Η Πανηγυρική Συνεδρία της Ακαδημίας Αθηνών στην κατάμεστη Αίθουσα Τελετών της πραγματοποιήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου, με τη Βολιώτισσα ποιήτρια Γκέλη Ντηλιά να λαμβάνει το Βραβείο Ποίησης του Ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη για το βιβλίο «Το στίγμα των βάλτων» (εκδόσεις ΑΩ, 2023), το οποίο συνοδευόταν από χρηματικό έπαθλο 2.500 ευρώ.
Ο Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών, κ. Μιχάλης Τιβέριος, εκφώνησε ομιλία με θέμα: «Η Σχολή του Πλάτωνος. Κτιριακές εγκαταστάσεις και λοιπές υποδομές». Ο Γενικός Γραμματέας, κ. Αντώνιος Ρεγκάκος, ανέγνωσε την Έκθεση με θέμα το έργο της Ακαδημίας για το έτος 2025.
Για το συγκεκριμένο βραβείο δεν απαιτείται υποβολή προτάσεων. Απονέμεται αυτοδίκαια σε καλλιτέχνες και συγγραφείς που πληρούν τα κριτήρια με βάση τη σπουδαιότητα και την ποιότητα του έργου που αναγνωρίζεται από την Ακαδημία μέσω της λογοτεχνικής του διαδρομής.
Όσον αφορά το βιβλίο σημειώνονται τα εξής: «Στα 33 ποιήματα του βιβλίου οι στιγμές και οι μικροστιγμές είναι ισχυρές ή αθόρυβες, μικρές ή μεγάλες. Δίνεται ποιητικά η ουσία και η δυναμική ακόμη και των πιο ασήμαντων γεγονότων και αντικειμένων και αυτά ύστερα μετουσιώνονται σε σημεία αναφοράς που με τη σειρά τους γεννούν συναισθήματα, νέες στάσεις ή θεωρήσεις ιδεολογικού περιεχομένου. Δίνουν την ευκαιρία στον αναγνώστη να αναστοχαστεί και να επαναπροσεγγίσει με ενσυναίσθηση έναν κόσμο πλούσιο συναισθηματικά, απαρτιζόμενο από μέλη ευαίσθητα που επιζητούν την λύτρωση και την εξιλέωση τους. Γιατί οι άνθρωποι των ποιημάτων σκιαγραφούνται ως τραγικές μορφές που ποθούν την κάθαρση και φαντασιώνονται μια άλλη ζωή, μπλοκαρισμένοι σε έναν αέναο κύκλο ύβρεως-ενοχής-τιμωρίας. Βιώνουν δυστυχία έχοντας ήδη κάνει άλλους να δυστυχήσουν.
Ο χώρος και ο χρόνος υποδηλώνονται από τις προγραμματισμένες και συνεχώς επαναλαμβανόμενες καθημερινές πράξεις ή υποχρεώσεις τους, σύμφωνα με τις απαιτήσεις του συστημικού σωφρονισμού. Σε ένα περιβάλλον στερητικό της ελευθερίας κυριαρχεί η σκληρότητα, το αδιέξοδο και η πειθαρχία. Ο χρόνος έχει τα δικά του ημερολόγια, τις δικές του κλεψύδρες. Η καθημερινότητά τους έχει ένταση, κίνηση, συναισθήματα και επιθυμίες, παλμό και υποψία χαράς, αλλά είναι πάντα βουτηγμένη στη μοναξιά. Η ποινή είναι αργόσυρτη και ο χρόνος ολιγωρεί και αντιστέκεται στην ίδια τη βασική του ιδιότητα που για αυτούς αυτοαναιρείται.
Στο ποίημα «Το κουδούνι», αποτυπώνεται η καθημερινή τους ρουτίνα: «Το κουδούνι στη Β΄ πτέρυγα/χτυπά στην ώρα του/τέσσερις φορές την ημέρα./Ο ήχος καρφώνεται σαν στιλέτο στα τύμπανα/και διασκορπίζεται στα οκτώ κελιά της ακτίνας./Τελευταία καταμέτρηση από τον φύλακα./Σφαλίζουν πόρτες./Βραδινό φαγητό-ντους-τηλεόραση./Απ’ έξω η άνοιξη κρυώνει.»
Η πρόθεσή της είναι διαμεσολαβητική ανάμεσα σε δυο κόσμους, στους οποίους εκπροσωπεί τον ελεύθερο. Γίνεται ενδιάμεση ενός πληθυσμού απομονωμένου, χαρακτηρισμένου ως επικίνδυνο. Δεν αφηγείται απλώς. Διεισδύει. Δεν περιγράφει απλώς. Ανησυχεί. Θέλει αυτόν τον πληθυσμό να τον συστήσει σε ένα άλλο πληθυσμό που έχει σχηματισμένες και σχεδόν αδιαπραγμάτευτες εντυπώσεις σχετικά με αυτόν».
