Το Lemon, η παράσταση που έχει κερδίσει τις καλύτερες κριτικές, ταξιδεύει σε θεατρικές σκηνές και πρωτότυπους προορισμούς ανά την Ελλάδα και παρουσιάζεται πότε στη στεριά, πότε στη θάλασσα και πότε κάπου …ανάμεσα, κάνει στάση στον Βόλο! Tην Τετάρτη 23 Ιανουαρίου, η απίστευτη ιστορία του Χιλιαεννιακόσια, του σπουδαιότερου πιανίστα που γεννήθηκε πάνω σ’ ένα καράβι και δεν κατέβηκε ποτέ από αυτό, έρχεται στη σκηνή του Lab Art! To ντουέτο του Lemon, ο ηθοποιός και πιανίστας Μελαχρινός Βελέντζας και ο ηθοποιός Γιώργος Δρίβας, παρέα με το πιάνο-μαγικό κουτί της παράστασης παίζουν τη μουσική του Ωκεανού φέρνοντας στην επιφάνεια με ανάλαφρο τρόπο την υπαρξιακή αγωνία του καθένα από εμάς… Πριν την παράσταση, μίλησαν και οι δυο στη ΜΑΓΝΗΣΙΑ, ξεδιπλώνοντας τους χαρακτήρες του έργου…
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΗΛΙΑ ΚΟΥΤΣΕΡΗ
Με το καλό …το Virginian να προσδέσει στο φιλόξενο λιμάνι του Βόλου μας, σας περιμένουμε με αγωνία! Τα όσα έχουμε ακούσει και διαβάσει μέχρι σήμερα, είναι εκπληκτικά!
Μελαχρινός: Χαιρόμαστε πολύ που ερχόμαστε στην πόλη του Βόλου και τον πολυχώρο Lab Art, έναν πολύ καλά οργανωμένο και με ταυτότητα χώρο.
Τι είναι τελικά το Lemon, ποιος ο Χιλιαεννιακόσια και ποιος ο Τιμ Τούνυ;
Μελαχρινός: Το Lemon είναι η απίστευτη ιστορία του Χιλιαεννιακόσια, του σπουδαιότερου πιανίστα του Ωκεανού που δεν κατέβηκε ποτέ από το καράβι στο οποίο γεννήθηκε. Πρόκειται για διασκευή πάνω στο Χιλιαεννιακόσια του Alessandro Baricco, μία διάσημη ιστορία και από την κινηματογραφική της μεταφορά με τίτλο Ο θρύλος του Χιλιαεννιακόσια σε σκηνοθεσία Guiseppe Tornatore με τον Tim Roth στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο Χιλιαεννιακόσια, αυτό το ποιητικό πλάσμα ζει όλη του τη ζωή πάνω στο ατμόπλοιο Βιρτζίνιαν και ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο με τη φαντασία του. Ζει για πάντα στη θάλασσα. Κάποια στιγμή δοκιμάζει να κατέβει στη στεριά, για να δει από εκεί τη θάλασσα. Δεν το κάνει. Εκείνη την κρίσιμη στιγμή στέκει μετέωρος ανάμεσα στη στεριά και τη θάλασσα. Σταματημένος στο τρίτο σκαλί. Το Lemon είναι ένα ταξίδι ανάμεσα στη στεριά και τη θάλασσα.
Γιώργος: Το Lemon είναι μια πολύ όμορφη ιστορία που αξίζει να ειπωθεί από τους ίδιους τους ήρωές της. Να ειπωθεί και να διαδοθεί σε όσο γίνεται περισσότερα μέρη. Το γιατί το καταλαβαίνεις κατά τη διάρκεια της παράστασης και μετά. Οι ωραίες ιστορίες πρέπει να λέγονται και δεν υπάρχει καλύτερο μέρος από το θέατρο. Ο Τιμ Τούνυ είναι ο μοναδικός φίλος του Χιλιαεννιακόσια, ο άνθρωπος που συνδέει τον πραγματικό κόσμο με το σύμπαν αυτού του μοναχικού πλάσματος. Κι ενώ προσπαθεί να τον τραβήξει προς την πραγματικότητα και την κανονικότητα της εποχής, τελικά καταλαβαίνει ότι ο κόσμος του φίλου του είναι πολύ πιο φιλόξενος και πιο μαγικός για ανθρώπους με καλλιτεχνική ευαισθησία, όνειρα και αγάπη για τη ζωή.
