Πνεύμα ελεύθερο, χωρίς στεγανά, έτσι όπως πρέπει να είναι η μουσική. Στίχοι, μουσική κι έκφραση που ριγούν την καρδιά και το κορμί και δεν το ταξιδεύουν μόνο σε όμορφα αλλά και δύσβατα μονοπάτια, αλλά το σπρώχνουν στη δράση. Ο Δημήτρης Αποστολάκης εδώ και 30 χρόνια με τους Χαΐνηδες βλέπει την άλλη πλευρά του νομίσματος, αυτή της συλλογικότητας, της προσφοράς και της συνεχούς βελτίωσης. Η παρουσία των Χαΐνηδων στο Lab Art και η ενθουσιώδης ανταπόκριση του κόσμου έδειξε πως το έργο τους είναι όχι μόνο επίκαιρο, αλλά και αναγκαίο σ’ έναν κόσμο που πολλές φορές λοξοδρομεί. Το ιδρυτικό μέλος των Χαΐνηδων, ο Δημήτρης Αποστολάκης, μίλησε στο Ράδιο ΕΝΑ 102,5 και στον Ηλία Κουτσερή για τους Βολιώτες και την φιλοξενία τους, για το παρόν και το μέλλον του συγκροτήματος, αλλά και για τις δικές του αναζητήσεις.
Έγινε πλέον τακτικό το ραντεβού με τους συμπολίτες, μουσικόφιλους και λάτρεις των Χαΐνηδων…
Έχουμε φίλους από τον Βόλο, είναι άνθρωποι μερακλήδες, είναι άνθρωποι εξωστρεφείς, φιλόξενοι και τους ευχαριστώ από καρδιάς που τόσα χρόνια βοηθούν τη συλλογικότητά μας να υπάρχει. Οι απλοί άνθρωποι που αγαπούν τη δημιουργία μας, αυτοί οι άνθρωποι είναι και η πραγματική μας δύναμη.
Θέλατε να περάσετε τα Χριστούγεννά σας στον Βόλο ή έτυχε στο πλαίσιο των περιοδειών σας;
Εγώ γιορτάζω κάθε μέρα, δεν περίμενα μία κοσμική γιορτή για να γιορτάζω. Όπως είχε πει και ο Διογένης ο Κυνικός, «ουκ ανδρός σοφού πάσα ημέρα εορτή», δηλαδή για τον σοφό άνδρα, είναι κάθε μέρα γιορτή. Ας γιορτάσουμε κάθε μέρα ότι υπάρχουμε και είναι μοναδικό δώρο. Πρέπει να καταλάβει ο κόσμος ότι αυτή η ζωή δεν είναι πρόβα τζενεράλε, είναι η παράσταση. Ας τη γιορτάσουμε κάθε μέρα. Ας κάνουμε μικρές και μεγάλες τελετές που μας ενώνουν με το όλον, με τους ανθρώπους γύρω μας και με όλο το οικοσύστημα. Αυτή είναι η πραγματική γιορτή.
Έχετε καταφέρει ως ομάδα και ως συλλογικότητα, όπως προαναφέρατε, να είστε όλοι μαζί και να περνάτε στον κόσμο αυτό που σας γεμίζει ψυχικά. Υπάρχει κάποιο μυστικό γι’ αυτή σας τη χημεία ή το αποτέλεσμα;
Το μυστικό είναι κάτι που …δεν είναι μυστικό. Είναι πρώτον, η ειλικρινής σχέση μεταξύ μας , δεύτερον καμία ηθική ακεραιότητα και καμία συναλλαγή με την εξουσία, είναι το ότι βάζουμε στο τραπέζι κάθε ζήτημα και το κοιτάζουμε απ’ όλες τις απόψεις, έχουμε ισότητα αμοιβών, άρα κανείς δεν έχει την ιδέα ότι κάποιος είναι πιο ίσος από τους άλλους και επίσης η διαρκής μαθητεία και εξέλιξη όλων των μελών. Η διαρκής έρευνα που είναι προϋπόθεση για κάθε επιστήμη και τέχνη, οπότε κάθε άνθρωπος ξέρει ότι δεν λανσάρουμε τον παλιό εαυτό μας, πάντα δείχνουμε τον εαυτό, που είναι στο τώρα, που έχει καινούργια πράγματα να παίξει με τα χέρια του, με το μυαλό του, με την καρδιά του.
Έχετε σκεφτεί και τους Χαΐνηδες στο μέλλον; Πως θα θέλατε να είναι;
Δεν σκέφτομαι το μέλλον, ούτε το παρελθόν, γιατί ζω στο παρόν και δεν προλαβαίνω πραγματικά! Είναι τόσο πολυποίκιλες οι δράσεις. Από την άλλη μεριά, καμιά φορά το ονειρεύομαι και θα ήθελα να υπάρχουν οι Χαΐνηδες σαν συλλογικότητα, ακόμη όταν εμείς δεν θα είμαστε στη μπάντα. Μακάρι να στρατολογούμε παιδιά με αμφισβήτηση, με ευγένεια, με ρηξικέλευθη σκέψη, με όνειρα, έτσι ώστε σιγά σιγά να μας αντικαταστήσουν μετά από χρόνια.
Είναι πολλά τα τραγούδια, οι στίχοι, η μουσική… Υπάρχουν συγκεκριμένες πηγές έμπνευσης ή δίνεται κάθε φορά και … μια άλλη αφορμή;
Δεν έχω γίνει ποτέ και ούτε θα γίνω” εμπνευστοκυνηγός”. Πιστεύω ότι δεν ξέρουμε από που έρχεται η έμπνευση και δεν με ενδιαφέρει και να μάθω αυτό που κοιτάζω εγώ, είναι σαν τον καλό γεωργό να σκαλίζω το χωράφι μου, να το ξεχορταριάζω με αγάπη και μεράκι κι όποτε θέλει ας βρέξει ο “πατέρας ουρανός”. Δεν θα κάνω εγώ κουμάντο στον ουρανό. Τα πόδια μου είναι η ακτίνα δράσης μου.
Πως είδατε τη στάση του κόσμου την εποχή της κρίσης; Υπήρξε κάποιου είδους επανάστασης στα όσα μας προέκυψαν ή τελικά τα υπομείναμε και τα χωνέψαμε;
Δεν νομίζω ότι κάτι έγινε. Ο πλανήτης διανύει μία περίοδο εσωστρέφειας, γι’ αυτό και η κατάθλιψη, αυτή η ψυχολογική ασθένεια εσωστρέφειας είναι νούμερο ένα στον πλανήτη. Έχουμε απουσία οραμάτων. Ο δυτικός κόσμος έχει απομακρυνθεί και οι άνθρωποι νιώθουν πιο αδύναμοι από ποτέ να αλλάξουν τη μοίρα τους. Έχουν υποταχθεί με μοναδικό όραμα να έχουν μια δουλίτσα. Αυτό το πράγμα είναι νοσηρό, αλλά υπάρχουν ιερές μειοψηφίες, υπάρχουν οι άνθρωποι, οι νέοι και δεν εννοώ την ηλικία, εννοώ αυτούς που είναι διατεθειμένοι να αλλάξουν την “αδρανιακή” κατάσταση με το μυαλό, την καρδιά, το κορμί. Σ’ αυτή την ιερή μειοψηφία βρίσκονται τα σπέρματα μιας μελλοντικής κοινωνίας, ενός πλανήτη που εκτός από την απουσία οραμάτων, οδεύει μαθηματικά σε μια άνευ προηγουμένου οικολογική καταστροφή.
