πλαίσιο που μας έβαλε η κυβέρνηση κι ελπίζουμε να βρεθεί το εμβόλιο ή κάποιο φάρμακο και να είμαστε όλοι πιο σίγουροι για την επόμενη ημέρα.