Το πιάνο επίσης, είναι… πρωταγωνιστής, έτσι δεν είναι; Ποια μουσική αναδεικνύεται;
Μελαχρινός: Στην παράστασή μας το πιάνο λειτουργεί ως σύμβολο: η επιφάνειά του είναι η επιφάνεια της θάλασσας απ’ όπου αναδύεται η ιδιαίτερη ύπαρξη αυτού του ανθρώπου. Που δε γνώρισε ποτέ γονείς. Αυτή η έλλειψη τον έθρεψε και τον έκανε τον σπουδαιότερο πιανίστα του Ωκεανού. Λειτουργεί ως μήτρα στην οποία ο Χιλιαεννιακόσια επιστρέφει. Εκεί, όπου όλα είναι ζεστά. Όλα είναι ήσυχα και δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος πια.
Γιώργος: Το πιάνο είναι στην ουσία πρωταγωνιστής, καθώς είναι το πιάνο/πλοίο/σπίτι του Χιλιαεννιακόσια. Στη σκηνή μάς ταξιδεύει, αλλά και το ταξιδεύουμε εμείς οι ίδιοι. Η πολύ έξυπνη κατασκευή της Νατάσας Τσιντικίδη (η σκηνογράφος μας), που σχεδίασε ένα πιάνο το οποίο τελικά λειτουργεί, όπως θα δείτε και την Τετάρτη, ως ο τρίτος ηθοποιός της παράστασης. Η μουσική δεν είναι το κεντρικό στοιχείο της παράστασης: είναι σα να λέμε η μηχανή του ατμόπλοιου Βιρτζίνιαν, είναι η θάλασσα στην οποία οι δυο ήρωες κολυμπάνε από κοινού. Εκεί πραγματικά νιώθουν σαν ψάρια μέσα στο νερό.
Μέσα από το έργο, προκύπτουν υπαρξιακά ζητήματα; Ένας γενικότερος ίσως προβληματισμός;
Γιώργος: Πώς να μην προκύπτουν όταν συναντιούνται δύο κόσμοι, δύο διαφορετικοί άνθρωποι πάνω σ’ ένα καράβι; Πώς να μην προκύψει κι ένας γενικός προβληματισμός όταν αυτός ο ιδιαίτερος άνθρωπος καλείται να πάρει την απόφαση να εγκαταλείψει το περιβάλλον του και να μπει στο χάος του έξω κόσμου; Πώς να μην αναδυθούν τόσες μικρές όμορφες λεπτομέρειες και αφανείς στιγμές που κρύβει η ζωή που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν πραγματικά ζούμε την ζωή μας; Αν πραγματικά είμαστε ευτυχισμένοι.
Μελαχρινός: Η εποχή που ζούμε σήμερα είναι γεμάτη άγχος, τρέχουμε πίσω από το χρόνο και προσπαθούμε να είμαστε παντού. Ο Χιλιαεννιακόσια ζει αφαιρετικά. 88 πλήκτρα, όσα έχει το πιάνο του, του είναι αρκετά για να μην είναι δυστυχισμένος. Το έργο μας θίγει μέσα από έναν ανάλαφρο τρόπο το υπαρξιακό ερώτημα: Πού τελικά είμαστε; Πού θέλουμε να πάμε; Πού νιώθουμε ευτυχισμένοι;
«Κανείς δεν είναι ξεγραμμένος άμα έχει έτοιμη μια καλή ιστορία και κάποιον να του τη διηγηθεί» λέει ο «1900». Ποιο είναι το πραγματικό νόημα και μήνυμα;
Γιώργος: Το ότι αυτή η καλή ιστορία χρειάζεται κάποιον να τη διηγηθεί είναι ο βασικός λόγος που εμείς σαν Γιώργος και σαν Μελαχρινός βρισκόμαστε ενώπιον των θεατών. Το να αφηγηθούμε την ιστορία. Αυτό αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της υποκριτικής μας. Πάνω σε αυτήν χτίζονται όλα τα υπόλοιπα. Τα μηνύματα είναι κυρίως προβληματισμοί σε αυτή την ιστορία, ερωτήματα. Μήνυμα, με την έννοια του ταρακουνάω κάποιον στη συνείδησή του, θεωρώ ότι υπάρχει από την στιγμή που στο έργο ο σκληρός κόσμος που ζούνε οι ήρωες, αλλά και ο κόσμος όπως είναι σήμερα, έρχεται σε σύγκριση και σε σύγκρουση με έναν κόσμο πιο ιδανικά πλασμένο. Εκεί όπου η φαντασία, το γέλιο και η έμπνευση κυριαρχούν.
Μελαχρινός: Ταυτίζομαι με αυτή τη φράση του έργου. Γιατί μας επιστρέφει στα απολύτως απαραίτητα και αναγκαία. Στο θέατρο χρειάζεται να πεις μία ενδιαφέρουσα ιστορία, μία ιστορία που σε αφορά. Κι από κει και πέρα, χρειάζεσαι κάποιον για να του την απευθύνεις, να τη μοιραστείς. Αυτή είναι και η ανάγκη του Χιλιαεννιακόσια: να πει την ιστορία του. Και βρίσκει έναν και μοναδικό φίλο: τον τρομπετίστα Τιμ Τούνυ. Στην παράστασή μας, ο Τιμ Τούνυ και ο Χιλιαεννιακόσια αλληλοσυμπληρώνονται διαρκώς για να αφηγηθούν αυτή την απίστευτη ιστορία.
Τι είναι αυτό που το έργο θέλει, όπως και εσείς ως πρωταγωνιστές, να «βγάλετε» στους θεατές; Τι να νιώσουν; Τι να κερδίσουν;
Μελαχρινός: Είναι όμορφο όταν τα πράγματα προκύπτουν. Το Lemon είναι ένα ταξίδι ανάμεσα στο γέλιο και τη συγκίνηση, μία ματιά πάνω στην ανθρώπινη ύπαρξη. Χαίρομαι πολύ όταν μετά το τέλος της παράστασης εισπράττω ότι ο θεατής έχει μετακινηθεί. Έχει πάει κάπου.
Γιώργος: Δεν στοχεύουμε να πιέσουμε ώστε να βγει κάτι από τους θεατές. Το βασικό μέλημα μας είναι να ακούσουν και να δουν την ιστορία. Να φτάσει η ιστορία σε αυτούς ομαλά, να την αγαπήσουν και να την ευχαριστηθούν. Αν γίνει αυτό πιστεύουμε ότι θα κερδίσουν ένα σωρό πράγματα. Όπως αναμνήσεις, σκέψεις, προβληματισμούς και θα φύγουν πλημμυρισμένοι από συναισθήματα, συμπυκνωμένα όλα αυτά σε μια ισχυρή θεατρική δόση.
Τα μέρη που επιλέξατε μέχρι τώρα να παίξετε, πέρα από ίσως τα γνωστά και καθιερωμένα ως θεατρικές σκηνές, είναι πρωτότυπα και εκπληκτικά. Πχ εν πλω στη Σαντορίνη και με θέα το ηφαίστειο. Ή στο Λαύριο όπου μετατρέψατε ένα καρνάγιο σε θεατρική σκηνή. Είναι μέρος των σκέψεων και της φιλοσοφίας για εξωστρέφεια; Το θέατρο πρέπει και μπορεί να βρίσκεται παντού;
Γιώργος: Θέατρο υπάρχει όπου υπάρχουν θεατές. Ο αρχικός σχεδιασμός αυτής της παράστασης ήταν να ταξιδέψει σε ασυνήθιστα μέρη και σε πρωτότυπους προορισμούς. Η φιλοσοφία μας είναι ότι αυτή η ιστορία μπορεί να ειπωθεί σε οποιοδήποτε μέρος, ώστε να την ακούσουν όλοι. Αυτό εξελίσσει και τη δουλειά μας ως καλλιτέχνες. Την έρευνά μας πάνω στα πράγματα. Η αυτό-απομόνωση, η έλλειψη τόλμης και πίστης σε κάθε νέο εγχείρημα εγκλωβίζει τον βασικότερο στόχο και ρόλο του Θεάτρου έναντι σε πάσης φύσης θεατή και ευρύτερα στην κοινωνία.
Μελαχρινός: «Μπορώ να πάρω οποιονδήποτε άδειο χώρο και να τον ονομάσω “γυμνή σκηνή”. Ένας άνθρωπος περπατάει κατά μήκος αυτού του άδειου χώρου, ενώ κάποιος άλλος τον κοιτάζει, και αυτό είναι όλο που χρειάζεται σε μια θεατρική πράξη ώστε να συμβεί». Η διάσημη φράση του Πήτερ Μπρουκ συνοψίζει για εμένα τη δυνατότητα που έχει ένας καλλιτέχνης να δημιουργήσει θέατρο παντού. Το θέατρο έχει να κάνει με το βλέμμα. Οπότε τελικά μπορεί όντως κανείς να μην είναι ξεγραμμένος άμα έχει έτοιμη μια καλή ιστορία και κάποιον για να του τη διηγηθεί.
Ο ρόλος του καθενός σας, είναι ξεχωριστός και ιδιαίτερος, πόσο σας δυσκόλεψε και πόσο τον «αγαπήσατε»;
Γιώργος: Δυσκολίες υπάρχουν σε όλους τους ρόλους. Για μένα ο συγκεκριμένος ρόλος ήταν κάτι που δεν είχα ξανακάνει οπότε αποτέλεσε πρόκληση από μόνος του. Όσο εξελίσσω τον ρόλο από παράσταση σε παράσταση τόσο περισσότερο τον αγαπάω. Αυτή είναι και η χαρά και απόλαυση του ηθοποιού. Όσο πιο βαθιά μπαίνει σε αυτό που ερμηνεύει τόσο πιο οικεία νιώθει μέσα σε αυτό και το χαίρεται κάθε φορά και περισσότερο.
Μελαχρινός: Έχω αγαπήσει αυτόν το ρόλο και τις δυσκολίες του, γιατί μέσα από τον Χιλιαεννιακόσια μπορώ να μιλήσω ως ένας άνθρωπος που παρατηρεί τους υπόλοιπους ανθρώπους πολύ καλά, δεν ξοδεύεται και δεν τον ενδιαφέρει να υπάρξει ανταγωνιστικά ως προς τους άλλους. Ενώ έχει όλα τα προσόντα να ξεχωρίσει. Είναι ένα αερικό, που επί της ουσίας είναι κάτι πέρα από τους ανθρώπους. Ο Χιλιαεννιακόσια θα μπορούσε να είναι ένα στοιχείο της φύσης.
Νομίζω ότι η θεατρική ομάδα Experimento μας επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις ακόμη… Έχετε συγκεκριμένες σκέψεις;
Μελαχρινός: Προς το παρόν, το Lemon είναι στο ξεκίνημα της διαδρομής. Τρέχουν οι παραστάσεις στην Αθήνα και το θέατρο Radar κάθε Δευτέρα και Τρίτη, παράλληλα ταξιδεύουμε εκτός -σε επιλεγμένους χώρους- και προετοιμάζουμε ήδη την καλοκαιρινή μας περιοδεία που ελπίζουμε να φέρει και το πρώτο ταξίδι εκτός Ελλάδος. Πιο συγκεκριμένα, στην Ιταλία και τη γενέτειρα του συγγραφέα του έργου Alessandro Baricco.
Γιώργος: Υπάρχουν σκέψεις για την επόμενή μας δουλειά, αλλά ακόμα είμαστε συγκεντρωμένοι στο Lemon. Συγκεκριμένα δεν έχουμε ακόμα καταλήξει αλλά σίγουρα όσο βλέπουμε ότι η τωρινή μας παράσταση πάει από το καλό στο καλύτερο τόσο μας δημιουργείται η ανάγκη να κάνουμε και το επόμενο βήμα. Θα θέλαμε βέβαια να αποτελέσει και αυτό μια έκπληξη καλλιτεχνικά.
Από σένα Γιώργο, τα επόμενα σχέδια και σκέψεις σου;
Γιώργος: Όσον αφορά την ομάδα Experimento ανυπομονώ για το τι άλλο στη συνέχεια θα επιλέξουμε. Προσωπικά θα ήθελα να εξελιχθώ δημιουργικά και από το πόστο του σκηνοθέτη θεάτρου. Παράλληλα, να μου παρουσιαστούν καλές ευκαιρίες ως ηθοποιός όπως αυτή του Lemon. Έντονη επιθυμία αποτελεί και ο κινηματογράφος και ήδη είμαι προ των πυλών για τη συμμετοχή μου σε δύο ταινίες μικρού μήκους.
Από σένα Μελαχρινέ, θα ήθελα να μάθω και για την ιδιαίτερη σχέση σου με την περιοχή μας, μιας που έχεις ρίζες από τη Ζαγορά του Πηλίου.
Μελαχρινός: Ήταν ο πατέρας μου από τη Ζαγορά. Δε μεγάλωσα εδώ, αλλά με κάποιον τρόπο που πολλές φορές δεν μπορώ να εξηγήσω, νιώθω την ανάγκη να επιστρέψω σε αυτό το μέρος.
